таа (зам.) - мој (прид.)

Никогаш не ми беше јасна таа моја комуникација со змиите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На таа моја помисла која човекот со кого седам како да ја чу, ми вели со едно бескрајно ненавидување.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој ме погледнува и не се впушта понатаму во разговор, не му е јасна таа моја „друга“ работа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Читајќи го Вител во Витлеем, таа моја наклоност и симпатија станаа уште поинтензивни зашто ја запознавав онаа другата која во својата обилна наративна игривост се откриваше како раскажувач што умее да го поттикне, да го фати за опаш, да го насмее, и тоа повторно и повторно, читателот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ти гарантирам дека за три месеци со нив ќе биде готово - па погледни која глупост уште сега направија од тоа...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
” (Во надрогираните години што следеа, Пол многу пати призна: „Знаеш, таа моја изјава е најдобар пример на погрешна проценка”). 118 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Тие Лириеви Celebration, кои одеа таа есен, беа вистински есид курс за почетници.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Каква ќе биде таа моја проектирана вистинска љубов, не можев да си претставам, или сосем сматно си претставував, но бев внатрешно уверен дека сепак тоа на село станува полесно и попросто отколку во градот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се сврза таа моја рана ука за говор со тоа што најден сум, а не роден од утроба женска, или, ако сакате: роден сум од незнајна утроба женска, о благоутробни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ефектот беше постигнат; она сум ја исчукал машки, таа моја асоцијација на случката со тропањето на вратата ја заврши работата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаела а сепак одлучила да ја задржи подалеку и од себеси и од мене таа моја желба и намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на наредбодавците таа моја поводливост изгледа посебно им годи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и се впуштив во оние можеби непотребни објаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На едно од моите растурени гнезда се сетив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Доволно е само да ме поттурне нивната желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да, додека размислував за разурнатото гнездо на штрците, се сетив на таа моја посета на градот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали ја спречуваше синот? Или сенката на човекот зад тој син?) Навистина верувам дека таа ја знаеше мојата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако не бев сигурен колку тој самиот ги следи сопствените зборови јас мавтав со главата, мавтав, мавтав, а не знаев на што точно се однесува таа моја согласност изразена само со кимање на главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш сфаќаат дека нема потреба тие да управуваат со моите постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто тој да биде жртва на таа моја трагедија.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас никогаш дома пред татко ми не прикажував за тоа што се случуваше во животот на таа моја другарка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Иако сега болката веќе ја немаше, ниту пак невидливата рана што ја имаше отворено, Клара ја забележа трагата што беше останала од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој пред тоа не ми имаше споменато дека ја забележува таа моја болка, она што уште од детството болеше така како да сакаше да ми го откорне срцето од градите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа година посакав да научам да сликам. Долго време си бевме туѓи со Зигмунд, и со таа моја желба одново започна нашата блискост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И еве до каде ме доведе таа моја права линија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еве, на пример, како приоѓав кон таа моја зграда што беше веднаш тука кај последната станица на Деветнајската.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Познаникот воопшто не сфати на што се должеше таа моја миговна растревоженост зашто јас набрзо се средив, тргнав пеш со него, ја минав “мојата” зграда и по малку човекот се поздрави и тргна лево кон руските згради.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Па, не е фер и таа моја другарка е далеку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали може да не ја изразувам гласно таа моја желба, а сепак луѓето да успеат да ја видат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во непознат крај не си ни на небо ни на земја. Не знаеш каде си.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На овој пат низ неоткриени географски места, стварноста ја доживував поинаку отколку таму, во Пупипафија, Во таа моја улица и моја татковина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И јас повеќе немав претстава која е таа моја работа, освен дека е неопходно да ги соберам сите делови од сложувалката.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Немам зборови со кои може да да ја опишам таа моја голема болка.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Десет луни ја цицав. Таа моето тело ќе го исцица.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Смешна ми е таа моја Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас се обидувам да се ослободам од грдата мора и тежина, но најсетне како што ќе рече и тој самиот, користејќи ја токму таа моја мака и мора, тој самоуверено ќе се провикне: Ја освоив Тврдината со валкано минато, (во неговите зборови јас бев Тврдина со валкано минато).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не се гордеам со таа моја особина, но познато е дека сум прилично сиромашен по прашањето на храброста; никогаш не им пријдувам на непознати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А што претставуваше таа моја желба?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Е таа моја Валерија, со своите долги фустани, тешка коса и крупни ѓердани, може лесно пред непознатите да остави впечаток на таинствена туѓинка, која ги познава лековитите тревки и шумските ѕверки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ете, тоа е таа моја вечна несреќа: Ништо посебно не се случува а јас сепак работите ги доживувам како зголемени непријатни слики и тоа не само некогаш, туку постојано, и таквите глетки од утро до мрак ме потресуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А притоа, да признаам, како да не верувам дека нешто слично му се случува и на некој друг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сепак, со полна доверба во мене ме подржаа во таа моја одлука да одам на некое време во Париз. .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Една вечер после прикажување на филмот таа моја братуцедка Едита му довикна на Филип - Те молам дојди малку ваму.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали стремежот на синот бил ист како оној на таткото?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да не мисли таа моја мајка својот роман за деца да го пишува како тој Макаренко? - се исплашив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Седна задоволна и додаде: - Паметна е таа моја сестра, знае да си го нареди животот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа моја особина не се покажува како многу практична во реалноста, поради тоа што кога луѓето ги набљудувам малку поповршно, а помалку емоционално, повторно доаѓам до точен заклучок, само што овој пат побргу и побезболно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Баш бев среќна што никој немаше допир до таа моја мала оаза.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Целата таа моја фигура, која во еден момент изгледа толку вито и сексапилно, заводливо, наеднаш се претвора во непривлечно тело.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сека кога имав чиста можност да бидам со таа моја старо-нова љубов, некако се смирив како конечно да беше сè на своето вистинско место.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога ќе се сетам, ми се плаче и ден-денес од големината на таа моја среќа, тој прекрасен понеделник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прекрасно девојче е таа моја Миру.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исто така, ми се случуваше многу често да ја измачувам и мајка ми со таа моја желба и мака, постојано надевајќи се дека еден ден ќе сфати што сè преживувам и ќе стори нешто да ми ја оствари желбата и да ме спаси од маката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, пак, кога дојдоа татко ми и брат ми, дури тогаш беше вистински празник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми стрпливо ги слушаше моите жалопојки и секогаш нашите разговори завршуваа на ист начин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)