Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Туку, кажи ми нешто повеќе за Грета!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од каде се створи таа во нашиов бизнис?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И таа во длабината на својата душа ги примаше ударите на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Инаку јас и таа во животот на многу пати се имавме фрашкано со "горешти погледи" ; жена ми ја спасија од нашиот грев само предрасудите со кои ние луѓето живееме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не, кога е таа во прашање.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Знаете доста за еврејската култура”, ми вели таа во еден момент. „Да не имате еврејско потекло?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мерв навистина се трудеше да бидеqубезен, но ништо не му поаѓаше од рака.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За да биде поубаво, таа во еден момент толку се изгуби што право во камерата упати еден вистински A-look.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Витгенштајн го поднесува Трактатот како докторска теза 1929 година. Членови на испитната комисија биле Расел и Мур, а Муровиот извештај бил: „Моето мислење е дека тезата на господинот Витгенштајн е дело на гениј; но, како и да е, таа во секој случај ги надминува потребните стандарди за степенот доктор по философија на Кембриџ”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тогаш во еден момент (изгледа дека не знаеше повеќе што да прави), праша: „А кој е твојот дизајнер?“

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повторно го привлекува Кембриџ, првенствено младиот брилијантен философ, Ф. П. Ремзи, кој како осумнаесетгодишник му асистира на Огден во преводот на Трактатот, пишувајќи и осврт на книгата Mind.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Што сакаш? - зборнува Соколе, одеднаш свестен, можеби од изненадата колку брзо се снаоѓа таа во ова небрано лозје. - Да наберам грозје.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

— „Да бркаме работа сега, — си велеше таа во умот — па кога ќе си седниме слободни, тогаш ќе му се изнамилуам".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ами ако а имаат земено со ниј? Дури тука ќе а расипиме калимерата“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку да беше тивко времето, колку сонцето силно да печеше, овдека, во Суши Кутол, жегата не можеше да ги испоти патниците од брзото одење на наугорништето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја побара Велика и праша да ли слезе таа в кујна; Стана му рече дека не слегла кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Османлиската власт била толерантна спрема Охридската архиепископија и допуштала таа во духовен поглед да се самоуправува, а притоа барајќи лојалност од неа и од православното население под нејзина јурисдикција.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ваквата ситуација Охридската архиепископија настојувала да ја искористи за враќање на своите поранешни територии бидејќи бројни епархии биле изгубени за сметка на Пеќската патријаршија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тие знаат дека секоја апстрактна уметност е фигуративна до некој степен, во мера во која таа во умот се јавува како слика.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А таа во тоа време беше лудо вљубена, навистина, и никако не смееше и нејзината љубов да изветрее со градот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Станува збор, значи, за една крајно прецизна елиптична калиграфија, со тоа што таа во антиката содржи рационална, понекогаш и мошне реалистична смисла.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Таа во себе немаша ни ронка самобендисаност. Работеше до смртта.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Занесувајќи се, дојде таа во ложата. Очите ѝ светеа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Му се чинеше ќе осквернави нешто чисто, возвишено, ако ѝ открие што разбуди таа во него додека танцуваше полугола на подиумот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа нему чиста риба, тој нејзе стуткана стотка; таа насмевната што заработила нешто, тој олеснет од една работа повеќе; таа во летната кујна, тој во сезонскиот автобус.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека таа во кујната ја редеше долгата чинија, а тој во салончето го доцедуваше шишето ракија, си разменуваа по некоја реплика, како на проба излезена од читачка на сцена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дура кога на првиот час учителката вршеше прозивка, таа во прв момент не стана кога изговори „Груда Дојчиновска”, па откако никоја не стана туку сите погледнаа во неа, најпосле сфати дека тоа е таа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше крај на месецот. Знаевме какви маки има таа во тоа време, кога не ѝ стигнуваа пари ни за леб.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

"Уште тој срам ми требаше, некој да ме разбере што мака ме мачи мене", си рече таа во себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа што тој беше сведок на тоа како таа во меѓувреме скрши неколку чаши во сосема природни временски интервали, тој не обрна никакво внимание.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа негова немоќ да продре подалеку од стварноста во која живеат луѓето во него предизвика таква тензија поради која тој почна да станува раздразлив, додека таа во тоа време почнуваше да дејствува сѐ посмирено и постабилно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш госпоѓата Гологанова се наведна, не за да го погали за збогум - на тоа таа не се осмелуваше да реши - туку само одблизу да му истепка некој љубезен збор, но Грифонот така се назаби и подзгрче, што таа во себе почувствува олеснување од помислата дека ќе се спаси од него, ја натера да зажали и да стане свесна колку погрешила што го зела дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како што му се стори, таа во пеењето на оваа мелодија некако премногу се внесуваше, доживувајќи го секој тон.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И таа во мигот, небаре со повратена гордост ме погледна в очи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Остануваше таа во ноќите сама, ја потпевнуваше старата таткова полифона песна, во исчекување на вториот, татковиот глас, гласовите на своите синови...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„А Боге се колнеше дека од вистинското смеење мора да излета барем една птица!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Само што јас не гледам никакви птици да летнуваат од твојата насмевка“ најсериозно ми се џареше таа во лицето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Токму затоа што вдовичката улога е женствена улога, таа во машките очи се квалификува како перформативна, како да има димензија на одиграност, токму како што сите женствени улоги, сите женствени облици на отелотворување и на себепретставување во општеството со кое доминираат мажите излегуваат перформативни, односно барем донекаде.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во таа смисла, како што пред малку објаснив, таа во ниеден случај не треба да стане метајазик или метадисциплина.  Вие делувањето на деконструкцијата го издвојувате од сите дисциплини.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ќе имаше и тоа поголема од таа во Ошени, туку некој умеше тука да нема гимназија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Настаните што се случија во Солун - пишува Готје - уште повеќе го зголемија немирот на битолското население, и тоа е повеќе од секогаш убедено дека градот, со оглед дека е седиште на главните членови на Револуционерниот комитет, е загрозен, и тоа многу скоро, од катастрофа пострашно од таа во Солун“140.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Колку ни значеше таа во сите овие ужасни денови... Ни беше незаменлива...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ќе ни олесни ли таа во сето тоа, или ќе додаде тежина.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа во рацете држеше фотографија на која беа нејзините деца – Херман и Цецилија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сега живеам само за нив,“ рече неколкупати во текот на разговорот, секојпат кога погледот ќе ѝ паднеше на фотографијата. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа во европското јавно мислење и во самата Србија создаде илузија дека има Срби во Македонија и таа илузија во очите на европејците минува како факт.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кои ќе бидат теоретиците на новото течење, каде тие теоретици ќе ја развиваат својата дејност, каде и каква ќе биде нивната аудиторија, од каде ќе се земаат средствата за пропагирањето на идејата, како ќе проникне таа во народот и како ќе се поддржува во него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И блажени се оние што не бегаат од своите грешки, туку со нив се соочуваат и ги надминуваат единствено со силата на љубовта кон блиските свои, оти само љубовта го проштава гревот, без притоа да го заборави, зашто сеќавањето на гревовите кои љубовта кон блиските им ги простила нѐ учи каква е таа во својата вистинска природа“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во олтарот остана сама,сама таа во бело...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

“Идејата е дека кога ќе умрете, или заради која било причина сте бестелесни, имате своја основна душа, која е вашиот индивидуален идентитет, вашата искра на животот, но таа во себе ги содржи ставовите, или цртите на личност, што се пројавуваат во нејзините различни инкарнации.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- А јас, патем, не ја видов вашата свечена соба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како е таа во смисла на противпожарната заштита?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

По неколку дни невестата ми Неда седеше и таа во двор на ругузина и си везеше вдојчинцка црна кошула, преденото со сета игла везарка је загина.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не беше вака ти, мајко, и ти, Недо, моја домаќинко?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На масата до нашата седнуваат двајца млади: таа во жолт костим и шешир во иста боја и сламена торба подврзана со шарена марама, а тој во спортски гакици, ама не во тон со неа!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Поцрвенет во образите, затоа што тоа повеќе беше идеја на бабата отколку негова, дедото погледна накај ходникот, а таа во огледалото веќе му покажуваше со рака, што значеше „ајде, речи, речи конечно!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Наплати ги трите!“ е реченица од сопруг кој ја љуби жената своја, ама и некоја друга едновремено и паралелно, а таа, во моментот кога ѝ ги подавам ќесите веќе му простува, а не му била ни лута, и таа во некоја друга куќа е втора.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Својот подарок го става таа во рацете на молчеливиот борец и се врти кон дамкавиот партизан; тој некако завиткал тутун во парче од бугарски пропаганден леток, па сега очекува да мине некој со запалена цигара.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Влага таа во години, се сети еден ден и полека, како да си го продолжува животот, појде кон куќата на Андона.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не знаеше: ја демнеа, и таа во тој час не можеше да ја разбере смртта, од која скоро ослепе и оглуве.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Писмото не беше обично. Тоа беше „пандорина кутија“, а таа во овој миг се наоѓаше во рацете на Ружа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше лесно да се забележи дека таа во мое отсуство пребарува по фиоките.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така ќе можам да ги фатам и да ги предадам во рацете на законот...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Станува таа во јаве, со затворени очи. Бега од нешто.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од неа добив желба да му објаснам дека жената ми е мајка, дека таа во други околности би му помогнала, ако не нему, тогаш барем на некои поубаво облечени луѓе.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Иако почесто се среќаваа на скалите на зградата или во дворот, таа во почетокот не обрнуваше внимание на него, но со време, кога ќе се сретнеа, таа ќе го загледаше малку подолго, а и тој ќе ја загледаше малку подолго и тогаш автоматски се поздравуваа, како луѓе што им е непријатно молчешкум да се разминат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мила, утре завршува нашата мисија, наскоро ќе ги утврдиме, односно прогласиме стоте (без)опасни османизми со мојот пријател.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа во мигот не можеше да ја разоткрие тајната на неговото необично расположение, но нејзините претпоставки дека тоа, сепак, е предизвикано од книгите, библиотеката, набргу се покажаа точни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Влага таа во години, се сети еден ден и полека, како да си го продложува животот, тргна кон куќата на Андона.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Волчицата почна да се прикрадува кон трлото, полека, нечујно, речиси не допирајќи се до земјата, за да не биде пак изненадена. Но знаеше, ја демнеа, и таа во тој час не можеше да ја разбере смртта, од која скоро ослепе и оглуве.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој не ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, како што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Софија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи ја зад себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа во Винстон предизвика извесно матно сеќавање на нешто видено многу одамна на еден ѕид или на огласно пано - едно големо шише направено од електрични сијалици кое како да се наведнува и исправа, истурајќи ја својата содржина во една чаша.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да работеше и таа во Одделот за документација можеше да биде релативно поедноставно, но тој имаше само мошне нејасна претстава за приближното место во зградата во кое се наоѓаше Одделот за проза, а немаше никаква причина за да отиде таму.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И таа во нејзината одаја имаше икона на Архангел Михајло.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А и да смогнат, не се нужни, зашто жената не може да ги прифати и искористи: таа во најдобар случај во својот живот може да се оплоди најмногу дваесет пати.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Одеа по жолтата песоклива бескрајност и запираа на некои места каде што таа во кутии земаше примероци од песокта, примероци од закржлавените пустински растенија на кои ќе наидеа и продолжуваа понатаму.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тагуваше таа во темните зимски ноќи, подвиена во покровчето до мајка си, тешко дишејќи да не ја сетат оти не спие.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ке го најдам на тој век деда ми Богдана, а другите – татко, мајка и Јован – ќе ме најдат тие кога ќе дојдат кај мене на тој свет, си мислеше таа во долгите темни ноќи и ја зацврстуваше својата волја да издржи докрај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тука, пред сите, му вели таа во себе, се заколнувам дека нема да те заборавам на оваа тумба, кога ќе се враќам назад во Македонијата, ќе те земам со себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

12. Мртвата песна лежи врз мртвото лисје од лани ранетата нејзина земја и мртвиот аргатин сами Најблиски еден до друг Сал таа немо ја слуша немата исповед на немирната негова душа Лежат неподвижни и неми Молчат и тој и таа во прегратка гушнати вечна под ѕвездите што чмаат Црна е оваа ноќ и црн е веќе светот што ги сврза во едно паѓањето и летот Во корењето истечува земни надојдената негова песна поетот дури се дели од крвта своја пресна Самотнику ноќва е твоја и земјата е најмногу твоја и муграта што огрева веќе од несоницата своја

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

И таа во почетокот молчеше, но подоцна му кажа дека сакала некое момче во селото со кое кришум се состанувала, кое ѝ било најмило нешто на светот, но тоа подоцна ја оставило, ја напуштило и зело друга девојка; му кажа на отец Иларион дека тоа ѝ нанесло силна болка во душата, дека не може да преболи и дека ѝ иде да се убие, да ја снема од овој свет, бидејќи за неа животот е веќе ништо, мачнина, патење; со ноктите се драскаше по лицето и телото, сакаше да го нагрди, да го раскине, зашто веќе не ѝ е потребно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја плаши помислата дека не ќе успее да го вдене конецот пред што таа во никој случај не може да стане.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беше среќен од нејзините врели целивки додека таа во него ме бараше мене.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Пријателе, ние ја носиме лагата во себе и едно не знаеме: дали нѐ одржува таа во живот или ја негуваме за да ја забрзаме својата смрт.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Еве друго што ќе ви кажам: сестра ми Босилка седеше еден ден во двор на ругузината и си шиеше едно ѓерданче и од ругузината ѝ загина; по неколку дни невестата ми Неда седеше и таа во двор на ругузина и си везеше вдовичинска црна кошула, преденото со сета игла везарка и загина.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тушот ѝ ги полни дланките со вода и таа во нив ја истиснува белузлавата ејакулација од шишето шампон.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лифтот конечно запра на четвртиот кат. – До следното возење, комшија – Гога во фармерките и избледената блуза сочекува да се повлече металната врата од лифтот, за потоа да ја тргне во страна и другата, како тешка завеса, зад која надоаѓаат гласовите на станарите од четвртиот кат, девојка со црнокосо девојче со прцли, кое весело ја поздравува еј здраво тета Горданче.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се бричеше внимателно зборувајќи ѝ на жена си во бањата, а таа во меѓувреме ги подготвуваше јајцата и шунката или палачин- ките или веќе што и да беше тоа утро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој сфати дека таа во него гледа нешто повеќе одошто бил порано и дека поради тоа се смета недостојна да си игра со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Алфред Хичкок Тематот за една од најфасцинантните личности на дваесетиот век, Алфред Хичкок, човекот чие име значи жанр, како што вели Трифо, го почнуваме со славните разговори меѓу, пред сè Хичкок и Трифо, а потоа Хичкок и Питер Богданович (книгата за Хичкок на Трифо не е само една од најзначајните книги за филмската уметност, туку таа во шеесетите години многу придонесе за ширењето на границите на слободата и на она што значи уметност; оттаму таа книга е посебно значајна и за нас, кои на тие културно-историски нивоа, онака глобално, социолошки, сме барем триесетина години назад); во вториот дел на тематот поместени се два „психоаналитички” текста за Хичкок, а најнакрај ви препорачуваме дел од многубројните книги напишани за него и го донесуваме прегледот на сите негови појавувања во сопствените филмови.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас сега не се сомневам дека уметноста на архитектурата, што ја практикуваат современите архитекти, е чисто визуелно естетско искуство, и ако не е само површно трагање по надворешна декорација, таа во најдобар случај е себично и безобзирно наметнување.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Додека секавиците прават ден во одајчето и таа може убаво да го здогледа своето девојче како мирно и слатко си спие, таа во себе си вели Нели еднаш ѝ простив на Мајката над Мајките?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таа во тетката Перса ја виде тетка Евдокија од Прилеп, не само по добрината и расудувањето, туку нејзе ѝ се пристори како да се сестри близначки.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но еве сега таа во новото писмо, сосем неочекувано за мене, запре на преводот на еден збор, што прераснуваше во поголема тема, која требаше да заземе поголем простор во нашите идни писма...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Најчесто по баналните прашања што толку минуциозно ми ги упатуваше, како оние на пример за редовноста на поштите, таа во следното писмо ќе ме изненадеше со фундаментално прашање поврзано со моето пишување, на кое никогаш не сум помислувал.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Напати таа во Времето на козите гледаше филозофска сказна, инспирирана од Балканот, но со универзални вредности.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се подготвував за сево ова, но и за други работи да $ напишам на Елен Лејбовиц, во зависност од нејзиниот интерес, но таа во следното писмо пишуваше за нешто сосема друго...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во таа политичка неизвесност, Донован на бугарскиот министер му го поставил прашањето "што ќе прави Бугарија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Според Донован, во тој момент „Бугарија го имала клучот“ на одлуката, бидејќи таа во тие моменти преговарала со нацистичка Германија, односно сѐ повеќе и повеќе растел притисокот врз Бугарија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тропна утрово на прозорецот, ја разбуди старичката и кога се затетерави таа во дворот птицата сви круг-два над неа. ѝ поигра, ѝ попеја, и одново полета накај што се покажа зората.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Првиот вторник се тешеше дека може нешто во сарајот ја спречило: караница со другите анами што сигурно ѝ завидуваат, гости што дошле ненадејно од Истамбул: таа во бањата била претпладне и, брзајќи, си отишла порано.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бездетна како што беше, со чемер в душа, таа во несреќата со Бошко си го откри меракот да заштитува немоќни, мерак всушност по незаштитеност на дете, каков што таа немаше можност дотогаш да пројави.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, и покрај дивоста со кои таа во првиот миг го задржа на растојание, или можеби токму поради неа, тој ја почувствува силната привлечност на нејзиното тело.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Има всушност три важни нешта – ме дочека таа во полна форма.