таа (зам.) - уметност (имн.)

Во прифаќањето на поп-сликарот, во време на површност, механика и шарени амбалажи, се состои неговата моќ и значење на таа уметност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Уште една тенденција навлезе во средиштето на таа уметност, тенденција значајна за „техно-уметноста”; се работи за уметничко демонстрирање на научни начела и постапки, посебно како чувствено допадлива и јасно присутна инсценација на конструкцијата”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Групата Зеро ја исфрлаше својата уметност без големи претензии што таа уметност треба да претставува и колку таа уметност вреди во структурите на било кој систем на вредности.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој вели дека таа уметност може да “деформира, трансформира и реформира”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа уметност не е ништо друго освен агресивен провинциски конзервативизам кој беше релативно безначаен, сѐ додека не најде силна политичка база.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Заради нелагодната содржина на боди арт-от публиката може да одбие да ја исчита таа уметност на интелигентен начин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа смета Маргина 37 23 дека боди артистите симултано ја прикажуваат и одразуваат отуѓената и шизоидна состојба на нашето општество.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Според него, инструмент на таа уметност и нејзин предмет е градот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)