ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Многу ми треба твојата прегратка со вкус на цимет ми треба тој молк набабрен од стара музика таа тишина во која влегувам со собуени чевли и во која собирам роса, источно од сите прашалници.

За кратко време селото се смири светлината угасна, та во таа тишина се слушаа не само песните од Сивевата кула и извиците на водарките, туку и секој збор што се изговоруваше на кулата.

Одеднаш таа тишина ја наруши труба: - Тати-тати-татиии-туу!

Не потраја долго, пак завладеа штама...

Ах, таа тишина Ах, таа тишина, таа благословена неподносливост, тој благороден мир, по кој од очај копнеам сега а кој цел живот ги проколнував и мразев.

Таа тишина ги содржеше сите болки на мештаните, сите зборови нивни мисли, сите стравови од огорченоста и барањето на одговорот на тоа тешко прашање: Што ќе се прави сега?

Кога звукот на прошепотеното име се изгуби, повторно завладеа тишината, а оваа тишина доаѓаше од него, тој беше изворот на таа тишина, како што таа беше изворот на прошепотените слогови од неговото име.

Ние стапнувавме полека и самите запленети од таа тишина, плашејќи се да не ја прекинеме, да не нарушиме нешто.

Од таа тишина јас полека умирам, од неа, мислеше.

Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.

Но, за извесно време и Претседателот беше послаб од таа тишина и не рече ништо.

И дури во таа тишина успеваш да помислиш дека низ своите маки, со своето страдање, и покрај тоа што од тебе направиле сенка урнатина, смогнуваш сили со презирот да ги наткрилиш своите мачители.

Оф, како одзвучуваше мојот чекор во таа тишина во која се давеше срамот.

А можеа и ништо да не зборуваат, толку беа доволни самите себе си - во таа тишина ранливо што ги примаше сите обиди да ја нарушат.

Во таа тишина по која успевав да слезам, кога од едната или од другата страна на улицата, за среќа многу ретко, ќе се зададеше некој автомобил, неговата бучава изгледаше како катастрофа.

Во таа тишина на отворените книги силно ферментираше неговата мисла.

Тие речиси и не обрнуваа внимание на тоа што говореше таа тишина, какви значења ослободуваше.