ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Исклучително успешна промоција со помош на оваа техника имаше една од верзиите на филмот Кинг Конг, онаа кога горилата ја носи Џесика Ланг во својата дланка.

Цитирајќи ја токму таа сцена, организаторите направија горила од неколку стотици метри, и го ставија врз огромниот Емпаер Стрит Билдинг, и тоа така како куклата да ја прегрнува зградата.

Овие огласи (како што името им вели) буквално скокаат од магазинот што го читате!

Мама го натопи тампонот во сребрената пудриера, а креонот и сенките мораа да го осомничат овој лик: таа сцена на бесконечна љубов.

Во октомври тргна оној погребен процес „Хипи, верен син на мас медиите”, кој го организираа вистинските хипици, кои навистина беа вовлечени во организаци­ја­та на општествениот живот и кои ги презираа сите оние free-style клинци кои дојдоа во Сан Франциско во текот на летото.

Неколку месеци по ова новинарите веќе почнаа да пишуваат за тоа како Хајт Ешбери стана куп ѓубре и како сега сѐ стана валкано и одвратно.

Сѐ уште многу клинци трипуваа, но уште сега сета таа сцена почна да ја губи смислата.

Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.

Дури и навестувањето на насмевката кога таа вели: „Со што можам да ве послужам, господине?“

Зборувам со нив, им објаснувам што се случува во сцената, што сакам да постигнам со таа сцена, зошто прават некои одредени нешта - бидејќи актерите се врзани за приказната, но еден единствен поглед може различно да влијае на таа приказна.

Гротескна беше таа сцена: јас и тој во прегратка, токму под оревот под кој пред неколку минути беше Луција со Фискултурецот.

Благодарам, Аљоша, за прекрасните цвеќиња. (Тој не поткрева глава од работата во време на целата таа сцена): Честитам, честитам. Повелете наваму: во аголов. 160 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

Се разбира, многу машко геј-искуство е кодирано во таа сцена: сигурно, некои геј-мажи се ложат на овој кинематографски момент затоа што во него гледаат претстава на емоции што им се познати од сопствениот живот, ситуации што и самите веќе изобилно ги искусиле и од значително непосредно искуство.

Во таа сцена, слаткиот геј-дваесет и нештогодишен дечко, клубољубецот со патриотски чувства, со романтични копнежи и со републикански ставови му се фали со својата нормалност на еден триесет и нештогодишен панкер кој има сида, за најпосле, носталгично, вака да си го моли постариот познајник: „Покажи ми го Вилиџ“.

Но, некои од нив премногу очигледно зависат од едно тематско или психолошко или алегорично читање, кое го третира судирот мајка-ќерка просто како кодирање на машкото геј-искуство (отфрленост од мајката, обезмоќеност, пркос, излегување).

„Иако машките и женските може, а и мора, да се појавуваат на музичката сцена“, напоменува Милер, „тие не се еднакво добредојдени на неа: исполнителката секогаш ќе има предност зашто за неа се смета дека ја претставува таа сцена, како нејзин знак, нејзинa чинодејка, нејзина суштина и нејзино величие; додека мажот таму го трпат под услов, со инфериорноста или со потиснувањето на сопствените дарби, да помогне да се воздигнат нејзините дарби“.283 Ако маж ја заземе сцената и си ја присвои, тоа ќе значи дека се откажува од своите машки акредитиви, како што бргу им се обелоденило на Фред Астер и на Џин Кели.284 Далеку од тоа дека го консолидира машкиот родов идентитет, чинот на појавување на сцената повлекува одредено количество родова беља за машките изведувачи – беља што, од своја страна, предизвикува низа сложени стратегии за нејзино ограничување и за справување со неа. ‌Она што важи за бродвејската сцена важи и воопшто за изведбените уметности и за самата изведба. (Иако не треба да ги пренебрегнеме и локалните варијации: Џон Клам нѐ потсетува дека „британските мјузикли историски се сосредоточувале на мажите, од Ajвор Новело и Ноел Кауард до Жан Валжан и Фантомот.

Погледи на разделба (Parting Glances) за тогашниот геј-живот во Њујорк – еден од оние нискобуџетни, независни квир-филмови кои на новинарите од ТОНИ веројатно би им биле „невпечатливи“, а за кои јас, ете, имам високо мислење.

Ако излезе дека сиве овие вечни тврдења за генерациската разлика се точни и актуелни, тогаш би излегло и дека народон што има над триесет години и што денес виси по пијано-баровите бил до пред само кратко време новата генерација што излегла од тинејџерството и не чувствувала никаква лична поврзаност со геј-идентитетот, со геј-културата и со геј-заедницата.

Ќе се навратиме пак на некои нивни елементи.

Мажите во нашето општество не ги повикуваат редовно на сцената за да се покажуваат или за да уживаат на очиглед од мешовити публики.

Особено духовит и резок, но инаку сосема типичен, пример за оваа спротивност може да се види во средишниот, програмски разговор меѓу Ник (кого го игра Стив Бушеми) и Питер (Адам Нејтан) во филмот на Бил Шервуд од 1986 г.

Далеку од тоа дека е неизбежна судбина за маж.

Онака, од страна како таа сцена ја гледаат Митра и Петра, се чини дека мајката си ги кара децата.

Атанас не присуствуваше на таа сцена кога Пелагија и Танаско му овозможиле на дедо Костадин да ги чакне своите очи со очите на баба Петра и во мигот таа да се пресели во неговиот свет, ама подоцна сите зборуваа за тоа па нему му се чини дека и тој бил таму и дека присуствувал на тој мистериозен чин.

Привлечна сцена за гладните очи на љубопитниците што за момент нив можеби и ќе ги заслепи, но подоцна, кога ќе се сеќаваат на таа сцена никако нема да можат да се присетат која била целта и што сакал да им прикаже претставникот на маркетингот!