ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во овој текст не се споменати имињата на ликовните автори кои активно творат и го претставуваат потенцијалот на ликовната сцена во Македонија од едноставна причина што тоа подразбира опсежно образложување на нивното место во таа структура, а јасно е дека во текстот се евидентира отсуството на една таква структура.

Едновремено, таа структура е функционална и без “упливот” во сите конотации на симболите на Гринавеј, што значи дека тие не си се самите себеси цел.

Ова има “драматично” учество во архелогијата на алтернативните сознанија за личноста и за нејзините односи со другите.

Следува еден пример за поставување прашања, образуван според таа структура. (а) Добро, значи вашата тетка Мевис би можела да биде во најдобра позиција да предвиди едно такво постигнување.

Таа структура авторот ја трансформира во возвишена уметничка претстава со својата природна чувствителност и писателска реч.

Токму таа загуба на идентитетот на уметничките стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.

Брзината и беско­нечната интерактивност се карак­теристики на таа структура, што значи дека погледите постојано се менуваат и постојано кршат, дека естетските стратегии постојано се расплетуваат на безброј страни, внесувајќи постојано нови информации и во својата желба да видат зад, а всушност сè повеќе празнејќи го телото.

Според тој закон, според таа структура на значење, правењето е обродено како машко, а изведувањето е обродено како женско.

Американските мјузикли се сосредоточени на жените, од Етел Мерман до Бернадет Питерс и Бети Бакли“.)285 По правило, секоја активност што може да се толкува како предмет на прикажување во нашето општество значи да се зачекори во жариштето на божемниот машки поглед, а со тоа и ризик да се испадне феминизиран.

Така е и бидејќи машката изведба се коси со едно темелно начело што со векови ја раководело обродената поделба на прикажувачката работа во западната култура.

“73 Овој меѓупростор, простор помеѓу ни овозможува да ги доведеме во прашање бинаризмите и дуализмите (фалоцентризмот, етноцентризмот, евроцентризмот), таа структура на ригидни поларни опозиции, кои се заемно исклучиви и заемно се исцрпуваат (A и –A).

Накусо, тоа е простор на ограничување и поништување на идентитетите кои го конституираат.