ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Служејќи се со него како со себеси примерено манифестирање, таа свест, дури веќе не ни во мистичка смисла, создава сопствена, од „договорната” емпириска стварност релативно независна стварност.

Секако дека е битно како се мисли таа свест.

И понатаму, онаа вештина на претворањето на нижите метали во злато, може да се спореди со Duchamp-овото претворање на секојдневните предмети во уметнички дела.

Разбирањето на убавината, како и откривањето на Каменот на мудроста, само се прашања на еден повисок ниво на свеста. Duchamp нè повикува да ја стекнеме таа свест, свртувајќи го нашиот ум и нашите очи кон убавината што нè опкружува.

Малубројни се оние што таа свест ја оставиле зад себе и светот не го разбираат како причинска низа, туку како сплет на случајности, не спознаваат и не вреднуваат веќе ништо во однос на напредокот и просветителството, туку футуролошки и системскотеоретски или „структурално“ и создаваат модели, според кои се ориентира мнозинството.

- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.

Тој не се насмеал; рекол дека ни мајка ни кобила не родила калуѓер или оџа што ќе му суди и пред сите ја завлекол раката в гаќи да се драпа кај што не го јаде.

Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.

Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …

И само малубројните коишто таа свест ја оставиле зад себе и светот веќе не го сфаќаат како последичен ланец, туку како сплет од случајности, не осознаваат и не вреднуваат ништо во однос на напредокот и просветителството, туку футуролошки и системско-теориски или “структурално”, создавајќи модели по кои мнозинството сепак се ориентира.

Од сосема нормална состојба речиси неусетно прејдов во онаа другата: бев свесен; моите мисли и чувства беа во склад со таа свест и тој преод беше лесен и јасен.