таа (зам.) - река (имн.)

Тргна и запеа: Не седи, Џемо, слободен, ајде, Под таа круша горница, Џемо, Крај таа река Ситница, На таа нива орница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ха ха ха! — се насмеа високо Расим кога го испеа стихот: „сете мартинки купиле", па како за себе гласно проговорид го слушнат и тројцата онбашии што одеа по него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ова е, конечно, таа река, таа Сена, самогласник препречен в грло, заедно со тебе загледан во мувлата зелена на домот заборавен.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ме носи под земји, ме крева Над облаци, ме гори од мрак- До зори, со сласт и пороци Таа река која гори, гори Да ме согори, да ме измами Со жарот, од боговите дарот, Кога сме тажни и осамени Сами од себе заборавени?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Не метафизичка, а стварна е таа река што си почнал да ја минуваш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Поради сѐ поголемото отуѓување во денешното општество таа река информации пресушува и се случува тинејџерите сѐ повеќе да ја примаат телевизиската стварност, особено оние делови што им се наменети токму ним, и ги примаат како своја стварност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега го знам изворот на таа река страдања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со помош на убавото упатство отидоа да ја бараат таа река.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Патем, Перо не престануваше да брбори: „Не знам која е таа река, но како да ја знам“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лежи таа река таа шума запенета на белото камење.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
(Пие. Откако ќе сврши со пиењето, запева, тешко, со болка, пијано: „Како ќе ја минам мајко, Таа река Вардар, Матна и крвава...“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)