таа (зам.) - пустелија (имн.)

Но и тој беше слуга и роб на Ал-Шариовци, кои им „направија себап" та им отворија и крчма, и фурна, та дури и грозје, јаболка, круши, гошерки им носеа во таа пустелија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Што, јас да живеам во таа пустелија! - се штрекна Светлана од помислата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ах, мајче! ах татче! ах, мое мило синче Велко и ти, моја мила сестро!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Целата ноќ што мислил и думал за кој бил и сега кад е во таа пустелија, кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа поседело некое време момчето, му се здодеало само во таа пустелија и му се посакало да си одит во некој град, кај што има многу луѓе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ами, како да праиме, бре коњче? - му рекло момчето, кажи ми ако ти ваќа умот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Проклет да бидам, сето тоа толку убаво, чудесно се покажуваше во таа пустелија, како чисто зрно се делеше од општиот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
НЕДА: (Останува сама, поттурната, изгубена среде таа пустелија. Тивко и низ солзи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зимоска, додека не се работеше, како да не си одите на десетина-петнаесет денови?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од Вишеград и од Рогатица доаѓаа граѓани и му се восхитуваа, жалејќи дека тој се наоѓа во таа пустелија и дивина, а не во нивната касаба. – Требаше да се роди везир! – им одговараа жителите на Жепа и удираа со дланката по камената ограда која беше права со остри рабови како да беше изделкана од сирење, а не од камен пресечена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)