таа (зам.) - мисла (имн.)

Но и таа мисла бргу го напушташе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Под него таа мисла, беше вака запишана: I work for money, if you want loyalty - get a wife!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не, посигурно е на грб, љубов моја, мисли тој, но таа мисла ја протера.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А зошто и да не зборува? Нема потреба од присила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го водат во собата за испитување тој поаѓа со таа мисла во главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тој веднаш со мрштење, како да се гнаси, ја отфрла таа мисла, чудејќи се колку е понекогаш човек себичен и што ли не помислува дури и за своите најблиски и најмили!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа мисла го грабна, мачна и слатка во истото време.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но баш таа мисла го свестува, и му станува јасно: ова го имаат скроено Гога и неговиот другар, ја наговориле да се нашегуваат страшно со него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа мисла предизвикува набори, за одеднаш сѐ да се израмни како опруга.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Одеднаш ми дојде и јас да се пријавам за нешто, па без да размислам се пријавив за трчање на 60 метри.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И можеби токму од таа мисла ми дојде некаква скриена сила па трчав толку брзо што стасав прв на целта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Откако се пријавив ме фати некаков чуден страв - или подобро да речам - некаква возбуда при помислата: Што ќе биде ако другарите ми се смеат...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Малку по малку Јован го воведе Толета во. разговорите и тој почна сериозно да се занимава со таа мисла — слободата на Македонија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
" — си помисли Толе отпрвин, знаејќи го Бешот како стар коџабашија, но веднаш му побегна таа мисла, гледајќи го и Атанаса со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако нишчо друго, пијалокот ќе излезе" — и со таа мисла ги покани гостите со се срце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако е за арно, повели, кажи, ако е пак за лошо...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојана се стресна при таа мисла.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сред таа мисла сонуваше за новиот живот што пулсираше во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ѕидната конструкција на кулата му личеше на гробница, и таа мисла му потона во срцето, дека во таа гробница, заедно со сенката на својата невеста, ги закопа среќата и спокојството на душата, кои можеле да бидат негови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како да го претчувствуваше доаѓањето на „саканиот“ човек, но уште пред да помисли дали би рекол нешто во врска со тоа, таа мисла ја отфрли како неумесна.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Осми предзнак И пред таа мисла тешка, предзнак нов.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одненадеж, се сети на џебот на старецот во кој се сомневаше дека крие дијамант или златен клуч од портата на некое скриено богаство, па поттикнат од таа мисла, се фати во битка да го скротува јастребот, веднаш смислувајќи начин и да се смири со него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А ум немаш за да мислиш за нешто друго. Целиот ум се дави во таа мисла и сал со таа грижа фатен и оптоварен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа мисла и допирот на неговата рака ми помогнаа пак да заспијам, овојпат поспокојно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа мисла постојано ја прогонувала. Немала мир.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во моментот таа мисла ми се поврза со тетка Рајна и со жената, која беше дојдена со неа пред јас да заминам на училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не требаше ни тебе да ти кажам.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или само бавно дишат, и со тоа вдишување и издишување поттурнуваат некоја болка која им стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постојат ако постојат вака, и среќни се сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И без таа мисла за другите логори, доволни се страдањата овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И со таа мисла на памет ми падна следното: можеби постои социолошко објаснување за мојата лична деменција.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа мисла не ѝ даде спокој.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Тој речиси и пречекори напред, кога рацете веќе заминаа сами по таа мисла и набргу пушката беше нешто сосема вистинско во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ни онаа подигната рака, ни онаа тупаница, што се трие по челото, сакајќи барем на некој начин да ја оттурне физички таа слика од себе, тоа сеќавање, таа мисла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, сега остануваше да биде важен тој, всушност продолжуваше во него да постои само таа мисла, што беше одзив на некоја слична мисла, некаде зад него, но воедно и еден неспоредливо посилен нејзин одзив на таа ветрометина и во таа скукаленост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А оној старец како да беше сиот останат тука.  Змејко сето тоа време се мачеше да не ја изрече докрај таа мисла, но мислата ниеднаш не го остави: Тие веќе ниеднаш нема да можат да дојдат заедно тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа мисла продираше како отров, а од него немаше спас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа воопшто не му беше тешко со оглед на тоа што тој беше стручњакот кој, обраќајќи му се на доктор Фауст, знаеше да се претвори во витез со црвена наметка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со таа мисла и решив ова предание да го пренесам на хартија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со таа мисла Татко и заспа крај отворените книги...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А потоа пак, само таа мисла, којзнае по кој пат како прекршен се влечев крај ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Би можеле да го убијат како мува, ме погоди таа мисла и јас занемев во часот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само таа мисла беше во мене, Кејтен е во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со таа мисла влегов во амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со таа мисла зборовите сами излетаа од него: „Што има во Собата 101?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потона во сон мрморејќи „ Нормалноста не е прашање на статистиката“, со чувство дека во таа мисла е содржана длабока мудрост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби она лудачко поместување во умот навистина може да се случи: таа мисла го порази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, не ја следеше понатаму таа мисла. Му беше неинтересна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш, во тие мигови, кога Богдан беше зад објективот, кога можеше да си мисли дека госпоѓа Мариела е на едната страна на светот (дека таа му припаѓа на еден свет), а тој на другата страна од светот (дека тој му припаѓа на друг свет), се раѓаше кај него прашањето за почетоците и мотивот на оваа епизода од животот во која, благодарение на жената (гола, раскошно убава, бавно растреперена во облините кои го исполнуваа просторот со таинствени содржини) што беше од другата страна на објективот, заборави дека тој живот може да биде празен и бесмислен, како што тоа често му се случуваше во тинејџерските години кога бараше спас од таа мисла во вбризгувањето со шприцот во некој агол од светот, или во светот на некој агол кој постоеше или не, или не мораше да постои, ниту тогаш, ниту сега.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тие моменти на загриженост си мислев колку е тешко кога знаеш дека си болен од неизлечива болест, си мислев, колку си храбар што живееш со таа мисла, а сепак, психички не потклекнуваш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога веќе не може да ми биде брат, зошто да не им биде друшка до векот? – И застана Анѓа на таа мисла.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мехмед се занесуваше со мисла да создаде српско муслиманско царство во Европа и таа мисла го гонеше да им го наметнува исламот на сите Срби што ги покоруваше, но знаејќи го верскиот фанатизам во негово време, работеше претпазливо да не ги оттуѓи со тоа оние што не би го примиле исламот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со таа мисла се врати во подрумчето, внучињата уште спиеја, па таа полека, внимателно, го потпали ќумбенцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не може да е ова некое пусто место! шета мисла во Чана, а таа мисла е и во главите на другите од вагонот, а веројатно и во главите на другите во другите вагони.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Иако шепотеше, шепотот го уловија ушите на Чана и таа мислата од својата глава ја претвори во зборови Мило ми е што си нашол стреа само за себе!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа мисла ја мачеше Доста, но беше уште многу рано за да презема некакви мерки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во таа мисла ја најде нунката што го носеше девојчето в раце, и бидејќи е адет да не зборува дури го држи, — отиде право во јаслите и го остави таму.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Би требало да ме утеши таа мисла.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не го спомнува тој, не го спомнувам ни јас, иако знаев дека со таа мисла за некаков божемен долг кон отечеството се буди и заспива.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти згрешив кога не се нафатив да ги разгонам овие облаци од неговата глава бидејќи токму таквите темни тревоги го поттикнаа она што наскоро се случи со него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Уште не си се ослободил од таа мисла? Еднаш зборувавме за тоа и...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Остро ме навредува. Мисли дека сум вампир испратен од пеколот за да го уништи, и во таа мисла ужива.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но таа мисла не одминала и други германски мислители како Кант, Гете, Хердер и Фоербах.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
При таа мисла тие неусетно ги забрзуваа чекорите ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во еден миг го облеа топлина после што како да се исплаши дека можеби грешат, но таа мисла не успеа да го потфати и понесе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во секој случај, треперев од таа мисла.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку многу ме имаше фатено страв што не можев да се концентрирам на таа мисла и јасно ми беше дека Игбал нема да успее да ме чуе преку таа негова телепатија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас за жива глава не би го сторила тоа, иако ме привлекува таа мисла – да можам да се нурнам и да ѕирнам што има таму, под површината на водата, та што е толку модрозелена каква што изгледа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку многу бев среќна поради таа мисла, што дури и го бакнав пред да се упатам кон влезот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како и би ме чул кога не знам на кој начин да го довикнам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, сепак, таа мисла не ми даваше мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се искачив по скалите до вториот кат од куќата која немаше други катови над него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)