таа (зам.) - личност (имн.)

Но ниедно од овие две тврдења не следи од првото, ниту пак разлозите за нивното порекнување ја повлекуваат невозможноста на првото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова, заедно со паралелните поенти извлечени во врска со првите две прашања, сугерира дека е можно да се раздвои Витгенштајновото гледиште дека значењето на изразите во јазикот, главно конституирано од правилата за нивна употреба, мора да биде јавно по карактер, од неговото гледиште дека не е можно нечие разбирање на некој израз или правило да се состои од една внатрешна когнитивна состојба на таа личност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За шизофреничарот, да се сака некој, е еднакво на тоа да се биде сличен со тој некој; да се биде сличен на некоја личност е еднакво со тоа да се биде ист како таа личност, па оттаму, тоа е рамно на губење на идентитетот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Му реков дека мислам оти не сум упатениот кој ќе може да го поведе кон неговата цел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едноставно чувствувам потреба да ја имам сликата на таа личност пред мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби станува збор само за желба да наѕирнам во вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури си претпоставувам (а можеби само ми се причинува) дека средбата со таа личност ќе биде и моментот кога ќе се осознаам себеси и ќе се почувствувам пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Процесите што се одвиваат во и со нејзиното тело се одвиваат во светот на физичкото, а процесите што се одвиваат во духот на таа личност, му припаѓаат на менталниот свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Според тоа, една личност го æивее æивотот низ две напоредни истории (два света), од кои едната се состои од она што се случува во и со нејзиното тело, а другата се состои од она што се случува во нејзиниот дух.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите до еден беа потполно нормални луѓе.  Ако некој, кој инаку е нормален, се жли на халуцинации, зарем не мислите дека психијатарот треба да се посомнева дека со таа личност нешто не е в ред?  Јас не морам!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сè додека со диктат одозгора не се реши дека не е дозволено да се види нешто што другите не го гледаат, да се слушне нешто што другите не го слушаат, или да се чувствува мирисот кој другите не го чувствуваат, сите ние не мораме на ист начин 62 Margina #21 [1995] | okno.mk сè да доживуваме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)