таа (зам.) - година (имн.)

Наскоро, во 1894 година, се разнесе веста дека јункерите, кои завршуваат таа година училиште, ќе бидат подоцна произведени во офицери, за да се заштедат пари во буџетот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
-Едно утро дежурниот офицер нареди: - Сите во големата сала!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во еден анонимен запис од 30 септември 1859 година, кој всушност претставуваше статистика за движењето на бродовите и трговската стока од Цариград преку Трст во текот на таа година, се набројуваат бродовите по име, стоката што ја понеле и името на оној што ја испраќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми кажуваше мајка ми дека таа година во селото се појавила некоја детска болест, за која не знаеше да ми каже која била.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Додека го гледав сето тоа заедно таа ноќ, имав впечаток дека е многу повистинито (мислам, поневистинито, што всушност е многу повистинито) отколку кога навистина се случило - Еди и Ондин, еден покрај друг на пуста и ветровита плажа, облачен ден и само звукот од камерата, додека нивните гласови се губат во ветрот и одат некаде над песокот, додека се обидуваат да запалат цигара и сето останато.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
“Tell it Like it is” беше хит песна таа година.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Седевме во мракот на Синематик и го гледавме метар по метар материјалот што го снимивме во текот на целата таа година по сите места во кои бевме - Сан Франциско, Саусалито, Лос Ангелес, Филаделфија, Бостон, Хемптон и ширум Њујорк, во кој се наоѓаа сите наши пријатели.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќе не мораа да бараат некој друг да ја задоволи нивната фантазија - сега тоа го можеа и самите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе помине некако и таа година...“ И вистина, поминуваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Понекогаш коцкичките се местат како на пуримска лотарија, ако пак не, тука сме ние шадханите да ги наместиме како што треба.  Така се сретнав со таткото и мајката на девојката и им предложив Јехуда да ја земе Алегра од дома и да ја однесе на најголемата пуримска забава во Белград, што таа година се одржуваше во салата на „Еврејскиот дом”, маскембал под името „Митиката на Истокот”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој нестрпливо ја чекаше и кога ќе ја видеше, ќе станеше да ја пречека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ја погледнав мајката за поддршка, таа кутрата, научена прв и последен збор да има маж ѝ, само безначајно кимна со главата и срамежливо се насмевна, исправајќи ја престилката во скутот и гледајќи некаде пред себе.  „Така мислиш?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но ако моите алишта ме служеа таа година доста добро, чевлите ме изневерија, баш во првата пролет, која се погоди врнежлива.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа година се погоди Прочка и Бајрам да паднат во еден ден.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
•Хичкок: „Тој „Оскар” отиде кај Селзник, продуцентот; таа година, Џон Форд (John Ford) доби „Оскар” за режија на филмот Плодови на гневот (The Grapes of Wrath). Дописникот од странство (Foreign Correspondent), 1940г. 138 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да беше филмот во боја, ќе внесев еден кадар кој отсекогаш сакав да го снимам, а никогаш не го направив тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сена замрзна таа година.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Македонија таа година славеше полнолетност.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Беше јасно, засекогаш, дека таа година, за нашето останување не пресудија јоргованите, подготвени да н префрлат на дежурниот Шагалов облак над нашата куќа, туку пресудија липите кои го спасија Мајкиниот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Ја почнал работата рано напролет и се надевал дека ќе ја заврши пред зимата, но, за несреќа таа година зимата дошла многу рано и тој морал да ја прекине работата со завршени само три потпори, од вкупно пет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во 1986-та година, како избраник за биеналето во Венеција, отидов во Италија со скулпторот Isamu Wakabayashi, кој изработува предмети или инсталации од железо, олово и бакар кои што прават алузија на шуми ; и со Masafumi Maita кој за биеналето направи “свет простор” со железни куполи. Isamu Noguchi ги претставуваше САД таа година и тој понекогаш го посетуваше јапонскиот оддел и разговараше со скулпторите и со мене.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во таа година дебелиот општински писар се ожени за црната бабица Евдокија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш, таа година, пред да не соберат и не испратат надвор од дома, го дишевме истиот воздух со нашите партизани, се врткавме меѓу нив, ги допиравме нивните пушки и автомати и жалевме што не сме поголеми и ние да одиме в планина, в шума заедно со нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во мај таа година пристигнаа уште околу 50 лица од Будимпешта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Младите мажи беа мобилизирани – синот на сестра ми Роза беше испратен на фронтот во септември таа година, а неколку месеци потоа и синовите на Зигмунд: Мартин војуваше во Русија, Ернст во Италија, а Оливер беше дел од воената инженерија, и градеше тунели и касарни на Карпатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сопругот ѝ беше одамна мртов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Есента таа година од Берлин пристигна сестра ми Марие, неколку дена откако ќерка ѝ Марта се имаше фрлено од еден мост во Шпре, во која неколку години пред тоа се беше удавил и син ѝ Теодор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се врати во Виена му беше дијагностициран канцер, во октомври таа година му извршија две операции, во ноември уште една, му ги отстранија поддолновиличните жлезди, му ги извадија горната вилица и непцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му вметнаа голема протеза што му ја одвојуваше усната шуплина од носната, за да може да зборува и да јаде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На влезовите од зградите беа поставувани списоци на новозагинатите на бојните полиња, по улиците среќававме воени инвалиди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа година посакав да научам да сликам. Долго време си бевме туѓи со Зигмунд, и со таа моја желба одново започна нашата блискост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Старите „бугараши“, заедно со новопристигнатите таа година и со некои „гркомани”, на број околу 30-40 души, едни тајно, други јавно и демонстративно, заминаа во Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во 1889 година бројот на стипендијантите на тоа друштво се зголеми, за да се намали по неколку месеци: во ноември месец на таа година околу 40 души ученици Македонци едни тајно, други јавно и демонстративно, поминаа од Белград во Софија за таму да учат (се разбира, со бугарски пари).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш, според фантастот X. Џ. Велс, првпат се споменува зборот социјализам!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа година се протерувани од Шпанија со удари на антиклерикалното движење језуитите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа година Тексас се одвојува од Мексико (група јужни држави на Америка бара новата членка на Сојузот да го прифати црнечкото ропство) а Линколн, борец против ропството на црнците на југ, е пратеник во сојузната држава Илиноис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа година Балзак објавува една од своите сто и повеќе книги (Чичко Горио), и со заслуга на Василиј Априлов во Габрово е отворено првото бугарско народно училиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во на се вселив сосем случајно во јуни таа година кога еден мој пријател, а само пријател тоа може да го направи, откако доби поголем стан преку жена му, едноставно ми овозможи да се вселам со тоа што ми го даде клучот а меѓу нас падна договор сето тоа да остане некако настрана од ушите на злобниците.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа година студот како слеп патник се беше вовлекол во секој дом, особено во трошните куќички, кои уште ги имаше во центарот. Како сврдел влегуваше под праговите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Истата таа година, во 1846-та година, точно на денот кога ѝ вадеше три месеци на мајка си, од Атина се врати и засекогаш остана на Имотот братучедот Јосиф Оносимов Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во писмото Атанас испрати две фотографии, во боја, едната им ја испраќаше на домашните а за другата, нив, домашните, ги молеше да му ја испратат на татка му Ѓорета во затворот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, токму тогаш, токму таа година се случи одново да заживее ајдутството во Прилеп, во сета Пелагонија и во сета Македонија, ајдути се појавија и во гората во Потковицата и во Чипиговски Мртвици, па врз Јанческите, со право падна сомнение дека тие го испратиле Бошета да стане ајдутин, а сами станале ајдутски јатаци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А за црковниот Собир што се одржа истата таа година во Цариград и на кој како битолски претставител присуствуваше Тодор Кусев, белградскиот весник „Јединство“ од 19.5.1871 г. ја донесе следнава дописка: „Цариград, 7 мај.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Потковицата, сред недела, дојдоа две кочии прилепски и битолски првенци, за да бараат од Максима пари и согласност за да се испрати човек, кој да ја претставува сета битолска околија на црковниот собир кој таа година требало да се одржи во Цариград и кој требало да расправа а тоа како да се уреди бугарската, егзахиската црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А таа година, во простата 1857, времето многу рано се стопли.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш штом стигнале во Бугарија, таа година 1857-та, се префрлиле во Влапко, а оттаму со ајдутски дружини навлегувале во Бугарија и се бореле против Турците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие се работите кои направија таа година 1872-та, при крајот на летото, да биде убиен Максим Акиноски и заедно со него и Лазор Перуноски, а неколцина мажи отерани од Потковицата на заточение некаде во Азиа, Максимовата преголема љубов да си соѕидаат потковичани црква, општина и училиште и неговото противење на Грчиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и токму тогаш и токму таа година од Прилеп, од Дејкови, стигна глас, им пишувал синот нивни, Никола Дејков, дека Боше Анѓелов Јанчески од Потковицата заедно со татко ѝ на чупалето што било оставено кај нив, кај Јанчевци, се најдува таму, во Бугарија, но дека ни едниот ни другиот не можат да дојдат до него, по чупалето, зашто се зафатени со револуционерна работа, па преку него, односно преку нив, преку Дејкови, им испраќаат поздрави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, времето, истата таа година, пред Божик, донесе писмо од Атанаса - од Австралија, од Перт.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вторпат во таа година, пред Петровден и сега, надојдоа порои и пробучија со злокоба низ празното корито на Давидица со повеќе стари воденици на брегот орколку што имаше домаќинства во селото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за тоа подоцна низ сведоштвата на поетот Махмуд Дарвиш...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Годината 1988 можеби беше пресудна во борбата и животот на Јасер Арафат, најсилно данајски привлечен во лавиринтот на стапицата, макар што во таа година беше убиен најблискиот негов соработник Абу Џихад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Небото имаше потопла сина боја од кога било таа година и одеднаш долгата вечер исполнета со врева во Центарот, здодевните, исцрпувачки игри, предавањата, врескавото другарство подмачкано со џин, му се сторија неподносливи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За таа година што помина во него, не запамети ни една улица, ни една зграда...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Скопскиот беглер-бег и прилепскиот кадија го скроија планот да ги нападнат бунтовниците на големиот христијански празник Велигден, кој таа година беше доста ран – уште на 26 март.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да, мили, тоа беше италијанската пролет во мојот живот! – Таа година пропадна Албанија. Ја окупира Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја тутнав униформата во машината со центрифуга што ја направив во работилницата на моето деветто одделение таа година, потоа ја вклучив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И на татка ми, целата таа година, најмила му била приказната за чевлињата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури и разговор поведе со него за родот на афионот таа година, за цената на катранот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Учителот и таа година му ја кроеше капата: при секое влегување во училницата го земаше на нишан: - Е, Коле, Коле, и оваа година, гледам, ќе те прерипа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Младиот човек кој таа година ја доби честа да управува со бродот, сѐ уште веруваше во Обновата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
1971. Добива значајни награди и почесни докторати во САД, Изреал, Оксфорд, Лондон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1972. Нова книга проза/стихови, Златото на тигровите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во светската анкета на весникот Кориере дела сера Борхес како кандидат за Нобеловата награда добива повеќе гласови од Солженицин, кој таа година ја добива наградата на шведската академија. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 226
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разведува. Во Бразил прима значајна награда за литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Низ село таа година се одеше преку снежни тунели што нам децата ни беа над главите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Коледе, Божиќ и Василица си ги правевме секоја година, ама таа година имаше нешто посебно во подготовките: родителите нешто ќе прават, нешто во врска со новата црква и со училиштето, па ќе се соберат сите, а нам децата веќе ни имаа порачано да собереме дрва повеќе од кога и да е порано.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бодици беа што би се рекло како утре и сè беше толку бозбудливо така што јасно и засебетено паметам на доживувачки начин неколку работи кои го обележуваа славењето на Водици таа година.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За Свети Никола, таа година, баба ми ни приреди изненадување какво што ни на сон не би очекувале.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Јако апостолов единоправни и словенских стран учителие, Кириле и Методие богомудри, Владику всен молите, всја јазики словенскаја утвердити и православни и едномислии, умирити мир и спасти душу нашја.’’ Не знам со колку грешење, ама посебно овој тропар уште го паметам зашто за Кирил и Методиј во мај таа година, Петре Даскалот мене ми го даде да го кажам в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не паметам за Сурова да сме имале поголем оган од таа година.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Лесно ни беше таа година: не моравме како другите години да крадеме и да растураме плетови како што правевме зашто луѓето ни даваа сами или ни кажуваа каде можеме да најдеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој април, таа година, беше најтажниот месец во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)