таа (зам.) - белина (имн.)

И зачуден сум, занемен Од таа белина, од таа изѕемнина Сосема излитен, доречен.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Белината во својата срцевина како да има една искра од која таа белина се шири зголемувајќи се како што ми се приближува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но во последниве денови снегот толку се натрупа, што ниедно од говедата веќе не се решаваше да загази во таа белина што ги сплеткува нозете, што заробува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа празно ливче, таа белина е пострашна од секакви заплашувања.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наближуваа, секој за себе, во исто време постојано отстапувајќи, секогаш спремни да исчезнат само со еден скок, просто да се растопат во таа белина наоколу, но сепак постојано и трпеливо освојувајќи секој сантиметар од растојанието, што ги делеше од неговиот прозорец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу во тишината беа чујни дури и нивните крадешки чекори, а одвреме навреме можеше дури и да се види како по таа белина напред прострелкуваат понекаде и нивните издолжени прилики, кои се искриваа уште првиот следен миг, оставајќи во погледот само една колеблива игра на причинувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сиот потонат на дното од таа белина, крај дрвјата, склевчени под тешкиот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Освојуваше чекор по чекор од таа белина и тоа сега никој не можеше да му го расипе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш со козите излегувавме на таа белина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лежи во сопствената соба: двокрилен прозорец со бели пластични ролетни, со бела мрежеста завеса и сета таа белина пропушта мека млечна светлина; под прозорецот работна маса - од татко му - столот е од татко му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)