Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Таа секоја Нова година, на ден – два пред најлудата ноќ организираше забава за станарите на зградата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Уште во Пајко Маало, таа секоја вечер ја чешлаше својата долга, бела коса, а потоа трпеливо и педантно ја врзуваше во плетенка, а нив во кок на темето.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А таа само се насмевнувала. Велела, дека е во прашање ќерка и Аксја. Дека таа секој момент може да се врати...
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)