таа (зам.) - му (зам.)

Таа му нарача за празникот да è донесе свилена забратка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И кога таа му расправи што решиле двете со Нешка, а особено оти она го сака детето, тој само рече: — Е, нека е аирлиа!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се раздени а потоа вечерта таа му велеше на татко ми: Имам фустан од првиот маж, нема да се лутиш, сакам да го облечам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неговата сопруга, сѐ уште млада жена и дури и доста убава, прво му ја подавала раката за бакнеж, а потем, откако ќе ја преобрнел на другата страна, таа му ја бакнувала неговата рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во еден момент за време на предавањето, кога погледот на предавачот застана на девојката со израз на препознавање, таа ја отвори бундата под која беше гола разголена. 19.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
МBDB е сè уште легална во Холандија (но не и во Британија), иако повеќето од корисниците откриле дека не им врши голема работа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За да им направи радост на децата, таа му рече еден четврток на Толета да го викне Крстеа со нив заедно на ручек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа му рекла: „Не крадам од никого. Овие тревчиња се селски и на сите.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И овој пат мајка му го остава да се излежува. Ване си мисли дека таа му верува!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А таа му рече: Точно, како што ниедна мајка тоа не го сака, но само мајката е должна децата да ги исчува здрави и цели.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа му недостасуваше, нејака и танка, со пена густа коса зад ушите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Врз глава таа му кладе крпа, копринена, бела.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Кога во 1857 година мажот ѝ дошол во Маказар, таа му рекла дека сака да оди со него во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знаеш, - ми објасни, - Чавка многу ја сака баба си, таа му е единствената што ја има. Сите други му се испоумрени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Обновуваа спомени од младоста на Сула па и тој кога сакаше да ја задржи Вила Делинова на кулата, ама таа му побегна машки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја прекина мислата, ама таа му се мешаше со другата, со недопирливата, која во мигот не сакаше да ја сподели со Татко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тато веројатно се спротивстави, таа му одговори да не ѝ се меша во нејзините рагботи, и, на крајот чув како баба ја тресна слушалката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Никогаш не сум сретнал некој кому таа му се допаѓа“, заклучува Херман.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И додека таа безуспешно се бранеше и испушташе грлени гласови, тој со сета сила навалуваше на неа, завраќајќи ѝ го фустанот што таа го туркаше со рацете надолу, ја труцкаше, а во тоа имаше и бес и освета за сето она што таа му го чинеше од неговото доаѓање во Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На влегување, сега без тропање, ја најде Неда сред куќи каде му мете на прасето и посегна да ја фати за образ, ама таа му ја турна раката настрана и му ја покажа големата врата откаде можеше секој минут да влезе мајка ѝ, и му рече само: — „Пст, мац! Не ваќај кај шо не си клала ота може да е жешко да се попариш!“ — И навистина старата влезе со заграб борина и едно столче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иш, поганијо погана... Зафрли една нова гламна. Таа му падна на самиот грбник на волкот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше нешто слично како Кетиното тесто за леб, кое не нараснува ако таа му обрнува преголемо внимание откако ќе го замеси со квасецот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сум одел преку една река со матна вода, минував преку една греда по која одвај се задржав, но капата ми падна во матната вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
НЕДА: (Го гледа. И покрај сета уплашеност, видливо е дека таа му сочувствува на Фезлиев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во неврзаниот разговор таа му раскажала на репортерот како умрел нејзиниот маж, што никогаш дотогаш не го направила.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие си ставиле петокраки на градите а не на капите, нашите си мислеле дека се партизани, се измешале и така ја разбиле Седумнасеттата бригада.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И токму тогаш кога се чинеше дека непопустливоста кај Стојна надвладеала, таа му се искубе од рацете, втрча во полумрачната соба зад тремот, и речиси во истиот момент се покажа на прозорецот сосема подготвена, а веднаш потоа почнаа да го изведуваат она за што толку долго се канеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нејзе ѝ го дал татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
(Таа, на пр., еднаш влезе во самопослуга, зема извесен број работи, се обиде да излезе со нив без да плати, беше запрена, и кога ѝ беше наброено сѐ што украла, ја врати секоја наброена работа, излезе, помина од другата страна на улицата, седна на тротоарот и изеде полна тегла путер од кикирики што помина покрај помошникот во самопослугата).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во следниот момент, тешко беше да се каже по чија иницијатива, таа му се најде во прегратка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледав како таа му изеде сè што беше донела за него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Д-р Паскал Сотировски е горд на титулата, зашто вели дека таа му дава морални сили да продолжи посилно да работи на испитувањето на тајните на сончевите дамки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но тогаш авторот и не обрзна некое поголемо внимание на тоа што таа му го рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакаше да ја потфати за левиот образ, но таа му направи ишарет со глава, покажувајќи му ги мудурот и заптијата, и тој ја тргна раката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ја прифати, кога таа му се нудеше од светлата страна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ручаа заедно, одеа на одмор заедно, посетуваа пријатели заедно, но ноќе, таа му доаѓаше тогаш кога таа сакаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не помислуваше повеќе на можноста дека таа му поставува некаква стапица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа почна играта. Ја стави црешата до уста, ја свитка нејзината долга рачка, и – о, чудо! – таа му заприлега на мала стомна.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше заробен во черепот, запечатен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Па, не ти е баш мал проблемот – реков – ама, од каде да знаеш, можеби тој нејзе не ја привлекува, можеби баш ти ѝ се допаѓаш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Аделина беше јако намирисана и забележливо нашминкана, и целата бучна, весела, гласна, каква што е секогаш, но и уште повеќе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога Едо стапна на душемето таа му беше во прегратката, со раката меѓу неговите нозе...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога ја крена празната чаша за вода, таа му упати брз поглед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И таа му рече на Толето да не се кара со никого, а ако има нешто, да му кажат на даскалот, тој ќе се раоправи за нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во времето кога таа му дојде до раце, Океанија не беше повеќе во војна со Евразија и тројцата мртви мажи мора да ја издале својата земја пред агентите на Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја гледаше, ја гледаше низ раширените прсти, и можеби токму затоа што така долго и внимателно ја гледаше и ја испитуваше, таа му помогна да открие многу работи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Цела недела помина откако таа му пријде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сета улица знаеше дека татко му на Цанета, кларот Дојчин, по вторпат се ожени за една вдовица од периферијата Крњево и таа му донесе со она малку покуќнина и половина дузина деца, меѓу кои и Ганка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И кога тој, за кого беше побегнала бегалка, ќе ја погледнеше попреку, таа му се вртеше и, со рацете на колковите, му се правдаше: „Е, не фаќа клетва од мајка, де!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа му стана физичка потреба, нешто што тој не само што го посакуваше, туку сметаше и дека со право му припаѓа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се испулува на двете страни. Сам е. Не, не е сам, тој стои лице в лице со неа, и таа му се смешка како да ѝ трепетат живи усните.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На Велигден ја поврати причесната уште в црква оти таа му се издиши кога се заврте назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа го прави затоа што таа му доаѓа ноќе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја вдишуваше прељубата и таа му беше понудена да ја јаде на послужавник.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Подоцна таа му се свиде и започна сѐ посилно да налетува на моите испружени раце.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, во мракот, жените се откраднуваат од домовите, и задишани, меѓу тревите или во пченката, им се подаваат на убавите незнаенци Облепена со потен хумус, таа му ја навлекува на насмеанот туѓинец кошулата што скришум ја ткаела во ноќите со полна Месечина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога по завршувањето на претставата, во гардеробата ќе ја праша зошто така лошо го интерпретирала ликот на Јулија, таа му се исповедала: „Вечерва прв пат во животот, ја проѕрев шупливоста, лагата, будалаштината на празната приредба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И таа му велеше да ги поздрави. Кога ќе им пишува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Освен што тоа звучи наопаку, тоа би било грубо и претерано поедноставување на едно мошне сложено прашање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Огнен сега постојано ја прашуваше мајка му кога повторно ќе му направи торта, а таа му велеше: - Кога ќе има повод...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Место одговор таа му постави прашање на татка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа му го фрлаше тенџерето и бараше кибрит да ја запали куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На небото - сонцето; на земјата - огнот; човекот од сонцето ја зема телесната, животната топлина; со смртта на човекот таа му се враќа одново на сонцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Кучке! - ѝ свика тој и се обиде да ја удри. Но таа му побегна.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Преку замрешканите очи таа му го праќа својот повик.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го оставаше да верува дека е најсилен, најмоќен, му го јакнеше егото на оганчето така што, додека тој се огледуваше во Водата, таа му создаваше слика во нејзиното бистро огледало дека е голем, многу голем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ја трга од устата, но таа му се залепува за прстите како запалено желе од бензин и продолжува да расте по целото негово тело, каде и да му падне макар и една капка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Претпладневната ракија како топол бран чинеше да го чувствува целосниот посед на телото, да си го зајакнува оптимизмот, илузиите, додека вечерната ракија ја пиеше за своја душа, таа му ја зајакнуваше носталгијата за старите времиња, за животот со семејството крај Езерото, за годините на младоста минати во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Трајанка се сепна, се чувствуваше како крадец кој е фатен на дело, таа му ги крадеше задоволствата, безмалку, се ке му земеше да не се пробудеше Петар.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чичко ми не бил суртук и празен шиник. Имал девојка во Ташкент. Затоа сѐ уште не е женет. Таа му пишувала за пиперките и за сѐ друго.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа му објасни сѐ што чинела за да ја спречи, за да ја одврати од пушење, но ете не помага...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тогаш му се стори, или некогаш другпат, но секако таму на планина, пред или по средбата со бившиот богослов, дека таа му говори а секој нејзин збор беше како игла.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го ожени со попова ќерка, на дедот поп Стева, ама ете, кога човекот немал среќа, таа му умре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А таа му одговори: „Отидов да се лечам. Имал тревки за сите болести“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој се поднаведна и влезе, со неа в раце, во визбата, таа му се извлече од рацете и со обете раце му се обви околу вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја зграпчи помислата дека сега таа му е сопруга и се обиде овој факт, да си го стави длабоко во потсвеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во себе си се насмевнуваше при помислата дека можеби пречесто виртуелниот безграничен простор на екранот пред него лизгајќи се ќе го прекриваат зборовите од пораката на Летка што таа му ја внесе во компјутерот кога прв пат го посети во Скопје: „Dearist Edo! Letka is calling you through the machiiiineeeeeeee…!I Love you and I miss you badly and bedly!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Би средил можеби, но има еден голем проблем – се сневесели тој, - таа му се допаѓа и на еден мој другар, кој тоа самиот ми го призна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зората го отвораше небото и го осветлуваше селото, но таа му изгледаше поинаква од другите: му изгледаше тажна, невесела; и сонцето што се покажа, му изгледаше понакво од другпат: крваво, мрежичесто како и неговите насолзени очи; и птиците што се будеа, како да му го разбираа срцето: пееја поинаку од другпат - тажно, со стегнато грло; и луѓето што ги сретнуваа на патот, ги поздравуваа со натажен глас.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Огне имаше шлакнато цела кутија гел врз косата и таа му сјаеше како да ја потурил со половина шише зејтин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Родителите им беа строги, но многу ја сакаа Томето, како најмало дете, а и најубаво. Таа му беше милениче на татка си.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа му се доближуваше со насмевка, му го вадеше метрото префрлено преку шија, го фрлаше врз машината за шиење со движење како да го соблекува и ги подаваше усните кон неговите, а тој збунето погледнуваше зад малиот излог на дуќанот и откако ќе се увереше дека нема никој, ја гушкаше и ѝ ги возвраќаше бакнежите со своите полни усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја испи чашата вода, што таа му ја донесе кога дојде да ја прими нарачката, и сега беше жеден за кафе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Среќа има сестра ми што таа му ги носи јадењата: додека влезе кај него подлизнува од сè по малку.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мислеше дека сето зло во неговата куќа таа му го донесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уште повеќе, колку и одлуката да била “среќна” - според зборовите на Борхес - таа му била наметната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Според тоа, западната култура едноставно „победила” во натпреварот со другите, а нему (на Гелнер) таа му била најразбирлива (и „најдобра”) поради простиот факт што неа најдобро ја познава.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Му доаѓаше во тишина, без збор, ако спиеше ќе го протресеше за да го разбуди и ќе го употребеше како што би употребила кое било средство за мастурбација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Подобро”, пушта рака и фаќа една од везачките; таа му се истргнува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога врските меѓу нив зацврснаа, кога видоа дека еден на друг си требаат, таа му предложи да стапат во брак, да се земат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ја праша Богдан зошто го вика така, таа му кажа дека мажот ѝ со кого се развела така се викал и дека тоа го прави по навика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогаш добро, - вели баба му и замолчува, а кога Зоки посакува да јаде, чинијата со јадењето таа му ја става на столот и си оди.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не е некој друг, ами самата старичка во доверба и го раскажа случајот на сосетката, а таа му го прераскажа на целото село...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не ја сфатив сосема причината но во еден момент таа му се обрати на сениорот Џорџ: - Ти имам речено и пак ќе ти речам: човеков е виновникот што тебе те избрав за сопруг. – Знам, знам – грлено се смееше сениорот Џорџ. – Зарем ти немам речено дека Македонија е богата со умот, многу богата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Едниот од нив ја зграбил Рада го видов добро со мојот двоглед во скутот ја стегнал и нешто и блада а таа му фрла курвински поглед
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Има една мана. Нема женичка, сирома, таа му е маната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не велам дека Борхес пишувал само затоа да го задоволи татка си.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со најавата дека тој ја побарал за жена и, логично, таа му одговорила потврдно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еднаш кога се разминаа во ходникот, таа му упати брз страничен поглед, кој како да проби право во него и за миг го исполни со црн ужас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Се согласуваш со мене, Дудо? - прашуваше Џорџ сениорот и грлено се смееше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еразмо цел ден не се јави ниту се извини, ниту со каков било гест покажа дека таа му недостасува...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Додека тој во вревата и бесот на политиката и војната произведува историја, таа му пружа логистичка поддршка од заднина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А таа му довикнува: - Ване, стани отвори, имам работа!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таа му ја кажа куќата издигната на повисоко преку рекче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во писмото, таа му напиша дека пред неколку месеци е излезена од болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко се враќа­ше од напуштената песна, или, подобро, таа му се враќаше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само, како што рече и сам, многу далеку од градот, таа му е маната, та инаку — без мана е сермијата, — прифати Јован.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па сепак, таа му дојде на сон на еден збунувачки и излудувачки начин... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За поздрав, таа му ги фрла на авторот двете раце врз рамената, ги стегнува своите тврди дојки врз неговите гради, го погледнува со сочна искричавост во очите, се поткрева на прсти и сочно го бацува во уста.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А таа му вели: Синко варди се, капата отишла, чувај ја главата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Потоа, продолжи Вера, - таа му раскажала за другарувањето со неговата другарка и за тоа колку им било тешко да се разделат кога решиле да одат, во различни средни училишта.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само неколку дена пред отворањето на изложбата во Палацо Граси, г-ѓа Дишан даде едно ексклузивно интервју за еден италијански новинар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Откако сè се расчисти, еден од нашите партизани седнал да ја чисти пушката, на долниот кат, а таа му се откачила и убил еден партизан од Куманово кој се наоѓал на вториот кат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа му се оттргна и му свика: - Јас не сум курва...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Та, нели, таа му се оддолжи на тој свет...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
(Јавна куќа. Симон во соба со проститутката Мими. Главата му е положена во нејзиниот скут. Облечен во војничко. Таа му ја милува косата.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Всушност селото е блиску до градот. после нему, овде во Битола, му се родија уште две деца: уште едно машко Пене и ќерката Галица, Гала – нагалено, таа му беше најмалото, но најмилото нему му беше Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На полуматурската вечер ја покани на танц, а таа му одговори мавајќи го со топчиња ископани од носот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа му велела дека го продала зашто немала од што да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дека таа му е мајка што го чува... но има и мајка што го родила...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)