таа (зам.) - ме (зам.)

Таа ме мами поради што во белата исто така се случува промена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се опирав, но таа ме крпеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Прашање е, ако тој неа ја ебе заради тоа што таа ме цитира мене....дали да се чувствувам ебано?.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И таа ме видела пред да почне претставата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А јас, мачор Перо, слушам како таа ме фали и ми е мило. Ме разбираш ли?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа таа ме прашуваше каде е мама. Јас ѝ реков дека е на пазар. А таа неколку пати силно извика Пазар! Пазар!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Посебно кога е во прашање јуне како мене! (Ете, се преправаше дека заборавила оти токму таа ме има наречено со тоа име заради она мое дивеење по куќата кога бев помал!)
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не можев со плуканица да ги средам перчињата и затоа решив да бидам груб ако веќе таа ме смета за грд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не ослободувајќи ми место да поминам таа ме прекори со бронзен глас: - Ти кај стариот ајдук ли одиш?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се пареа како животни; таа стенкаше и бараше да се зарие во неа до коска; токму така, до коска; Фисот стенкаше, мрдаше со голиот газ, а Луција бараше уште; во еден момент, таа ме погледна и рече: „Фис, некој нѐ гледа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Три години ѝ пишував песни, а таа ме одбиваше и се извлекуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; еве ја пред мене, со подадени раце, плаче и вели: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен: еве ја пред мене, и јас ја земам за рака, и таа ме води во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога деновите се сретнавме пак на клупите во паркот таа ме праша: - Зошто толку брзо си отиде онаа вечер?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но она што ме трогна, колку вие сте жените проникљиви, е тоа дека таа ме прочитала.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Конечно, по две недели од патешествието во Рајнбек, таа ме повика во својот стан. На пијалок, рече.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечера. Мирна вечер пред теве.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Косата ѝ беше подигната како токму да излегла од када и мирисаше на „нокзема“ крема* и „фајсохекс“.**
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме дочека на врата со свилено кимоно со длабок изрез и со пар аждери со испреплетени опаши.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Речиси секој втор ден таа ме викаше од работа и со глас кој одвај сокриваше радост, детално ми зборуваше за некоја нова и страшна болест штотуку откриена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Живееше во Кротон, во приземјето на една реставрирана викторијанска куќа, половина милја од станицата Хармон, од каде секое утро фаќаше воз за Менхетн одејќи на својата работа, уредник во Антропологија денес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Се сеќавам,“ реков. Таа ме прегрна. Отидовме во дневната соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со денови седам врз долапот а пак таа ме зема в раце само кога брише прав преместувајќи ме од едно на друго место.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Отидов кај волкот, ме прати кај лисицата; лисицата ѓоа можела да вади коска, и таа ме прати кај тебе и ти си му 'и вадела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тргнав да отворам, а таа ме влече за ракав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа ме моли да ја оставам, а јас ја молам да пушти барем една жичка, колку да им го наквасам јазичето на децата. За лек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можам да допрам до реалноста. Таа ме избегнува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па и нешто повеќе: таа ме ослободуваше од секаков страв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Легнат на грб се обидував во отсјајот на мижуркавата светлина на канделабрите од улицата да откраднам искра од нејзините очи за да можам во играта, која не смеев и не сакав да ја одлагам, да бидам свој онолку колку што таа ме познаваше. Попусто трагав по таа искра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема беше сериозна и молчалива како никогаш порано.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога таа ме погледна после долго одбегнување да го направи тоа, почувствував дека има пркос во нејзините очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш јас слегов од Стрелеско и таа ме прими во дворот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мислев дека со тоа ќе помине, но таа ме тужи на суд.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа ме погледна изненадено: – Ние, сине, си палевме свеќи во цркви и во џамии одевме. И рисјани доаѓаа во нив!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа ме гледаше благо, но отсутно. Ја стегнав за студените раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мене сигурно повеќе ми се присторуваше и си замислував дека таа ме намамува, но јас верував во тоа што толку многу го посакував.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
При последната посета таа ме уверуваше дека, откако е во Канада, ме има посетено точно четирипати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и таа ме насрчуваше: „Навистина убаво ме забавуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност толку биле на број и нејзините доаѓања во земјава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога преку дедото и кажав дека немам татко, сираче сум, реков, таа ме гушна и почна да плаче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од шо бе папсана или Госпу ме тандиса, не знам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А, тоа е тешко да се оди до таму...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ношја како арамија, како в’лчица од трап до трап, од ендек до ендек, ту по џаде, ту по нивје, по кории, пците ме лавае, дечки воловарчиња ме пашкае, а јаска, ету, се крие и од људје и од аскери и кога втаса о Билишча, ојду при Суљо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И таа ме зве дома. Ме нарана. Ме напи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Си ги открива бутините, долниот дел од стомакот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еве ги, навалуваат... се растрчале низ дуќанот, врие доле на скалите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги слушам гласовите, вревата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ги задига здолништата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И таа ме фасцинира тогаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаше да стигнеш до тука денес ако таа ме беше послушала!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме фати и ме сврте. Се опирав, но таа ме крпеше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја гледам птицата престорена во ноти и наместо јас неа, таа ме погалува мене со неостварените мечти на предците.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Рече: забележав дека слушајќи ја вашата музика таа ме провоцира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога ми одмиле животот, таа ме прибра под своето крило!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Чевлите... јас се извинувам... - се обидов да ѝ се извинам на тетка Олга, но таа ме прекина со едно гласно, - Глупости!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сакаш? Нејќеш, - реков еднаш јас кога си купив сладолед.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се разбудив по нешто повеќе од еден час од нервозните шепоти во ходникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Еднаш ова ѝ го кажав на мајка ми и таа ме посоветува и јас истото да го кажувам отсега натаму, кога ќе си купам нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Многупати ќе ми дојде за здравата нога да се фатам, мислејќи дека таа ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И таа ме погпеда и ми се чини дека врз мене растура отров.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу ја засакав и ми се чинеше дека и таа ме сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тој миг слушнав како плаче и братчето Стеве а таа ме замоли: Миле, иако немам млеко да го надојам, ти сепак донеси ми го.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За облека, за покривање, за постилање, сè беше нејзина работа, а мене ми беше доволно да се уверам дека таа ме сака и тогаш цело време можев да ѝ помагам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога видов спискав, а бидејќи мажот ми спиеше во другата соба а со мене спиеше свекрва ми, таа ме предупреди да не пуштам глас и ми нареди: Ти не го налегна, тоа така си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Мамо, Бак го нема! Побегна! Леле, кутриот јас, Бакче мил наш, го нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Дадо слушна? Некој од шумата те вика!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам колку долго седев така и ја чувствував Дена како трепери стуткана до мене, кога одеднаш таа ме протресе и ми ги тргна рацете од ушите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, таа ме чу. - Каков Бак, што е тоа со Бак, за што зборуваш? – ми се сврте.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)