таа (зам.) - ги (зам.)

Тоа е единствениот обид на сериозно сидрење на визуелните уметности во технологијата и психодинамиката на стварното и виртуелно исчезнување, една од ретките културни пракси која се обидува да го исправи општото отсуство од дискусии за деструкцијата во општеството.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За време на акциите Пане на гледачите не им дозволува да здивнат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
2 Деструкциската уметност е интердисциплинарна и мултинационална, таа ги комбинира медиумите и темите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со своето страдање и ризикување таа ги нарушува нивните рамнодушност и непријателство, ја канализира нивната одбојност освестувајќи ги во однос на она што го поседуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Брз, импулсивен, по малку конфликтен, а имаше душа да го собере целиот свет. Работлив, темпераментен и физички многу јак.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Некако ми избега времето во кое таа ги загуби цртите од баба ни и го доби ликот на мајка ни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И тогаш преместувајќи ги од лево на десно и обратно сите предмети што и таа ги допирала до пред некој ден, копајќи по нејзиниот живот сега откако ја нема (не оти имав поважни работи во животот па никогаш не стигнував да и се посветам доволно), најдов две тетратки А4 формат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега ќе се обидам да ја составам биографијата на мајка ми од белешките што таа ги оставила, од сеќавањата што останале во мојата меморија од нејзините раскажувањата, затоа што и ветив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа постои преку нашата интеракција. широко определена, виртуелната реалност понекогаш се протега преку многу аспекти од електронскиот живот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Покрај компјутерски произведените бироа, таа ги вклучува и виртуелните личности што ги знаеме преку телефон или компјутерски мрежи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако оваа технологија ја гледаме како уметничка форма (а химерите што таа ги создава како уметнички дела), тогаш идните уметници треба да го имаат предвид фактот дека меморијата на биомасата прави грешки и дека не треба да í се верува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Факт е дека студентите ја прераскажуваа и со тоа околностите што таа ги опишува барем теориски биле можни.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Црквата каде што проповедал и служел Пир се наоѓа среде село и таа ги крие спомените на овој човек.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со самата своја појава таа ги привлекуваше погледите, но најмногу заради својата младост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа ги послужи ракија, а Пискулиев отпи само половина чаша, што очевидно остави добар впечаток на стариот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Очите и се засолзија, таа ги избриша со ракавот и си влезе пак внатре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Една недела таа ги пушти да стапат првпат во нивната соба, што стариот не би го дозволил лесно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Зар таа ги украде?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа ги протри очите и лицето и свика: - Другпат никаде нема да ве водам! Дотерајте го магарето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога веќе убаво се распознаваше птицата - таа ги рашири крилјата, запавта, се подисправи, откликна и полето заедно со каменот: мал остров пловеше по небото - птицата сонуваше да ја превозмогне смртта - каменот копнееше да го допре својот ѕвезден корен...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Според шушкањето на хартија знаев дека на мама ѝ го дале лексиконот, таа ги врти листовите и чита сè што сум напишал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не, не сакав да ја поткренам главата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Шаќир го извести војводата Ацев за постигнатиот споразум со Толета и овој се израдува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и дружината го осети постигнатиот споразум, та и таа ги подели тие чувства.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се слушна и од неговата мала врата грмење на неговото чифте, кое во стравот и брзината не го зеде со него, а на Мара беше и текнало, та кога ги слушна селските пушки и таа ги испразни двете цевки по ветер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Купи куќи во Јени маало во Битола и се пресели...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во слободното време тој ги распретувал корените на роднокрајните детски соништа а таа ги цртала цветовите од кои ќе им прават венчиња на внучките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Го насади ли дрвцето, пак прашуваше старата - таа ги знаеше сите негови движења, колку помалку беше способна за сопствени.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа ги сака бесполните автобуси. Нив ги нема.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дали таа ги читаше вашите книги? О, не можеше, тоа беше вон нејзиниот досег.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа ги милуваше предметите со рака како да се живи суштества.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа ги затвори очите. Ѝ оживеаја стари заглувнати спомени.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа ги мести очилата и право гледа во раззеленетата трева под багремите, над која се просипа златото на сончевите лачи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа оттогаш тој често, и скришум од другите големци во гратчето, ѝ помагаше на протиница во акциите што таа ги преземаше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По радиото се чу Чајковски. Таа ги рашири бледосините очи и, како да ја посипа некој со жар, срипа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Момата беше многу убава - но уште поубави беа чувствата, што таа ги лееше низ играта...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека оваа пошлост’во чист облик предизвикува само добронамерен потсмев, онаа другата - која што, како што вели Набоков, е особено снажна и опака, кога лажноста не е очигледна и кога се смета дека вредностите кои таа ги имитира му припаѓаат, со право или не, на највисокото ниво на уметноста, мислите или чувствата - се чини, предизвикува тегобност. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 161
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Рацете таа ги кладе врз Кузман... - „Се надевав - писна, - ој Кузмане, дека како младоженец в зора девојките ќе ми те облечат; тука ќе екнат весели, свадбени ора.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Мајка остануваше верна на татковите одлуки, макар што најчесто таа ги доживуваше најголемите тешкотии во нивното спроведување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дури подоцна се сетив дека таа ги немаше повикано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојат такви пораки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лично верував дека не постоеја негде близу ниту тие Кавракови што таа ги спомнуваше, ниту нивната колиба, а најмалку кучката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто тогаш требаше да се повикува на нив?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А којзнае, можеби токму таа ги поттикнуваше ваквите мои размисли?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Прво облечи се а потоа поставувај услови“ ѝ велам, ама мртов ладен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И замисли си, батка, сите овие зборови таа ги изнареди као свеќи на прозорецот, а пред свеќите и пред отворениот прозорец таа лично се рашетува како од мајка родена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОГЕ ОД БАЊИ Ристе Блажевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А навечер, кога децата веќе не идеа, а враните и чавките замолкнуваа, таа ги земаше черџето и решетото и си одеше дома.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И тогаш таа се сети на намуртеното лице на Даниел кога таа и Даниел застанаа таму да наполнат бензин, еден ден пред нивната свадба и кога таа ги претстави еден на друг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како што куќата, која беше различна од редиците униформни и монотони куќи од тули во Идн Парк, така и семејството Адам беа поинакви од луѓето што таа ги познаваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше навлегла во некој пригушен, мистичен агол на неговото битие и со своето необично барање таа ги разбуди неговите скриени тајни, древни и несомнени верувања.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
” Очите на старицата се замаглија и таа ги тргна неколкуте влакна коса кон слепоочницата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ова особено доаѓа до израз во едно писмо што Дишан ѝ го испратил во 1957 на Американската федерација за уметност од Хјустон: „Гледачот го доведува делото во контакт со надворешниот свет преку своето дешифрирање и интерпретирање на неговите внатрешни квалитети и“, вели тој, „допринесува во креативниот чин“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Различните активности прифаќани без поговор и ставовите врз кои anorexia nervosa “го темелеше својот опстанок”, веќе не ја детерминираат нејзината личност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Следното можно читање ми дојде на ум кога се сетив што рече нашата секретарка кога првпат виде една тераписка средба од зад огледалото: „Глупости, тие ништо друго не прават освен што зборуваат!“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова доведе до идентификација на различни настани кои имаа анти-аноректичка природа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали Еми ќе сака да продолжи да се подложува на тврдењата на anorexia nervosa за нејзиниот живот, да продолжи да се покорува на барањата кои таа ги поставува?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја замолив Еми да ги вреднува овие анти-аноректички состојби: Дали таа ги смета за попривлечни и пожелни правци на развој во нејзиниот живот, или пак за тривијални и непривлечни?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, националноста редовно се сузбива од страна на многу интелектуалци, можеби поради тоа што таа ги понижува прет- поставките за универзален разум кои им овозможуваат на интелектуалците престиж во вработувањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(16 Но дури и да ја прифатиме Дишановата хипотеза, сѐ уште можеме да чувствуваме потреба да ја доведеме во прашање вредноста и/или кредибилитетот на одредена интерпретација - особено ако имаме причина да се сомневаме во способноста на интерпретаторот да ги дешифрира фактите, или ако сметаме дека податоците што тој/таа ги има на располагање се неточни или недоволни. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 117
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како мудар остроумен набљудувач, таа ги погоди вистинските зборови на вистинско место.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога минавме крај нив, таа ги дигна клепките и порумене, а Пенчо неочекувано ме удри со тупаница по вратот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И во тој миг и таа ги спушти рацете од мојот врат. И тоа беше сѐ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Доколку геј-мажите имаат моќ како мажи, но се лишени од моќта како гејови, таквата двојна идентификација е логична.193 Во исто време, со парадоксите и противречностите што таа ги создава се објаснуваат дел од најособените и најраспространетите одлики на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа поврзаност, мислам, лесно е да се утврди, но можно е, меѓутоа, дека таа ги прикрива пофините разлики.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа ги поткрена веѓите и рече. „Можеби ни тогаш не мораш многу да работиш.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нејзиното третирање на Хјум е особено корисно со оглед на тоа што таа ги демонстрира притисоците во својата мисла кои бараат различни проценки.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но моќта на гравитацијата на Земјата е силна: таа ги држи сите живи светови околу себе и не дозволува да паднат – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Вистинското знаење е дека на тврда земја не никнува ништо, таа ги нема потребните сокови, на неа не опстануваат растенијата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Набавките за потребите на куќата, рака на срце таа ги правеше.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со таа погрешна политика тој давал значајно оружје во рацете на сите недоволно упатени или недобронамерни да ја напаѓаат Револуционерната организација и да ѝ препишуваат цели и стремежи што таа ги немала.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тенденциозното пишување на германскиот печат и разните претпоставки таа ги прогласувала за вистина и изразувала сомневање во политиката на Русија, обвинувајќи ја руската дипломатија за дволичност.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За време на оброците во трпезаријата бараше од нас да не седнуваме на местата околу неа, затоа што таму треба да седат нејзините деца, и таа ги хранеше: заграбуваше од невидливата храна со невидливи лажици и потоа ја ставаше во невидливите усти, а ги караше оние кои одбиваа да јадат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара секогаш беше болникава, а на болестите кај болникавите луѓе гледаме како на дел од нивното секојдневие, и ретко помислуваме дека една од тие болести мора да биде последна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш имала шеснаесет години, и мајка ѝ ги запалила сите алишта и сите книги кои таа ги донела со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дури и да сте во право за откритијата на Коперник и Дарвин, со моите откритија нема да биде така.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ ветив, а таа ги положи гасениците во својот скут.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А шољата за тоалет со казанче – па зарем треба да ви објаснувам колку силно таа ги промени човечките животи?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И јас го сторив истото, мижејќи го вдишував спокојот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ја прашав ништо повеќе. Идното утро, кога се разбудив, креветот лево од мене беше празен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека се приближив до крајот на мојата постела, и со шепот го префрлив просторот меѓу нејзиниот и мојот кревет: „Каде сме ние?“ Таа ги отвори очите и рече: „Во Терезин.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега Клара беше посветена на идејата да ги освести жените дека самите ќе мораат да се изборат за она што им припаѓа: сама изработуваше плакати на кои пишуваше дека образованието на девојчињата не треба да биде подготовка за улога на домаќинка туку да биде образование кое ќе им овозможи самостојност, и ги лепеше на фасадите на училиштата; бараше сопругите да имаат право да побараат развод; организираше групи кои бараа жените да имаат право на глас, а политичките партии ја пријавуваа во полиција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во библиотеката на Гнездо таа отвораше книги пред невидливото, и ги учеше своите деца да читаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се свртев кон Клара, таа ги имаше затворено очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога излегувавме во паркот, таа ги учеше своите деца да играат некои детски игри, и самата таа играше со нив, играше со невидливото околу себе, со невидливото си подаваше топка, фрлаше камченца кон некаков круг, прескокнуваше и скокаше заедно со невидливото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби беше солза која ќе светнеше и ќе наедрееше по калдрмата, потоа ќе се лизнеше по неа и наместо да ги натажеше луѓето што ќе ја сретнеа, таа ги смируваше, ги успокојуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа ги ослободи Србија и Бугарија; таа им помогна на Каравлашко, Грција и Црна Гора да се ослободат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега е вистински миг да ја бакнам Ева Шајбер, но токму кога се веднам над неа, таа ги отвора очите, бргу седнува на креветот, со собрани колена, и сосема близу до моето лице, ми вика: - Ајде да си играме историја!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Само полека, синко“, му велеше татко ѝ, додека таа ги гледаше со скрстени раце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако по улицата стивнаа веселите поздрави на ослободителите кои маршираа насекаде низ градот, за првпат по долго време таа ги слушна нивните воздишки наместо нејзиното плачење.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Отвори ми се сосема...“ Таа ги свитка и рацете околу него. „Ммммм...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа ги подигна рамениците во онаа нејзина поза на „ама сосема ми е сеедно“, што, се чини, беше сосема доволно за татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Првите три од тие пет години по смртта на мајка ѝ таа ги помина во некој буден сон, од кој не можеше да ги избрка сликите и звуците од нејзините последни денови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој ден таа ги слушна како за вторпат плачат и двајцата, заедно, тивко, таговно, безнадежно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ноќе сонуваше дека нивниот балкон станал прекрасно, шарено градинче, а пак таа ги вади мирисните цвеќиња и се радува на нив, на пеперугите и пчелките.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Она што е уште поважно за овој текст, бихевиоралната ВИ нема за цел да генерира внатрешен модел на светот, туку таа ги поставува своите животни-роботи во реалниот свет така што објективните карактеристики на околината можат да се користат како надворешна меморија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И во темниот инстинкт на љубомората, таа ги бараше и ги покриваше неговите очи, устремени во смрачината на заливот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- А дистанцата, таа ги прави неуверливи твоите зборови, мили.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Ете, таа знае, знае, таа ги виде!“, покажуваше Бонапарта кон мене кога ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сечевме бели листови од тетратка со различни наслови, ѝ ги поттуравме под нос, а таа ги погодуваше некогаш од прва, некогаш не.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дека во понуда од петмина мажи кои професионално снимаат свадби секогаш ја избираат младата жена да им ја заврши работата, не затоа што ѝ веруваат повеќе на способностите туку затоа што таа ги прима дома кај себе, вари добро кафе, ги подготвува за сите изненадувања што ги чекаат на свадбата и ги подучува како отприлика тече целата „дешавка“ на тој ден, заедно со сите обичаи, што, сакале или не, ќе мораат да ги одживеат и преживеат дента.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наутро, таа ги криеше од него очите, сцрвени од плачење.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кај Милева ми врвеше, орман ми се одзиваше.` За забележуење е дека младината предничи во воспевуењето на доскорешната борба и луѓето што таа ги исфрли од народните недра на згорнина. На собори, на работа, во домоите на културата, на празници средсело - младинците колективно создаваат нови песни.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И јас, начекувајќи го ветрот, полугласно велам: – Јас ве љубам, Надја! Боже, што се случува со Надењка!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секако, сега ќе се однесуваат кон тебе многу подобро. – Но, веќе ти реков дека дојдов само за да телефонирам! – му рече Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ја потсетува на ветрот што тогаш ни фучеше на ридот, кога таа ги слушаше оние четири зборови, па лицето ѝ станува жално, жално, а по образот й потекува солза...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеме, исто така, да запазиме дека Ѕвездата е седумнаесеттата голема енигма во Тарот-от, и дека на неа во астрологијата ѝ одговара Венера.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Значењето на оваа карта е подеднакво поучно - таа ги симболизира циклусот на вечното обновување и бесмртноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така, кралицата е кралица сè додека се храни на определен начин и определени супстанции кои што таа ги произведува се дистрибуираат меѓу членовите на колонијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На портата од нејзината зграда ѝ реков дека не е сè загубено, дека од нас зависи обидот за легитимна средба; сега таа ги знае правилата на играта, можеби ќе ни тргне од рака со оглед дека ништо друго нема да правиме освен да се бараме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Љубовта е светост и само таа ги отвора небесните порти.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Оставајќи ги на страна неколкуте текстови што несомнено дивергираат од основната концепција на двете книги останува да забележиме дека и првата и втората „Пасквелија“ со најдоброто во себе претставуваат единствен идејно- тематски и стилско- естетски блок во кој хронолошки се открива животописот на Пасквелската долина сѐ до наши денови: од приказот на првите мали јунаци од типот на Огулиновци, преку војната, до виорот на револуцијата и големите промени што таа ги внесува во животот на пасквелчаните.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Битно е зашто на тој начин полесно ќе се навлезе во сложениот механизам со кој таа ги пласира своите значења, своите поенти и откривања.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој едвај процедува: „Не...“ Таа ги крева веѓите: „Не? Живот...“ испушта пошумно воздух како да издивнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За мажите што ѝ умирале, некои велеа дека таа ги убива со својата убавина, како што тоа го прават некои билки и инсекти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Задржано и гордо ја праша за се, а таа ги дигна рамениците и со леко руменило на лицето објасни не откривајќи скоро ништо: „Еднаш ме спаси од еден насилник. Инаку - поп.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така таа ги задушува и сите наши организациони таленти, наметнувајќи ја нужноста на својата простачка организација.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не треба, 168 okno.mk значи, да се жалиме на тешкотиите што ги носи различноста, туку да ги искористиме шансите што таа ги нуди. 4.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа ги подигна крупните очи погледнувајки го директно во неговите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тешко ми идеа вистинските зборови кои таа ги заслужуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Глобалната метафора за лавиринтите, во проектот на Татко, може да се рече дека беше најприсутна во балканската историја и таа ги содржеше и метафорите за границите и јазиците, така што заслужуваше посебен пристап.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Наутро, таа ги криеше од него очите, вцрвени од плачење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сакав да го спомнам Шефот, но се откажав кога забележав дека по лицето на Ема ѝ прошета и брзо ѝ згасна желбата за насмевка и во истиот миг таа ги собра веѓите и го спушти погледот кој дотогаш упорно ме опсипуваше обидувајќи се да го разбие мојот молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во него таа ги услужуваше гостите што доаѓаа во Центарот и сакаа малку да се опуштат под големиот костен пред бифето, но имаше и точно утврдени дневни обврски: секое утро го вареше и го сервираше млекото за појадок на жените, а за службениците на трите стражарски места и за Гоше од осматрачницата напладне подготвуваше топол оброк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Толку колку што се сеќаваше на неа, не ја сметаше за необична жена, уште помалку за интелигентна; па сепак, во неа имаше некаква благородност, некаква чистота, просто затоа што стандардите што таа ги почитуваше беа лично нејзини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ситната жена со песочна коса се беше наведнала напред преку задниот дел од столот пред неа. Таа ги подаваше рацете кон екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси исто толку нагло како што си беше замислил, таа ги тргна алиштата од себе, а кога ги отфрли настрана, го стори тоа со истото она прекрасно движење како да беше отфрлена цела една цивилизација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Задачата беше прекумерна, дотолку повеќе што процесите што таа ги подразбираше не можеа да се нарекуваат со нивните вистински имиња.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше веројатно, дури, дека таа ги посматра сите за сето време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А таа ги рашири нејзините злобни очи и почна да вреска: „Не може, не може, јас реков дека не може порано да одиш дома“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таа ги просветува помрачените од лагата на гревот, тој јазик источи слатки и животворни зборови, тие пречесни усни расцутија со премудрост, неговите пречесни прсти поставија духовен органон и го украсија со златозрачни букви, со таа богогласна уста се напоија жедните за божји разум, со неа мнозина се насладија со животворна храна.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Ги хранеше, им ги чистеше кафезите, поставуваше нови кафези што таа ги купуваше, и го збогатуваа и го размножуваа тоа птичје семејство со уште многу други видови на птици.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зафати сега Дукле со сила да ја храни, да ѝ приготвува најубаво јадење, да ја моли да јаде, но таа ја вртеше главата настрана не можејќи да го гледа јадењето, а ако Дукле ѝ ставеше во устата, таа ги стегаше усните и забите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа ги поврзува и еднакво непомирливо ги раздвојува огништето и „кај мене“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Втора е дигиталната или компјутерската бомба - таа ги уништува принципите на самата стварност, не самиот објект, и повторно ги изградува. Трета е демографската бомба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Односите на Марша со мајка му и татко му на Хелвиг, таа ги беше свела на најлаконски реченици.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не им веруваше на зборовите што таа ги кажа. Но, ништо не рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Доста им осука кора, им испржи и колбаси, ги наруча сите три деца, и кога тие јадеа слатко на тарунчето на чардакот, таа ги погледна и се заврте на другата страна да не ѝ ги видат солзите што ѝ навреа на очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едниот девер ги става пред неа новите чевли, таа ги клоца де онаму! — „Ај беља!“ — вели тој.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ги фрли тие „ѓупските" (како ги викаше Илко градските алишта,) уште првата вечер кога се венча со Илка и си запука да си ги носи новите кошули од првата жена на Илка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Усети таа дека во младите детски души се зародила несвесна љубов, кога виде дека веќе место непријателство се разви вистинско братство меѓу нејзините деца и ова нивно другарче. Не еднаш таа ги виде заедно како си прикажуваат трите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го постави прашањето, таа ги сврте очите во татка си и тој го прочита нејзиното прашање: Што велиш, да се потурчам да не те погуби кадијата?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пленувањето на децата во Прилеп, како и зулумите во Чаништа и Лисиче ги огорчи сите слободољубиви Мариовци и во еден од летните дни на идната 1549 година се собраа во малото селце Сатока: земскиот кмет, кефалиите од сите села, поповите и други повидни луѓе и еднодушно го прифатија предлогот на поп Јакова: да се бранат од силниците, потпирајќи се на ферманот и бераатите од старите султани дадени на султанијата Мара, во кои пишуваше дека тој хаспосед Мариово нејзе и е отстапено и дека таа ги ослободила овие села од секакви давачки, та сега ова што го прави прилепскиот кадија е газење на тие стари закони и нивни права.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но таа ги немаше Анѓиниот карактер и волја, бидејќи беше ќерка на чифчија – роб, та не знаеше дека Турците се нивни господари и што сакаат можат да прават со чифчиите, та дури и да ги продаваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија од рани зори ја вртеше рачката на машината за ронење, прва доаѓаше а последна си одеше и пченката од гредите на тремовите се преселуваше во големите вреќи, а вреќите во запрегата со која таа ги носеше во воденицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа беа трите свети книги, Библијата, Куранот и Талму­дот, кои таа ги доби како дар од своите лазаристички учи­тели и од милосрдните сестри.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бев сам со Мајка. Таа ги отвори сосема очите и, стегајќи ми ги рацете, со тажен глас ми рече: – Сине, толку беше моето!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но откако Мајка остана сама во Татковата библиотека, без да може да го споделува верувањето, таа ги очекуваше овие ретки миго­ви, со нас, децата, да ги коментира своите верски сознанија, верувајќи дека, и овој пат, е на својот вечен браник за да ги спасува нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа ги советуваше во тешките времиња на сиромаштијата, понекогаш ги подучуваше нивните деца, ја делеше својата храна со нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многумина разбраа дека таа ги раздава производите коишто ги купува, па постојано, без да ѝ кажат, ѝ правеа големи попусти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа ги подотвори очите и тивко рече: – Сине, и ти си се вратил... Не реков ништо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А таа ги беше наслушнала, беше ги пре­познала неговите чекори од далеку.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но таа ги опре нозете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Заносно му делуваше кога таа ги оближуваше или си ги прелапнуваше тие свои подотворени усни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека Едо уште се досетуваше што таа всушност прави, таа ги извади гаќичките од под вода, ја крена раката над главата мафтајќи со нив и го праша: „Ќе ми ги држиш или да ги фрлам“, рече спуштајќи ги да паднат во вода и да потонат на дното.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И освен чеволчето, таа ги виде темните капки крв на килимот. Побледе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа ги наострила сите ножови и и ги излеала казаните за ракија. Пијана, подмолна свиња судбина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој не веруваше дека таа ги крие солзите. Тоа не веруваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Првин ќе ја запалеше жолтата ламба. Таа ги осветлуваше, ги оживуваше книгите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, само таа ги споделуваше и поднесуваше последиците на големите таткови илузии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Еве берам пиперки за вечера. Таа ги собра пиперките и тие тргнаа дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира дека таа ги прифаќа ваквите мои пресуди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сите, сите ме напуштија, беа зборовите што таа ги изрече пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Првиот што ме напушти како што знаеш беше лично мојот Благоја, кој откако се прикажа мртов херој го избра заминувањето како единствено решение, а по него еден по еден му се придружуваа сите негови другари од борбата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Особено сега, откако таа ги употреби оние тешки зборови: омразата, плачењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Приоѓаше кон нас иако беше сосредоточена околу совладувањата на патеката што секој момент се губеше помеѓу паметниците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Коле како пушка: Нановци, Дамовци, Ристовци, Шишковци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па тие и ги дадоа децата да им ги чува и заради тоа не отиде на фронтот, а таа ги напушти... - така велеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се вративме и се построивме под врбата, таа ги викна на бината, почна да ги срамоти, а потоа ги затвори во една шупа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако не беше така немаше да те почитувам ни тебе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што се однесува до твојата Партија дозволи да ти речам дека таа ги заборава дури и оние кои ја крепеа. Инаку, кога веќе сакаш да знаеш, јас ја почитувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сонцето ѝ блескаше во очите, таа ги зеде очилата за сонце што ѝ стоеа на столчето крај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тогаш таа ги надминува времето и националноста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа уметност, ако се сфаќа како печатен материјал, има одлики на предмети во просторот; но сфатена како изведувачка, таа ги презема аспектите на процесот во времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сакаме да правиме изложби што го обземаат гледачот, неговиот свет.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа ѝ осигурува на масата подолготрајна предност, бидејќи другите веруваат дека таа е отуѓена и таа ги пушта да веруваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Додека навлегуваше во сè повеќе сфери на општеството, таа едновремено ја загуби политичката функција, имено: функцијата на подложување на нештата кои таа ги направи јавни на контролата на критичката јавност“.97 97 Jürgen Habermas, The Structural Transformation of the Public 87 Резултатот е фузионирање на економските и политичките сфери, манипулативните културни индустрии и администрираното општество.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како што нагласува Хабермас: „Две тенденции дијалектички поврзани една со друга го означија распадот на јавната сфера.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа ги стокми рачињата како за молитва и почна срдечно, молбено: - Мајко на северните езера и шуми!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Има и Вевчанска река. Таа ги собира сите нечистотии фрлени во неа од селата Враништа, Велешта, Дабовјани, секако и од Вевчани - и сето тоа го носи право во Дрим.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зашто не со зборови туку со ѕвездило таа ги пишува ѕвездите, и низ водени гласови шепти со дождот, зашто тројни јазли им врзува на болестите, и на сите уроци, уплави и нави што кружат околу твојот сон, зашто ја напишав оваа песна: лековита!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Микеланџело (Michelangelo), да речеме, налетал на Виторија Колона (Vittoria Collona), маркиза од Пескара, која му станува блиска пријателка: макар што речиси воопшто не се гледале (своите последни години таа ги живеела во манастир!), тој и посветил некои од своите најдобри сонети, не престанувајќи да и пишува и да и ги праќа цртежите, правени специјално за неа, сѐ до нејзината смрт...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц не ја издвојуваат само околностите во кои вие двајца се среќавате (без формално да се сретнете) и комуницирате (без да си кажете дури и еден единствен збор), туку ја издвојуваат интенцијата со која таа решава да Ти пристапи и доследноста со која ја спроведува својата чиста намера.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Стариот циник и среќно оженет женомразец Џорџ Бернард Шо (Georg Bernard Shaw) секојдневно се допишувал (и тоа со години!) со убавата госпоѓа Патрик Кембел (Patrick Cambell), една од најголемите актерки на своето време; дури и се карал со неа (во епистоларна форма!) за различни работи, главно за постановките на неговите пиеси, но речиси никогаш не се гледале, иако дури и живееле во близина; од нивните писма (стотици, можеби и илјадници на број!) подоцна е составена прочуената епистоларна комедија со луциден наслов Драг мој лажго, позајмен од едно од нејзините врцкави писма...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц Frјuѕ le 1 mars 2001 Monsieur, Je repense ce chapitre intitul Lеоn sur les divinitѕ qui se trouve dans Lеѕ livres de mon рrе, et qui introduit Lе muѕе de lаthiѕmе. Je vous ai dј dit que јаimаiѕ beaucoup ce texte et que je lаi souvent relu. Il mа donc fait aussi beaucoup rflсhir et maintenant, nouveau, cause des circonstances. Vous y exprimez le regret de nаvоir rеu de vos parents aucune duсаtiоn religieuse се qui mа раrtiсulirеmеnt fait dfаut, dites-vous, chaque fois que јаi eu affronter une nouvelle рrеuvе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа ги навлажни само усните и го накисна едниот раб од црната шамија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Заедно со одговорниот таа ги распореди по куќи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така таа ги брои годините на своите рожби: по жетвите, по гроздоберот, по сеење и по лошите времиња.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потем таа ги излупи компирите, ја стави тавата со сало на оган и кога салото зачрчоре, почна да сече фелчиња, да ги реди во тавата откако до подгорување ги испржи од едната страна, ги врти и од другата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- А, девојчето, што стори? - И таа ги грешеше зборовите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Готови ли се тие колачи што таа ги пече во в кујна?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа ги имаше научено кога си доаѓаа на сите да им даде по некое залче леб и да ги погали и, сѐ уште, како да ја слушам како им вика: Ајдете, убави на баба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ги прашала: Добро, за кого треба да бидам, а едниот глас ѝ рекол – Се разбира, за мене. Им рекла: Добро се согласувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пеличка ги има свиено своите рачиња околу вратот на мајка си, како што и таа ги има свиено околу нејзината половинка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред Богородица прва се поклонува баба Перса гласно ломотејќи благодарности и молби, на крајот ја целува и на ред е секако малечката Пела која веднаш се наоѓа во рацете нејзини што ја надвиснуваат над Богородица која е поклопена со дебел џам и гласот од баба Перса вели Благослови ме мајко Богородице! и таа ги повторува истите зборови, па рацете на баба Перса ја спуштаат крај себе и сега пред мајката Богородица клекнува нејзината мајка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија каснува од слаткото што мириса на дуња, на дом, на сигурност, сака и таа да се уфрли меѓу зборовите на тетката, ама нема место за нејзините зборови, не може да направи простор во нејзината реденица оти таа ги стиска зборовите еден до друг, смислата одвај да допира до свеста на Пелагија, само негде длабоко во срцето веќе знае дека не само што нашла засолниште, туку како да ја нашла тетка Евдокија од Прилеп, односно како да оживеала нивната мајка, нејзината и на Добра, одонде, од зад границата, па наслутувајќи големи премрежиња, брза да ги откине од патот на страдањето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Може да се рече дека тоа беа последните денови од есента кога таа ги набројуваше, ги трампече последните лири расфрлани по нејзината снага за белиот кожуф на зимата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Одовде се гледа целото населено поткале, многубројните маала, убавите куќи и сокаци послани со бела калдрма, а реката, таа е во провалијата, страшна и бујна, таа ги лиже ѕидиштата на тврдината, западно од неа, ги лиже како куче раните, се витка пред господарот, цивка, и веднаш заминува по задача.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И таму се сретнавме со многу наши популарни артисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лима не ме дружеше, затоа што не ги поднесуваше дечиштата. Така таа ги нарекуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа ги разделува двата брега, двете куќи, двете деца цели пет месеци.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)