таа (зам.) - стои (гл.)

Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа стоеше пред него исправена, со насмевка на лицето малку иронична, како да се прашува зошто толку бавно реагира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа стоеше покрај портата на ѕидот, под уличната светилка која одвај осветлуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби ова се чудесии, ама вистинити! Таа стоеше во очите!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таму некаде близу до квазарите, до тие далечни ѕвезди, таа стоеше трепкајќи во ритмот на нејзиното срце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа стоеше отстрана и плачливо шепотеше: „Ама јас сум... истата, таа...“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Таа стоела таму во речиси непосредна близина на неа, вкочането гледајќи во нејзината отворена челуст и во подадениот јазик, верувајќи дека тоа е мазнен метал или глинена змија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше нешто меѓу нас, во тоа сум убеден; имаше сигурно нешто, макар само и флуид, макар и само почеток на љубов, оти зошто таа стоеше токму до мене, додека разговарав со другарот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа стоеше мирно, но за него небаре се изви, занесена во вртушката.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многу квечерини таа стои на патната врата да го пречека него, милиот гостин.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа стоеше пред него и се мачеше да ископа од себе некој збор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа третиот во нејзините последни врели ноќи зачекори кон неа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Ќе пукаш ли?“ праша: гласот веќе не му беше ни мек ни длабок. „Можеш ли да убиеш?“ Таа стоеше безгласна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа стоеше за сето време, додека одминуваше по голината, но ниеднаш не му попречи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега таа стоеше тука, дојдена речиси пред неговата врата, и во неа можеше лесно да се прочита дека самјакот таа утрина само ја сменил шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бидејќи најнеприродната положба, во која што можела еднаш да се најде таа мајсторски направена пила, беше оваа, во која таа стоеше пред него токму сега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа стоеше на влезот на дневната соба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Чана ѝ враќа како одјек што може да ја истурка назад низ ходничето Мајче Росо, тук сме, тук! и скокнува од одарчето, ѝ ја отвора вратата, ја седнува крај Митра, а таа стои простум и со очите стигнува до прозорчето, во прозорчето дрвената барака, ама околу неа веќе го нема Дине Бочаровски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега, во зоолошката градина, таа стои на летвите кои го опкружуваат рибарникот полн со виножитни пастрмки долги 20 и 25 и 30 инчи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така изгледаат пастрмките кои би смееле да си ги задржите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во жолтите недели таа и Далтон со бебето преминуваат преку железничкиот мост над реката Снејк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)