таа (зам.) - рече (гл.)

Ја знаеш онаа анегдота за Черчил?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ја прашал, а за десет. Таа рекла, таман работа, на што ти личам? На курва?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Прашал извесна женска особа дали би се согласила да легне со него за милион фунти? Таа рекла, да.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И тогаш таа рече, повторно многу отсечно, дека сега би заминала.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Конечно таа рече, ”Гледам дека ставиле нови реклами на ѕидовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И кога конечно го пушти, таа рече, „О, Даниел, многу сум среќна. Дури и не можам да плачам.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најпрвин, таа се обидела да ме брани; тој уште пожестоко ја нападнал, и тоа на партискиот состанок пред сите таму; таа плачела, а тие, другарите од партијата ја прашале дали можеби плаче затоа што чувствува некаква блискост кон мене. Таа рекла дека не чувствува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Погледот ѝ се промени, стана жив; го немаше веќе оној презир од пред малку, и таа рече: „Каква е таа точка?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На седмиот ден решив да ѝ се јавам по телефон: се јави мајка ѝ, јас се претставив (реков: „Јан Лудвик овде, другар од училиштето“); таа рече: „Жал ми е, Луција е болна“ (реков: „Ох, колку ми е жал. Мојата Луција е болна?“)
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога тоа ѝ кажав на Луција, таа рече дека самата ќе му напише говор, ако е потребно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа рекла дека е точно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се доближив до нејзиното уво; ѝ дишев на уво и таа рече, без да се сврти: „Престани. Престани со тоа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А таа рече: „Не грижи се, будалче мое; тоа е секаде смешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Навистина, немаше потреба да се чудам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели таа рече: А ти, речиси, веќе си втасан таму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа рече: „Ние сме три сестри – Ели, Вали и јас. Сите сме овде. Имавме и брат. Франц.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа одново молчевме. Бавно ја сркав супата од леќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И кажав на баба ми а таа рече дека било пијавица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас, пак, имав една радост во душата зашто таа рече дека ќе оздрави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа рече нешто како дека треба да го фати подземниот воз и стана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На улицата немаше никој друг, а немаше ни телекран. Таа рече два долара. Јас...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа рече дека тоа не била моја вина. Како што и беше. Жената исправно кажа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ниту таа рече било што.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не може да оди... Таа рече: - Божја волја...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја прашав каде ми рече уште долу. Рекоа тука е крајот таа рече уште долу. Слегував, Слегував, не стигнав. Од каде почнува?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Возбудата беше видлива уште на почетокот, кога таа рече: – Каде запрев, чеда мои? – Кога дојдоа Италијанците во Поградец! – рече еден од браќата. – Да, дојдоа италијанските војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но наеднаш, токму пред него, нешто како да ја запре и таа рече: - О, Зо... Зоране...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таа рече: - Зарем не сфаќаш дека витештвото одамна не постои. – Но ова воопшто не е подвиг! – се побуни. – Само го следам повикот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Опседнуван од константните налети на хедонистичкото претчувство и борејќи се со чувството на себе-гадење, конечно го донесов проклетото нешто дома и се нурнав главечки во него.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бјанка танцуваше наоколу, но таа е толку несреќна, таа и Халстон се обидуваа да го соберат Џед да појде дома со нив и ме прашуваа дали тоа е во ред.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа рече, „Никој не ме сака.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како да не беше ништо, таа рече: - Има луѓе кои не сакаат шеги...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ретко се случуваше да го дополнува Татко, речиси никогаш, но сепак таа рече: - Душата, е синко, самото верување!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)