таа (зам.) - продолжи (гл.)

Поправо, тогаш се урна само нејзиното лево крило и покривот од таа страна, но зашто немаше кој да ја поправи (последниот од Акиноските кој живееше на Имотот, Јован Акиноски, уште во почетокот на колективизацијата, уште кога почнаа властите со сила да ги тераат луѓето да стапат во колектив, без трага исчезна од Потковицата) таа продолжи да се урива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По кратко молчење, таа продолжи: - Сите ќе бидеме пролетери.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На негово изненадување таа продолжи: „ Ми должиш еден фартинг“, велат ѕвоната на Св. Мартин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа продолжува да го гали и да гледа во Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но таа продолжи да го брише, да му ја мести перницата, покривката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Поточно, таа продолжува од парчето хартија кое започна да се преметнува, а јас го барав буричкајќи по купишта книги.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Долго ливадите ја паметуваа нејзината прошетка по нив На прсти се поткреваа тревките за да го допрат нејзиниот фустан И жолти и бели и небесни гласови на цветови ѝ го довикуваа името И ја молеа да седне Но таа продолжи, исчезна меѓу брезите и ѕвездите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Средбата, самата средба беше чин на неверство со кое тој нема да може никогаш да се помири ако таа продолжи да му биде сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа продолжи да стои таму како да сакаше да каже уште нешто.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сепак, таа продолжува смирено да се концентрира на прстите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Меѓувремено таа продолжи да ме истуркува...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Очекував уште нешто да рече. Или да потпраша. Но таа продолжи со крпењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа, значи, сосема поинаку ја оцени моја опседнатост со спомнатата игра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А: И таа продолжува!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но, нечовечната „традиција“ не застана тука – напротив, таа продолжи и по три години, кога со втората измена на ЗРО (2005), онаа од декември 2008, повторно се интервенираше во делот на плаќањето испратнина, и тоа во две насоки: прво, се прецизираше дека исплатата на испратнина е во висина на „нето-платата“, а не, на пример, на бруто-плата; и, второ, неоправдано се намали основицата за пресметка на испратнината, па така наместо одредбата дека истата не смее да биде помала од „платата врз основа на која се исплаќаат придонесите за социјално и здравствено осигурување“ т.е. онаа плата која реално ја земал сега отпуштениот работник, се утврди дека таа не смее да биде помала само „од 50% од просечната нето-плата исплатена по работник во Републиката, во последниот месец пред отказот“ (чл. 3, ЗИДЗРО/дек.08); •  промените кај можноста за стручно оспособување, обука, преквалификација или доквалификација се овие: Со измената од 2000 година се воведоа две промени – едната помала, а другата суштинска.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
А таа продолжи: Лазо мој, мајка ти има грешки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа што бев наумил да ѝ го кажам за завршениот ракопис ми остана в грло кога таа продолжи да ми зборува со мошне необичен глас. – Мајко, мајко мила, што ти се случило?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)