таа (зам.) - нема (гл.)

Но, опишувајќи ја атмосферата претходно, т.е. до моментот кога станува директор, таа немаше апсолутно никаков проблем со било кој од вработените и со ниту еден поранешен директор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во поглед на работната атмосфера во оваа установа, за период кога беше директор – Зефиќ оправдано смета дека не може објективно да ја анализира ситуацијата од перспектива на останатите вработени, бидејќи таа ним им беше „надредена“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А токму по тоа време — околу полноќ — на Коста Тучков му се испушти капсалијата, пукна пустињата во сред таа нема тишина и ја издаде целата работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Треба да се баеги собрани, — му прогвори Арслан на Сефедича и пак го опомена на своите задолженија и обврски кон падишахот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше среќна, но и малку воздржана, зашто знаеше дека Татко пак ќе оди по стариот пат, а таа немаше моќ да го запре.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Како што и веројатноста, за светот да биде она што е, е не само сосем мала, туку нула, па дури не е ни нула, таа нема смисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А таа нема да може да живее, а да не биде негова сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Толку обично беше решението што го донесов, а толку грдо ми се чинеше кога требаше да и го соопштам, иако знаев дека таа нема да го слушне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност помислив дали воопшто е упатно водењето такви разговори и тоа кришум од другите кога сум речиси сигурен дека секој момент се повеќе се зголемува раздалеченоста помеѓу неа и мене?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури во еден момент се посомневав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекај, чедо, не брзај, земи збогум со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме куќава сама.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Времињата се изменија, па и за нас кои сме во Јапонија, традиционалната јапонска уметност е ограничувачка бидејќи ѝ недостасува универзалност; таа нема никакви врски со глобалната современа уметност, туку е наменета и е врамена во една единствена култура.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
САЗДО: Имам. Но таа нема со мене такви проблеми.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ЛЕНА: Има и среќни мајки.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но овој пат таа нема да има други цели, туку преку добиената културна автономија за Македонија да ја јакне македонската индивидуалност, преку создавање македонски културно-просветни установи на македонски јазик и создавање македонска самостојна црква на чело со македонски патријарх.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како чувство, таа немаше никаква врска со физичкото присуство на луѓето околу него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но во тој миг таа немаше друг избор освен да остави тој да ја исполнува и да ја повреди со својата љубов, зашто вистинската љубов никогаш не може да се одбие.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако ковчестата рака не ѝ беше извадена над чаршафот, да го стега и да го тутка во болка, таа немаше да сфати дека таму лежи мајка ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Непознатиот пријател на нејзината пријателка ја слушаше внимателно, трудејќи се низ симболиката на патиштата, пилињата, тројките и тежините да си го види животот со поинакви очи, барајќи во филџанот одговори на прашањата за кои таа немаше апсолутно никакви предзнаења.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, како возрасен човек, тој знаеше дека постојаната веселост беше само маска зад која се криеше нејзината долгогодишна осаменост, брана без која таа немаше да може да продолжи понатаму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури и сега ми идат морници кога ќе се сетам колку заканувачки делуваша таа нема радио кутија сместена во малата витрина до каучот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неа, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, зашто беше висока како далјан, и зашто навистина беше комитка, уште од пред востанието во Крушово 1903-та, никогаш уште оттогаш не го симна чифтето од рамена, сама управуваше со момците, со аргатите и со сиот имот на Дамчевци Џаџовци, жителите на Потковицата, и на сите околни села така ја викаа, Комитка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додаде: Со нив е Трајана, таа нема да ги остави да се опакостат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Солзите паѓаат во пепелта; единствено таа нема да замине на балот оваа ѕвездена ноќ кога сите слават.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Беше лесно таа да се замисли таму, додека светилките од нејзините xокејски чизми се рефлектираат од изгланцаниот мермер, но знаевме дека таа нема да дојде, не овој пат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но ако долго возовите не поминат поради поправање на пругата, таа немајќи веќе опасност, се опушта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но гордоста на обајцата не им дозволуваше да ја остават работата и да ги остават на цедило нивните потомци, за чиј спас Камилски и ја предложи мисијата, а Татко ја прифати макар убеден дека таа немаше да заврши како што очекуваше неговиот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во текот на работата обајцата увидуваа дека зборовите од опасни станува безопасни, од неполезни полезни, од незабележливи забележливи, од исчезнати оживеани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не, таа нема да ме впие, се стврдна и самиот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тржествував од силината на својата изрека, иако таа немаше пиедестален статус во мојата нова и подземна состојба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За Мајка историјата, за разлика од Татко, не се сведуваше на херојски или драматични настини, кои произлегуваат од војната и мирот, туку од малечките, речиси невидливи нешта околу семејството кои ја чинеа среќна, силна, кога ги спасуваше животите на своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа знаеше, добро знаеше, силно веруваше дека големата историја Татко ја беше задржал во своите книги, во рафтовите на библиотеката кои требаа да бидат штитовите на нашето семејство, за големото спасување од историјата, за кое таа немаше моќ вистински и целосно да се спротивставува како Татко со неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И девојката со темна коса, девојката од Одделот за проза - ни таа нема никогаш да биде испарена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа немаше ниту еден заб.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа нема за цел да им ја пренесе власта на своите деца, како такви; и доколку не постои друг начин за задржување на најспособните луѓе на врвот, таа би била совршено спремна да регрутира една цела нова генерација од редовите на пролетеријатот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но таа немаше намера да се убедува себеси дека Круме Волнаровски сега така размислува.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бездетна како што беше, со чемер в душа, таа во несреќата со Бошко си го откри меракот да заштитува немоќни, мерак всушност по незаштитеност на дете, каков што таа немаше можност дотогаш да пројави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бидејќи таа немаше никаков багаж, веднаш продолжи кон излезот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А што се однесува до тоа дека таа нема средства да го издржува Карл, - ќе го издржува тој. Зошто му е татко! ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ако ѝ го земеш синот, таа нема да те остави на спокојство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му секако ќе ѝ помогне. Таа нема никакво искуство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од силниот писок и острата и тажна мелодија сите во одајата занемеа, се замајаа и просто се изгубија, а во таа нема тишина сите прозорци распрскаа од тврди предмети однадвор.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А веќе ако дојде дотаму да ја присили со некоја сила, таа немаше што да се плаши и да се чувствува одговорна.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По тоа што ги имаше искинато чорапите, а и според излижаното во штиците, од една страна, а и според тоа што не стана свесна дека некој ја откорна вратата, заклучија дека со денови и ноќи можеби таа нема положено снага во креветот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако Танаско и неговата жена мислат дека зимата ја довела до тоа дереџе, таа нема зошто да се плаши дека нејзината срамотија е веќе јавна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Петра се пули во неа со широко отворени очи, Чана знае што прашува нејзиниот поглед, ама таа нема што да ѝ каже.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога слушна дека таа нема да иде, ја наведе главата и се помири со судбината, но никако не испушташе прилика да наѕре од трпезаријата, или дење на одморот да не загледа горе Катината улица, белким некако ќе ја загледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа немаше уште свои деца. Беше во цутот на младоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзините ѝ пишуваа од Цариград. Ѝ испраќаа по некоја книга, но таа немаше време да чита и да си го доварди мајчиниот турски јазик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нејзиниот маж е болен, и тоа е тоа; тоа и им го кажа изви­нувајќи се поради незаминувањето на вечера и, со мала нелагода, му дозволи на Донат да им ја довери „вистината” на Перкинсови кога таа нема да биде тука.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Посебно ме стаписа забелешката што ми ја шепна (а другите не можеле да не ги забележат нејзините усни на моето уво) значи таа ми нашепна дека претпоставувала оти и случајот со ноќта на славеите е еден од оние мои соништа за кои таа нема ниту може да има некое објаснување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Отворено искажуваше сомневање дека господата во бели мантили ја искористиле грешката што ја сторила при обидот за премин во другото време за да вградат во нејзиното кревко тело железни прачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Загорка Пеперутката тврдеше дека гипсот не ѝ е ставен за да го потпомогне заздравувањето на коските. Таа немала ниту една коскена скршеница.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа немаше ни братче ни сестриче. Можеби затоа ги сакаше сите дечиња како братчиња и сестричиња.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
„Но кога таа нема срам пред мене, како ли се однесува кога се сами?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Када за капење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Инаку, кога ќе ја вклучиме, таа нема да тргне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но двете треба да го направат реален (ориентален): фактот на нераздвојување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сеѕt dans ce contexte dѕоlаnt que je dсоuvriѕ, un jour, Lе temps des сhvrеѕ de Luan Starova, puis Lеѕ livres de mon рrе et Lе muѕе de Lаthiѕmе que vous avez ditѕ. Je suis, сеѕt certain, trop ignorante de lhiѕtоirе et de la culture des peuples qui y sont vоquѕ pour pouvoir аррrhеndеr correctement la dimension politique de ces сritѕ. Luan Starova рrосdе toujours de mаnirе trѕ allusive et јаi du souvent avoir recours des dictionnaires et des atlas pour tenter de me rерrеr dans cet еnсhеvtrеmеnt. Mais peu importe, lеѕѕеntiеl a t lmеrvеillеmеnt qui mа saisie devant un homme, le рrе de lаutеur. Le plus impressionnant nеѕt pas tant les situations chaotiques ou dramatiques quil a du incessamment affronter depuis les bords du lac dОhrid јuѕquаuх rives du Bosphore, mais la mаnirе dont il les a аffrоntеѕ et les a fait affronter a sa famille, en ayant ses сtѕ une роuѕе tout aussi admirable. Il me suffisait dоuvrir ces livres, et presque nimроrtе quelle page, pour sentir irradier une рrѕеnсе lumineuse qui ѕimроѕаit comme lехасtе аntithѕе de tout ce quunе certaine асtuаlit nаvаit alors cesse de рrѕеntеr: haine, сruаut, folie, et par-dessus tout btiѕе. Et cette sensation tаit la seule vritаblеmеnt rсоnfоrtаntе. Certaines traditions mystiques rapportent que si lhumаnit nа pas encore рri, victime de ses propres errements, сеѕt grсе la presence de quelques Јuѕtеѕ toujours inconnus, mais dont le rayonnement invisible neutralise les tnbrеѕ environnantes. Lorsque јеѕѕауаiѕ de rерrеr, sur une carte, les chemins imрrviѕiblеѕ suivis par ce рrе quun fils a si раѕѕiоnnmеnt аim et vnr il me semblait voir courir furtivement une flamme. Oh certes, une flamme fragile, tremblante et mеnасе, mais, une flamme dont aucun coup du sort, aucune trahison nаurаit pu ternir la сlаrt. Comme tout lecteur, je suppose, la реnѕе mtаit parfois venue dсrirе certains auteurs, mais je ne lаvаiѕ jamais fait: јаvаiѕ trop la sensation que Monsieur ou Madame X demeurant telle adresse ne pouvait pas trе la mmе personne que celle qui vit dans ses livres. Mais le contexte dans lequel јаvаiѕ dсоuvеrt luvrе de Luan Starova tаit particulier et јрrоuvаiѕ le besoin de rendre en quelque sorte hommage ces trеѕ exceptionnels quаvаiеnt t son рrе et sa mrе. Ce que јаi fait en сrivаnt une dizaine de lignes leur fils, car ce ntаit pas lаutеur que je voulais mаdrеѕѕеr. Il est des circonstances о le fait littrаirе рѕе de peu de poids. Quelque mois арrѕ, Luan Starova mа rроndu me demandant de continuer lui сrirе. Sur ces entrefaites lt dernier, un article dans Tlrаmа (dont je vous joins la copie pour le cas о vous nеn auriez pas eu connaissance) mа fаitdсоuvrir que Lе temps des сhvrеѕ et Lеѕ livres de mon рrе avaient pour traducteur lасtuеl ambassadeur de France en Albanie. Et l encore, quel homme exceptionnel! Au milieu des inсоhrеnсеѕ et des gсhiѕ dont est souvent tiѕѕе lехiѕtеnсе, comment ne pas ѕmеrvеillеr que ce soit lui, justement, qui ait t аmеn par dimрrviѕiblеѕ voies traduire cette oeuvre, comme ѕil tаit en quelque sorte un membre de cette famille spirituelle? Tard dans la nuit, il mаrrivе parfois de penser quil doit trе encore реnсh sur un de ces livres dont le personnage principal reste ce sage qui, lui aussi, poursuivait dintеrminаblеѕ lectures nocturnes. Et quelle aventure insolite que de se livrer la traduction avec deux policiers аrmѕ la porte de son appartement! Il y a quelque temps Luan Starova mаvаit joyeusement аnnоnс la sortie de Lа сl bаlkаniquе, et aussi Lе temps des сhvrеѕ en collection de poche. La, il vient de mсrirе avec tristesse que ces projets tаiеnt аbаndоnnѕ. Il ne mарраrtiеnt pas de juger une politique ditоriаlе. Je ne connais rien au commerce du livre, mais le peu que je lis, que јеntеndѕ ou que je vois me laisse souvent pantoise. Et on ne peut vraiment pas dire que les mdiаѕ aident les ditеurѕ; sujet sur lequel je mаbѕtiеndrаi de tout commentaire, car je vous avais promis une courte missive, promesse que je ne suis pas аrrivе tenir. Mais pour terminer je voudrais vous dire seulement ceci. Le monde que dсrit Luan Starova dans ses livres et qui mtаit, jusque l presque totalement inconnu, mеѕt devenu soudain trаngеmеnt familier. Faire connaitre une telle uvrе tаit, semble-t-il, une entreprise riѕquе puisque vous estimez nсеѕѕаirе de lintеrrоmрrе, aussi ne puis-je que vous remercier trѕ fort de lаvоir tеntе. Croyez, Monsieur lехрrеѕѕiоn de mes sentiments les plus cordiaux. Hlnе Lejbowicz XXIV Епизодата со Фајар и прекинувањето со објавувањето на најавените романи од балканската сага Балкански клуч и Патот на јагулите, колку и да се одрази на динамиката на објавувањето на книгите во Франција, таа немаше одраз врз моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Фрежис, 1 марt 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Затоа, на 11 април 1945 година, "Њујорк тајмс" ја пренесува дадената изјава на Југословенската влада, дека таа нема да го покренува прашањето "за инкорпорирање на целата македонска територија, во близина на Југославија, со главен град во Скопје", бидејќи "управната власт на постојната територија е од примарна важност".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, и покрај таквите изјави, се вели во информацијата, "Југославија истакнува дека има 100.000 македонски Словени јужно од границата, …и дека многу Југословенски Македонци имаат желба да направат нешто во оваа ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ќе дојде годишно време кога таа нема да може цел ден да шета или да седи во трговскиот центар или во фоајето на гранитното Градско собрание преправајќи се дека чита весник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ќе може да ја помине целата зима во приземјето на музејот каде имаат изградено макета на градот како што бил на почетокот, со пени-бонбони продавницата и 10-пени берберницата и бањи за четврт долар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ќе може да помине пет или шест месеци обидувајќи се телепатски да се пренесе низ времето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, богами, нешто се случува со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Денес, кога ја прашав што ќе имаме за ручек, ми одговори дека не е важно зашто што и да е подготвено, има сите да го јадеме, а ако не нѝ се допаѓа, ти и јас сами да си се снаоѓаме, таа нема намера да ги исполнува сите наши желби...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)