таа (зам.) - може (гл.)

Ако полномошникот признал некој факт на рочиштето на кое странката не присуствувала или некој факт признал во поднесок, а странката тоа признание подоцна ќе го измени или отповика – судот ќе ги цени обете изјави (чл. 80 и чл. 84, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Обемот на полномошното го определува странката и таа може да го овласти полномошникот да презема само определени дејствија или да ги презема сите дејствија во постапката (чл. 85, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа [како „власотавец“] може да ја измени или отповика изјавата на својот полномошник на рочиштето на кое е дадена таа изјава.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Созреа моментот кога таа можеше да истапи отворено со својот план за отворање на училиште.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Има голема глава, кусо дебело тело, има цик-цак шарка на грбот и мало рокче на устата. Таа може да се џирка и затоа се вика џиркалец...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
= За што се работи? = Вртењето на вретеното на Старата жена е вртењето на „времетраењето“ на магијата, штом предивото (времето во кое магијата е делотворна) заврши, вретеното престанува да се врти, времето (на магијата) одмина и таа може да се тргне од магепсникот. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 109
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Уште пострашно беше тоа што змијата не беше тука, зашто таа можеше да биде секаде.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа можеше да стапне на змијата и колку многу ќе се исплашеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога дојде на ова место, таа можеше да го разликува здравиот крик на сината сојка од гракањето на гавранот, или пак рапавото гракање на црвеношијката од пријателското чуруликање на чирилигата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа може да поттикне многу вредности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа, ова имплицира дека било кој разговор ќе помогне.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Затоа, мелодрамата може да си дозволи да ѝ дава предност на изведбата, да му дава првенство на одигрувањето интензивна емоција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од трагедијата, таа може од драматичната изведба да направи вредност, а и извор на задоволство, по себе. ‌Тоа, се разбира, е она што го гледаме толку видливо прикажано во Милдред Пирс (а да не зборуваме за Најмила мамичке).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Односно, таа можеше навистина да пренесе нешто уште погеј од самиот геј-идентитет.145 Вака слично, младите геј-мажи денес очигледно и понатаму наоѓаат значење и вредност во артефактите на хетеросексуалната култура што не биле создадени за нив, но кои можат да си ги направат свои и на кои можат да им внесат разни настрани значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Помислата дека таа може да биде вистинската жена на неговиот живот, кај него предизвикува неспознаена радост: поради остварувањето на неговиот најголем сон, продолжување на поколението.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во чистото тело на човеколикото морско животно, таа можеше да ја победи злата магија во себе,во црната кралица.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ниту таа можеше да го осуди татко си за тоа, ниту јас нешто такво да изговорам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Одеднаш ми дојде на памет дека таа може да е и мажена и да има деца...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И да имало некогаш таква целост, таа може да се наруши од одот на историските околности.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И по сето гореречено ќе се најдат мнозина што ќе речат: Можеби вистина е дека ако немало досега македонска словенска народност, таа може да биде создадена од времето, особено од сегашните историски околности; вистина е оти Македонците по својот јазик не можат со право да бидат наречени ни Бугари ни Срби, ами се нешто одделно, т.е. претставуваат одделна етнографска единка, но пак – како ние сега можеме да се викаме Македонци и да создаваме одделна македонска народност, кога ние, нашите татковци, нашите дедовци и предедовци сме се викале Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А ако Македонија досега, со мали исклучоци, се развивала одделно од Бугарија и Србија, тогаш таа може да го прави тоа и во иднина, уште повеќе што пропагандите – бугарската и српската – ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да искоренат сѐ самобитно, сѐ чисто македонско во нашиот народен живот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но после многу години на борба со проблемот како точно тоа да се стори, Витгенштајн дошол до заклучокот дека врската меѓу реалниот свет и неговиот израз во јазикот не може да се „искаже“ со јазик: таа може само да се „покаже“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дури тогаш таа можела да замине нагоре, меѓу буките, обѕрнувајќи се повеќе пати, со мечето по себе, оставајќи го својот бакнеж врз неговите раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А таа можеше тоа да го прави со часови, или барем така се чинеше, кој знае!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, колку таа можеше да биде искрена, кога во долапот на потсвеста на Рада сѐ уште беше нејзината најголема тајна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од загадочно испишаниот текст таа можеше само да насети каде се наоѓа едно од зрнцата на заедничката грутка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само таа може да ги реши сите проблеми на веков. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Моите распаднати чевли останаа под крушата горница.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеби своја песна, а таа можеше да биде ваква: Гаврушевски, црна маско, клун да немаш не е раскош.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само тогаш таа може да изнедри ум на виртуелно ниво.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога Махмуд Дарвиш ќе пее од затворот со голема носталгија за топлото лепче и кафето од рацете на својата мајка, тој го изразува големиот трагизам на својот егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата поезија трага по светлината на надежта. Таа може да ги размести кандилцата во мракот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во секој случај, таа можеше да се вклучи кај секого во секое време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најмногу од сѐ друго страхуваше дека таа може едноставно да се предомисли доколку тој не успее брзо да воспостави контакт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Работата што требаше да се заврши надвор од службената, течеше нормално, онолку колку што таа можеше да биде нормална.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Значи, таа вечер кога Нанчо ја фати вошката на моето рамо, ми рече Ти фатив една овца! па сметајќи дека не го разбирам што ми кажува, дообјасни Вошка ти се шеташе на рамото, дојди ќе ти дадам прашок! јас не мислев на вошката туку на тоа дека седам во првата клупа и дека ако таа може и по темница да се види, тогаш во светлата училница секако и од далеку може да се забележи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа верува дека на оној човек што не го познава, кому не му го знае името, кој, боже прости ми, како да не е тука, сега сигурно и не е тука, таа може му ја гледа само сенката, единственото нешто дека некој негде се наоѓа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но, ниту тој, ниту таа можеа да издржат и пак се разделија веднаш, со една надеж дека утре пак ќе можат да се видат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако таа може да задржи насмевка по онаква бурна биографија - кои сме па ние Македонците да бидеме намќори?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Само таа можеше да го има вистинскиот одговор.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше наши измамени на патот на јагулите, останати довек в туѓина, со аманети и последни пари да се испратат по смртта коските во родната земја, верувајќи дека само таа може да ги прими и да им даде спокој, да ги стопи во дното на копното, како јагулите во дното на океанот.“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Со мака таа можеше некако да се провре меѓу железните прачки од прозорчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но, како што таа можеше да види, состојбата се влошуваше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ја отвори својата груба рака и со едниот чист нокт нацрта, полека, обидувајќи да постави сѐ таму каде што тој можеше да види и каде што таа можеше да види.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дени, како што реков, дваесетина години била жена на боем, па оваа оставена градина, подобро парче од градина, е некој вид омаж на тоа време; капејќи се во бањата или седејќи во еден од ’рѓосаните столови таа може да ги одмори погледот и умот од забревтаното темпо на негување на онаа другата, големата, официјална градина и од постојаното примање и гостење посетители.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Теми навистина го восхити, ама на машките не им е стил така јавно и експлозивно да се восхитуваат, па затоа само дискретно ѝ се насмевна, ги крена рацете со преплетени стегнати прсти, а според движењата на усните таа можеше да протолкува - СУПЕР!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Само таа можеше да ја извлече големата верска енергија на народот и да ја насочи кон изградбата на комунизмот, како ново и единствено верување во иднината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека секавиците прават ден во одајчето и таа може убаво да го здогледа своето девојче како мирно и слатко си спие, таа во себе си вели Нели еднаш ѝ простив на Мајката над Мајките?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Танаско му се кинеше срцето гледајќи ја онака извалкана од земја оти знаеше дека таа може да си најде полесна работа, кај Чана во стопанството Острово или во некоја фабрика, само таа како се казнуваше за нешто.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа може в заби да ме земе и кај сака да ме однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа може да прави што сака, а ти не мора да му кажеш на другар ми со кого ќе излезеш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Решив сѐ да ѝ раскажам на мајка ми. Таа може да ме разбере.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Доверба ми влеваа нејзините, понекогаш чудни однесувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)