таа (зам.) - бев (гл.)

Животот ја сроди Рашела со нас. Таа беше миленичка на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Едноставно, за овие петнаесет години, таа беше видливо остарена.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Испадна дека тој говор не беше потребен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Обично откако ќе ја напишев дефинитивната верзија на телеграмата и таа беше готова да се најде во шифра, чувствував еден вид катарзирање, премин од напната во мирна состојба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И нема што да читаат романи, да гледаат филмови, да запишуваат предмети, да гледаат изложби и да одат на културни фестивали што се фокусираат на геј-мажите. ‌Во 1978 г., канадскиот социолог Бери Д.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бездруго таа беше туѓа, на некој расипник или покојник.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не само затоа што таа беше единственото девојче меѓу нас, туку и затоа шето кучката беше сприја во умот: немаше нешто шда не научи и да не знае да одговори.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ТЛ: Што беше оној сегмент кога таа беше како хипнотизирана; не знаеше што се случува?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зашто таа беше оспорувана од соседите дури и во периодот на братската социјалистичка заедница кога, на секаква солидарност, обврзуваше прифатениот пролетерски интернационализам.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа, како што после се расчу, заедно со овој Војнета наш, му го здипли целото злато што го имал спечалено во Америка некој Петре, таму во селото каде што таа беше омажена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Рака на срце, тогаш таа беше со разобличено тело, со мев до заби но, сепак, сметаше на својата препознатлива широка насмевка заради која тогаш, пред многу години, доби комплимент токму од Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа беше преплашена: „Ти си сосема луд. Или си пијан. Немаше никаква ќулафка“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поранешното име на оваа гигантска фабрика за порцелан беше „Борис Кидрич“ и во време на СФРЈ таа беше меѓу најпознатите и најголеми фабрики кои го покриваше речиси целиот југословенски пазар.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сметаше дека, било каква опасна работа да му се даде или му претстои да ја изврши, таа беше предопределена од судбината и без приговор ја извршуваше со најголемо задоволство, сметајки дека врши народнокорисно дело“34.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Издавам соби - Хара“. Се појави Хара. Таа беше помлада жена и се мачеше да говори на наш јазик, за да ја разбереме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ си мислам дека, кога тргнав, таа беше уште во логорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите од семејството го гледавме родниот град. И нашата куќа се гледаше. Таа беше тука крај Езерото...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со с¯ што толку ја мачела паштерката је, пак таја беше здрава и јака како некоја трнка, а незината ќерка с¯ болничаа и неолничаа, на умрените вода му носела (готова за смрт).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таа беше убава. И, речиси во сѐ успеваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа беше многу сакана, но не колку што заслужуваше, кротка, сеприсутна, божествена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жените ја џвакаат сировата печурка и изџваканата маса ја мешаат со сок од капини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа отиде до долниот дел од креветот, и ги бакна нејзините стапала, кои лежеа на работ од постелата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си помислив само дека бев во право, таа беше само една напатена девојка која запловила во кругот на својот сопствен пекол, правејќи им замки и лошотии на другите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А јас си ја гушнав мојата мандолина и погледнав во мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тука таа беше повеќе со него исчезнат, отколку со сета нејзина рожба околу неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега таа беше голема, убава срна, со мазни, кафеави влакна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште на погребот ми запре погледот на нејзиното широко, питомо, паметно лице, а сега, одблизу, на неговата белорозова кожа ги видов овде-онде расфрланите пеги што ги потенцираше црвеникавиот отсјај на нејзината коса. Таа беше тивка природа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Лицето ѝ беше скоро сосем покриено со косата. Таа беше кафеава и замрсена на начин како што ни ветерот ни спиењето не би можеле да мрсат коси, замрсена како да ги впила брановите - дебели прамени, лигави како морски алги. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 180
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега таа беше слушателот, а Роска и Душка ги одврзаа своите љубовни торби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи таа беше жена на една угледна јавна личност, нејзината врска со Дишан им беше позната само нас неколкумина најблиски пријатели (и не беше разјаснета ниту на изложбата во Палацо Граси, ниту во придружниот каталог).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
В утрини, кога Мајка ја напушти татковата библиотека, таа беше сигурна дека подзела нешто значајно од татковиот сон...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но таа беше зафатена со течноста што ја полнеше чашата. Почекав да ме погледне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа беше заангажирана дома, каде што се хранеа секој ден освен во недела кога одеа на семеен ручек кај неговите и во понеделниците кога обично ручаа самите во некој од подобрите ресторани, зашто нивната домашна помошничка тогаш имаше слободен ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се обидов да ја отворам вратата. Но таа беше заклучана и ги издржа сите мои обиди, но џамлакот само од еден удар ми се свлече до нозете.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Макс, велеа, Макс се обидувал да го дознае нејзиното име, но нејзиното име никој не го знаеше, откако беше дојдена во Гнездо таа беше Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Побегнав од Македонија, но не и од болката, таа беше тука, во мене, околу мене, ме измачуваше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но, таа беше свесна дека немаштијата сè повеќе ќе ја зголемува нервозата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Освен што доктор Гете ја сметаше работата за лек, таа беше и начин да се наполни касата на Гнездо, затоа што таму имаше многу луѓе за кои никој не плаќал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Старата анама, што на млади години сучела баклави за самиот Џеладин-бег, таа беше дојдена уште од петокот со три други анами и до саботата вечер не исправија грб од кр’говите и не ги оставија сукалата од раце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак, нештата се свртеа во негова корист по релативно одобрувачкиот текст што се појави во Гардијан.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа знаеше да го прави тоа, сочувствувајќи со мојата несреќа (јас никогаш за ситуацијата во која бев не го употребив зборот несреќа, тоа еднаш го рече Деница и таа беше во право).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа беше оставена во Поградец да биде невеста на дедо, да биде жив човечки мост за нивното враќање во Румелија, во земјата која повеќе за нив не постоеше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Секоја будала може да каже дека тоа е метла“. (...) Цигарите во Лос Ангелес кои ги потпиша Дишан и кои беа испушени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега чувствувам колку таа чувствувала болка и уште повеќе ми е жал што ја нема, што не е тука да и кажам се што не успеав додека таа беше жива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Наредниот ден таа беше во кантината во вообичаеното време, но со три други девојки и веднаш под телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеш, веднаш ќе ти кажам, многу ми личиш на мојата бивша девојка од Београд!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Целта на вежбата: да им се даде индивидуален начин на говор на двата карактера и да се создаде замрсен дијалог врз основа на чувствата кои не се директно изразени.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Бродот испушти долг, тажен пискот во маглата; ако замине, утре ќе биде на море со Франк тргнати кон Буенос Аирес. Имаа резервирано билети.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој тип, кого никој од нас не го знаеше, платил кауција од 10 000 долари и таа беше надвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа беше нивната радост, нивната забава, нивниот анодин, нивниот духовен стимул.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прометеј е протеран.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа беше дете на природата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само што почнав со студии професорката по литература Жанет, инаку таа беше Парижанка омажена за Македонец, ни зборуваше дека јазикот се учи најдобро кога си на лице место во земјата каде што се зборува тој јазик.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа беше толку нестварна. Не го допираше подот со нозете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа беше молчелива, нерасположена и дезориентирана. Околу очите имаше големи подочници, нејзиниот лик на ангел некако брзо се измени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како компаративна студија за Црнците, Евреите, лезбејките, геј-мажите, логорашите во концентрационите логори, за децата и за другите штитеници на „тоталните институции“, таа беше ран класик на лезбејските/геј-/квир-студии, а и денес вреди да се чита.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе замислував како ќе ја одглавуваме од столот кога ќе посака да стане, но таа беше светната од средство за сончање, па немаше таков проблем, зашто како јагула се слизна од пластиката и остави едно литро масло зад себе кога тргна со скакулецот од маж покрај себе, натоварен со торби и торбичиња, чадор за сонце и бебето во едната рака.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ми се стресе кога разбра, се плашеше да не се наруши досегашниот спокој, рамнотежата во семејството, која татко ми, непартиец, успешно ја одржуваше. Таа беше уплашена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И тогаш се слушна завивањето на Макс, растегнато и болно, како тажаленка на месечина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа беше со аур во приземјето, полн со ѓубре и сламиште останати од времето кога Веговци тука чуваа добиток и со беличести скреби што однадвор имаа продрено внатре и каде што сосетските кокошки несеа јајца со надеж тука да ги лежат, но со кои се хранеа змиите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше човек со живи емоции, иако во поодминати години од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Кога ја здогледав во светлината, таа беше една сосем стара жена, од најмалку педесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа беше како трајел испитување, оној збор, кој го користеа кај јавачите, трајел – испитување на коњот за учество во некоја голема трка, една врста подготовка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така, таа беше тука. Со неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И конечно, во казнивите дела против правниот сообраќај постои и делото „Фалсификување исправа“ според кое тој што ќе направи лажна исправа или ќе преправи вистинска исправа со намера таквата исправа да се употреби како вистинска или тој што лажната или преправената исправа ќе ја употреби како вистинска, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години. Обидот е казнив (чл. 378, ст.1-2 од КЗ). 271
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Доколку постои нешто во вид на душа, таа беше бездруго тука; нам ни преостануваше да знаеме да погодиме дали постои, да ја оживееме.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сакав да и објаснувам како стојат работите на клиниките.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А и таа беше навикната на него уште од Пансионот и се чувствуваше исто како со Марија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во гласот открив поголема живост од минатиот пат, но тоа не беше доволна утеха дека таа беше како пред моето заминување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние немавме топломер, а таа беше жешка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога звукот на прошепотеното име се изгуби, повторно завладеа тишината, а оваа тишина доаѓаше од него, тој беше изворот на таа тишина, како што таа беше изворот на прошепотените слогови од неговото име.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сѐ уште неукрасена со неонски знаци и табла за привлекување на вниманието, таа беше сив, гол, колосален надгробен споменик.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога ја погледна, таа беше првото нешто убаво што го виде последниве мачни години. Се срамеа еден од друг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа беше навлегла во некој пригушен, мистичен агол на неговото битие и со своето необично барање таа ги разбуди неговите скриени тајни, древни и несомнени верувања.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Меѓу другото и таа беше „со обврски“, што укажуваше на нивната подеднаква заинтересираност за дискреција.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Од каде вие ја познавате таа жена, - рекол човекот, таа беше моја другарка, сопруга.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Проклет да бидам, за ништо не би ја дал, иако таа беше единствениот мој и Кејтенов виновник за тогашните и сите подоцнешни страдања. И радости, не заборавете.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Освен тоа отепаниот Аќиф беше Арнаутин, а Арнаутите по тоа време, по битката на Шкодранецот со Садриазамот во прилепското поле, беа напреку гледани од Турците, та и таа беше една од олеснителните околности за Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За соседите таа беше Кољоица или Васкресија, за помладите баба Воскресија, ама ова госпоѓо го слушаше за прв пат и како да не се однесуваше на неа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не, затоа што таа беше столбот на семејството и сите се потпиравме на неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Меѓу цвеќето таа беше како голема пеперуда и јас можев да ѝ ги кажам само овие зборови: - Колку ти е убав букетот, мила...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Односно, кога бев малечок со мечето во креветчето, таа беше прилично далеку од мене. Едно илјада километри.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таа беше до половина во вода и веќе ја беше фатило паника, па мавташе со рацете исплашено. Тета ја грабна и ја извлече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа беше како травертин, онаа тврда материја која беше настанала од талогот од варовните топли извори, па уште од најстаро време служел за одличен градежен материјал, од кој е изѕидана црквата Свети Петар во Рим.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку убави мермерни скали имаше старата куќа во еврејското маало и колку змиулесто беа поставени!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ели брзо се намести во скутот. Таа беше многу питома. Скоро со секого брзо се спријателуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но мрежата се распаѓаше при трезвеното размислување дека таа беше во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Останатите деветмина работници кои се пријавија да купат удели, купија вкупно 31,5% од уделите (по 3,5% на вработен).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А таа беше далеку од очите на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира, таа беше запалена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле, таа им соопштува на директорите дека дефинитивно ќе поднесе тужба, на што тие реагираат прилично нервозно – бидејќи не очекуваат нивни вработени да се одлучат на овој „радикален“ чекор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дури и без ништо запишано во неа, таа беше компромитирачка сопственост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Арафат беше во вознесот на својата мировна иницијатива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ја виде Слобода, таа беше многу слаба и малечка, како дете родено во затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама, се прелажа ибн Бајко. Таа беше за него токму толку за да не се гордее со тоа што го нема, но не беше за него со тоа што го имаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека цел свет пукаше од смеа, таа беше убедена дека го изговара токму она што Мараја Кери го изговара користејќи го јазикот на кој зборува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа беше смислена како начин што ќе му овозможи на Винстон да ја дознае адресата на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа не ме интересираше - таа беше глумица - што лошо имаше во тоа ако добиваше писма од своите почитатели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се разбира дека во случајов не станува збор за обичен женски каприц!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ели, верував, не ги разбираше сосема сите тие работи, но бидејќи и таа беше нажалена сфаќав дека, сепак, и таа доживува заедно со нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите, сите ме напуштија, беа зборовите што таа ги изрече пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пошло сирото девојче ноќта на чешма за да залеит вода и кога дошло до дрвото видела единаесетмина мажи и една стара жена, поседнати околу наоколу на тркало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Веднаш потоа, по заповед на командантот на војската, Тоде беше ослободен, а утрото, дали од срам поради тоа што им се случи или од страв заедно со жената и со чупалето (Илинденка се викаше и таа беше мома, онаа што ја закопаа истиот час кога повторно се вратија во Потковицата) само со еден голем куфер, што го носеше Тоде на рамо, си заминаа од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И успеав: таа беше еден од главните иследници на сослушувањето. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука, после, Дракче неколку години беше со тетка му, сестра на татка му, ама пошто таа беше пресиромашка и самата да се храни после Дракчета го зеде некој роднина во Охрид...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се обидувале, на пример, да избегаат од сопствената бележаност на која се должела нивната инфериорна положба одбивајќи да се идентификуваат со групата во која спаѓале, покажувајќи нетрпеливост или презир кон другите припадници на групата – особено кон оние поединци што биле понеизбришливо бележани од нив со стигматизирачките знаци што ги идентификувале како нејзини припадници – и избегнувајќи контакти со луѓе од сопствените заедници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А нивите беа истите и требаше да се работат за да раѓаат уште повеќе пченица одошто во турско време, оти тогаш таа беше 55—60 гроша, половина лира килото, а сега стана осум па и десет лири, шеснаееет дваесет пати поскапа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја држеше Џулија околу тенката половина лесно опфаќајќи ја само со една рака. Таа беше странично допрена до него од колкот до коленото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа беше производ на мозок сличен на неговиот, но неспоредливо помоќен, посистематичен, помалку страшлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го садеше јоргованот, таа беше во потрага по некаква внатрешна, само за неа разбирлива метафизична потврда од боговите во кои веруваше, со надеж дека расадот ќе биде среќен, како и самата наша пресадена судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А што се однесува до совеста на Рајна, можам да потврдам дека таа беше повеќе од совесна додека ја играше својата игра, а беше и сосема свесна за она што го прави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веруваше дека спасот се крие во татковата библиотека.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За луѓето од нејзините спомени таа беше дом, место за сонување, за посакување, за тагување, за радување, за враќање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако работодавачот и работникот се согласат со арбитражно решавање на работниот спор, одлуката на арбитражата е конечна и задолжителна за двете страни и против неа не е допуштен спор пред надлежниот суд (чл. 183, ст.3-4 од ЗРО). Lex specialis за проблематиката на т.н. вонсудско расправање спорови со работна тематика, како што видовме на почетокот на книгава, е Законот за мирно решавање на работните спорови (2007) кој започна да се применува од почетокот на 2008 година, но сѐ уште не наиде на добар одѕив во праксата. 247
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мистеријата што ја излачуваше таа беше како изделкана од камен - повеќе географска отколку географична.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По долго мачење, најпосле ја надви. Кога ја отпушти, таа беше смирена, но уште липаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А бидејќи, длабоко во себе, беше убедена дека болеста беше причината за неговата тага, таа беше решена да не зборува за болеста, колку и да ѝ беше неподнослива болката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како она, кога Катерина ќе го повлечеше патентот од здолништето. Самото ѝ паѓаше кај глуждовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Повторно бев и кај Мајкиното прво враќање во родната земја, кога и таа беше скршена длабоко во душата, од нешто за коешто не сакаше да ни зборува до крајот на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Макс и Добрата Душичка си се приближуваа онака како што си се приближуваат небото и земјата во некоја далечна точка – се соединуваат само за окото што гледа кон нив во хоризонтот, а дека за нив нема соединување, ама нема ни раздвојување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Благодарноста на родилките одеше до таму што таа беше кума на десетина деца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оние за чиј престој плаќале нивните роднини, работеа едноставни работи – везеа, шиеја, плетеа, правеа таписерии, а во машкиот дел – правеа вештачко цвеќе од хартија и фигурички од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веројатно, затоа што бев мошне весел човек, кој со радост го гледа широкиот Божји свет, кој ја одложува работата заради смеа, шега и низа од сложени анегдоти, што ги освежуваше другите, зафатени со работата, со здодевните сметки и интриги.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега кога ми дојдовте вие, се сетив оти она што таа беше во нова црна шамија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А таа беше навикнала на своето име па, кога го премолчувавме, се однесуваше необично.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Таа беше само една капка вода, која се тркалаше по градските сокаци... Глувонемата Кијамет... како кротка издишка.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По ѓаволите со умирањето! Таа беше само нетрпелива, сакаше да ги развои гранките на времето како да се од памук.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Милан се сети дека на Кети ѝ вети дека ќе ги полее краставиците и пиперот, секојдневна задача која Кети повеќе сакаше лично да ја заврши, но сега таа беше кај Зоја за да ги чува внуците.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја држеше за рака, а таа беше свесна дека нејзе ѝ зборува, ѝ говори, ѝ глаголи за патот што им претстои.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И таа беше бела и Трстеник беше голем чифлик кој го опфаќаше скоро целото поле што лежи пред Билишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оваа Таткова стратегија за нашето школување се покажа како многу мудра и таа беше успешно спроведена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влегов во една од спалните. За жал, таа беше нечиста.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иако со Сања се сретна само еднаш, за него таа беше љубовница, и тој збор и помислата за неа беа израз на присноста негова кон отсутното што толку многу го сакаше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас и таа бевме нецели две години разлика во возраст така да многу приателки ни беа заеднички.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Имено, додека сè уште работеше во „Спектар“, таа беше сведок на тоа како фирмата, по налог на директорите, им врши градежно-занаетчиски услуги токму на инспекторите кои беа задолжени за нејзина контрола и надзор – без да им наплати за тоа, за да ако настане некој проблем за кој надлежен би бил Инспекторатот на трудот, тој проблем се реши во корист на фирмата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но таа беше уште поупорна, покатего­рична, но и поуверена од кога било, да си остане во куќата, до последниот ден.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како можев да се потпрам на неа. Таа беше потпрена на мене, а јас несакајќи и незнаејќи се тргнав...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Токму кога Пелагија можеше да остане без работа, малку може и поради некој добар збор на Мице Биџов, а најмногу веројатно поради нејзината настојчивост дека има соодветно искуство од прилепскиот тутунов комбинат, таа беше примена на работа во скопскиот тутунов комбинат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зашто таа беше таа што умееше сè низ куќи и што знаеше каде што е скриено – дивјачките, дуњите, горниците, кафтиците, пуканките, шеќерчињата, рогушките, сувото грозје и сите оние работи што татко ми ги носеше дома кога ќе се вратеше од по местата каде што одеше како кираџија.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога ја доведов во твојата канцеларија таа беше како распердушена птица штотуку оттргната од канџите на јастребот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако постоеше душата, татковата, заед­ничката, таа беше тука.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа време како намерно да нѐ соочува еден со друг, еден во друг зошто внатре другиот сме го замрзнале, а сега таа негова слика се крши, се двои на два различни лика (уште повеќе ако имаме заедничка фотографија, станува толку видливо дека животот е подолг и посложен од миговите складирани во фотографии).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А кога ѝ даде на Маре точкици за текстил, таа беше во облаци па веднаш се согласи да се регистрира со него во новиот фустан.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Двете ситуации не се чисти и на ниедна не и давам предност”. (...) Една дама, разлутена заради изложените конзерви од пиво во галеријата, рече, „Што прават тие овде?“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа беше заменета со нова, но овој пат тоа беше инсулинската.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не беше многу доцна, но родителите ги имаа облечено братот и сестрата во пижами и сите седеа во собата на долниот кат, затоа што само таа беше затоплена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Милото мое, - рече толку тивко, толку мило што нас како да нè фати струја, в час се ослободивме од вкоченоста, од страшниот мраз, видовме таа беше мајка, Кејтенова мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вујко ми беше многу често кај нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Клупата не беше удобна, а таа не знаеше од кои причини Кети го постави плетениот стол на тревникот, но нејзе оваа клупа ѝ се допаѓаше затоа што таа беше сместена крај малата воденичка за мелење на жито, која ја пееше својата таинствена песна, и беше поблиску до бавчите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше сабеист, почитувач на култот! Подобие на правдата!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Според нејзиното презиме Лејбовиц, нејзиното пишување и местото на живеење, можев со сигурност да претпоставам дека таа беше Французинка од еврејско потекло.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Освен тоа, таа беше мртва.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ама ко таа, ко не таа. Бевме една врст, другачки, И таа беше дошла по некоја мака во Битола. 219
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа беше свесна дека е привлечна девојка, но сепак тие довикувања правеа да се чувствува малку непријатно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Па да видите, сакале или не, вие се позапирате и сега сосема сериозно, сами себе, се прашувате: - Таа беше или не?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А, пак, жалбата на тужениот делумно се усвои – со што, при преиначувањето на диспозитивот т.е. изреката на пресудата, дојде до мала корекција на сумата на име трошоци – имено, таа беше зголемена, па наместо првично досудените 280 ЕУР, таа сега изнесуваше 450 ЕУР, а не како што бараше адвокатот 725 ЕУР.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Која е тетка Рашела?  Како да ти кажам... Таа беше една од нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа беше тука да ја подучува за да го научи италијанскиот јазик а верувајќи дека, играјќи со сефарадските дечиња, ќе го научи и ладино јазикот со кој, во Солун, се служеле шпанските Евреи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секое минување на границата може да се раскаже како посебно поглавје дека таа беше толку силно задржана во нас... На обете страни...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Последната реченица беше отровна; таа беше мојот пораз таа вечер; тие едноставни, вистинити зборови ја засенија мојата предност што ја направив со сексуалното понижување на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А таа беше молчалива и тажна. Тагуваше за отсечените елки.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Колку згодни нозе имаше ќерка му на стопанот која севезден поттрчуваше кога се качуваше по мермерните скали на старата куќа во еврејското маало! (море, не ќе да поттрчуваше, таа беше ептен флегматична!?) И сѐ така, воздишки и исчудувања, колку извичници, толку прашалници.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доктор Гете испиша со показалецот едно „не“ во воздухот, а потоа со глас го повтори тоа „не“ неколку пати, и продолжи: „До неодамна таа беше сама во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога погледна во ѕидната конструкција, од камен и малтер, му стана јасно дека таа беше завршена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На периферијата од градот, северозападно од Метрополата, во Дренок, Ниротакис имаше фабрика за текстил (таа беше специјализиран оддел што ги опслужуваше неговите фабрики во Пробиштип и Виница), а Авни својот бизнис го тераше во златарата “Карат”, впечатлива по мермерната фасада, во непосредна близина на фонтаната “Ангел”, во центарот на Старата чаршија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За тоа време Лилица лежеше помешечки (некој, дали тоа беше Андон или Азра? – таа не можеше да знае, силно, со сета тежина беше потпрен на нејзиниот лев бут) и со едвај отворени трепавици можеше на елипсастото огледало со масивна дрвена подлога на наткасната од креветот да види дел од лицето на Андон: неговите очи, замижани, силно стегнати во грч, неговата издолжена, кучешка муцка и широко отворената уста која како да сакаше да каже нешто многу, и нешто важно, но наспроти тоа таа беше само нем отвор низ кој се истушуваше нешто низ гркланот, а доаѓаше одоздола, од душата, од нешто што таа не можеше да го види на огледалото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Отиде до креветот на Клара, се приближи до нејзината глава, ги намести усните како да ќе ја бакне, но таа беше свртена кон ѕидот, а креветот беше превисок, и тој не можеше да стигне до нејзиното лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со само малку боја на вистинските места, таа беше станала не само многу поубава, туку над сѐ и далеку поженствена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А таа, Ниривина, не беше зелена, таа беше проѕирна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му се предадов сиот на нејзиниот предмет, францускиот го запоставив, и таа беше првата причина што попосле, на матурата, бев еден од ретките што се определија да полагаат немски јазик.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А таа беше премногу близу за да ја промаши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму таа беше пречката пријателството да се претвори во нешто повеќе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
“Сигурно доста време била овде,” му рече еден цајкан со стомаче на еден млад, кратко потшишан цајкан којшто клечеше покрај телото и си ја симна шапката како да се подготвуваше за “бакнежот на смртта”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја фатив за рачето и си појдовме дома. А таа беше молчалива и тажна. Тагуваше за отсечените елки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
”, (1844-46), името на Марија Мартинс не се појавува на ниедна од претходно објавените монографии и биографии за Дишан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Рози се обиде да си го замисли Даниел како маж во кој таа беше заљубена, а не како одделена и донекаде туѓа личност, како што ѝ изгледаше сега.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И кога спиеше, таа беше со нас, околу нас, го следеше во сонот сечиј трепет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа беше точно како трабант, како војник на телесната гарда, кој постојано го следи својот господар- животот, кој постојано живее и се одржува духовно и физички во сенката на господарот, како ѕвезда пратителка, како сателит кој го придружува секогаш својот одбран објект.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега ја замислуваше Рози мртва и не беше потрсен од тоа што таа беше мртва или од фактот дека тој бил причина за нејзината смрт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како кога случајно немаше да забележам дека кројачката Бота ѝ го сошила здолништето за кое со денови раскажуваше толку многу.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја гледаше поблизу својата држава во Палестина, отколку што таа беше и реално.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така би и со една книга од татковата библиотека, која не беше групирана, како другите од кои подоцна синот-наратор ги извлекуваше глобалните метафори (од книгите за козите, за јагулите, за јаничарите, за кадиските записи - сиџилиите, за јазиците, за религиите), туку таа беше во ракопис, составена од многу веќе пожолтени листови, безброј записи, како делови на еден незавршен книжен мозаик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега таа беше ослободена од болката, но тоа беше само физичка слобода, отсуствуваа оние груби канџи што ѝ се зариваа во слабините и ѝ го отежнуваа нормалното дишење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Лежеше на грб, во долга лежалка, таа беше во една права соба, собата беше во куќата, а куќата на ридот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
МАНОИЛ: (Станува) Да, таа беше! Слободата! Таа за која англискиот, францускиот, италијанскиот и другите просветени народи пролеаја реки од крв…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Таа беше навикната така да заспива.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Урлате од болка бидејќи таа беше моја.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Според званичната верзија на легендата, тој/таа беше осуден на најсурови маки поради ова недозволено пренесување на доверливи информации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но и покрај позитивните новински рецензии, тој имаше тешкотии да ја дистрибуира книгата во некои од големите книжарски ланци(таа беше целосно забранета во Австралија).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во текот на судскиот процес, којшто траеше нешто повеќе од девет месеци и кадешто беа одржани вкупно пет рочишта (шестото беше оправдано одложено) – таа беше застапувана од истиот полномошник, а лично се појави само на едно рочиште – кога требаше да биде распитана како странка во парницата.8
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Еден од браќата, лекар, сестрата, медицинска сестра, ѝ носеа на Мајка секакви лекови против главоболка, за смирување, разни сирупи, за деца и за возрасни, витамински препарати, а таа беше здрава, поздрава, за својата возраст, не можеше да биде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И по многуте години од нејзината најсреќна ноќ, таа беше спремна да раскажува само за онаа убава починка во гостилницата кај Бањи, каде што гостилничарот им варел јајца во водата на врелиот извор на бањата а се разбира ќе спомнеше и понекое доживување или необична поединост од тоа долго патување низ ноќта кога размислувањата за среќата повремено ѝ ги прекинувал коњот со гласното фучење, а ќе го спомнеше патем и одговорот на птиците содржан во нивните исплашени крикови што ќе уследеле веројатно поттикнати од фучењето на коњот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мојата литературна дејност започна во 1904 година и, како што ми се чини, таа беше потполн триумф.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Толе се изненади на неговата љубов и приврзаност, но за него таа беше бледа сенка од бело облаче, која за час исчезнуваше под светлите лачи на јулското сонце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Можеби заради мојата болежливост брат ми беше понежен кон мене отколку кон другите сестри, и пред заспивање секогаш ме бакнуваше в чело, некако скришум, бидејќи мама се потсмеваше на секој негов гест на блискост со мене, па тој нежноста кон мене ја покажуваше само тогаш кога таа беше надвор од домот – кога одеше да риба подови во домовите на богатите или пак да им помага на дедо и на татко во продавницата за ткаенини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека беше Татко силен и здрав, таа беше поотпорна, посилна, во притаената среќа, и поспособна да ги поднесе последиците од Татковите илузии и вознеси отколку сега, кога го гледаше занемен, отсутен, во постојана борба, во длабочините на неговата внатрешна тишина во која сѐ потешко имаше пристап...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За сите таа беше добрата и умната баба Севда, на времето најубавата невеста што горненци ја имаа видено и што, еве, сега, на старост ја снашла недобрина, ама што не ја снајде кога, како што велат, имала дваесет и три, па и дваесет и пет години, кога образите ѝ пукаа од младост.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ја купивме третата, таа беше убавица и за да не ја фати урок спасителката Сталинка, ја завикавме Грда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не употребувајте споредување („таа беше како...“).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тие, при болки или при потреба од лекарски преглед, доаѓаа во куќата на Мајка, небаре таа беше и лекувалиште и аптека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога го направи тоа, тој го слушна нејзиното меко газење по килимот и следниот миг таа беше крај него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По обилниот ручек (келнерката Цвета беше задолжена во 14 часот да му принесе топол оброк) тој се повлекуваше зад талпите потпрени на еден бор зад осматрачницата и, додека си го вадеше, песот Мурго, мафтајќи со опашката, полека ќе му се приближеше, ќе ги кренеше предните нозе и ќе ги потпреше на неговиот грб, но Гоше силно ќе го удреше со петица по стомакот, остро, на прва, со ѓон, за да не се случи нешто непредвидено, на тоа Мурго ќе заквичеше, ќе ги свиткаше задните нозе, ќе клекнеше на тревата (таа беше мека, англиска, добро одгледана и секогаш влажна, свежо испрскана), и по неа го лизгаше курот, надигнат, црвен, светнат, го влечеше по влажната трева до оградата и назад, по неколку пати, сè додека не свршеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Инаку таа сѐ уште беше заробеник на болката зашто таа беше таму како некој чувар кој постојано набљудува и демне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше „грешниот натрапник“ кој со измама се мушна во домот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа беше првата што разбра за што се работи. Зашто, кога тој ѝ се пожали дека во последно време не сонува, Влаинката брзо го праша дали е нажален оти нема одговор на нешто?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За него таа беше онаа истата негова Срцка од средношколските и студентските денови, во која се заљуби на прв поглед и не се одљуби до овој миг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Адам, кого веќе имав пригода да го цитирам, ја објави својата докторска дисертација (која стана првата од многуте негови книги), по име Опстанокот на доминацијата: инфериоризацијата на секојдневниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Конечно Милан забележа перчиња од влакна закачени на мрежата, каде што таа беше споена со страничникот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Било како било, ним не им требаат геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш под крушата се населуваше и Ката Кривата. Таа беше една малечка, крива жена, што ја бранеше крушата од враните и од палавите деца.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа беше во ноќница, по влечки, и додека така се мафташе меѓу нив двајцата, од нејзините џебови испаѓаа коњчиња, цветови и ангелчиња од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекаше. Во нејзините очи пливаа златни искри. И таа беше како и првата, како и многу Марии на светот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Посака да потпевне некоја од песните што ги слушаше момчето, некоја од многуте мелодии што ги носеше во секоја своја тула, оти беше проколната никогаш ништо да не заборави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, ако воопшто постоеше надеж, таа беше во проловите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја оставаше само Мајка да зборува за душата, небаре таа беше во нејзино надле­штво поради силното страдање во животот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во една друга пригода ќе ви раскажам за тоа, но најсилен впечаток ми направи враќањето од Поградец кон границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со истата казна ќе се казни и тој што ќе отстрани или уништи докази што се од значење за постапката пред суд или управната постапка (чл. 366-а, КЗ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сакаше да ги избегне непријатните прашања на Бреза, ама таа беше упорна и не отстапи: - И сега нема кој да ни носи чоколади, а? - праша разочарано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во извесна смисла таа беше далеку поостроумна од Винстон и помалку подложна на партиската пропаганда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разбира јас најпрво ја прочитав книгата Времето на козите, бидејќи таа беше прва објавена и ве уверувам дека тогаш веднаш помислив дека се работи за филозофска сказна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во Средниот век постоеше Инквизиција. Таа беше неуспешна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ТРЕТАТА ЖЕНА: А јас кога ќе се сетам, веднаш по разводот на мама и тате, ми беше интересно да заминам кај новата жена на тато, таа беше монденка, тенка и заводлива и сѐ ми ветуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во гестовите имаше манири на жена од повисок ред за кои таа беше свесна, но нив им придаваше некакво значење само во врска со сознанието дека со таквото однесување за другите беше поинаква, необична и интересна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И таа беше многу радосна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во образложението на својата одлука, овој суд најде дека раководството на тужената установа не го имал предвид фактот дека институтот „распоредување на работник“ не е предвиден во ЗРО и дека морал да постапи согласно постапката која во вакви ситуации предвидува понуда на нов променет договор пред отказ. 9
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако таа беше со мене додека ги пишувам овие редови сево ова веројатно ќе излезеше сосема поинаку.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Е сега, таа беше градена врз темели на рисјанска црква, па долго време, за турски резил, крстот се појавуваше врз градбата, та низамите изутрина го симнуваа, иако тој ноќе пак се појавуваше - но и тоа би и помина, зар не?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа го потсети Александар на црната мачка која една августовска ноќ мирно го гледаше со своите зелени очи кои светкаа во темницата, таа беше качена на кантата за ѓубре зад зградата каде што тој живееше со своите родители и од таа позиција зрачеше со некој вид на достоинство на средновековен владетел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа беше на браникот на семејството врз кој секогаш, најпрвин, удираа обезличувачките бранови на историјата, на религиите, на идеологиите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа беше доста барана во градот бидејќи шиеше прекрасни облеки за многу видни дами во градот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Еден ден стигна абер додека таа беше на нивата со своите деца.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во моментот кога Лилица почувствува дека јазичето на Азра ѝ се лизга првин сплоснато и плавно во движењето по широко отворените залисци, а потоа собрано, зашилено и тврдо како кучешки кур се вовлекува меѓу нив, најде начин да се повлече по креветот наназад, ја потпре главата на ѕидот, си ги фати со двете раце нозете на задниот дел од колениците, ги крена високо и почувствува како Азра многу полесно влегува во неа со јазичето зашилено и тврдо како кучешки кур, за да го лизга нагоре и надолу и во исто време почувствува како најдолу, уште подолу од распенетиот дел по кој скокаше јазичето, показалецот и средниот прст на девојчето со брз ритаам и длабоко се вовлекуваат во неа, додела Андон офкаше од сласт или од тегоба држејќи ја Азра со рацете од по страните за да не се одвали, бидејќи во тој миг таа беше потпрена или, поточно, обесена на неговата машкост, беше закачена како торба на закачалка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа беше само едра капка вода, која се тркалаше по градските сокаци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Томаица знаеше некои од нејзините модели кои се појавуваа во модното списание на кое таа беше претплатена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но сега веќе беше доцна за помирување и љубов; јас бев преплашен од Луција и од нејзиното тело, таа беше повредена, јас гневен за нејзиното неверство, таа гневна на мојата одглумена сексуална рамнодушност, и конечно јас бев до срж унижен со тоа што песнарката се најде во рацете на Партијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа беше израснала по Револуцијата и беше премногу млада за да се сеќава на идеолошките битки од педесеттите и шеесеттите години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со самото тоа што до ден-денешен многу народ ја памети песната (Шарам- барам, лево-десно, овде онде ми е тесно) може да се тврди дека таа беше и најуспешен сегмент на овој серијал.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Овојпат таа беше готова во името на љубовта понизно да клекне и да моли за прошка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оди со здравје и носи многу поздрави на вашиот Истанбул – го испрати прилепскиот кадија првиот гласник лично до силниот султан Сулејмана со тешко обвинување против мариовските бунтовници што подигаат бунт во срцето на големата турска империја, кога таа беше на највисоката точка од својата сила, од која се тресеше цел свет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јаi quelques scrupules me prononcer sur ce qui vous a ou non mаnqu, vous tеѕ le seul pouvoir le dire, mais je vais vous raconter quelque chose. Il y a quelques аnnеѕ, une jeune universitaire russe, migrе en France, Luba Jurgensen, a traduit et dit une partie dun livre de Tоlѕtо intitul Соnfеѕѕiоn. Pour le cas о vous ne соnnаtriеz pas ce texte, en voici les toutes рrеmirеѕ lignes: Је fus bарtiѕ et lеv dans la foi сhrtiеnnе orthodoxe. Cette foi me fut transmise depuis mon enfance, on me lеnѕеignа toute mon adolescence et ma jeunesse. Pourtant, quand lgе de dix-huit ans јаi quitt lUnivеrѕit арrѕ deux аnnеѕ dtudе, je ne croyais plus en rien de ce que lоn mаvаit аррriѕ. Et le profond dѕаrrоi dans lequel Tоlѕtо tаit рlоng a dur suffisamment longtemps pour que, dј mаri et рrе de famille, il raconte quelques pages plus loin: Је devais cacher mes lacets afin de ne pas me pendre la traverse entre les armoires dans ma chambre о je me retrouvais tout seul chaque soir en me dѕhаbillаnt, et je cessais dаllеr la chasse avec mon fusil afin de ne pas trе tеnt par un moyen trop facile de me dlivrеr de cette viе. Si, pendant des dizaines dаnnеѕ, un homme de lеnvеrgurе de Tоlѕtо nа trоuv aucun secours dans lеnѕеignеmеnt religieux quil avait rеu, сеѕt bien quun tel enseignement ne manque pas nсеѕѕаirеmеnt celui qui ne lа pas rеu. Et je serai donc tеntе de penser que si vos parents ne vous ont pas dоnn une duсаtiоn religieuse, ils vous ont dоnn et votre рrе en particulier quelque chose de bien plus important: une duсаtiоn, tout simplement, sans quil soit nсеѕѕаirе de la qualifier par un adjectif. Quеѕt ce qui me fait penser cela? Quelques lignes encore dans Lе muѕе de lаthiѕmе о vous vоquеz votre рrе: Сеѕt dfinitivеmеnt et irrvеrѕiblеmеnt quil dut renoncer son pays natal, ses proches, sa maison, ses terres au bord du Lac. Mais dans chacune de ses pertes, son mе fut gagnante. Elle ѕаffеrmiѕѕаit travers les nouvelles souffrances, elle se purifiait travers les coups du sort quil lui fallait subir, elle sortait grandie de ses рrеuvеѕ. Et lоrѕquil ѕехрrimаit son mе rayonnait au fond de son regard bleu, elle transparaissait dans chacune de ses paroles et, jusque dans ses silences, elle animait les реnѕеѕ quil formulait.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, како по обичај, по којзнае кој пат, нивниот збор нема никаква тежина и таа пак не го добива она што законски ѝ следува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ми објасни дека не смее да јаде пред да и направат гастроскопија... дури не знаеше да ми каже што е тоа што ќе и прват.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа сега не беше далеку, го поврзуваше река, ама и таа беше пресечена со граница помеѓу Југославија, односно Македонија и Грција, пред земјата да се затвори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во капеличката можеше да влезе само една особа, таа беше можеби со димензии некаде метар на метар.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Така, таа стана еден вид на жива кукла од секс-шоп. Програмирана.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа беше омилена во последно време во Министерството за изобилство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Повторно, како и секогаш, таа беше најсилната...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој со симпатија гледаше на нејзиното обожавање, но таа беше малечка и можеби еднаш ја штипна за обравче, онака само.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во очите на Ѓорѓе таа беше олицетворение на ангелска убавина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во онаа истата во која некогаш мина години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко погледна кон вратата. Таа беше убаво затворена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што се однесува до тетка Боса, таа беше дојдена да ми се пожали.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ВГ: О, тие користат еден вид на отсекување на сетилата, па таа не е при свест кога тие нешта се случуваат, но нејзиниот моторички систем е раководен со програм.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа беше една од поретките икони на која немаше напишано ништо: Пепел, меч на светец во црвена кошула и жолта птица која слетува врз пепелта.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Пријатно се чувствуваше во градската атмосфера што повеќе ја надградуваше во своите мисли одошто таа беше вистински градска откако во градот се сјати огромна маса селани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но сега таа беше заложник на случајноста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Брат ми цицаше од неа, иако таа беше тешко болна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Имав. Всушност полусестра, таа беше од вториот брак на татко ми, се викаше Трнорушка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тука, во Солун, тој беше начин на живеење.  Во текот на овие посебно тешки месеци без Цви, таа уште повеќе се чувствуваше странец во овој град на кој маж ѝ му беше духовниот предводник, а нејзе најважната врска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За сите нив таа беше само засолниште, топло место да се презими, да се прехрани, да се размножи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во присуство на Томо, таа беше најневиното суштество на жена, свекрва и мајка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Е, таа беше добро подготвена за трката- живот Трајанка беше тракт, тег, потег, влечење на нештото напред, простирање по должина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Читателот бездруго се прашува што било во меѓувреме во Потковицата, што се случувало таму од времето кога таа беше завојувана од Турците, во доните деведесетти години на 14 век, па до доаѓањето на Мурад III, во раните деведесетти години на 16 век, во есента 1593 година?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа тажно се усмеваше, знаеше: сѐ е свршено. Раните ѝ заздравуваа, но таа беше очајна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само таа беше во состојба да ми ја објасни причината за неговата изненадна растревоженост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Музиката течеше. Немаше место за неспокој. Таа беше вистинската.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Длабоко во себе бев уверена дека ТАА беше виновна за сѐ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но сега таа беше црна, без прозорци, изрежонета и со лузни и дупки по ѕидовите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Костадиновска работеше на позицијата градежен техничар. Претпријатието во кое таа беше во редовен работен однос функционира во градежниот сектор и се занимава со извршување на градежно-занаетчиски работи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ѕурам бледо во неговото заруменето, растегнато лице, но тоа не му пречи да ја продолжи тирадата: - Таа беше типично мазохистички расположена особа, која сакаше да ми ги пренесе своите ставови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И ние ја сакавме, над сѐ и пред сѐ. Таа беше засекогаш во нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа беше стујардес во аир Франс, па токму во периодот кога ти беше тука таа беше на некоја двенеделна обука во Сингапур.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А Томето, наместо да им се радува, уште повеќе треска ја тресеше, гореше како оган, светлата, сјајна кожа и пожолте, а таа беше во бесознание....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сум сигурен која беше причината, но таа беше многу несреќна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа беше темнолилава и слична на сите сенки а тој копнееше по влажно зеленило какво што е мовлестата облека на шумските стебла - зеленило смекнато од сочното млеко на земјата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но таа беше отсутно загледана во црната табла.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со приватизацијата на организацијата престанува да постои и синдикатот на ниво на работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога ти се роди таа беше веќе девојче.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За мене таа беше неземно суштество - жрец на искуството, богиња на радоста и среќата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја сретнав еднаш - таа беше едноставна, опуштена девојка со нездрав изглед кај која работата со гените тргнала наопаку за разлика од расцутената Бреда - едвај смислив што да ѝ кажам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не заради платата, таа беше мала.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ух, таа беше незаситна!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бев ист и таа беше иста како тебе -насмеана во ноздрите, со бела затегната кожа на јаките јаготки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со завршувањето на најраното детство завршија и моите болувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
7 Скопска апелација (преку судскиот совет во состав Ј. Јовановски – претседател, Д. Сапунџиева и А. Ш. Асани – членови), во февруари 2011, носи второстепена пресуда со која жалбата на туженото МВР кое го изгуби спорот се одбива како неоснована и се потврдува првостепената пресуда на Кумановскиот суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овчарот да падне од чудо. Каква Наполника: Таа беше, сега ја нема.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто јас таму во Врање имав сесра мажена за еден подофицер српски, а таа беше еден натрапас така што мене со неа ми беше уште полесно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш таа беше со мене.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но таа беше упорна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа беше голема домаќинка, ние подоцна се намноживме, преку дваесет души. Целата фамилија таа ја водеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најде избрани зборови и за мојата мисија, макар што таа беше повеќе посредничка, вообичена, отколку иницијативна, креативна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ја здогледав неговата чиста кошулка, таа беше извалкана од калта.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таа беше едуцирана на инакво однесување, на друг јазик, на потивок говор, на друг начин на облекување, на други вредности, нејзиниот маж на симболично навестено, ненагласено носење брада, на класична музика, на Европа, на германски повлијаената кујна, на фин бекерај, не на груби лебови, симити и јадења што се носат на глава во зачадените турски фурни, на инакви вкусови, со други културни печати, на Западот, во кој Истокот се вплетуваше како идеја за далечното потекло, длабокиот корен, идентитетот положен во далечините од минатото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Првиот човек од кругот на семејството кој ја поминуваше границата кога таа беше затворена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Б. А. против Порцеланка Спор за неисплатени плати и придонеси1 Parum est latam esse sententiam, nisi mandetur exsecutioni. Од мало значење е донесената пресуда, ако не се пристапи кон нејзино извршување!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Зошто таа беше истата Изабел, многу малку променета.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако едноставно го свртеше лицето кон нејзината страна на креветот, или ако се обидеше под покривката со раката или со ногата да го почувствува нејзиното присуство, ќе дознаеше дали таа беше на креветот, но тој не го стори тоа зашто ако таа беше таму и ако беше будна, ќе може да исконструира дека тоа е знак на прошка или за негова потреба од неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Немаше солзи во нејзината душа, таа беше поисушена и од најголемата пустина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Отворена, со полустаклена врата кон чардакот и со еден голем прозорец кон реката, таа беше постојано светла.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И навистина. Утредента кога отидов таа беше покриена со бел чаршав преку глава, како што обично е во филмовите, оние трагичните што ги режираат за да плаче народот, ако нема за што друго!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само таа беше осветлена во глувата ноќ.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, на влегување, речиси и не ја забележа оваа врата, таа беше ширум отворена, па брзо мина низ неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таа беше темнолилава и слична на сите сенки а тој копнееше по влажно зеленило каква што е мевестата облека на шумските стебла - зеленило смекнато од сочното млеко на земјата. И влажни камења на крај поток.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На овој потег, кој се случи во август 2008, Папазова е поттикната и охрабрена од успехот на некои поранешни колеги, кои веќе имаа добиено судски спорови против истиот проблематичен работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа беше од едната страна на штицата, а детето од другата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога пристигна Џон со аудито за да ја одвезе Азра во Нигериското село, таа беше сосема пијана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но, овојпат таа беше видно изменета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
При падот таа беше скршила две млади јаболкници. Грозно беше да се гледа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Нежно ја бакна в чело. Таа беше во полусон.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За среќа, кога ја развитка, таа беше свртена наопаку од гледна точка на телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Гревота е“, си помисли веднаш по тоа и пред погледот му се јави неговата мала сестричка, но таа беше жива, со отворени очи, и таа му се смешкаше, како да му вели: бате, бате.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никој не може да оспори дека таа беше главен организатор на сета оваа програма и многу детски искрени топли погледи на учениците беа упатени кон Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во годините по Револуцијата таа беше во ситуација да ја заземе оваа командна позиција речиси без отпор, затоа што целиот процес беше претставен како акт на колективизација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако таа беше во години, изгледот нејзин ѝ беше младешки, очите полни со сјај и опчинувачки, лицето поднасмевнато и со дупчиња на образите; усните меки и сочни; само не му се допаѓаше што таа премногу го лепеше лицето со крем за да ги израмни неколкуте брчки на него, па некогаш му заличуваше на маска и ја тераше да го истрие со крпа или да го измие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка влезе во нашата училница кога таа беше преполна, со родители и со ученици.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А таа беше задоволна кога и нејзината партија беше задоволна и кога таа иста партија ќе ѝ кажеше дека треба да биде задоволна, затоа што на општо задоволство ја извршила партиската задача. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И таа беше задоволна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тетка Асја се затвори пред Авни. Таа беше подготвена со него да зборува за сè друго, но за внуката не кажа ниту збор повеќе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека се одвиваше ова „пазарење“ таа беше сосема свесна за својата надмоќност, но во исто време и за сопственото одење по жица и можноста да биде откриена нејзината скриена животна страница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја жалев и се жалев самиот себе, и скривав нешто, не за да го скријам она што се уште можеше да се скрие, иако тоа беше речиси премалку, туку го скривав моето сожалување кон неа, оти таа не го заслужуваше тоа, таа беше жртва заради мене и со мене. Таа заслужуваше почит.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога Џонс објасни дека тоа не се конзерви од пиво туку дека му било потребно многу време и напор да ги направи, и дека би можела да забележи дека не се со иста висина (т.е. дека не се симнати од иста фабричка лента), зошто тогаш, се прашува тој, таа беше придобиена?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Проклет да бидам, смртно ме исплаши таа глувост. Водата веќе беше влезена во мене, се колнам, таа беше голема, најголема.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Така и Луција: таа беше таен и непознат запис за мене, затоа што јас бев незрел како маж; Луција, исто така, беше сосема свесна за тоа дека е пред мене; нејзиното тело, како што минуваа годините, ги добиваше формите на страста што подоцна секој макар и малку искусен маж ги препознава дури и под маската на облеката, кај секоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Големата вода беше пак толку блиску, се колнам, таа беше во нас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)