сѐ (зам.) - се (зам.)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како нејзин договорен застапник се јавува правник од ССМ (Д.Михајловска) – која е овластена како нејзин полномошник во парницата, за што таа и е крајно благодарна.2 Самиот судски спор не траеше воопшто долго и, дури и невообичаено за нашата судска практика, сѐ се заврши само на едно рочиште за главна расправа кое се одржа кон крајот на октомври 244 2003.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А работниците, пак, беа во доста лоша финансиска состојба, бидејќи, како што споменавме, веќе две години работеа за без пари!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Очекувано, газдата – кога дозна дека е тужен – реагираше доста нервозно и прилично бунтовно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Шефот збунето ја гледаше мајка ми. Не знаеше како да продолжи со пописот, па рече: – Луѓе мои, па во ова семејство сѐ се измешало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но одеднаш сѐ се разбранува во бурлеска. Гогољ не е далеку.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но едно утро сѐ се разјасни, кога почнаа да влегуваат пописните комисии во куќите што имаа кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа, на 9 април 1941 Германците го окупираа Солун. И сѐ се смени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имаше право Готлиб. Што ќе им е тука.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Иако сѐ се одвива во безредие, сообраќајните несреќи ретко се забележуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, човек на сѐ се навикнува и полека сите нѐ обзеде сон.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш веќе не разбираш кој јаде, кој пие, кој игра... Сѐ се врти... Единствено се знае кој плаќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мислев дека експлодираа вистински бомби, а тоа биле само бомби солзавци, од кои сѐ се затемни на „Сен Лазар“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најпосле, кога сѐ се смирило, отишле на бродот и ги ослободиле оние што биле врзани и почнале да го барат Едноокиот Полип, бидејќи него го немало меѓу оние што лежеле расфрлани на брегот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сонцето ги извлечка од земјата копривите, штавеот печурките и други билки од кои можеше да се свари зелјице и да се фаќа нова крв, та така децата по цел ден береа зелје, полжави, копаа корење од диви кочани и сосем земја ги полнеа своите празни стомачиња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кукавицата не ја запира својата кукавна тажба и сега кога сѐ се радува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше навистина еден на еден. Мал, мал ама техничар, Давид го плесна со каменот од прачката Голијата средчело, сѐ се заврши мигум, Давид мигум фрли поглед кон скришната ѕвезда на небото и додека сите вџашени се прашуваа до прачката ли е, до каменот ли е, до раката ли е, мрзоволно киниса накај дома, како што денешнава младеж пред полноќ мрзоволно се качува на последниот автобус за приградската населба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сранко вриеше од нервоза и му доаѓаше да му ја учука, но Жанко беше габаритен па сѐ се заврши само со рафален дожд од Серовската уста.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сѐ се смири... втор дел младешки интимности во гримерната ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Главно, кога ќе седнеш по премиерата во театарското бифе, за сѐ се зборува освен за делото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Одовде сѐ се гледа. На сите страни!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„А добитокот, а колибата? А моите дома?“ му ораат низ глава тревожни мисли и чувствува дека, му се врти од тоа пред очи и пак замижува, и пак почнуваат оние бранови, оние кругови, онаа црвена боја во која сѐ се стопува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа сѐ се престори во проѕирна и жолтеникава празнина што му искреше од очи и пак во нив, во очите, некаде зад нив, во тилот, се купчеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Туркана наназад од коњот кој двапати високо потскокна колата се занесе кон длабокото корито на потокот, а потоа направи полукруг кон карпите над патот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувствував дека околку мене сѐ се намалува.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потаму сѐ се одвиваше некако чудно и брзо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сѐ се случи таа ноќ, со месечина полна колку што беше полна и душата на Писмородецот, Лествичник тогашен, со злоба и суета.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во претсмртните ливчиња на отец Мида стои, од збор до збор: „Каде и да застанев, тој ме гледаше, оти беше на сферичната купола, како да е искачен на небото, од каде сѐ се гледа; ме гледаше и како да сакаше да каже: не можеш да се сокриеш, да избегаш, да куртулиш од мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Човекот е мал универзум. Универзум во кој сѐ се пренесува, ништо не загинува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Невидливата линија на баланс во умот е патот по кој векот мора да оди, во услови кога сѐ се движи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сѐ се претвори во нема тврдина. Во глувотија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во песјото место сѐ се стаи, се притаи. Оглувеа стените, онеме и пештерата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ е знајно, сѐ се знае, ако сака и под земја да е. Ја издржавте војната, заслужни сте за слободата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа позајмена и преработена азбука се предава од колено на колено и со предавањето се изменува и сѐ се дотерува до својствата на јазикот на позајмувачите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Вака напишано и не се чини многу, но што сѐ се случи за тој период – твоето заминување, болеста на татко ти, новите згради околу.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сѐ се случи многу бргу и многу мистериозно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ајде да видиме. Да сме живи и здрави, - помирливо рече Снежана, но се сети на нешто и продолжи - Само да знаеш дека за сѐ се виновни твоите чести прекоманди.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сентенцијата на Хераклит: „Сѐ тече, сѐ се менува“, само за Рада и Томо не беше целосна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја повлече рачката. Полека сѐ се смири. Истрча во собичката; на прагот за малку што не се препна од свитканото, заспано клопче на неговото срнче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сѐ се преметкува во замрсено клопче и се сурива врз него...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, сѐ се нормализира во секунда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го издушува низ уста, низ нос, а може и низ уши. Оти сѐ се зачадува околу главата негова. Пусти Дуко Вендија!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ се буричка на небото, како и на земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не оди, вели, сѐ се кине како меѓу ножици да го провирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се уморени, и ако заспијат сонот им е плиток: на секое лавнување на кучињата се разбудуваат, се превртуваат и поткашлуваат. Сѐ се слуша во тие зимски ноќи. 32
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ се потпира и се држи за ’рбетот, вели, ’рбетот е темел и скеле на скелетот, гледај да не ти пукне жолчката, вели многу ќе горчи месото, вели Лазор Ночески и само сече, го дели месото, го складира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И првкањето на говедата и клоцањето на луѓето во сонот и миризбата од нивните испотени мишки и собуени објала и чорапи. Сѐ се слуша, бре, ама сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште кога пропадна востанието се виде. И сѐ се разневиде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ се прави и сѐ се поправа дури си млад, вели, а после само ги жеволкаш годините.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога се слуша сѐ, мислиш дека и сѐ се гледа. Маки мачеа тие луѓе со многу луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Снегот ништо не го станува, не го помрднува. Веќе сѐ се дојаде. Празни се ноќвите, амбарите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Судбина... Во тие зборови немало ни победнички призвук на докажана мудрост ни разочараност; според неговото сфаќање, сѐ се движело по однапред определени простори со свои тајни и неизбежни законитости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Значи, кажи зошто по вторпат му се крши колата на нашион пријател Герасим?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Пссссст…” се развлече уште еднаш во предавалната и сѐ се стиши, сѐ потона во длабок молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со зачудувачка брзина сѐ се претвораше во ропотарница, а никој не стигна да стави каталогизациски налепници.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За сѐ се криви овие празници. Само јадење, пиење, спиење.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Потоа сѐ се стивна. Останав сам помеѓу два реда куќи, од кои не се слушаше никаков глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Под покривите како да лежеа фараонски гробници во некој свет на мистерии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Проклет да бидам, сѐ, сѐ се претвора во прав, во ништо.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Излегоа сосема други димензии, според едни имаше една висина, според други - друга, некои трети пак го кажуваа тоа во сонот што мереле; беше неверојатно, ужасно, сѐ се претумба.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Би можела да те бакнам како тогаш и онаму во аголот... зошто сѐ се троши само бакнежот останува на моите усни...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И пак сѐ се смири. Периферијата се затвори во својот оклоп заедно со стравот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Барањето на само Еден принцип само е израз на биолошкиот страв од некоја нова и непозната („анархична”) ситуација, во која веќе нема да може да се сочува партиската или финансиската контрола, и каде што сѐ се релативизира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но, сѐ се слеваше од него, ништо не го штитеше од него самиот, ништо не го сокриваше од најдлабок очај.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Геометријата на мојот егзил беше многу поедноставна, поразбирлива и поприфатлива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сѐ се случуваше на двата брега на Езерото поделени со граница, која со текот на времето требаше да ја изгуби смислата во обединета Европа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Над сѐ се сеќаваше на постојаниот глад што го чувствуваше и на жестоките, одвратни битки за време на оброците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ се случуваше внатре во стаклен тег за хартија, но површината на стаклото беше куполата на небото, а во куполата сѐ беше облеано од јасна мека светлина низ која погледот допираше до бескрајни далечини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ се мешаше во магла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ се губеше во магла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со еден збор сѐ се средува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сѐ се случува во совршен развојно историски ритам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сѐ се одвиваше толку спонтано. И затоа тогаш не мислеше на крајот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И оваа недела сѐ се повтори: службата утрена, литургија, парастоси, та дури и четири крштења.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овие тројца во сѐ се угледуваа на пчелите и мравките, постојано учеа и си помагаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај вати, чавките да го јадат!? Море, во ваа нашта куќа сѐ се разбреало. Ни машко можиш да прибериш, ни стока.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во вистинската љубов, сѐ се враќа, на чудесен начин се премостува времето. – За патувањето во Италија, мили, јас, за прв пат, си ја облеков одеждата од свадбените дарови што ми ја донесе ти, за нашето свадбено патување!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Во војната е важно животот да се сочува, а потоа сѐ се надоместува... - рече игуменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
4. Стрвна спирала Штом премногу претскажуваш стрвна астрална спирало милост имај за трпеливите за лифчињата на душата врз коишто го истураш штедро твоето мастило моровата моќ, индигото од тебе зависи дописот со небесата ритамот и римата, или и ти не можеш ништо кога густината се ретчи комплексите малаксуваат согласјата се упростуваат - само Отецот сам самцат стихува сушноста – сушта суштина суштествено суштествува всушност, меѓу четири ѕида стисната слободата ѕирка, се ѕвери нагоре, а таму (уууууууууууу) сѐ се движи во обратна насока гледано одоздола ааааааааааааааааа: или времето оди наназад или човекот е свртен наопаку опак Закону, злорад Реду приказание, Име имаш ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ се случи или усно или молкум како воопшто и да не било.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ се движи, сѐ се мрда Сѐ си тече, сѐ се влече... (Уста-сонг за проектот „Час по јавно читање“)
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Сѐ се обрнуваше и урамнотежуваше од сопствениот ветер и гравитација.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со допирот на сеќавањата сѐ се раствораше во бистрата вода на свеста, во прекрасен процут, во пролетниот развигор.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не сакам ни да претпоставувам до каде сѐ се вцрвивте“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ се руши... и чинијата исто се превртува... тој се лизнува врз парчињата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ се гледаше, сите рампи, осветлените докови... светлата на бродовите кои поминуваа... големата игра во сите бои... како точки кои се бараат на дното на црнилото...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев видел веќе многу како си одат, бродови и патници... едра... пареи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не е бела пара за црн Циганин.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Море не биди будала, Ѓуптине! За пари сѐ се дава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Перса си отиде прво во кујната, долго од таму се слушаше тропот на чинии, а после скрцаа вратите и сѐ се смири.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сѐ се случува во право време.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затоа не ја кријам тагата и болката, подобро болен крај отколку бол без крај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ се распрскува и смрди, не се стои понаблиску.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ се измешало, си ебало мајката, со проштение.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ си оди и сѐ се врти точно како швајцарски часовник, па така светов живее, расте, се обновува, се обединува.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сѐ се случуваше така што беше планирано за Денот на пролетта - денови на екологијата, и уште симболично - Се раскрилуваме со пролетта.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сѐ тече - сѐ се менува... повторуваше во себе гледајќи во матните води што влечеа фрлена амбалажа и друга нечистотија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А кај нив човек не мора добро да се загледа, направо сѐ се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги ставив, и да видите - сѐ се стиши околу мене, веќе не ги слушав козите како брстат лисја, не ги слушав цицингарите по блиските угари...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Погледнете, деца, како тихо снежи, како сѐ се кити со кристални мрежи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)