сите (зам.) - сака (гл.)

Сите сакаат да имаат некое место на кое ќе можат повремено да бидат сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нормата ја натфрлуваше секогаш, ах, никој не може да достаса Невена, а сите сакаа да бидат такви.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите сакаат да фатат џаде, така?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите сакаме голи да шетаме и сите носиме вратоврски. Како бесилка. Тивко, пристојно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сите сакаа да ја допрат со рака лузната на моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А сите луѓе, сите сакаат да им биде убаво, да бидат среќни, да живеат во еден убав, спокоен свет.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сите сакале Балканот да биде последен пристан на нивните големи освојувачки походи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше ред кој кога ја зема зашто сите сакавме да ја имаме со нас, не толку заради учителот, колку заради неговите дечиња, кои рано останаа без мајка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некој од селаните, алудирајќи на нејзината убавина се осмелил дури и да подрече дека е многу вистинит оној збор, оти убавината куќа не крепи, ама сите сакаат да ја имаат под свое.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тешко е да разбереш кои се. До вчера, сите сакаа да бидат Турци.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сите се трудеа да му помогнат, сите избираа најнежни и најтопли зборови за да му ја олеснат болката, сите сакаа да го пренесат дома му.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)