сите (зам.) - знае (гл.)

Сите знаевме дека токму Мила ги спаси децата на учителот од сигурна смрт по смртта на нивната мајка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Соколе се свиткува на столот, погледува загубено наоколу - сите знаат, но тој треба сепак нешто да одговори: - Не си при себе денеска, - му вели на Боцета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Да бе. - На сите знаеше да им ги реши проблемите, а не можел да ги предвиди лоповите шо ќе му влезат у куќа хахаха.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите знаеме дека глувците ја пренесуваат чумата, но знаеме и дека чумата одамна е искорнета од светот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш сите знаеја сѐ од нивниот шепот раснеше боцкава прикаска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од таквите, велеле, се бега и по неврвици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите знаеле дека тој му е близок роднина на косместиот Онисифор Мечкојад, некои дури и слушнале како ѝ се заканува на игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој рече дека ја видел таа сенка на ѕвер или на арамија: бегала кон нагорнината на ридот зад урнатиот манастир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите знаеја што значи тоа, секогаш ја прифаќаа таа борба, помагаа со што можеа и сѐ почесто се случуваше да заминат нови групи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите знаеја како дошол дотаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За нив сите знаеја, и христијаните и Турците, дека носат оружје со себе, дека се во дослух со горските самовили и духови и, воопшто, со дивината според чии недофатливи закони честопати и се однесуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите знаеја дека таа им е наменета на Турците: христијаните, за да ги сочуваат од грабнување, на женските деца им ги огрубувале лицата, на машките им извртуваат нога или рака, и такви, огрубени, ги чуваа покрај себе и ги имаа на душа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Не замешувај ги моите сестрички, ти се молам не зашеметувај ме. Сите знаат ...“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И ако случајно нешто го натерало да се премисли, не можел веќе назад, веќе сите знаеја, сите ја чекаа таа смрт.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во Македонија отсекогаш се среќаваа многу различни народи, вери, и успеваја да најдат заеднички јазик, иако не беше секогаш лесно, односно беше и многу тешко и многу лошо, како шо сите знајме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сите знаат што има во Собата 101.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Сите знаат дека у развиените земји на секое пакло цигари има слика од рак на грло, умрено бебе, тумор на плуќа, исушен мозок... Aма, слика на „снеможен паднат борец“?
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Сите знаеме дека мнозинството луѓе денес во Русија живеат кучешки живот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го подигна весникот. „Тука нема ништо за тоа.“ „Сите знаат, затоа не пишуваат.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сите знаеја што змија ги каснала.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СИМОН: Сите знаете повеќе од мене.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сите знаевме да броиме, ама Јоле наш се јави: - Јас – рече Јоле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите знаат дека нема друго видување, ама пак викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И покрај фактот што во Битола сите знаеле148 дека Организацијата не испукала ниту еден куршум, не нападнала ниту еден Турчин, значи не дала ниту еден посериозен повод за битолските колежи (по примерот на Солун), генералниот инспектор на трите вилаети (Солунски, Битолски и Скопски) Хилми-паша, чие седиште тогаш било во Скопје, пред рускиот конзул во Скопје и пред дописниците на „Будимпештански Хирлап“ и „Манчестер Гардијан“ ја дал следнава неточна и тенденциозна изјава: „Околу пладне (на 6 мај) во Битола на повеќе места во чаршијата се пукаше против Турците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)