Ако секој миг на играта го прифатам како супститут на животот ( во кој е сконцентрирано сето сознание за минливоста и неповторливоста), можеби ќе успеам, совладувајќи ги различните стадиуми на играта, да го достигнам умеењето, мојата сопствена игра да е во исто време општа, и тоа сосем спонтано, природно.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)