сиот (зам.) - тој (зам.)

И, како што подвлекува проф. Ван Кенегем (R. C. van Caenegem), од Универ- зитетот во Гент: „[О, по ѓаволите, па] каква корист имаме ние од судиите, ако тие можат да бидат принудени да се сложат со неправичните барања на власта?“
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, наивно е да мислат дека тие, како поединци со име и пре- зиме, се амнестирани од било каква лична одговорност за лошата состојба со работничките права во РМ – бидејќи, нели, тие се само слепи ‘применувачи’, а не и ‘создавачи’ на правото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нивната црвена руба, нивните наметала [и тоги] со хермелинско крзно, со кои се дотерани како [некои] мачори, палатите во коишто судат, китките лилии и сиот тој величествен болскот [ним] им е толку нужен... [Тие] никогаш не би можеле да ги мамат луѓето кои не можат да и преодолеат на оваа, толку веродостојна комедија...
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А не можам да бидам таму зашто ме измори сиот тој бизнис со умирањето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Градот го видов како град од почетокот на 70-тите, но во потесни рамки, и почнав да го споредувам со некои соседни градови, и го осетив сиот тој шлајм што цело време необјасниво бруеше во мене и ме прашуваше: Зошто?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оваа позиција делумно ја одредува Michael O Pray: “...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, “Набргу тоа стана начин на живот: ТИ И ЈАС, ЈАС И ТИ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поминувајќи го поголемиот дел од животот на Островот, потекнувајќи од граѓанско семејство со долга традиција, згора на тоа хомосексуално определен, Џарман го живее сиот тој постиндустриски хаос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Единствено што расебетував во сиот тој вител беше длабоката возбуда што ме имаше обземено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога стигнале таму, на долни крај на Драмчески Ливади, расправаа после мажите, Трајана му рекла на Тодија Јанчески да остане со колата и таа сама со другите мажи отишла да ја извиди бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од тоа, по Втората балканска војна и Букурешкиот договор од 1913 година првин, и потоа по Првата светска војна и Нејскиот договор од 1919 година, и со жирирање на Англија, франција и Русија, додека италијанската делегација поднесе еден нацрт подготвен од полковникот господин Кастолди со барање да се уреди Македонија како автономна област по образец сличен на оној што е прифатен за Рутенија, односно Украина: Грција зграби 34.456 квадратни километри, односно цела Приморска Македонија, со историската, политичката и културната престолнина на Македонија - Солун, Бугарија 6.798 квадратни километри со културното и политичкото средиште на сиот тој крај Горна Џумаја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како денеска и од него, од куќичето, и од сиот тој ѕид нема ниту трага, само името на местото, Црквиче, наведува на помисла дека тука некогаш навистина можело да има црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Низ сиот тој простор Милан имаше изградено мали базенчиња од тули и цемент, куќички за птиците како мали колипки обоени со зелена и бела боја, хранилки за птиците, како минијатурни закачалки што висеа на гранките од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сиот тој зеленчук ние требаше да го конзервираме, Кети“, рече таа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Машката геј-култура се решава – добро, баш и нема некој избор, но вади најмногу што може од една лоша ситуација – да си ги смести приврзаниците во општествена и емоционална положба што еден сложен сплет од испреплетени културни кодови и естетски практики ја означил како место на мелодрамата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби проблемот не е во нив, туку во Њутн, која не е во состојба да ја лоцира комедијата во извориштето на сиот тој урнебес.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите, најпосле, се исклучени од високата сериозност на трагедијата.311 За нас нема место во нејзиниот егзистенцијален јад – иако мораме да се носиме со штетноста на културната надмоќ на жанрот, што значи дека неизбежно мораме да создаваме (дисидентски) однос кон неговата прагматика, вклучително и кон општествените и емоционалните конвенции, вредносните хиерархии и структурите на чувствување што трагичниот жанр ги мобилизира и ги зајакнува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, тоа било... животна улога. ‌На тој начин Најмила мамичке ретроспективно внесува во Милдред Пирс елемент на неавтентичност што веќе е имплицитна во драматичната поставка, во одигрувањето, во општествениот израз и во јавната изведба на секоја страсна емоција. 14 ОД ТРАГЕДИЈА ВО МЕЛОДРАМА ‌Емоционалната неавтентичност може да биде погубна за трагедијата, но таа не ѝ штети на мелодрамата, а не ги упропастува самодоживувањето и културата на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму сиот тој културен систем на родот, на моќта и на жанрот, политиката на емоцијата што тој ја создава и ја одржува, како и разликите во положбата, класата и статусот што се втемелени врз него се она што се обидов да го опишам во претходното поглавје. ‌Машката геј-култура, обележана со преземањето на женските мелодрами како Милдред Пирс, може да се сфати како инстинктивен одговор на тој систем и како стратегија за отпор кон вредностите што ги крепи.312 Тоа е значењето на мелодрамата како геј-стил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Очигледeн беше заклучокот дека со маки извојуваната можност за отворена, нецензурирана, експлицитна и рефлексивна машка геј-книжевност не ја згаснала сосема привлечноста на сиот тој прикриен, криптиран материјал што толку ѝ е при срце на традиционалната машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Никој неа не би ја обвинил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога малку повеќе би се оддалечила од брегот, кога би си дозволила да испуши еден Џоинт, трета или четврта цигара, можеби не би можела да се сети каде точно го оставила бебето, посебно не со сите тие растенија, лози и треви, грмушки и дрва, со сиот тој брег како болка од зеленило.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нешто би можело да се вмеша, ненадејна промена на текот на реката или пак некој сокол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неуспешни му беа обидите да се задржи на една, која било среќна мисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А еве, со сиот тој негов отпор кон враќањето на човекот кон природата, сега чекори низ студ и низ снег, низ оваа мрачна шума.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа дупка почнаа да пропаѓаат сите слики на оние што ги сакаше, блиските луѓе, сите звуци на музиката со која живееше, сите негови сеќавања, сиот тој мозаик од ситни спомени на еден помалку или повеќе вообичаен човечки живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А кога измина сиот тој пламен, оставајќи по себе миризба на испрелена волна од неговото облекло и искрички, што шетаат по изгорените лисја гаснејќи, тој можеше да открие дека пламенот беше го зафатил скришум од него целиот пар, на кого беше запален, и сега веќе требаше многу мака за да го задржи во рацете сето тоа затлеано, трпеливо горење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А светлината, што ги усвити металните венчиња во електричните ламби, нанижани по таванот над целата просторија беше како некој мек, животен флуид, што ја одделуваше само таа просторија од сиот оној празноок, изгубен свет на сета дивина околу пиланата, позлатувајќи ја, благородена и одбрана меѓу сиот тој див простор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зад нив под месечината остануваа да се црнеат една зад друга нивните изорани крвави траги, по кои подоцна, како уште пострвни мршари, се собираа и го јадеа сиот тој снег, само најстарите и најбессилните, на кои годините и раните, што им течеа, не им даваа да се понесат на танецот на тоа виорно, крваво оро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше нешто полно и глуво, нешто сосема решено и тупо од тоа, како некој полн, глув одзвук, сиот тој мир околу него, и сиот негов мир; тоа му го придушуваше здивот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, свеста угасна пред да се доближи до она, што стоеше во сиот тој попаѓан окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред неговата мисла остануваше да биде попусто истрошен и сиот тој напор од минатиот ден, и сите превиткувања на неговото тело по проклетата, непробојна кора на снегот и сета негова прегладнетост и страот, и бегањето, а и оваа безизлезна прибраност во крошната на старата ниска бука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше згора над таа модрина, високо горе, заедно со тоа заискрено утро, ѓаволски добро за лов на диви кози, со сиот тој тврд снег и со сиот овој раскош на разденувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот го преора сиот тој тврд снег само за неколку мига.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И набргу самјакот веќе беше скорнат. Отскокна од под смреките, брефнувајќи така, што само во следниот миг сите смреки го имаа изгубено сиот свој окит и застанаа еден миг, затскриен зад нив и зад сиот тој развиорен снег, но сосема добро видлив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Замина потаму, дури откако успеа да си го придуши во себе сиот тој зоврен бес.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Којзнае по кој пат го повтори она, што му го истера во неколку збора од застојаноста во грлото, како зрно од цевка, сиот тој напен во градите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луѓето го носеа на своите рамена по сиот тој длабок снег, што тонеше под нивните чекори, или чкрташе, смрзнат, него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И, наеднаш, сиот тој свет од униформи и блескави бајонети се нурна кон зинатите железни крила од тврдината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еден ден, му дојдоа од началството и сите тие работи, сиот тој негов свет му го собраа и запалија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многу тешко да нѐ собере со сиот тој багаж, - рече Рада, која се чудеше зошто ѝ се сите тие работи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во сиот тој склоп на соодноси, никако не можев да ја разберам нејзината сè поотворена борба за легализација на проституцијата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сиот тој ден, со мали напливи на возбуда, мислата му се враќаше на претчувството за стравотниот пораз во Африка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Над прашливиот пат се куќите, односно биле куќите, сиот тој простор, сè таму горе до каде што стигнало сега езерото, до под осамената куќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За забележување беше дека сиот тој народ беше муслимански -Турци и Цигани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па така, со развојот на науката (пред сѐ медицината) хомосапиенсите започнуваат да живеат бајаги подолго, те одеднаш сиот тој верско-брачен концепт се доведува под знак прашалник.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Господи, а што уште правеше М.Ѓуров преку сиот тој ден?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа повеќе пати се случуваше да се прашам: колкави ли ќе бидат пламењата ако сиот тој оган наеднаш се истури.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше интересно тоа што сиот тој метеж владееше помеѓу помалите деца.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Марија дише рамномерно, со големи здивови, понекогаш ’рчнува и се помрднува кога јас и Дејан стануваме премногу гласни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во сето тоа Дедо Мраз зјапаше, плашливо збунето, до оној момент кога најубавата кукла повторно му го одвлече вниманието, кога нејзината виткост ги надрасна сите убавини што поиграле пред неговите очи, сите волшепства што зачукале на неговото срце.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И ако во сиот тој метеж некој се заложи да помогне, таа помош не се прима добронамерно. Напротив. Сомничаво се одбива.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во тебе, го замислував сиот тој неон, толпи кои се тркалаат околу станицата Шинјуку, неонски електрички ноќи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Истиот начин на разговор го применувавме со моите кога се јавуваа од Индија, а така мора зашто разговорот оди преку сателит, оддалеченоста е голема и му треба време на гласот за да го мине сиот тој пат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Слично како со грмотевиците – ми објасни татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ни претстоеше да го минеме пеш сиот тој долг пат до дома, кој водеше преку училиштето за странски јазици, каде што одиме на англиски, потоа преку крстосницата кај “Мал одмор” и “Симпо” на булеварот Партизански одреди, па право по Рузвелтова, и дома во Капиштец.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најпрво ја допративме Марија, која не живее во наше маало, туку малку подалеку од нашите згради, а потоа трите, Снеже, Мила и јас – дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)