Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Лично има воспоставено и коректна соработка со некои трудови инспектори за нивно ангажирање на терен во заштитата на работничките права и спроведување на законските одредби. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оттаму Вујовиќ си го поставува прашањето: зошто вработени во ССМ, кога се наоѓаат пред судски спор против него, немаат право на услугите што ги нуди правната служба на истиот, а сепак своите должности во однос на членарината редовно си ги подмируваат?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, Судот од Стразбур, со пресудата Креуз vs Полска 28249/95 од 29.V.2001, веќе го санкционираше прекршувањето на човековото неприкосновено „право на суд“ за сметка на правото државата да си ги наплати судските такси.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вујошевиќ испраќа апел до сите [не]вработени дека најпрво тие самите мора да си ги знаат и да си ги бараат своите права, а потоа и синдикално да се организираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Трошоците на спорот беше одлучено да си ги сноси секоја странка самостојно!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се знае дека првиот вистински чекор за успех во иднината е самодовербата на нас луѓето, во себе си, како нација, како Македонци, да се цениме себе си, да си ги познаваме корените, да си ги почитуваме предците!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во немајкаде косите си ги корнеа, пиштеа до небеси...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Јас сум вдовицата која над челадта свои бдее, па ни коп ме плаши ни болка од кобта, ни пустински ѕвер...та и тој ако ме проголта, жива ќе излезам од него, ке го распарчам одвнатре, децата да си ги спасам...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бугарите собираа сѐ од селото, го земаа дури и сеното, си ги хранеа коњите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа стануваше црвено, развлечено, заруменето, вистински празничен ручек, прстите да си ги лижеш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Два помлади, со бело-златесто космато крзно и со високи поткривени рогови, игриво си ги одмеруваа силите допирајќи се со роговите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што свеска ми ја лизга својата топла, сѐ потопла дланка нагоре по мојата нога така јас си ги превртувам гениталиите во дланката како кога размесуваш жолчка во мелено месо за ќофтиња.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не можам да си ги релаксирам Гениталиите во дланката поради таа трошка.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А онаа прикаска за мртовците што си ги видел да оживеат? – го прашува другиот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас вистински си ги држам гениталиите во дланката, но како да сум ги заборавил, кој знае од кога не сум ги префатил и превртел во дланката.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нечујно пријдов и таму, на прозорецот, ја гледам како со рацете на крст се држи и си ги стиска дојките, а со нозете го го прејавнала радијаторот и се трие на него загледана во мачките крај ѕидот отспротива.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зборовите се извадени заби. Кога некој ќе ги соопшти некоја целина, всушност тој ти дава одредена количина заби што си ги извадил од сопствените жлебини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа утро Никола стана рано... Си ги обу сините потури7), ги навре чевлите, го облече црвениот со срма опточен елек и ѝ викна на Султана: - Султано!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Си ги лижат устите и, од лижењето, устињата истенчени, па и трошка напукани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подоцна, меѓутоа, видов, дека тие истите, кои меѓусебе очите би си ги извадиле и, многупати, и си ги вадеа, кога бев јас во прашање, беа истомисленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ќе си ги измиеме главите“, додаде друга.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Присуствуваа на свадбите што речиси еден по друг ги направија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како момчиња си ги доверуваа своите први љубови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

СЛОБОДАТА: Не си ли ти оној кој ги убеди и најсиромашните да си ги продадат кошулите од грбот за да купат оружје потребно за големата пресметка. МАНОИЛ: Да!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

На олтарот, односно на она место каде што претпоставував дека се наоѓа тој, имаше некакви камења, нешто како скулптура, чии изрази не можев да си ги објаснам.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сега ми идеше по малце криво и незгодно поради сите оние злобни шеги за сметка на водникот, што баш јас често си ги позволував, кога се точкаше водот во колона.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пискулиев си ги освежи знаењата со најголема сосредоточеност и дури после излезе надвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го потслуша тоа една вечер, кога се врткаше во бавчата, а жените си ги расправаа пред порта своите обични прикаски.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Што беа тука, сите се свртија, а на лицата беше испишано нестрпливо чекање дали ќе видат нешто занимливо. Си ги познаваа петлите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да зборуваме право, за долги не бев ни дораснат: останав малечок не по годините, кусо петле, и тоа претставуваше за мене извор на тешки душевни страдања, за кои нема овде да расправам, дека не ми е ни сега мило да си ги спомнувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кај Миќо дома немаа боја, не можев пак да си ги светнам чевлите, и забележав дека со нив станува некоја необична промена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Арно си ги садел дедо Иван компирите, - му вели Пискулиев на Ордета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Навечер веќе пред портите на перифериските улици излегуваат жени и си ги чешаат јазиците.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не е чудо, како што е прилежен во учењето, тој и сега да си ги припомнува неправилните француски глаголи, и заправо оттука да се објаснува неговата усредсреденост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Спокојот кубе коса. Совеста си ги грицка усните.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Грот: Изгледа дека оние „класичните” елементи на андерграундот сосема си ги избегнал. 118 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ви благодарам... Земете си ги торбињата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Сам ќе си ги закрпам. - Не можеш ти. Јас ќе ти ги закрпам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Бевме љубопитни и тргнавме по Љупчо. Скршнавме лево од главната улица, па десно зад големата зграда. Таму беа паркирани неколку автомобили.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Инаку: нема излегување и - точка. А од ова не можам да избегам...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Гледате, жртвите се спокојни. Не знаат што ги чека. Тивко ќе се доближиме и - цап! - амблемот го нема.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се затскривме во живата ограда и демневме. Си ги одбиравме жртвите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Си ги одврзав патиките и ги шутнав под клупата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Како ја смилостиви?“ „Тато ми помогна. Нели сме мажи!?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Понекогаш жар птица им заигрува во сните, а тие си ги лечат болките со звуци на балалајки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Уште поотпосле, требаше да разбереме дека човекот, всушност, е полжав – ем лигуш, ем кога тогаш си ги покажува роговите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не е фер перачките на дамки да си ги изгубат работните места.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Понекогаш свеќа им ги осветлува и песните и мислите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Ами знаеш ли дека Сефедин и мудурот во Витолишта најмногу пиштат од тоа село?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само тој со три илјади души кондиса во Маково, давајќи си ги своите наредби на потчинетите бимбашии, јузбашии, чауши, башчауши и други воени лица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така бујниот Толе, притеснет од положбата во која се најдуваше, ги советуваше селаните да се спасуваат со гоштавање и придавачки, а сам во себе вркеше од гнев, сега не само на Турците, што си ги бранеа своите петвековни државни права, ами повеќе на Борисовци, Тренковци кои „дојдоа од џенемиите“ — од Бугарија — да ја запалат земјата и да го остават народот на милост и немилост на разјарениот душман“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За среќа на полчивци, на самиот јузбашија, а најповеќе за среќата на Толета и Митра, овој јузбашија се погоди некако разбран и „кретен" човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако ништо друго, барем ќе може да избира вакви Катиња, Цветиња, Митриња, Достиња, кои ќе му се бендисаат, и ќе си ги држи на кулата за „своја душа".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Шпиуни меѓу нас нема, а страшливците ќе си ги сошијат устите, — се провикна Шаќир и му се опули на Јована в очи, познавајќи го како колеблив и плашлив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За овие дваесетина — триесет дена Толе организира известувачка служба од сите села, та уште кога Бахтијар излезе од Прилеп, тој ја разбра работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во трлата почнаа да блеат малите јагненца, а старите да им одговараат со мајчин одѕив од пашата и да и го напуштаат булукот за да си ги подојат своите рожби.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сите гледенија што ги добив до сега ми ја подгреваа надежта, дека ќе можеме по него да излеземе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тие си ја вршеа совесно својата должност за да си ги запазат своите местенца во дуќаните, ако не сакаат да дупат мини во тунелите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си ги поделија шесте стотини лирички нашите петмина „ортаци“ уште на Добро Поле. Му дадоа секој по пет шест на Дима, да му даде нешто и на детето, и му ја покажаа Црничка пресоп, кај Локвите, да си одат во Црничани и да кажуваат дека бравите од Велиага ги најдоа предвреме трговците. ****

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си купи и една ока круши од некои мелничани што ги носеа своите производи да си ги продаваат на овие доброволни маченици во Ал-Шари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Море смрдење, мајката бреј! Бетер од Турчишчата!“ — си помисли Толе кога си ги бришеше солзите од очите, кои беа му навреле при повраќањето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Бре што беше, бре како беше, бре што направи јок да се направиш" — го караа Толета другарите, а другите гавази со Ѓузепа на чело веќе го спетлаа со една ортома, на која слугинката на Челебијата си ги сушеше алиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но сега, кога тој и рече дека ќе гледа да ја омажи, да ја теслими на „некого од вашите" наполно се смири од тој страв и почна да си ги реди во умот сите ергенчиња од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не само јадење и пиење, ами отворија и бакалница, та дури и магацин со обуш и облекло и разни ситнурии; огледалца, мониста, прстенчиња, обетчиња и којзнае какви ситни ѕрнѕурки, кои по Европа се продаваа по десет и педест за пара, а овдека Челебијата си ги определуваше цените како што сакаше и колку што сакаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Боже, белки ќе го свртиш надесно, да се прибере, да си и изгледаме дечињата како сете еснафки" си помисли таа и си зашетка дома да си види ред домашни работи, за кои немаше никако време, та дури ни кркмите немаше време да си ги потсече; беа ѝ паднале до очи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Езерото се размавтало и размавало и капки од брановите што си ги кршат главите од бетонот на крајбрежната тераса удираат во прозорците и ни го замаглуваат видикот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Два миљона Македонци секојдневно ќе си ги ископаат очите како Самоилови слепци.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

ПИВКА - Некоја пивка (т.е. мирна и блага) Мивка си пивкала пиво во една пивница, чекајќи си ги нарачаните пивтии. Кога во тој момент се слушнало „пи-пи!“ како пиле да пивка. Дошол пивничкиот детектив и од под капутчето на сиротата Мивка извадил едно пиле. „Бриши одовде, Мивко!“, рекол детективот. „Кој видел пиле да пивка во пивница?!“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не морам да одам. Во принцип, јас си ги завршив, прегледите! ...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А каде не е досадно и каде не е пусто? Треба човек сам да умее да си ги најде радостите на својот живот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боге и Кате дискретно се погледнаа, во недоумица дали да се насмеат или да се воздржат, па си ги воздржаа погледите пред себе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ додека дома, еднаш сред бел ден, кога се подена тоа прашање, татко му, предвоен доктор, не си ги избриша мустаќите од неделниот ручек и авторитетно заклучи, како само од себе да се подразбира, но и без приговор: - Се разбира, медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да си ги земеш дома кога ќе ти заврши одморов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека водоводните цевки се тресеа под напон, Боге ја замислуваше под тушот како што ја гледаше често: примижана од густиот сноп капки, си ги приподига градите да одмери колку ѝ виснале, поминува по половината да насети дали се здебелила или не, па се удира по задникот со истите раце како да кара дете.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Освен, се разбира, и лековите, аналгините, диуретиците, витамините и седативите, кои сам си ги препишуваше и ги голташе со грстови, за главата, за срцето, за џигерот, за желудникот, за нервите, со што ќе најдеше во чашата - од вода до вино преку ракија - борејќи се против несоница, депресија и безволие, воопшто од безизлез.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така доктор Миха сам се затвори и си ги тргаше маките, колку си ги чувствуваше и како што умееше да си ги лекува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А и да нема со кого убаво ми е да седам и да си ги пасам мислите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Штом се искачи горе, Бојан прво застана, полнејќи си ги градите со опивната миризба, настаната од здружувањето на сите миризби што ги испуштаа сеното, сламата, овошјето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Стрела! Што бара таа тука? - прошепна, правејќи обид да си ги среди мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Измиј си ги барем очите, да прогледаш!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Свиркајќи отиде да си ги врши секојдневните работи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

По првиот сон го разбуди студот, па како што беше лесно облечен, цела ноќ скокаше, се виткаше, си ги триеше измрзнатите меса.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Никогаш ли не си ги видела? - се зачуди Бојан. - Никогаш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Елена беше изненадена од некои свои дотогаш непознати размислувања и чувства, па од страв да не ги заборави, да не ги изгуби почна да си ги запишува во својот дневник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас тука, од мојот скромен поетски опит, ќе се обидам само да си ги преповторам себеси толку познатите и толку значајните белези со помош на кои поедноставно сум си ги разрешувал своите бројни дилеми во процесот на создавањето на песната.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Еве го твојот поглед со кој сонцето им се обраќа на плодовите Две брези имаш и некоја црна месечина меѓу нив изгрева Си ги прибрала сите светулки во твоите ливади да пасат Црна сенка минува преку твоето срце...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Со истиот член од ЗИДЗРО од септември 2010 година дополнително беше предвидено дека работодавачот не смее да го условува склучувањето на договорот за вработување со потпишување на спогодба за престанок на работен однос (т.н. „бланко отказ“), со што конечно се укина оваа можноста за примена на оваа малициозна практика од страна на работодавачите секогаш кога работникот ќе се „дрзне“ да си ги штити своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Толку се наблиску еден до друг, што, напросто, си ги мешаат водите и на тој начин прават едно единствено извориште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најмалиот од трите Крстеви синови, Тодија, тогаш со секира си ги уби брата си Трајана, средниот, снаата Босилка, која беше трудна во седмиот месец, и првиот нивни син, Драгомана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Арслан бег не го сфати најдобро Дамчета; смеејќи се гласно си ги разоткри намерите: Ќе си најдам, тики ако сите вие ми дадете само по еден филџан сол, мене ќе ми се собере цело буре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто ни во најжешко лето не пресушуваат, и зашто водата е студена и лесна за пиење, жителите на Потковицата кон нив се однесуваат како кон природен резервоар на вода за домаќинствата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ, се чинеше, си донесоа со себе: и умеење и алат и решеност, сите работи сами да си ги свршуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Расплакана Албанка, косите што си ги куби, фалби на Кузман му плете, бидејќи во оваа слава и подвиг ѝ убил можеби маж или дете.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Потоа погледна кон Огнена и си ги истресе прстите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И да посакам ни чекорите не би можел да си ги скријам. Низ куќата шетаме по налами.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И прелетите на дивите гуски морав самиот да си ги замислувам бидејќи тие, и кога ја прелетувале планината, избирале подолни патишта, веројатно над пониските падини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати и сега ми се причинува дека се движам помеѓу шепотењата на збунетоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со таквите крпчиња ни рацете нема да можеш да си ги избришеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека ние сме заслужните за нејзиното воведување па затоа и нам треба да ни припаднат привилегиите што доаѓаат со нејзиното постоење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Однесувањето на луѓето во случајот со Кошевски а потоа и во мојот случај ми помогна да сфатам дека многумина од нас, борците, кои бевме спремни да си ги дадеме и животите за оваа слобода, сметаа а и уште сметаат дека ние сме авторите и создателите на праведноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со растреперени раце, Младен си ги собира книгите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во Белград се најдов со еден од селава наши, работеше со мајстори, и тој ми рече: „Ако носиш нешто од пари дај си ги овде в банка“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Кате, дај го ваму леѓенот и ѓумот, потури му на Пандета да си ги измие рацете.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Парите оставете ги на фиљан и фиљан место под тој и тој камен за да си ги земеме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: (откако си ги измива рацете вади шамија од појасот и си ги брише, а потоа и устата и мустаќите).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Затоа пуста туѓина е тешка. (Очите ѝ насолзуваат и си ги брише).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: (бришејќи си ги очите). Ашколсум бре, синко, ако биде вака како што велиш, сево село ќе ни завидува. (Го чука по рамото).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: (среќна). Поарно си направил што си ги донесол дома, и тоа злато.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Убави пари спечалил, да си ги ќердоса.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

(Сите стануваат и си ги мијат рацете).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Нека си ги имаат своите верувања, ако тоа ги усреќува, но да им се вели на малите деца „Токму ова е вистината“, значи да се оди предалеку”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Секој нешто ќе даде, трепетеше Влаинката и си ги кршеше занесено танките глуждави прсти.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ти си ги украл парите од мајка му на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рози си ги избриша рацете од пешкирот и излезе на терасата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Крчмарот си ги собра рамената.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Понекогаш ќе заземеа предизвикувачки став, ќе си ги истегнеа накострешените шии, ќе си ги исчистеа пердувите, долго ќе гледаа еден во друг, но секогаш едниот или другиот ќе се повлечеше назад.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш мора ноќе да си ги намачка рапавите раце со вазелин, а наутро мора на врвовите на прстите да си залепи фластер за да може да продолжи да работи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не е некакво чудо што пријателине во Бостон можеле да изградат траен содружнички живот, додека геј-бањите, сопчињата, секс-клубовите и страниците за мување на интернет цутат од трговијата со геј-романтичарите, кои си ги претпочитаат сопствените илузии, сопствените мечти за љубовта, а не некакви вистински луѓе – луѓе кои, на крајот на краиштата, не можат да им ги одржуваат тие илузии, барем не многу долго.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мора да си ги откриваат корените преку контакт со поширокото општество и со поширокиот свет.4

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веќе имав вложено извесни напори да си ги изградам сопствените вкусови, за кои сметав дека се посебни и кои, според мене, го изразуваа мојот особен однос кон мојот историски миг, кои ги изразуваа мојата избрана припадност на одредени движења и стилови во современата уметност и култура и моите политички вредности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму затоа што целта на главнотековната геј-политика досега беше да се промовира добродушен став на прифатеност на сексуалните малцинства, претставени не како субјекти на особен начин на суштествување и чувствување, туку како припадници на генеричка идентитетски заснована група, геј-луѓето биле принудувани да си ја маскираат настраноста, да си ги зауздаат сензибилитетите и да си ги обезначат различностите од обичниот свет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А не се ни трудев да си ги научам студентите како да ја изговорат репликата, се разбира – предметот не ми беше геј- верзија ниту на Пигмалион ниту на Мојата красна леди и не бев некој геј- професор Хенри Хигинс, што зел да ги учи разните Елизи Дулитл од Ен Арбор како да му дораснат на геј- кругот – иако на крајот предавав за карикатурата и се трудев да ги изведам нејзините импликации, како што правам и тука. ‌А какви се тие импликации?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да ги проѕреш сопствените еротски илузии без да го лишиш предметот на својата љубов од достојноста да биде љубен, да се одречеш од следувањето почит додека и понатаму ја бараш почитта, да љубиш и да бидеш љубен без да внесуваш во својата љубов достоинство: ова е можноста што традиционалната машка геј-култура им ја нуди на своите приврзаници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Последнава забелешка, патем, нема за цел да им спушти на оние меѓу нас што одат по бањите, по сопчињата и по секс-клубовите; таа треба само да потсети за што тоа, всушност, служат тие машки геј-институции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Врховна мудрост е сопствениот љубовен живот свесно да го живееш како мелодрама – сосема да сфатиш (иако не мора тоа да биде322 експлицитно) дека мелодрамата значи и деградиран жанр на книжевен дискурс и унедостоен прагматичен жанр на емоционално изразување: презрен, феминизиран, смешен, тривијален стил на изразување на сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие го изразуваа и нашето одбивање да си врвиме кротко, да отстрадаме тргајќи си го страдањето надвор од видокругот на јавноста, да си ја криеме сексуалноста, врските да си ги ставиме в плакар, а на угнетувачите да им гледаме низ прсти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оние мини сигнали кои по невидливите мозочни бранови луѓето секојдневно несвесно си ги упатуваат едни кон други, се послаби по интензитет од оние кои се праќаат со длабока концентрација на умот, медитацијата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Старецот престанува да свирка како врапче и почнува да урла кон насобраните луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си ги сретнал ли на улица оние кои бегаат?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Дајте ми и мене малку нежност, господине.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Онаа жена престанува да си ги гризе прстите и започнува панично да вика.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Господине, и мене ми треба малку нежност,“ подвриснуваше Августина, додека брат ми си ги бришеше солзите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Бајката за птицата која си ги распорила градите и си го откорнала срцето откако нејзината љубена птица одлетала и веќе не се вратила.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој дрзок дарител си ги распоредил органите и особините, втиснуваќи се надмоќно во секоја од нив: на тета Наца срцето и подвижноста, на тета Менка цревата и помирливоста, на тета Дитка нервите и досетливоста.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се исправив пред големата икона на Богородица, запалив свеќа и откако трипати се прекрстив со вковани очи во нејзините очи и шепотам: - Богородице живите не си ги дочувала, барем сега чувај ги нивните души...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еднаш некоја жена отиде во едно албанско село и таму си ги виде воловите впрегнати под јарем.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако не си ги нашол во Герман, барај ги во П`пли, ако тука ги немало, барај ги во Штрково или во Нивици, ако ги немало во Нивици, барај ги во Граждено...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За такви дејанија си ги стрелавме другарите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ластовиците не си ги најдоа старите стреи и старите гнезда.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Колку да е, ќе си трга кон тие што си ги родила.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Кутрата дада, за кого се мачела, на кого деца оставила, подобро и нив, сестро, со тебе да си ги зеде.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И на годините со децата, се сеќавам како нивните гласови звучеа во ноќта, се сеќавам на мирисот на нивната кожа лете, на многуте игри што маж ми ги смислуваше за нив, на распоредот на влакна на неговите гради, на неговиот стомак и нозе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можам да си ги доловам фустаните што жените ги носеа на моите забави и звуците што мажите ги испуштаа додека водевме љубов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ВГ: Како ќе го изведат тоа на филм? Нема Неуроромансер, втор дел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако наидеш на кучиња, оди полека, инаку ќе те бркаат. Раката нека ти биде врз чантата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Рацете држи си ги до телото. Оди брзо или трчај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам на шарите на тепихот во неколку прекрасни куќи коишто со години ги посетувавме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако некој ти се приближи, на пример ако дојде на 10 стапки од тебе, речи, „Вешто ракувам со полуавтоматско оружје.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти бев благодарен за тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам на бројот и квалитетот на комплиментите што ми беа упатени во разни прилики.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не гледај низ прозорците на коли кои успоруваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: Кејс и Моли имаат деца? ВГ: Син на Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: Една од прекрасните работи во Неуроромансер е тоа прекрасно другарство меѓу Моли и Кејс. Тој ѝ пее додека таа си ги трие брадавиците а таа му зборува и му раскажува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден коњ, дали од студ, дали од глад, си ги беше изгризал градите, си беше направил дупка преку која си го гризнал срцето и го иззобал како смрзната пченка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом заврши со приказката, Караѓоз уште еднаш се прекрсти, ја подголтна плунката, си ги подзабриша очите, испушти длабока издишка, како печат за вистинитоста на приказната.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Наместо да си ги стегнете мандолините, примовите, кавалите, шупелките, гајдите, тапаните, барабаните и, качени по овие златни ридови, да свирите, да се смирите, да се радувате и оро да поигрувате, вие очи си вадите, крв си пуштате, си ги сечете главите и зулуми правите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тешка тага му ги насели срцето и душата. Тажно и папсано си ги прибра дреите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во очај косите си ги кубеа, вриштеа и пиштеа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Алајко и Миро си ги собраа тефтерите, ги затворија чантите, законите, уредбите, наредбите, алинеите, помуабетија и се подготвија за пат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Си ги наметна палтото и шалот Сликарот и излезе на улицата која го обрабуваше морето и тргна по неа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Убаво рече другарот Алајко, земете си ги мандолините, цаманмките, удрите по теловите, по барабаните и тапаните; играјте и пејте; веселете се.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзасолни тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со солзи и невиден гнев си ги кршеа прстите, пцуеја, ја колнеа невидената сила која се што тие со тегоби градеа, со леснина им го уриваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ние, значи, просто си ги затвораме очите пред непријатната за нас реалност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1898-1902 год. се води долготрајна „Бурска војна” помеѓу Бурите и Англичаните во Јужна Африка, бидејќи последниве сакале да си ги прошират владенијата заради експлоатација на трансвалските златни рудници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се знае оти сите тие господиновци си ги имаат најгоре од сѐ своите лични интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттука е јасно оти добро разбраните интереси на Турците и на Македонците им диктираат не да си ги трошат нивните сили во меѓусебна борба во полза на заедничките нивни непријатели, ами да си подадат еден на друг рака и да ги отстранат сите фактори што им пречат во нивните пријателски односи и заеднички интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може ли да се претскаже каква ќе биде судбината на Македонија под Австро-Унгарија: Босна и Херцеговина јасно ни покажуваат оти не ќе поминат ни 10 години од австриската окупација кога ќе зафатат Македонците, без разлика на вера и народност да си ги оставуваат своите катови и да се иселуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите интереси треба да си ги изучиме и да си ги заштитуваме сами, а не да ги даваме во туѓи раце за да ги експлоатираат малите балкански државички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Историјата му помага на секој народ да си ги види грешките што ги има правено и да се чува да не се повторуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со други зборови, таа си ги изми рацете за сите несреќи од едно востание во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете зошто час поскоро треба да си ги одделиме нашите интереси од бугарските. Тоа го бара од нас благоразумноста.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Врз основа на тој договор Бугарите нападнаа на источниот дел на Балканскиот Полуостров, т.е. на Тракија а Србите на западниот, т.е. на сегашна Србија, Западна Бугарија и Македонија и малку по малку си ги разделија помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако таа пропаганда се восползува со сплеткарења против нејзините непријатели, тогаш интелигенцијата треба да му го објасни на народот недостојниот образ на работењето на таа пропаганда и да го повика самиот да си ги брани животните свои интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но Русија неколку пати официјално си ги изми рацете пред крвопроливањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Арнотија ли е материјалната помош од Бугарија за воставањето, кога таа поддршка само нѐ натера да си ги расфрлиме народните сили, со кои ние бевме силни, а сега сме ништо?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Одот на тоа национално разбудување, како и резултатите до кои доведе тоа, се претставуваат приближно во овој вид: Србите и Бугарите фатија да си ги оспоруваат еден на друг правата врз Македонија: и едните и другите велат оти цела Македонија била нивна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие јазли, т.е. држави, според силата што ја имаа кога се образуваа, си ги разделија меѓу себе сите колца – племиња и наречја на јужнословенскиот етнографски синџир и ги крстија со нивното име. Јазлите како свој центар си го имаа носителот на националното име; со зголемувањето или смалувањето на политичката моќ на носителот на националното име и последново се раширува или се смалува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа треба да си ги зачува своите интереси таму, па и ако тоа зачувување не ќе биде по вкусот на „самостојната” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

49. Сегашната конференција ќе изигра само во полза на малите државички што бараат за сметка на Македонците да си ги засновуваат и прошируваат правата на нивните народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа пребледе, бргу го погледна братучедот, кој веќе стануваше, и си ги закаса усните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, кога низ ситните процепи меѓу прозорецот и ѕидовите зафуче ветер, тој се сепна, се стресе и несвесно си ги протри рамената со рацете прекрстени на градите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Полека го вртеше пердувот низ прстите, не ни забележувајќи дека си ги замачкал со мастилото кое веќе се имаше засушено на наострениот врв од пердувот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му упати молежлив поглед на човекот со лузната, но тој беше зафатен правејќи совршени крукчиња од чад со усните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Жената без маж не е света Варвара пред која се паѓа на коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потта на луѓето и говедата, или мојата, без причина мирисаше на сварена пченка, без причина мислев дека волските очи зреат и пукаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш како сè да стана ехо на некој далечен глас или далечен настан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе те чекам со чеканот на маж ми што го исклоцаа за да се собираат во кундале над мојава глава, се разгневила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од појасот му ѕиркаше змиулест сор, алатец силен и за гранки и за човечки жили. И на неговите шепи им тежеше крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Законите под тоа небо биле туѓи и туѓински а тие биле должни да се тргнат од згрбавеноста на ропството и да си ги покажат срцата. Минато, сегашност, иднина, нели? Сеедно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така е тоа: маваш со врпал и си ги соборуваш врз глава оревите на вчерашната темница.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Си ги грдиш рацете, ѝ рекол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јатата и месечините се распливнаа, небото со своја сила си ги исцери лузните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Двајца пријатели на Доце Срменков отишле кај челникот на дружината и побарале да го смири пијаниот - пие и пее но во нивното село не се пее без причина и во работен ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Фиданка не си ги искуба косите по она што ти го виде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се занишал, паднал згрчен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што било потаму? Ништо... Кога до жолчка понижениот Адам Лесновец (самиот тој од гордост си го измислил славољубиво второто име) се вратил во пештерите и кога раскажал, издувувајќи ја со зборовите и маката од себе, дека се повлекол пред жените зашто не сакал да ги тимари (кобилите, рекол) со ластегарка од жал кон животворното млеко што можело да им секне а кое утре требало да ги израснува идните каменоделци, луѓето се насмеале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, какви закони споменувал пред тоа Доце Срменков, што сакал да им каже на дојденците додека ослепувал од утрено сонце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Господи, ги извртувал очите. - Никој мене не ќе ми донесе крст од бел камен. Никогаш, знам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Видливо поистоштените останале да спијат по слабата вечера кој каде, во своите двоколки или во некоја плевна, или пред штала во која добичињата си ги плеткале роговите над грст сено, половината отишле со Онисифоровците да ја пребаруваат шумата над селото, за стражари биле определени Лазар Аргиров, Јован-Стојче Столетников, Никола Влашки и Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги слушав од својот триножец пред мртвото огниште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доаѓале баби треварки и белобради екими да ги лекуваат со секакви илачи, со тревки во јазовчево масло, им обесувале на врат лилјаци заклани со златна пара, ги прскале со крв од бели врани.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак му ја подаде пушката на Чучук-Андреј. „Заповедај, синдраку, да си ги измериме гробовите. Рацеве ми се празни.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А ти, честит пашо со чалма на окото, дојде во Лесново по воденички камења а се вртиш околу тресиопашки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Орлен Шумков и Богоја Гулабарин веднаш отрчале да го доведат својат пијан и дотогаш мирен другар, тој пак обајцата ги стресол од себе и продолжил да се врти околу куќата на Фиданка Кукникова страшно удирајќи си ги со тупаници градите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старото предание било сенка околу која не постоело ни движење ни надеж и лежело врз нејзината совладана свест.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дедото Симон си ги разголи ушите и ми го завитка грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И, местејќи рамо под уво додека со дланка си ги покрил очите во птичје умеење да ја заштити главата со крило, заспал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа бил миг што еднаш во годината се јавува: наеднаш од две страни зачикчирикале две птици исплакнувајќи си ги грлата со сончева гаргара; потоа попукале сите возможни пупки на дрвјата и на грмушките, бело, жолто и румено, и го поплавиле светот со сладок мирис од кој и лицата на старците се измазнувале; и потоа од проѕирните далечини како да надошле златни потоци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ашлаку неизмиен, рекла. - Кој тебе ќе те пушти да брцаш во мед за да си ги излижеш прстите?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Чекај, ти ли си тоа, Доце? - Јас сум, пашо. Си ги заборавил нашите закони.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во писмата испратени еден на друг, со најгрди, најнавредливи зборови, си ги исцртуваат и карактерните особености и творечките можности.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ги носат и гледам и како си ги разменуваат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неслучајно, Свифт рекол: „Само несреќните веруваат во власта на судбината. Среќните си ги препишуваат сите успеси на себе си“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од таквите портрети би се исплашила и родената им мајка и домашната литература која во последно време ја изгуби навиката да си ги јаде сопствените чеда.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На истото прашање, самиот одговара: „Ја гледам мојата баба како долго, долго си ги брише прстите од престилката пред да ја земе во рацете мојата ученичка книшка“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Високата георгина уште повеќе се исправи, белите хризантеми си ги раширија листенцата подавајќи се на нежното милување, паднатите, жолти лисја подлетнуваа, а трите розови пупки - лесно нишкајќи се расцутеа од радост...

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Жените почнуваа да вртат со бедрата, ги извиваа задниците како мачки во еструс, допирајќи се меѓусебно и истовремено мешајќи си ги солзите.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Нели можело волкот, наместо да спие, токму тогаш да си ги лакира ноктите или да си ги корне веѓите, и наместо тој, ловецот да биде начекан неподготвен?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Не си ги потценувај децата, но биди подготвен цел живот тие да те потценуваат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Реалности, правила и изненадувања Обидот да се дефинираш себе си е налик на обидот да си ги гризнеш забите. - Алан Ватс Медиумот е порака.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нудите 300 марки да ви рмбам на црно? Во г’з да си ги ставите кога ќе идете на фитнес или на тенис. 12 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога немаше фудбалски натпревари тие знаеја да заскитаат низ полето, што се будеше, и таму, крај реките, каде што си ги переа своите кошули и чорапите, да го имаат пак она чувство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше две несигурни раце, кои просто и не си ги сеќаваше на своите раменици, а здивот му остануваше сѐ повеќе празен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ова старче, со она негово пониско рамо, продолжуваше веќе и да си ги валка своите вредни раце со некакви ситни кражбички, и беше сѐ порадосно, мислејќи дека еднаш и тој мораше да дочека среќата да му се насмевне, сфаќајќи ги за своја среќа токму тие свои поеднипати и до смешност бесмислени кражбички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, оние требало да си ги прегризат своите јазици за да можеле да измолчат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Почиваа на црвеникавата сончевина, си ги оптегнуваа своите раце за да си ги одморат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ниеден од тие мајстори и малтерџии не можеа да сторат ништо друго, освен да си ги бегаат своите погледи од тој крвав вресок во неговите очи, кога ќе застанеше крај нив, тој, Големиот Ристан, кој сега веќе не беше тоа, прашувајќи со секое свое движење, да не е, можеби, тука, она неговото место, оној неговиот загубен во неврат дел од облеката, она маѓија, без којашто деновите стануваат едно такво крваво прогонување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога не можеше повеќе да остане притаен на својата само за една педа недофатлива височина за нивните скокови, во која неретко, само за еден кус миг, успеваа и да си ги впијат своите муцки секоја од тие отскокнати и спалавени дивинки; кога немаше повеќе сили да остане ни со затворени очи над тој ужас, тој пукна во самата средина на тоа клопче пред себе и сега веќе не успеа ни да ја додржи пушката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Жена му, научена молчаливо да поднесува сѐ во оваа куќа, нема со кого да си ги сподели своите сомневања и немири, својата тага и својот страв за единствениот син.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Помислуваше: да си ги прегризе вените на рацете. Тоа би било добро.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Сега, атентаторе мој, се надевам дека си ги изгонил од себе злите духови.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ортакот, човек вреден, немаше работа во која да не си ги замеша прстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На кејот девојката си ги капе стапалките во зеленикавите бранчиња.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ајде, Трајане, си велеше, фати си ги нозете, дупни ја и вид-невидело...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Море каков дедо, каков прадедо, вечно ли ние овде ќе си ги кинеме трбушките да пренесуваме товари”, викаа луѓето и опкршуваа околу куќата и гледаа од кое ќоше да почнат, кој камен првин да го тргнат, од кај да загризат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Господе, ништо полошо немало кога не знаеш јазик, кога цел ден молчиш како нем, како вол и чукаш со чеканот; одвај чекавме навечер со Анастаса да се видиме, да си поразговараме, маките да си ги кажеме.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И, раскажува, како нејзината ќерка, со сите квалитети во кој спаѓаат оние од кујната и дворот пред куќа, ги знае девојчето ама не вреди... никој веќе не бере гајле за штиркан чаршав што крцка под тебе и икебана од цвеќе собрано од бавча што сама си ги одгледала.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како по правило, таман кога ќе си ги натнам штиклите, а ученичките нестрпливо стискаат на свирката во автомобил, се буди „геријатријата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така, тргнува да весла, без платно, научена дека љубовта нема ама баш никаква врска со гужвањето чаршави, па сама веќе си ги одвоила тие две категории исто како и „појаките“ и олеснета со сознанието дека на наткасната никој нема да ѝ остави банкнота (е тоа е понижувачки!), без прибор за лов и риболов, се фали јавно со уловот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Замисли - тие немаат ни национален идентитет, а богами ни национална македонска валута, па на саксофонот си ги плаќаа нарачките со евра.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само треба на врата, кога трга на излет, да му се подаде тефтер и пенкало, зошто бајаги е излапен, па да си запишува што му се случува и да си ги скицира тоа позите, за да ги испробувате по дома кога ќе се врати.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И тоа на почетокот со дикат, да не си ги искрши забите пред да се разџвака мастиката.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Си ги кршат клуновите, се пердушат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите заби в рака си ги собрав, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш само малку да му ја свртиш браздата, си мислам, само малку да му ја скршниш водата, и плеќите ќе си ги најдеш кај мевот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас офкам, си ги прегризувам вилиците, да не чуе Јон, да не чуе никој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето си ги собираат рацете. Жените си ги собираат и шамиите и скутините, изгазени на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот си ги чистат забите со голи прсти, со нокти или боцкајќи се со вилушката во непцата околу забите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами немале ангел да ги чува, велам, и си ги собирам рацете од рамената негови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги клавам рацете под ќебето, си ги фаќам една со друга и нешто ми запнува кај глуждот! У баја!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И шопа вино во бокалот, шуми, ко млеко во кобличе. А ние, не знаеме да си ги одлепиме устите. Стоиме така, си го менуваме здивот, дишењето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што бараш и ти овдека, вели. - Очите си ги барам, велам, и забите си ги барам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Солзите си ги забришувам со работ од шамијата и куцам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да си ги ебам мртвите ако лажам, вели Јон, очи да немам, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не си ги горам јас децата, велам, не им ја грдам душата. - Па душата оди без тело, вели клисарот, само душата негова патува, а само сликата останува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И виното трпко, во секој зглоб ти легнува. И после Левтерија ни потура замлачена вода да си ги замиеме рацете. 147

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама мислиш на милите усти што си ги оставил дома. Никако не си.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може никогаш суво место да не најдат, вели, и си ги забришува солзите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мртвиот си ги потсоберува рацете и еден дел од небото како пепел му налегнува на лицето, му заседнува на образите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ништо, си мислам, нели немало скривање од болеста, ќе си ги вратам децава в село.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А маштеницата, вели поп Танаско и си ги собира подароците што ги донесовме за здравје.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А парите си ги делат со офицерите. Разно тиќе гази по земјава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги шири рацете, како крстот господов и не може да си ги собере.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си оди од човек до човек, си ги одбира луѓето, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се исправам и дури си ги бришам капките од устата, од зад мене излегува Јоше Свирачот. Ја стиснал гајдата под мишка и ги одбира чекорите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си ги измивам рацете и лицето со снег и влегувам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па после си ги сменивме собите со Мирчета, и вистина човекот жугна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барем дома да ми умрат, си мислам, да си ги закопам кај другите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги одврзувам кравата и магарето и си ги земам децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сон, ко сон, си ги меша луѓето, деновите, местата, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А вие овдека си ги собирате цревата, велат, си ги мотате на прсти. Еба ви среќата, велат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си ги подгазуваат опчаниците, си ги кинат опутите, ама трчаат и колнат, викаат. Којзнае што викаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По тие зборови си ги спрегнале коњите и си заминале на пазар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А зошто не го сакала и во гробот, праша Роден Мегленоски, бришејќи си ги очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото ќе се собереме на подѕидокот од меаната Тренческа и ќе си ги кажуваме соништата, ќе си ги толмачиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тој само клепа со влажните трепки, си ги брише огледалцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си ги продава грнците и само ќе си зборува, си кажува политики.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ништо, јас така само си се собирам, ко гасеница во кожурец и молчам. Си ги подголтнувам зборовите, навредите, сѐ. И се кинам од работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега, клајте си ги главите в скут и поштете се од гниди, вели Доксим Тренчески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Каде, Росе каде росно цвеќе мое, ја прашувам, си ги бришам солзите и одам по неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Јон и Мирче си ги пасат коњите и само ме гледаат. Јас ништо не знам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Клечи така Давиде Недолетниот пред татка, а татко си ги делка платиците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти дури го кршев нешто како да ми ја тргаше раката, како да ми ја враќаше назад. Го кршам, а мислам дека прстите си ги кршам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ти, како да си ги испуштил дизгините од рацете, ми зборуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се присети како во дрвеното куферче си ги собра дреите и киниса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- И само платонски си ги држел за раце!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сам за себе си мрмореше и си мислеше како е подобро овде на раат да си ги изџвака залаците отколку дома да ги голта под надзор на неговата воинствена мајка. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јана од скутот на мајка си ги бришеше солзите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Состави поуверлива приказна. Пријатно. Те оставам да си ги средиш мислите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеш, ти си ми многу чуден. Ти си еден од ретките планинари кои природата најмногу ја користи за да ги тамани цигарите, а не да си ги исплакне дробовите со чист воздух.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гавранот нѐ остави да си ги измериме силите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А тој, божем, само си ги мафта бројниците.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ах, пуста Саветке, што немаш превидено и кој знае уште што ќе дочекаш... (си ги брише очите од солзите кои ѝ протекуваат).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: (си ги жули рацете).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Па тоа беше доста, ако го кажеше отпрвин! (се рашетува и си ги брои бројниците).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Домаќинките не одат по комшии, си ја чуваат куќата своја и си ги гледат своите работи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Баба Анча немаше среќа да си ш изгледа децата свои и да си ги жени, да се зарадува, но затоа пак, господ од друга страна ѝ наврти радост во куќата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Да му ги остави златниците, би било милостина. Си ги собра на заминување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Превод од шпански: Фросина Стојковска ________________ 20 Атанор (Atanor), арапски al-tannar, печка со песочна бања во алхемиска лабораторија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Селанки голи се капеа во реката, брзо езерце со песочно дно, смеејќи се со крици и покажувајќи си ги телата една на друга облечени во бледило од кое никнуваат поцрнети глави, раце и листови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Намерата (искажана со невидена мирнотија) е да го реши својот сексуален проблем така што ќе престане да му се згадува сексот со девојките, затоа што со истиот испробан метод престанува да му се гади од татка си, откако ќе појде на чешмата и добро си ги измие рацете... (Што, по ѓаволите?!..)

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Проклет да си, црна богињо, срам да ти биде, слабото, несилно врапченце што си го зела на нишан, што твоите смртоносни стрели, отровни, титански си ги пуштила во малечките, слаби гради.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе си ги стави рацете одзади, можеби тоа беа часови на размислување, ќе ја фрли главата колку може повисоко (ретко некогаш се веднеше кон земјата), - и туку кружи наоколу во дворот како орел што слетал ниско, над земја демнејќи го својот плен.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Што??? Па ти не знајш шо збораш, чупе! Ти не знајш со кого збораш! Вакви теории има да си ги избиеш од главата во моментов!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во семејството на еден скржав имам неговата домаќинка била принудена да меле пченка, кочан и кора од дрвје за да си ги нахрани децата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имамот чувал во подрумот разни прехранбени производи, како што велел, за црни дни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Си ги заборавиле куќите, лапаат туѓоземни муви.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Неспокојно размислував во движење.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И со една голтка ја испразнува чашката божем сака да кажеш ете ова се парите, си ги имал, сега ти го заматуваат умот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се умирало на сите страни. Царевите си ги давале круните за капка вода.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако не си знаел, ќе ти кажам. Дивите свињи се дебелеат од мрша. Не си ги јадел. Утре тие ќе те лапаат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Првичниот впечаток на тоалетна идила го наруши кркорењето на еден гардист кој што си ги истураше цревата во клозетската шолја.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Или, ќе исчезнат, ќе го променат изгледот, ќе научат да го зборуваат проловскиот сленг, ќе се вработат во некоја фабрика и така непрепознати ќе си ги одживеат животите во некоја споредна улица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Си ги видел ли некогаш тие коски, Винстоне ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„А сега, да видиме кој од нас може да си ги допре прстите на нозете!“ рече таа бодро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чети од доброволци што ги организираше Парсонс ја подготвуваа улицата за Неделата на омразата, закачувајќи транспаренти, сликајќи постери, местејќи знамиња по покривите, ризикувајќи си ги животите за да растегнат жици преку улиците на кои ќе се веат знаменца.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го кажуваше тоа што би го кажал и тој, само да беше во состојба да си ги среди расфрланите мисли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Германските нацисти и руските комунисти стигнаа многу блиску до нас во нивните методи, но тие никогаш немаа храброст да си ги признаат сопствените мотиви.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така е подобро другари, така е многу подобро“, додаде таа охрабрувачки додека Винстон, со жесток напор, за првпат во последните неколку години успеа да си ги допре ножните палци не свиткувајќи ги колената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си ги поднамести очилата на носот, воздивна и го привлече следното купче хартија кон себе, со она ливче најгоре. Го исправи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само ако можеш да чувствуваш дека вреди да останеш човек, дури и кога од тоа нема никаква корист, ти си ги победил.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

10. ОД ОВАА КОЖА НЕ СЕ ВЛЕГУВА ВО ДРУГА - така ќе е, веројатно, сѐ до часот смртен, нацртај си ги, затоа, своите девет круга и со Данте појди си од цртеж во цртеж...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Знам на која страна ќе тргнам и од каде ќе се вратам. Си ги знам стапките.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Такви си ги ткаеме - и веленца, и килими, и ѕуници...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Таму, врз дланките огнени да си ги исплачеш солзите кап - кап - кап - капат студени капки - и солзи, и магла во капки престорена, и студен дождец...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Една приквечерина Преспа си ги налеала стомните, ги затнала седумте кладенци и си тргнала накај домата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Овие наши чести патувања можевме да си ги дозволиме, зашто јас ги земав авионските карти за симболични цени, привилегија што ја имав како вработена во авиокомпанија.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Залегнува у својот омилен лигенштул, пали една од оние пури што си ги донесе од Куба и целата атмосфера ја залива со Реми Мартен....

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Потребен е долг период да секој си ги најде своите гранапчиња, кооперации, јемиши, мешпајзи и зарзавати.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Можам да си замислам како си ги вадам сеќавањата од зад уво и одеднаш пред моите очи излегува бифокален објектив (што зголемува и што намалува) и во долниот дел ја гледам моменталната виртуална стварност, а во горниот моите електронски спомени од минатото (се работи за виртуален теле-микроскоп и во продолжение ќе зборуваме за виртуалните објекти).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите овие прашања Марија постојано си ги поставуваше, чекајќи го писмото од Карл. ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Девојчињата ќе си ги омажи, машките ќе си ги изжени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте си ги забележа сите предмети во тевтерчето и се посоветува со баба си колку пари горедолу ќе треба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа си напреде предена што ѝ беа потребни за идниот „нов човек", нешто даде на откуп да ѝ се испреде, каде за сирење, каде за сланина, и така, уште божиќни пости си ги иска пелените.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И продолжи да си ги гледа како секоја мајка рожбите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ајде аирлиа, нека се живи, вековити, да се ќердосаат, некој к'смет господ да му даде“, и си продолжи да си ги брбори другите молитви, па дојде и до: „Исаије ликуј, Свјати мученици и Слава тебе Христе боже апостолом похвала".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште од вратата ги фати чадот од борината и боровите дрва и почнаа да си ги бришат очите, небарем се сетија за сите свои блиски и далечни покојници.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Митра го истави грнето од огништето, го зеде ѓумот со вода и леанот па им тури да си ги измијат рацете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека ни е добредошла новата ластовичка во нашето градинче, да ѝ даде господ здравје и живот и шо ѝ срце сака!“ — заврши Бино, очигледно трогнат, бришејќи си ги солзите со ракавот од шајачното палто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Венчаетсја раб Божи Илко со рабина божја Доста во имја отца амин, амин, амин“, ги измени венците и ги запои зарани младенците, продолжувајќи си ги познатите молитви: „Причешчаетсја и прикасаетсја раб божи Илко и рабина божја Доста, во имја отца, амин, и сина, амин и свјатаго духа, амин, амин, амин.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И се насмеаја обајцата, држејќи си ги веќе десните раце и стискајќи ги еден на друг што поцврсто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа ги фрли тие „ѓупските" (како ги викаше Илко градските алишта,) уште првата вечер кога се венча со Илка и си запука да си ги носи новите кошули од првата жена на Илка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си ги зедоа торбите со по некое залавче од погачите и си отидоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот си ги зеде петте лирички назад и се поослободи малку, мислејќи дека со ова ќе се расипе работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На третиот пат невестата попушта, го обува едниот и по тоа другиот чевел и си ги брише солзите, оти ѝ ги врзале нозете во букагии, нема да биде веќе „пашито добиче“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Заедно на вода, на река; по орото заедно си седеа и многу си ги бендисаа табиетите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И почна да си ги брише солзите со црната шамија, која беше знак на преголема жалост.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој ги поразмрда, се поткрена малку со помошта на Крсте и ја свитка половината нагоре, но не можеше да ја стигне ортомата да си ги одврзе нозете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си ги наполнија ѓумовите и котолот и се вратија дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Шо ќе вида, шо ќе чуа па ти! Си залеа вода, и си киниса ваки со Јова и Бојана, — одговори Нешка и си забуцка да бара нешто во камарата над огнот каде што си ги оставаше своите работи: кончарката, иглите, калец или чорап што плетеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сега, кога ја видоа Митра одгоре и со неа една „ас“ невеста со скопци, со решмчња, синџири и други ѕрнѕурки, со прегачи и кистови, во „копитата" променета, сите си ги поткаснаа долните муцки.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Имало случаи такви како тебе да си ги задават жените... несвесно... во сонот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да не дојдам во ситуација да не можам да станам, да си ги вршам основните потреби, да станам од човек - ајван.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јоже беше визионер илуминатор и милионер пример за секој млад пионер идол на секој дрт пензионер Од машинбравар до претседател пцуел по Бога народ не пател секој што мрчел камења кршел кој не го љубел Идризово му судел Ако си серел по Јоже Броз ќе си ги видел Удба и Кос ако си кажал за него штос ќе си се убиел згазен под воз Работа имаше сѐ беше в ред Германија, Либија се одеше гурбет бизнисот цутеше динари грст се шверцаа фармерки дури од Трст Народот жали по златното доба Центро и Славија пукаа од роба полутки, одмори, тринаести плати на Водно се градеа луксузни палати

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Си ги спомнија вчерашните ѕверства со дедовците им и нададоа да пискаат. Не можеше да ги смири постариот другар со никакви закани и заплашувања.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И кога овој надолго и нашироко им ја исприкажа случката, двајцата родители почнаа да си ги корнат косите и да тажат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Многумина што намислуваа од разни причини, да си ја менуваат верата и да се потурчуваат, си ги спомнуваа горните зборови од нивните попови, па Анѓа се држеше за нив: Снагата нека ја јадат пците, барем душата да не ја фрлам во калта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ете кај го кутнала ракијата, а ние за влакно ќе го смачкавме! се свртува кон децата свои, одејќи Одам со ковчегот, а вие поделете си ги другите пљачки! и замина натаму, низ врвулицата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ајде, вие жени, не сте за машки разговори.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Во стриковото градинче, галабо, вишни ем црешни беревме, во уста си ги клававме!... (Во паузата на мелодиското пеење доаѓаат Костадин и Симка).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Биди спокојна.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Оди, братче ти е. (Пауза. Си ги допиваат кафињата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Такви заверки не им се даваат само на Словените Ами на сите кои отшто си ги вардат сопствените образи Ѓоа не ги разбираат потребите на новото време

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Нормално дека ќе го остави кога на вакви ко мене си ги арчи парите!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ние и не очекуваме тие да си ги загубат акцентите, нивните мајчини јазици, тоа е невозможно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си ги поднесуваше тивко сите товари.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со овие книги, Мајка си ја збогатуваше и својата стратегија која ѝ била доверена од Бога дарејќи ѝ го животот за да си ги спасува своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се случуваше Татко, кога се враќаше од работа, да ни донесе голема тутурка со леблебии, па си ги броевме, по кашата, колку толку да ја смириме гладта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, во својата тивка и ненаметлива набожност, си веруваше дека и овој пат Бог ѝ помогнал испраќајќи ги козите да си ги спаси чедата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога не можеше да се крене или да се стави албанското знаме во окупираниот град, луѓето си ги чуваа, ги криеја, убаво ги криеја националните знамиња, за други времиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да дознаат која беше нашата куќа крај Езерото, каде се родени четворицата постари синови. – Јас си ги вардам клучевите од старите куќи!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И своето верување во Бога таа го поврзуваше со мисијата која ја имала од него – да биде жива само за да си ги спасува животите на своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Претпоставуваше дека најмногу шанси да си ги оствари своите илузии има ако патува со Балкан-експресот кој водеше кон Запад, до Лондон, преку Париз, и до Цариград.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со две плати, ќе биде подруго. Барем ќе си ги нахраниме децата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Луѓето си ги вадат очите едни на други, а од ист народ и од иста вера се.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега, си ги кажуваа гревовите од минатите времиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И со тоа беше во сојуз со Бога за кој, како во рефрен, велеше дека тој ја испратил да си ги спасува чедата. И тоа ја правеше уште похрабра, правеше сѐ друго во светот да го смета за помалку значајно од една детска солза, какви било револуции, дури и татковини...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Помирувањето на разликите си ги сметаше за судбина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Продолжи нормално да си ги продава билетите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка не беше била никогаш, на ниту една родителска средба за постарите браќа, па тие си ги завршија училиштата со одличен успех и со примерно поведение.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си ги намачка лицето и косата со лимонската тоалетна вода која, обично, ја употребуваше за смирување и за освежување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Лулупешку се подига, гледајќи во девојката која и натаму спие, си ги брише рацете: - Убаво ми велеше мама – „Апсолвирај на време.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

...некаде меѓу третиот и четвртиот милениум ме зајдува неизбричената брада чешајќи чувствувам промена на сопствениот облик не можам да си ги напипам очите а гледам толку добро каде ли ми е носот доловувам најситна мирисна нијанса влакната низ кои минувам со мојата некогашна рака се невозможно меки речиси течни речиси протечни речиси нестварни... мiroir du mervelleux или за особината компензаторски прогласена за видовитост – да се сочувствуваат нештата пред да се случат

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Нема, штом власта дозволи да се јадат прасињата... - рече отец Серафим оближувајќи си ги прстите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но мора да си ги подсобере, оти ќе ги скастриме...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога пред заминувањето, полковниците влегоа во одајата каде што спиеја да си ги земат торбите, се вчудоневидоа: во одајата наредени беа едночудо крстови: по масата, по прозорците, по ѕидовите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но, сполај ти, господе, започна тоа да го прави почесто и пред луѓе, и ние си ги гризевме усните, си го гризевме срцето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во молитвата Мајка од Бога бараше како и секогаш да ѝ помогне да си ги спаси чедата, овојпат да ја минеме живи и здрави границата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Бре, прибери си ги кучињата! Ќе нѐ искинат! - извика чичко Анѓеле, ја истргна ластегарката од самарот на коњот и почна да мава.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе си ги собујам опинците и ќе се спуштам со појасов два-три метри подолу.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

По неколку дни му се смилило на Силјана да појде кај трлото да си ги види јагнињата, чунки тогај се јагнеле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Некогаш играјќи децата ќе ја откопаат нашата плоча Под неа ние, подолу тие, утре вие Сите отруени од исти сништа - В земи да си ги видиме, барем, нашите краишта.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ќе си појдеме таму каде што никој не бил Ќе си умреме сами и сами коските ќе си ги сместиме Уште понајуг од кај што досега свршувало сѐ.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

За конкретни и познати физиономии од минатото сигурно не размислуваше (иако ѝ беа познати многу од лицата на расфрланите наоколу фотографии) додека бурињата понекои полни со вино, и поредени токму овде, каде што се наоѓа сега софата можеше да си ги замисли.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во овие часови обично излегувам за да си ги протегнам нозете. Ништо друго.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така си ги расчленуваше поединостите од почетоците на нивната поранешна врска додека ја отвораше третата фиока за да го послужи а потоа наеднаш во себеси заклучи: остави ги спомените, нека седат внатре, во фиокава, а ти бркај си ги задачите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Откако успеа да се истопори на брегот од барата наречена „Езерце“, една од подебелите гуски си ги истресе перјата и сериозно се загледа во нас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Не мачете си ги умовите“, извика Григзби.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Си ги гледаше рацете спружени на масата, отворени и празни. „Цело попладне размислував“, рече.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само немој да ми велиш дека тие алишта си ги нарачал од модната куќа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше подзастаната. Оставаше впечаток дека всушност си ги набројува тие свои предности, а јас, уверен во ваквите нејзини размисли, всушност само ѝ помагав во разлиструвањето на тој нејзин тефтер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сепак, посоветувај ја девојката дека саможртвата не се исплатува – продолжуваше со советите Грофот без да си ги измие рацете – таквите истапи, како нејзиниот, доведуваат до прераспоредување на вината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А ако си принуден да го сториш под присила тогаш измиј си ги рацете, како оној несреќник Пилат!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- „Носи си ги тие гомненици“ - рече. - Поточно: „Чувај си ги тие интелектуални гомненици за дома“.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми помагаше лицето на Катерина. Навистина си вообразував дека нејзино лице е читлива книга!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- За каква вина станува збор – речиси извикав – освен ако не мислите на вашата конструкција дека ми ги смалува тешкотиите околу моите проблеми божемното заземање на висока личност?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Си ги згоивте газиштата, вошки ниедни, тука, во албанското, а сега потуркајте малку, - си велеше Коста во себе и го фаќаше бес, гледајќи ги онака испотени како се бришат со бели шамичиња.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И потоа низ дуљбија гледаме како си ги прибираат ранетите и убиените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нејсе, на одење, на нашки ми рече: - Земи си ги парталите и качувај се во камионот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Е-е-е!!! - се разлеваше, а мене во ушите ми одѕвонуваше: Кире-е-е!!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Коста полека ја стегна сопирачката а оние одзади го ораат патот со чизмите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- О, колку е убаво, колку е тивко - шепотеше таа, триејќи си ги местата што пред малку ѝ беа стегнати со ремените. - О, колку е тивко и убаво!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И кога сосем падна мракот, јас престанав да си ги бришам солзите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Не зборувај и слушај! - викна очаблавениот командир на четата кој стоеше со широко поставени нозе во калта и со едната рака си ги триеше градите. Левата му остана на Кајмакчалан.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бавно се подигаат градите, се слуша тешка воздишка, а потоа со јазичето си ги навлажнува испуканите усни кои притоа се собираат во болен грч.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А тие, кривејќи, влечејќи се и плачејќи се собира крај џадето и оградата и, бришејќи си ги солзите, викаа: - Добар пат! - Сто кало!"/>

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тогаш се замеша Трајанка: - Чичко, ако сакаш да знаеш, тој што е газда не си ги пасе воловите самиот!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И, една по една, Зоки почна да си ги става карамелите в уста.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Е, кога Голем Тодор и тајфата музичари и песнопојци ја испеале првата песна под прозорецот на Рајна, пресреќна таа и на чардакот ги поканила, ги нагостила, па дури и новите чевли си ги клала и прошетала на топуци пред нив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Девојките дури верувале дека во ваквите нивни постапки секогаш е присутна добрата намера, бидејќи токму исмејувањето најбрзо им ја враќа разумноста на лековерните..

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сте оделе како пеливани, еден зад друг по оние шини којзнае зошто кренати на високите прагови; веројатно ги кренале за да си ги кршат децата нозете, така мислев тогаш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Она, како лично ја здогледал зајачицата во загрнатата со снег грмушка покрај патот додека си ги хранела зајачињата со премрзнат сув леб.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Девојкине што си го замислувале како многу податлив и лесен тој премин од злото кон доброто не можеле а да не си ги исмеваат една на друга желбите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Зарем постоела некоја штета од тоа што си ги клател нозете на палубата место да ѕемнеш под студената земја“?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сѐ уште во бунило, пробаш да ја замислиш потем да ја визуелизираш сопствената аура. Изгледа ноќта не си била сосема сама додека си ги преоѓала праговите на сонот одвнатре и однадвор.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Денот и ноќта кога се размеѓуваат, в бунило телата си ги возвраќаат: доказ е спермата плисната на пол-небо, на пол-земја (разбудете се, возбудете се утре кон 4 часот излезете надвор на отворено и погледнете!)

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

4. Заборави дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се шетале како месечари низ светот на копнежите кога душите сме си ги испраќале видовити над некое непознато море да се љубат ноќе, кога сонот ни гледа во ѕвездите – сите нѐ стрелаа, само вечноста нѐ погоди.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Исчезнатиот облик, изгубениот човек умот ти го надлетува се вртиш занесено и неутешно а сенката твоја се одразува толку блиску што ти недостига растојание да си пријдеш крилјата да си ги собереш!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога ќе пораснеш во друго поимање ајде пак да бидеме истородни болки и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде сега дојди петкамен да се играме во бесчас дојди среќите да си ги измислиме без нас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

ТРЕТА ПОЈАВА ТОМЧЕ И СТОЈАНКА

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А, Параскево, парчиња да се сториш! (По мала пауза.) Ај да си прилегнам малце да си ги одморам коските. (Легнува на миндер.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: Адет е, куме, да се удри мур на кумството. (Си ги брише со ракав мустаќите.) Адет е. (Го бацува в уста.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ај да ве оставам малце насамо, да си ги искажете маките, ама само малце, и чесно!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ѓупци да си ги бришат носовите од раката моја!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Па, чорбаџи, само два-три.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Дај да видам. Си ги исчистила, красно си ги исчистила!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ама како да се куртулам од овие фараони?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Така е, легач. Градината сама се вади; тешката бунарска кофа има крила, сама лета нагоре; дрвата сами се цепат; ѓубрето само се исфрла на буниште...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: (Му дава знак на Поцко за враќање.) Да одиме, чорбаџи Теодосе...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СЕЛАНЕЦОТ: А, нејќам! Вересија- потресија. Јаже околу врат.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А и парите си ги испив... немам ни скршен мангар.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А кајшто има океан има и бранови за многу напатени души кои жедни ја препливале големата вода и кои во кандилца си ги вардат коралните фитили барем додека одгатнат дали океанот има корени и дали во брановите има кирилични офкања.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

- Ние на факултет имаме историја на Англија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не си ги бришеше ниту мрсулите, ниту солзите, туку со едната рака си ја галеше главата, таму каде што ја болеше, а со другата си ги вадеше влакната од уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Рацете ми се набабрија и не можев да ја издржам болката, па си ги пикнав во слојот мраз што се има налепено на горниот дел од фрижидерот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Јас ќе одам прв во веце! - го слушнав братучед ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија се свести и си ги излижа забите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја замолив Мони прво да ми прави друштво до продавница, а потоа да одиме кај Бистра за да ја викнеме на лулашки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа дојде, си ги навлече патиките, заклучи, го стави клучот под чергиче и заедно си заминавме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еднаш начу таков муабет во ходникот и толку се вознемири што беше безобразен со професорот по физика, свежо-оженетото прчле со голема брада, кое доаѓаше за време на одморот за да дискутираат за секции, задачи и часови, а патем и да си ги јадат заедно сендвичите со марула или туна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Си ги подотвори очите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ни збор да не чујам! - и си ги облече влечките што одеднаш се појавија во дневната соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас си ги стискам забите, ги превртувам очите, си ја прелапнувам устата.