си (зам.) - признае (гл.)

Поминаа ден-два, и Пискулиев мораше да си признае дека не лесно го напушта тревогата од станатото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И така, Србија со своето замешување во македонското прашање направи огромен успех и треба да си признаеме дека тој не е толку во нејзина колку во наша полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Грижата на совест нараснува до самоуништување, јас морав да си признаам дека концептуалната имагинација произлегува од дното на немоќта и на наследната неплодност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ти знаеше дека знаеш што е тоа, но не се осмелуваше да си признаеш. Од другата страна на ѕидот имаше стаорци.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не си признаа, но двајцата во себе помислуваа дека после ова премрежие, можеби уште довечер да се најдат дома.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да си признаам, јас до безумство ги сакам таквите жени.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гледам дека позна жената и си признав.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, добро, што е - тука е. Главно, си бил чесен и сѐ си признал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Предо, според километражникот на колата, најшетан член на екипажот, си призна: - Ни чул ни видел.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И не сме во право кога се лутиме на некој што е влечкав, што не си ја врши работата, кога да си признаеме, сите сме такви и сите не знаеме да го цениме времето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А тоа ќе рече, дека кога помагаме, кога даруваме, не даваме од човечки побуди, од добрина, туку со сметка и интерес. Да си признаеме, тоа е себичност.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А ние, добри мои читатели, не е срамота ако си признаеме, знаеме да ги влечкаме работите.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За тебе тоа беше ноќ што ќе те прогонува во соништата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сам со себе, сега можев да си признаам колку болно се чувствував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)