Да си платиме кај што сме се зајмиле, да ни е бел образов...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Оди. Си платил, можеш да влезеш. А со мене не смеј се.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Дико тоа чекаше. Се правеше неизмолив и упорно повторуваше дека Бошко ќе треба да си плати за грешката додека најпосле не рече оти тој сака да му помогне, ама еве не може.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)