Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се сеќавам дека како многу малечок со жилетче ги повредував прстите на сетра ми само затоа за да видам што има внатре.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Она што на некој начин нè ограничува е идејата за телото како нешто свето, односно празноверието од типот ‘ако си играш со телото ќе умреш’.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кире ја разбра пораката. Се одвоија. Дедо Ѓорѓи тргна по патот, а Кире остана да си игра покрај овците.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најголема разонода ми беше кога напролет ќе надојдеа рекичките со таа бистра вода, а јас ќе седнев на работ на реката и по цел ден си играв со камчињата што ги миеше бистрата вода.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тие знаеја дека ќе мине!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас и сестра ми си игравме негувателки.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се втутнуваше во рацете на минувачите, си играше, скокаше и „крадеше“ слатки и грисини, на општо задоволство на минувачите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа така добро си играше со сѐ што ќе ѝ текнеше, не почитувајќи никакви правила и не повторувајќи се.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сеќава, памети птицата пустошат околу неа сега кога беше живот... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Катето служи, бегот пие, оканицата се испразни; по неа и друга дури бегот не се пресели во рајот, та почна да си игра со Катето како што му заповеда коранот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Маниризмот си игра токму тогаш кога душата му е смртно сериозна, а класичарот е сериозен и кога се подготвува за игра.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

За сето време додека разговараа, Горда си играше со ножовите меѓу прстите, а сега одеднаш престана и го одвои погледот од Грдан, изострувајќи го до вслушување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мажите и жените престанаа да си играат во креветите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Господ си игра со нас и тоа е неподносливо. Моцарт треба да биде уништен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Дечиња си играа, се валкаа, прескакаа едно преку друго сѐ дури огнот не ја префрли оградата и не се нафрли на усамената куќарка на старичката.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Неговите зборови како светулки потскокнуваа меѓу житата, си играа, се криеја, сѐ дури не осуна полето во некоја древна белина од момини солзи.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Везден цвеќенцата си играа низ полето, се пресегаа и од лисјенцата на тревките го собираа гласот на младичот и во своите пазуви го скрија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Чекај го синко! - рече баба му, го лупна по обравчињата и го испрати в бавча да си игра.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

По некое време дотрчале однадвор децата и фатиле да си играат со мачето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- А како еднаш ми донесе зајаче од планината? - вели Златко. - Паметиш ли како си играв со него?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Двете дечиња и мачето честопати си играле заедно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сериозниот професор си игра криенка со сенките! На рамото обесил ранец. Голем ранец. Всушност потсетува на војник казнет да искачи на планината тежок товар на рамото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си ја тераше тој колата низ село, а ние десетина дечишта си игравме по патот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во една пролетна приквечер јас, Мито, Санде и две-три други деца си игравме под крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие газат со босите нозе низ топлата вода, си играат, трчаат, разговараат. По цел ден.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој ме втаса на плоштадот по кој ветрот си играше со расфрлани книвчиња.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Со песни и пароли, со строев чекор и со раскажувања за херојски и победнички битки го јакнеа нашиот дух и секој ден си игравме војна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една жена излезе од дворот на градинката, водејќи за рака дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнавме на една клупа покрај оградата и ги гледавме децата кои си играа на лулашките.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Полека му се приближував, а еднаш го повикав да си играат нашите сенки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Човекот е сон на една сенка,” рече Рајнер. Јас молчев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зарем Нечестивиот не е присутен секогаш и секаде а, притоа, ни ора ни копа! Му реков на Стефан да оди да си игра.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе си играл без свирка и тапани. Децата ќе викале: „Бегајте, иде свадбата на Караѓозо, бегајте, доаѓа лапнатиот, полудениот“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пак ќе ѝ избегам. Ќе помине и ова. Нашла умирачката со кого играчки да си игра.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа може да се протолкува како „Јас не сакам да си играм. Мене оваа игра не ми се допаѓа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сите си играме со оган“, рече Онисифор Проказник. „Во Лесново изгоре куќа.“ „Турците. Тие, нели?“ праша Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чучук-Андреј запелтечи дека и Онисифор Мечкојад е избришан од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се симнав по скалите преку друга соба без прозорец со парчиња пресолена пастрма, што висеа од таванот и излегов да го слушнам разговорот на двајцата што се качиле до Лесново со трет од дружината што ги пречека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури некогаш доцна тие ги изнајдоа во себе и зборовите и прво прошепнаа по нешто тивко и скришно само за себе, додека по подот си играше одблесокот од вратничката на разгорената печка, која баботеше и потплуснуваше со металот што се усвитува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше како некој застојан, заборавен во некоја долина од ноќта, откинат прамен магла, со кого си игра, искончувајќи го, и најмалата разнишканост на воздухот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кругот на потрагата се стеснуваше. - Бинго! - помисли Јана - со децата си играле „пинг-понг“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако му докаже на човекот дека Белчо е мирен и не апе, дека си игра со деца, тој ќе го пушти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И зеле децата да си играат војници, оти кога е војна и децата играат војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не играј си, вели. - Не си играм јас со тебе, му велам, туку нозете мои си играат со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас мислев ќе ги најдам да си играат: Бишка, Кусо петле, Клиска, Долга капина, Пет камен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не оди кај него, му велам, нека не те лаже, Не те вика тој за играње, му велам, не те води на арно место. Сам нека си игра, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислиш ли дека божеството може да создаде некое место коешто не е рај?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој ненадејно ќе посака да им се посвети на други, непогрешливи, подобри планови?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Парацелзус ја зеде розата и, зборувајќи, си играше со неа. – Лековерен си – рече. – Велиш дека сум способен да ја уништам? – Никој не е неспособен да ја уништи – рече ученикот. – Се лажеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа уживаше во мирисите и боите на прекрасната градина, знаеше со саати да си лежи на едно ткаено чергиче под расцутените црешови дрвја, да ги слуша разговорите на птиците и да си игра во мислите со облаците...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јас за возврат за убавото јадење, во слободното време ѝ везев додека таа си играше пет камења, царица или клисар.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сестра ми почна да си игра со мравките и не сакаше да копа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Честопати Цвета доаѓаше за да си играме. Понекогаш не бев толку редовна, но чувствував дека ако одам на гробот – полесно ќе ми биде.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Продолживме да си играме кога по кусо време, еве ти го попот и некој човек со него.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Со Љубица ќе си играте, јас скоро ќе дојдам. Ѝ одговорив: Добро бабо.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Зашто, употребувајќи го тој збор, човек признава дека си игра со реалноста; потоа, со повторна употреба на двомислата го брише тоа сознание; и сѐ така во бесконечност, и со лагата секогаш еден скок понапред од вистината.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една млада жена скокна од под една настрешница неколку чекори пред Винстон, грабна едно мало дете што си играше во баричката, го замота утарето околу него и скокна повторно назад и сето тоа во едно единствено движење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Луѓето влегуваа и излегуваа од темните сводови на портите и лазеа во неверојатно множество по тесните сокачиња што се разгрануваа од двете страни - девојки во полн цут, со неумешно нацрвени усни и младичи кои ги задеваа девојките, и дебели расклатени жени кои покажуваа како ќе изгледаат девојките по десет години, и стари згрбавени суштества што се влечкаа на рамните стапала, и парталави босоноги деца кои си играа во баричките, а потоа, на лутите повици од мајките се разбегуваа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А неколку прегради понатаму, една мека, безопасна, заспана креатура по име Емплфорт, со мошне влакнести уши и со изненадувачки талент да си игра со рими и со стихови, произведуваше искривени верзии - или дефинитивни текстови, како што ги нарекуваа - песните кои беа идеолошки опасни, но кои од една или од друга причина, требаше да бидат задржани во антологиите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Децата си играа брканица наоколу, петкамца и прво-второ, исто како и рисјанчињата, со фрлање на белузлавата плочка по исцртаната земја.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Еј па, немој да си играш. За такви шеретлаци сургун можам да те пратам!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Атиџе да си игра со него не можеше да замисли.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

СИМКА: (Возбудено). Ќе дојде!... Годинава ќе дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Симка е сама, везе. До неа, нејзиниот петгодишен син Коле си игра.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ако ли пак си играла мајтап со мене, ќе ѝ го поткина вратот со секирата на прагот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така сега Крле прескочи уште првата година во II одделение и со својата бистрина и надареност просто го зачудуваше како даскалот така и сите ученици, а најмногу од сите се чудеше и со особено задоволство се насладуваше Нешка, која сега немаше потреба на часот скришум да го погледнува, ами на секој одмор сѐ го дочекуваше заедно да излезе со него и брата ѝ Стојана и тројцата да си ги повторат задачите или да си играат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се каеш, ама све ти е јасно – тоа другарите од Македонија си играат со вуду чоече, напраено у твоја част.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Си играше, по патот, како децата со откинување на латиците од цветот - вртипоп: може - не може, да го ставам да не го ставам медалот! Така, играјќи несетум, стигна до седиштето на Партијата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Овој пат кај мене беше надвладеала намерата да не си играм послушен полтрон.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И без да чека одговор продолжи: -Од пријателите и пријателките човек нигде да избега. Особено од оние што си играат доброчинители.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Во нашиов свет познавам две категории граѓани – реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Низ полето кога помина Водолеа дотече една тиха река И многу дечиња крај брег си играа, Низ полето кога помина Водолеа Три дена сонце јасно угреа И в тихо соне земјата спиеше.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Потем се соземам несвесно се враќам со временската машина во виртуелната стварност и продолжувам да си играм да се занесувам оти како инаку ќе преживеам Мамо - не знам!“

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Напрај ме гаден! Напрај ме луд! Pubus, gorus, musculus, metacarpus…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Еј, Џо! Дојди ваму! Пушти ги бебињата нека си играат!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Прв повик по половина живот, а сега уште криенка да си играме.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој налеа малку кафе. Во заднината, две девојчиња си играа со коцки на килимот во дневната соба, под светлината на зелените светилки.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мораш така. Сметот е лош. Но можеш да си играш некој вид на игра.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зорица беше највеселото девојче во улицата. Си играше со сите дечиња. Со никого не се караше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кога лисичињата видоа дека од зајачињата не им се заканува никаква опасност, почнаа да ги молат: - Останете да си играме, викаа во еден глас.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тогаш мајка ѝ нареди: оваа големата кукла ќе стои во стаклената витрина во креденецот, а со малата можеш да си играш.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

На Зоки му е многу тажно без Лидија. Тој не знае како да си игра кога таа не е со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Баба му го облече убаво Зоки Поки, му ја стави топлата капа и го испрати пред зградата за да си игра со децата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Баба му доаѓа, но ѝ паѓа на ум дека Зоки ќе се открива ако му дозволи да си игра со Мечето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Потоа видов како едно големо дете си играше во тревата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ова многу го разлути Зоки Поки. Тој ја викна Лидија и ѝ рече: - Дојди, Лиде, ние нешто сами ќе си играме!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој само знаеше дека сака да си игра, да си игра и да се задева.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сигурно! Вие си играте со него, а тој си страда. Ама сте никаквеци! Затоа тој убаво ќе ви покаже!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Гледаш ли каков си ти, Зоки? Не ти е жал за пријателите! - Жал ми е. Ние убаво си игравме со Мечето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Добро, не може да се наведне и да ги погали со рака ама затоа со ногата ги гали.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Единствениот кој не знае да се лути. Нам ни дава шекерчиња. Си игра со кутрињата“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АНДРЕЈА: Зошто си играте мајтап со мене? Дојди ваму. Седни карши неа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Ај да си играме. Можеме да правиме ќофтиња од кал, - ѝ рече Ане на Дора. - Ај, - рече Дора.