си (зам.) - дојде (гл.)

„Ако си дошол да ми ги пренесуваш озборувањата на маказарчани“, реков, „те молам да станеш и да си одиш. Гнасно ми е веќе“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Може и Пане ќе си дојде од Загреб тука да живее.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Угостителите велат: тој што сака да руча нека си дојде навреме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неочекувано му се стори тоа, му се јави како нешто сосем неиспитано, - а всушност сето си дојде наполно подготвено од она негово секидневно гледање.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да се вратат по своите домови во срок од десет дена; нема да бидат земани на одговорност ни прогонувани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така ќе му кажиш на агата. Си дошол ефенди Толе и не и пушча.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го дочека Јована, си дојде и Митра од колибата за некој и друг ден и Толе една квечерина си зеде збогум од обајцата за подолго време.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во тој момент еден овчар, од кого разбраа дека во овој крај уште нема потери, доведе еден Мегленец, селанец од Пожарско, кој штотуку си дошол од Воден, испратен со специјална порака до самиот востанички штаб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што си дошла ти самичка без сина, без штерка или немаш ти роднина, иста кукавица?
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Велат ќе мерат, што ли, а некои пак зборуваат ќе си дошле луѓето онака, да се одморат во планинава, да се надишат чист воздух...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Каде и да е, ќе си дојде тој во Влае”, си повторуваше одејќи кон поликлиниката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во таква ситуација, ти како верверичка на плоден орев се поместуваш сѐ на покрајните гранки, готов да се изгубиш во мракот од каде што си дошол.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пак ќе ме оставиш сама. Каде сега? Нели си дојде дома?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Боге се мислеше дали да наврати во првото гратче за по еден варен ѓеврек или да стисне заби за топол бурек во првиот град, кога Кате проговори: - Одвај чекам да си дојдам дома.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некој касмет поголем да ти наврти таму да си спечалиш, пак да си дојдеш да те жениме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Обесвестениот полека си дојде на себеси; нозете му се смирија, згрчените прсти се исправија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас тетка Рајна не ја затекував веќе дома кога ќе си дојдев од училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден друг ден кога татко ми си дојде на ручек, видов како носи под мишката една необична книга, и откако се помисли каде да ја стави, ја отвори вратата од шкафот и ја остави таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Мама е папа, ќе си дојде, ќе ѝ донесе на Ели играчка - се обидував да ја залажувам кога бев сама со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А овде ги применуваме најдобрите начини за пациентите да си дојдат на себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А вие што мислите – што е лудилото? Нешто монструозно?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара не е луда,“ му реков. „На Клара само ѝ треба време да си дојде на себе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А знаете како ги лечат во Париз? Со страв!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни велиш оти си дошол кај нас со љубов и со чисто срце да ни проповедаш за Радосната Вест, како апостол на Христа, најблизок до Учителот во зборовите и во делата свои.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вујкото, ограбениот маж, кога си дошол на себе и кога сфатил колкав срам ќе јаде во селото ако се врати без жената и штотуку роденото, кон грабнувачите ја насочил полицијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неочекувано бедното човече скокна и пред домаќинот и другите да си дојдат на себе, да го зграпчат или да го соборат со удар, се стрчна и со скок на преплашен јарец ја прерипа искривената ограда од прачки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот паднав на коленици зад кошот и се мачев со мачењето на тој грч од црно и бело тесто на месо и на ткаен лен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом ми пишете да си дојдам крилја ќе си ставам и веднаш ќе се најдам овде кај вас.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: Ако си од благо, благо да ти дам (кинисува и со себе си): Ааа... ќе се рече стројница си дојдена, Е не ќе те измие.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
БАБА АНЧА: Само гледај, синко, што побрзо да си дојдеш, да не ти венее невевчево.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тоа сигурно ќе фати место, ќе ги исплаши и сами ќе си дојдат овде како рибине во колцине од даљанон.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
САВЕТКА: Добри луѓе не се сакале... (се ракува). Добре си дошла...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сега се глодаше заради тоа. Можеше да си дојде тука и сам и тие со ништо не му го олеснија неговото доаѓање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прикажуваше една шега дека еднаш ѝ напишал мајке си да му прати пари да си дојде додома од градот, до каде што стасуваше железницата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Туку, да не бараме ништо еден од друг, тоа само ќе си дојде, така е подобро и така најмногу би ни одговарало и на двајцава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тебе како да не ти е мило што сум си дошол порано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како да му беше непријатно што си дојде дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Треба да се отргне извесно време од оваа бркотна средина, да појде кај своите, таму на лозјето. Ќе се одмори и ќе си дојде на себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Човекот не закажува па со часови чекаш додека „ординира“ во истата соба, па ги гледаш туѓите проблеми и ти е срам дека си дошол малку волја да „купиш“, за да те поттурне.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ако денес не стигнам, секако утре ќе си дојдам пак, понавреме од денес... едно час, час и пол пред да отворат, па ќе си бидам меѓу првите дваесеттина...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спахиите можеа да ги вратат назад, а можеше и да се случи тие што ќе си дојдат по нив да ги земат на подбишега дека од страв од Турците побегнале од полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вечерта си дошол од нива заедно со друзите аргати, седнале да вечераат и сиромајот му текнало оти ѓоа српот си го забораил на нива; рипнал од трпезата, без да јадит леб, и отрчал на нива за да си го земит српот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И тогаш си дојде татко од Преку за да ја види мајка. 17
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не си дојде, вели, ама ти пушти писмо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега знам дека изутрина ќе си дојде, ако може да си дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Си дојде Ангеле, вели, сега ќе дојде Ангеле, ќе промрмори и пак офка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ами зошто и тој не си дојде, прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, некако се освестив, се приповратив. Си дојдов на себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добро, ќе си дојдам , ми вели, ти оди, а јас ќе си дојдам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно некој му пишал, или му кажал дека е болна и му порачал да си дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Баба ми ме зеде мене за рака и ја крена Љубица, а прашалките ги стави на колкот и така нѐ однесе дома и уште се обидуваше да ме лаже – ќе си дојде мајка ти подоцна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш учителот и учителката ми рекоа: Милице, па ти си заслужила, убаво учиш и убаво пееш, а гледаш како си ослабнала и си дошла недооздравена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев на нива, работев, а дедо ти Тасе си дошол дома од орање и си легнал да се одмори.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Никогаш не враќај се по истиот пат по кој си дошол“, рече Џулија како да му објавува важен општ принцип.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се исмеа пашата: - Будала! Знам дека си дошол за тоа!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Добро што си дошла кај мене да се посоветуваш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зашто се јасни изгледаат нејасни, прости ми Исусе, си рече попот Ставре и се скубна за брадата за да си дојде на себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој си дојде во Стамбол и почна да си го реди личниот живот – пиењето и харемот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но кога ги затворија однадвор и ги оставија сами, си дојдоа на себе и се распискаа секое за своја сметка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Милка не може да си дојде на себе, се крши во себе и во снагата, си ги плетка рацете и не знае кому да упати друг вресок.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
БОЖАНА: Не слушај го свату...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Проклет да и е коренот!... И големо и малечко нишан носи од неа за цел век!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Си дошол огништето да ми го растуриш!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И не година, не две. Години, години да изврват; скотски да живееш, пари да збереш, додека да имаш лице дома да си дојдеш!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ела, Коле... (Го прегрнува Колета). Татко ти не ќе си дојде... Никогаш не ќе си дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Гимназистите си дојдоа од Прилеп во градски алишта: палта запетлани до гуша со жолти петлици, пантолони со широки ногавици и нови углеисани фесови со нови пискулчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста со душа го чекаше. Велигден да си дојде Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си зеде збогум од „добриот дедо Стале" и, потпирајќи се на стапот, околу мракот си дојде дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Сѐ нешчо и виде, и чу безбеле. Ете, јас чу оти поп Петко, излегол од Жиовчевите и си дошол кај ќерка му Бисера, најсна ли било?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Велигден рано в црква одат само старците, стариците, мали деца, момчиња што си дошле од овци, од говеда и моми што сакаат да се причестат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И си дојде, навистина си дојде и навистина со вујка си Ѓура и некој си Димитрија Попов, претседател од Старавина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И си киниса, си дојде дома. Бидејќи никој немаше дома, Доста не можеше да го таи своето задоволство, та и сама почна да потпева некаква грчка песна и дури ја заигра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Една неделина, кога Трајко си дојде од пазар, каде што беше пратен од браќа си да продаде јагниња и направи арч за вршење, се собраа сите петина да видат што донесол пазарџијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И сега, кога Тода разбра оти Крлето се искубало од стапицата, и дојде мило и не можеше до дома да си дојде од задоволство оти таа прва ќе и ја каже на золва ѝ Нешка пријатната новина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така со „добро утро" со „живот со здравје", со „аирлија, амин", си дојдоа каде „Волча жила".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го извади ќесето и му ги фрли трите лири, та станаа обајцата и си дојдоа у Сукалови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На краот на земјата да знам со него ќе ода, туѓа аргатка по полињата ќе стана и од него не се дела. Само да си дојде ошче еднаш!“ ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот велеше: — „Коа ќе си дојде на годините, ќе истера наеднаш како видан на пролет".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И утрото, уште со видело, си дојдоа нашите свадбари в село со сите дарови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И сега, редот го носеше Илка да си дојде. И си дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си дојдоа дома. Невестата Митра лицемерно се израдува оти се свршила работата, му изнесе на Илка нови алишта, капа, чевли, нова гуна и сакма од конец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На првата редовна служба Петко беше ракоположен за ѓакон, утредента за свештеник, и откако владиката го испраша дали ги знае сите поповски марифети, а особено откако ги брои Трајко дваесет и петте златни лири, нашиот Петко ја кладе в џеб „грамотата", си ја наметна шапката што му ја купи самиот коџабашија за спомен и си дојде в село како вистински поп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И како да не го чека? Од свети Атанас, кога Илко наврте пуста „Опстраница“ сѐ на сѐ двапати си дојде на преслечување.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сукаме, готвиме, пржиме за Бугарчињата, си дојдоа Србјаците и Грчулињата и немаат ниет да си одат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓу овие прозорци, над самото огниште во ѕидот, има „мазгалка" (едно малечко камарче) во кое стоеле во старо време огнилото, тратта, кременот и неколку страка борина, та кога ќе си дојде домаќинката подоцна да знае каде ѝ е „виделото".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога си дојде она сирота, кога разбра и место си ѝ нашол?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си дојдоа дома, ги распростија алиштата по драговите да се досушат и седнаа да си плетат кај Бојана, оти пак да не си дојде Ристе со маските и да замине за Прилеп!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ти си дошол! - изненадено одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ги продадов дрвата, купив сол и со време си дојдов. Еве и пари ти донесов! - горделиво се пофали Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се расчу низ село оти Силјан Божиноски си дошол од аџилак.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Целото лето и есента што шета Силјан со дуовникот и на ден Митровден си дошле во Прилеп и извадил дуовникот пари да му плати на Силјана ругата, колку што беше погоден.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- „Што се срдиш, мори ќерко, толку, ѝ рекла свекрва ѝ, чунки тогај си дошла од работа, што зијан ти се стори?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Немој, мори мајко, не плачи за Силјана, ѝ велел Велко, оти за Велигден ќе си дојде аџија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Седи си мадро и не прави будалштини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така вечерта и Пеце си дојде дома и после со денови имаше што да се раскажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Што ја сотирате рибава... Тие како што си дошле, така еден ден ќе си заминат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Делата на Добре, најдобриот човек на светот, си дојдоа во својот сакан свет.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со нежен насмев кој заблеска дури до очите на самовилата, и уште понежен глас, тој одговори: - Ако е речено од господа и од кралот Вок со едно око “печеното“ ќе си дојде само по себе.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Циљка почека да престане смеата и продолжи: - Два дена по доаѓањето на италијанската слобода, дома си дојде дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се оттргнуваше од таа занесеност кога до неа допираа, како далечно шепотење, зборовите на дедо: - И кога дојдов до претсело, враќајќи се од пазар во Костур, каде за секого купив подароци, тогаш истрча тоа пусто куче на Нановци и гав од тука, гав од ваму, јас брани се со стапот, ама тоа а да ме касни, а да се фрли врз мене, пат не дава да поминам и јас, видов не видов, му го фрлив фустанот што го имав купено за Циљка и така си дојдов дома жив и здрав и вас ве најдов уште поздрави...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гнило си ојде, расипано си дојде...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одамна ли си дојден?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сега и овој е упропастен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајката Перса од задниот дел на градината донесе малечко емајлирано ќумбенце и кога си дојде на своето место веднаш десно до вратата и кога се наполни со дрва, ја наполни одајката со топлина која чиниш доаѓаше директно од срцето на мајката Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зборуваш за деца, а не смееш да кажеш дека си дошла по детето свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си дојде Апостол Макаровски, ќе се собува и ќе вели: Барем нозеве да ги пуштам на слобода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сѐ е ново! - зацрцоре Врапчо. - Штркот си дојде од југ, си дојдоа и ластовиците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Весна си дојде од училиште. Уште од вратата извика: - Тато, во нашиот град е донесен камен од Месечината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во дланката ми блескаше нејзиниот прстен и ми се причини уште поубав одошто кога го гледав на тезгата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Замижи ги очите! – ѝ реков веднаш штом си дојдов дома од летување. - Сега отвори ги!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)