Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа без оглед на годишното време си беше пред училиштето, тука, пред куќата на учителот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Рѓата си беше рѓа но, гледај, се покажаа некакви букви.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Меѓутоа, како што станува често, и ова колебање се заврши со бездејство и сѐ остана како што си беше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Трајко си беше пристар и тевеќелен човек и не подозираше никакво сомнение во Толевото често навраќање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кога вистината ќе си беше цела, непроменлива, само тогаш сакаше да ѝ ја соопшти.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Најмногу земаше ќеманеџијата и, на крајот, дури беше дајреџијата. Таков си беше редот, од век, меѓу чалгаџиите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го стегна уште посилно тагарецот и го напипа писмото. Тоа си беше на своето место.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Режисерот, кого Ване уште не го беше видел, си беше во штабот, меѓу раководителот на градилиштето и главниот инженер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си беше заминал. Тоа беше причината на глас да се засмеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Селман брадатиот, татко му кому му пратил поздрав, без веќе да жали, бидејки за крвта на брата си беше го фатил, — глава му одзел на Али.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Таа година посакав да научам да сликам. Долго време си бевме туѓи со Зигмунд, и со таа моја желба одново започна нашата блискост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден коњ, дали од студ, дали од глад, си ги беше изгризал градите, си беше направил дупка преку која си го гризнал срцето и го иззобал како смрзната пченка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Си беше еднаш еднаш едно убаво русокосо девојченце кое живееше блиску до шумата“, почна да чита мајката, како суптилен вовед во успивањето, кое тој го презираше.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури сега сѐ си беше на свое место.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној сакаше да доаѓа по него. Тогаш нека си доаѓа, и нека оди во триста ѓаволски мајки. Напосле, тоа си беше негова работа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се шегачеа меѓу себе. Сѐ им почнуваше со зборовите „си беше еднаш еден Банаќанин...или Бачканин и така тој...“ и секогаш шегата завршуваше со потсмев на оној вториот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тој отсекогаш си беше на грижа на жителите на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пусти Словенци, отсекогаш си беа Европа здај.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

-Што јужније, то тужније. Ова си беше на времето одомаќинето мислење во нашата бивша татковина.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стариот Елиот си беше сам свој „наемник“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Две милји подолу од патеката од стариот Форт Евинг, тој се најде лице в лице со едно ужасно суштество, кое го викаа Кинг Џејмс,17 качено на застрашувачки бесен коњ од расите растени на Кентаки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За Татко и двајцата блиски пријатели, покерот, и покрај сѐ што можеше да се случи, си беше само игра, но многу важен беше муабетот во текот на играта.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Поради тоа, семејството во тоа време мораше официјално да го носи името Јовановиќ, иако за себе и блиските си беа Јованоски.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но тој си беше во својот картагински рај, опкружен со светот на Бројгел и убавата Паола, користејќи ги раскошните сончеви зраци во својата градина, во сенката на палмите и расцветаните портокали Како да се најдов во хамлетовска дилема: да се однесувам како висок чиновник, од профилот на амбасадорот Тунчер или како амбасадорот Пико некогаш, храбар дипломатски донкихотовец.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ние бевме веќе израснати и не ни требаше многу таа жена, но сепак таа си беше вредна како домаќинка и беше многу културна жена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Речиси исто толку нагло како што си беше замислил, таа ги тргна алиштата од себе, а кога ги отфрли настрана, го стори тоа со истото она прекрасно движење како да беше отфрлена цела една цивилизација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие не ѝ беа верни на Партијата, или на државата, или на идејата, тие си беа лојални еден на друг.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Исхак бег, како што си беше срчен и умен, си натрупа не само богатство, туку и подигна во своја слава колку верски градби, толку и неверски.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А јас си останав спокоен каков што си бев и пред тоа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

– Их, што си бевме раат досега, бесот да ги фати, што ни го расипаа – почнаа да се жалат старците што останаа со попот и ќефалијата. Тие знаеја што значи Турчин.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Цветано, моме, Цветано галабо, Цветано, моме, Цветано!... Помниш ли, моме, знаеш ли, галабо, кога си бевме малечки.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ми се бендисуваш. Тоа си беше поубаво. Немаше тогаш ни мерници, мелници, како ли се викаат?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: На туѓа жена око да не фрлиш.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Затоа тој си беше „божја бубалчица“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лоши јазици зборуваа по село дека дедот поп си ја припитомил снаа си кога момчето ѝ го зедоа Србите војник, но тоа си беше нивна работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Војничето сакаше да го продолжи разговорот, но Мајка си беше со ниет да си ја мине границата што побргу.