секој (зам.) - нов (прид.)

Секоја нова рожба беше празник за Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
НОВОГОДИШЕН КОНЦЕРТ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: ни отпосле не ни е јасно дали го слушаме или го гледаме традиционалниот Новогодишен концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ним најтешко им паѓа што ждригањето е забрането и во паузите меѓу два валцера на некој од Штраусовите и што ептен се препознаваат преправањата и вештачкиот занес од музиката и особено од ѕвонот на прапорците што може да се слушне и при јавањето камили, на пример. (Вистина: дали некој од Штраусовите јавал камила?)
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Поетот Матеја Матевски во занес ја црта мапата со улицата на својот прв детски плач во Истанбул и со повлекувањето на секоја нова линија сал туку се допрашува: само во песните ли бива на Босфорот да е подножјето ем на Бистра Планина, ем на Андите?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секоја Нова година е исто: на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секоја Нова година е исто: ни отпосле не ни е јасно дали го слушаме или го гледаме традиционалниот Новогодишен концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во секој случај истиот тој ден но вечерта Иван самиот ми призна дека Даскалов му подрекол некои слични нешта, веројатно настојувајќи да пронајде оправдувачки околности во врска со исчезнувањето на неоткриениот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имав впечаток дека Иван сфаќа оти од секоја изречена претпоставка произлегуваат многу многу нови прашања; дека постојат и премногу патеки, и дека секоја нова патека е всушност патека на заскитувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-На пример, таков одвратен факт - почнува тој и ненадејно се преобразува: зазема некаков антички став, бледнее, станува сѐ помрачен, а во неговите очи, кои наеднаш се отворени неприродно широко, се пали чудна мешавина од пакост, тага и демонски начела.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Царицата Ана Ивановна во една прилика науми да се подбие со Херасков дозволувајќи му да пишува стихови само под еден услов: секоја нова песна да ја носи држејќи ја во забите и одејќи на четири нозе низ сите дворски анфилади!
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секоја нова естетика, што тој недограѓанет селанец не може да ја препознае како гајда или опинок, како зурла или тапан, макар таа и да произлегла од гајдата, зурлата и тапанот, за него, господа, е комунистичка естетика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Постојано со секој нов што ќе влезеше во салата го очекував татко ми. Може ли тој да не дојде?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да го слуша до наситка рикањето на тој спалавен јужен ветер низ длабините на нераскрчената шума; тоа се плискаше како некоја пробиена брана, носеше една прекрасна топла раздразнетост во градите, носеше некоја одврзаност и пребликуваше со секој нов налет, спитомувајќи со својот допир сѐ, а целата шума како да никнеше наново над таа недогледна белина, секоја бука во неа како да се исправаше одново, отфрлајќија од себе задреманата прибраност, онаа притаеност во тесниот канал на срцевината, трубејќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште и секој нов затрчан меѓу темните дрвја и уште со првиот скок судрен со тој ужасен сплет и исчезнат во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Завивањата почнуваа веднаш крај нив, на неколку чекори од нив, тоа ги тераше при секој нов писок да се ребрат, збрани во студените трпки на страот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Онаа густа топлина, онаа топла, мека болка, сега го заплиснуваше при секое ново и заедничко нивно пречекорување, а еднаш таа не можеше да не почне да му се насобира во грлото и тука да го грее, да тлее меко, згуснувајќи се, сѐ додека не беше свесен како тоа почнува и да му се тркала по двете страни од лицето надолу, кон слепоочниците со еден ист таков жежок и мек допир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ наоколу беше подредено во една волшебна ритмичка игра, сè се носеше по оној плисок на водата под него, а тој секогаш наново ѝ се радуваше на секоја нова извадена штица, на секој нов изработен и раздробен трупец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги тргаше гламните и ги фрлаше по секоја нова четворонога сенка што ќе се приближеше до неговото дрво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секој писок, секој нов скок, секој празен заграб на секоја болка во празното удирање на голите очници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го завршив серијалот. Секоја нова епизода ја запишав токму овде, за да остави неизбришлива трага од мене. За да не ја однесе ветрот. Впечатливи копнежи на несмирени лавовски грла.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Секој нов момент, секоја нова идеја е ново искушение.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како со секоја нова играчка, така и со оваа ми помина ќеифот за играње.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И оваа година, како што тоа го правеа секоја нова година, газдата Вајс и жена му Хера приредија заеднички пречек со персоналот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И жали што секоја нова ноќ во која долго ги гледа блескавите ѕвезди му станува минато.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа секоја Нова година, на ден – два пред најлудата ноќ организираше забава за станарите на зградата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Секоја нова политичка теорија, сеедно како се нарекуваше, водеше назад кон хиерархијата и крутото уредување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во секоја нова варијанта на социјализам што се појавуваше од 1900-тата наваму, целта за воспоставување слобода и еднаквост меѓу луѓето сѐ поотворено се напушташе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој туѓинец, за кого ништо повеќе не знаеше од тоа што самата го откриваше за него со секоја нова средба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со секој нов што ќе навратеше во библиотеката, се здобиваше со ново искуство. Стануваше посигурна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
При секоја нова средба, на Богуле му се чинеше дека Злата се менува: станува побујна, повозрасна; ја загледуваше скришно и забележуваше дека секој дел на неа се менува: градите понаддадени, колковите пообли, косата подолга, гласот посигурен, одењето поцврсто, погледот посериозен, лицето пополно, прегрнувањето поцврсто.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
При пребројувањата што лично го изведувам доаѓам до многу чудни заклучоци, при секое ново пребројување нивниот број се зголемува за по неколку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Очекував да го соопшти и она познато обвинение, до кое тој многу држи: дека никогаш не сум се соживувал со страдањата на несреќните поединци, и дека за жал не сум ја разбрал додавката: "на заслужните и кога ќе згрешат не свртувај им го грбот". (Сакам веднаш да додадам дека изгледот на Привидот при секоја нова средба е сè понестварен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Изречувањето на секоја нова и поинаква мисла од оние што дотогаш биле присутни веднаш ќе заземеше место во нејзината насмевка па и во однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Недоразбирањата и пријателките секогаш одат рака под рака? - рече Јана гледајќи кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, вели старчето – секоја нова етапа го следи истиот ред.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А голото во век и веков си е праисториско место каде што пред секој нов самрак пеперутките наоѓаат пристан на голите дланки брчкосани од толку многу прочитани судбини.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Инаку, синот се сонува само вертикално, како и секоја нова надеж.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Не можам ни да го предвидам, во телово и душава ја чувствувам паниката која ме окупира, епицентарот на случувањата се менува со секоја нова бура од натприродни настани.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За се ќе најдам објаснување, причина и последица, но не и за мојата приказна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
В не веруваше во Дедо Мраз ниту кога беше дете, иако секоја Нова година наоѓаше подароци под елката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)