ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Светот е нешто што секогаш е медиски посредувано и секое искуство секогаш е во некоја интеракција со сопствената рефлексија.

Меѓутоа, изгледа дека малку од тоа е во состојба да стане нешто повеќе од програма највеќе поради вистината на поставеното барање: еднократноста на секое искуство (“потребна ни е музика без проба”) бара свест испразнета од навиките и клишеата на мислењето, секогаш спремна на “било што што ќе наиде”, т.е. свеста на просветениот човек, а тоа на макропланот на општеството е прилично тешко и нереално да се очекува.

И токму како што голем број уметнички дела што силно ни го привлекуваат вниманието се нечисти или мешовити во однос на стандардот што го предлагам, исто толку нешта во нашето искуство кои не би можеле да се подведат под поимот уметнички дела имаат некои својства на уметнички предмети.

Но, секое искуство во кое даденото се диференцира на кој и да е начин, не е наивно и не е вродено, колку и да изгледа така.

Како што Зонтаг напишала во „За стилот“ наредната година: Стилот е поим што важи за секое искуство (било да зборуваме за неговата форма, било за неговите својства).

Иако анализата не ја изнесува со такви поими, нејзиното сфаќање на стилот лесно овозможува поимот на стилот да се прошири и да се примени на прагматиката на кампот.

Секој од нас мисли сопствени мисли, има сопствено искуство, а секое искуство се менува и додека мислиме, јас говорам, а современата музика се менува.

Преокупираноста на Зонтаг со значењето на кампот како стил е она поради што сѐ уште и денес вреди да се чита нејзиниот есеј за кампот.