Пандо ја седна и излезе од бараката и дури сега, кога сонцето му удри в лице, од неговите очи потекоа тешки, горчливи солзи. Не ги брише.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Подава раце, го допира подот и пак со скршен и тивок одвај чуен, а ту прониклив и здавен, глув, тажовит и болен, мајчински топол сладок шепот, моли: - Стани, Ристе, стани чедо на мајка, стани...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Несреќата ја стегна за грло и и ги потсече нозете.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Секоја мисли дека е за неа и секоја стежнува срце пред да ја удри болката.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)