себе (зам.) - сонце (имн.)

I. Чудесното во градот. Само на себе храна. Само на себе сонце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)