ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Зошто трагата (ниту присутноста ниту отсутноста, од другиот крај на бивствувачкото, ако не и бивството - а секогаш ме интересирал самиот ивичник на негативните теологии, на пример, во Comment ne pas parler (Како да не се зборува) /Psyche/) “е” она што ја придвижува филозофијата и со самото тоа ѝ се ускратува, се спротивставува на строго онтолошкото, трансценден­тал­но или филозофско разбирање во општа смисла?

И ако литературата, според моето гледање, задржува за себе некоја повластеност, од една страна тоа е затоа што таа го тематизира настанот на пишувањето, а од друга, поради она што во текот на политичката историја ја врзува со начелната овластеност да „каже сѐ“, што пак на единствен начин ја приведува кон она што го нарекуваме вистина, фикција, привидност, наука, филозофија, закон, право, демократија. 4Кој беше влогот за тие описи?

Штом излегов од пивницата чув зад себе некое свиркање и се зачудив, се свртев, а пред мене излезе она старче со големиот земјен сад со пиво.

Еден вид проклетство; за да сокријам во себе некоја одамнешна вина. „Кажи, си пиел ли?“ Брат му го крена погледот.

Над нив уморно се влечеа мрзливи облаци; сонцето им поставуваше врели, боцкави пречки но нив ги распнуваше болка на згусната влага; се слечеа и ги параа своите шавови на секој зрак, а земјата, споулавена од жед, притаено ја исчекуваше нивната милост. „Тој не е слаб“, извлече жегата непознат пркос од Јана. „Не, тој не е слаб.“ Иван првпат насети во себе некоја непозната и чудна врелина од што неколку запци во неговиот механизам закрцкаа. „Ти знаеш - не е слаб, нели?“ „Не ми веруваш?“ го измери таа; сѐ повеќе мислеше на тој Отец Симеон. „Ти верувам.“ А чудото од осмиот рид му шепна - не верувај, докторе.

Едо, здогледувајќи ѝ ги нозете над коишто високо се вишеа нејзините рамена, почувствува во себе некоја сила што чиниш сакаше да го фрли кон неа како ѓулето од топовската цевка кога ќе прсне капислата.

И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.

Ајде, најди во себе некоја здрава жиличка пушти напролет некое листенце, па ќе долета кукавичката, ќе слета на тебе, и ајде - кукавица кука на зелена бука!

А, тебе ти е потребен за да ставиш врз себе некое килце, инаку ветрот ќе те дувне – си мислам, но не ѝ го велам тоа.

Разговорот го прекинува мајка ѝ.

Ми се причини дека моето прашање малку ја зачуди.

Си чуваш ли за себе некоја своја тајна или, штом се има најдобар другар, од него ништо не треба да се крие?

Неколку книги. Секогаш, така, носам со себе некои книги.

По нив замина и таа нивна залеликана песна, оптегната, како најдолга опашка од најстрвната комета, што ја имала во себе некоја ноќ, секогаш испиштувана од прежилено, улетнато грло, и разнесена низ ноќта, воопшто без да ја нарушува нејзината тишина.

А тие двајца во неа беа останати сами за да си свршат меѓу себе некоја своја работа во четири очи, како купувач и продавач, како купувач и џамбас, а тоа, наеднаш, беше всушност толку просто, така што дури и тој сега ја сфаќаше сосема добро упорноста на мршарот под себе.

Земјата како да симнала од себе некоја збрчкана и мртва кожа; си можел тогаш со ноздри да ѝ ја почувствуваш топлината.

Големиот препород на денот ги вратил луѓето во благост на обичен живот во кој сепак можела да се споменува Јоакимовата Повест ради страшнаго и втораго пришествија Христова.

Точно беше она што го бев слушнал за неа: разлеваше околу себе некоја таква состојка (да ја наречеме илузија) што ве опијанува па вие верувате дека ви е на повидок облак создаден во миризлива градина, од нејзините цвеќиња.

Но, изгледа дека оттогаш пак се појавувал овде-онде, секогаш преправен во калуѓер.

Така завршува оваа приказна. Но, јас секогаш се прашував дали тоа предание не крие во себе некое подлабоко значење.

И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.

Потоа мајка му го закла петелот што го имаше ветено за да му ја стави главата во гробот на Илко како курбан - за да не повлече со себе некој друг од фамилијата.