се (зам.) - толку (прил.)

Тие се, веќе рековме, гестови на улицата, а тие гестови се толку едноставни што не изискуваат никакво објаснување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тие не се толку безгрешни како што се прикажуваат.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Југословените, кои не се толку мнгоубројни како лани, изгледа како да го резервирале за себе хотелот „Славјанска беседа“, додека патниците од Запад најчесто се определуваат за „Рила“ и за најмодерниот софиски хотел „Плиска“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Па сите одговори се толку едноставни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некои се бајаги грди, а некои пак се толку примамливи што веднаш се проектираш себеси на нив, опкружен со имагинарна шопска и небесно ладна жолта.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка му вели: Што ќе му се толку!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се случува импресијата од бележникот да ја префрлам на компјутер, без преправки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ако се толку упорни, а расказите божем бавно, не мачи се толку да пливаш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Напред одеа попот Ставре и робот Бошко, а до нив самарџијата Димо и стариот Пајко, сите стискајќи се толку за раце, небаре некој се беше устремил да ги раздели.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Де, де, не радувај се толку! Некакви „овесари“ се! - тврдо и сериозно рече старецот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па затоа и не измачувајте се толку за да пронајдете, да одберете и да купите некој подарок за мајка ви.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Но, мухамеданските темници се толку темни мразни и омразени што и носталгијата ја губи смислата Во нив на сонцето мислам само по сеќавање.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)