ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На крајот, сосема ретроспективно, со тешко срце, и со едната нога веќе вон исцртаните контури (што локва од Сенка прават!?) на однесениот (кој секогаш и бил однесен, карактеризирајќи се токму со тоа деридијанско Не-присуство!, но сепак...) „леш на постмодернизмот“ (и богами пак отворајќи цела дузина прашања за „гацањето по /во/ себе и за оние мрачно преемблематизирани субјекти и објекти на Лакан...),

Како некакво тотално прочистување, аскеза речиси, при што почисто ќе се лоцираат оние пар ентузијасти („фрикови, особењаци, откачени”) коишто се токму некакви столбови на духовност на оваа инаку моронска социјална градба?

Потоа додаде дека со проблемите што јас сум ги актуализирал се бавеле други специјалисти за оние Кои не се токму во соответното одделение на Бардовци.

ПРИЗНАВАМ: Призрак п. Сенка е некаков тип на „Постмодернизам за деца”, тука некаде покрај, или во едно искривено огледало соочувајќи се со оној „Постмодернизам за деца” на Лиотар, обидувајќи се да биде една сублимирана реакција на него.

Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.