се (зам.) - насмеа (прил.)

Чанга се насмеа и ние со овој рефрен на песната што не ја знаевме сета, следени од нашата Сталинка, влеговме во дворот поминувајќи низ долгата авлија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се насмеа и, за да нѐ ослободи, нѐ прашуваше за татко ми, за семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој не можеше да се сети. Тогаш трговецот се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Тука ли е Никола? - праша Грујо. - Ако не е тука Никола, тука е меаната, - се насмеа момчето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Чудна книга! - се насмеа Гоце. - Уште почудно и благородно мастило! - го дополни Даме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јас ги препознав. Пази да не наседнеш!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Си ни притребал ти со твоите компири, - се насмеа Миле.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Арна прва среќа”, се насмеа тој во себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Бравос, нунко, - се насмеа Орде. - Така ѝ требаше, нека те памети кога имала со тебе работа!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На балконот од конакот се појави пристар човек во шарена ноќна облека и навистина му се насмеа на Гузепа и другарите, по кое испушти едно „Buonа mattina, buona mattina signori".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ха, ха, ха! — се насмеа мудурот, a по него и јузбашијата. — Што убаво местиш муабетот, бре коџабаши.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Мислите, ние трева пасиме, бре чорбаџи Трајко?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, какви арамии, Трајко, — јас ли на старост ќе и бркам тиа работи! Не ме гледате една вреќа коски су се сторил и ошче се плашите од мене, баму бељата — и се насмеа под мустаќ да не се забележи тревогата во него од вистината што ја погоди овој негов продаден комшија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во следниот момент веќе тој лукаво му се насмеа и си ја избриша со белото шамиче потта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Мене не ми личи, - се насмеа дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А, - се насмеа доктор Коста. - Па тоа е некој градски збор. Го истресов онака, без да мислам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас тоа навистина го доживеав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дедо ми се насмеа, за малку лулето не му падна од уста. - Ти, детуле, си сонувало.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Се плаши од сеништа, безгласно се насмеа Панчо. - Да го затресеме малку?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Не се Задушници, се насмеа Кузман; сепак му подаде поцрнет цванцик, сплескан уличен отпушок.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја издолжи шијата и се насмеа некако од срце, срдечно, татковски.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Удри со белата платнена чевличка по калдрмата, чиниш ќе заигра и одново се насмеа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога Филозофот погледна во чудното сочинение на масата, се насмеа; за првпат откако го видов, се насмеа и потем рече: „Сочини препис на ова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Па зарем е ништо да се биде другар?“ праша жената и пак се насмеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се насмеа: - „Го гледам снегот на гранките. Мала светлина што блеска и издржува“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Рада незабележливо се насмеа со коментар, но само за себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада само се насмеа. Сакаше да ѝ открие сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Води ме, само немој да ме носиш, - се насмеа Рада додавајќи - Значи тоа е твоето омилено место за егзекуција на твоите „трофеи“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Зборот строги е премногу благ... Ми ја мерат секоја слободна минута, времето ми го даваат во лажиче, како сируп. - Ха, ха, ха! - се насмеа Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова му доаѓа како реципроцитет, бидејќи ти веќе го запозна мојот татко. - се насмеа Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одврзувајќи ја панделката Рада се насмеа. - Гола романтика, нема што! - Сето тоа сместено во кутија за чевли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А за тоа ти треба уште подготовка, - се насмеа Рада повторувајќи - Јок, јок!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На именката девојче, Ивона слатко се насмеа, но Виктор вистински ја гледаше така.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мислиш да го претвориме во питом? - се насмеа Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа е сигурно поинтересниот дел... - се насмеа Томо, кој веќе го порачуваше вториот литар црвено вино.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, тоа е судбина на жена мажена за војник. - Се насмеа Јана, тешејќи ја Снеже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се насмеа, со желба истото тоа расположение да го пренесе и на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се обѕрна околу себе и погледот му се насмеа додека го одмеруваше нараснатиот куп црвеникави штици, нафрлани на подот, уште топли од неговиот допир, а од другата страна смалениот за една добра третина куп на истркаланите трупци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пламнав кога Арсо Арнаутче се насмеа: „Некои сакаат да им помогнат на ќерките кога татковците не се дома.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен што се обидуваш да им помогнеш на жените кога не им се мажите дома.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гавранот добродушно се насмеа и ме повлече благо за нос.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Психичко злоставување!“ – беше одговорот на професорката која сезнаечки и пркосно се насмеа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Те каниме на мал излет.“ Се насмеа. Ведро поколение.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А сега шибај, дождалец, се насмеа. Темно се развеселуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Старец?“ без злорадост ја праша. „Не...да.“ И се насмеа. „Се претставува смешно. Отец Симеон.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој не се насмеа; се повлече еден чекор и го измери коњот со едно око, какви девет илјади за ребра и четири нозе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не пијам. Можеме и овде да разговараме.“ Се насмеа: „Не мислев никаде да ве канам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бакшишот се ширел на Балканот како барутот рече во шега Татко, а Камилски слатко се насмеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Девојката се насмеа воодушевено, очигледно сметајќи го тоа како комплимент за совршеноста на нејзиното преправање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А таа одврзана не лае на секого! — се насмеа и се опули во Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И кога ѝ текна оти Бојана ја задои, на глас се насмеа. — Ахахаааа — и-хии !. ..
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Хаха, ха и хихи! — се насмеа Бојана гласно и се слушна дури на конакот, та и стариот мудур погледна преку отвореното пенџере, кое гледаше кон перачките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Грлото му се исуши, не може плунката да си ја голтне, а ете Бојана, проклета Бојана, пак го праша: — Тебе те прашам, море сому, шо не кажиш кај одиш? — и пак се насмеа сама и застана пред магарето да не може да помине.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Нешка се нацица убаво и ѝ се насмеа уште некој и другпат на мајка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тода се насмеа, се сети и ја заврте главата со едно „а! ax! јас!"
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Види, види, кучка една! Ошче неизлезена од нашата куќа, почна за тамо да печали! — се насмеа татко и им ја остави грижата тие двете да го направат предлогот за даровите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Тука невестата Менка се насмеа и даде да се разбере дека сака да се нашегува на Илкова сметка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стрина Маловица се понамршти и кога виде манџи со расол, со јајца, па кога Доста ѝ рече оти и лимун ќе ѝ нацеди на супата, просто го искриви вратот на страна и се насмеа „подмустаќ“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Така ли е работата? – пламна кадијата и кој одамна беше ја заборавил случката со грабењето на мариовските деца, и пак се насмеа, па продолжи со извесно сомнение во Селимовото раскажување: – Којзнае!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка се насмеа. Ја прифати Татковата забелешка, но и комплиментот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам, се насмеа црниот човек треба да лежи распаран на прашлив друм, гаврани да се огледуваат во стаклата на неговите очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Како дојдов?“ Агентот се насмеа и се сврте кон Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмеа. На луѓето им недостига циркус, ми рече. Кловнови сакаат, смеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмеа барајќи го нејзиниот белег под десната цицка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмеа: „Под мои раце умре човек во болницата. По моја вина.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Богословот ја дигна главата, се насмеа: „Лажев. Не ми е роденден“, Му призна невесело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Граше, наше - се насмеа Евто - без тебе и без пиперки не можеме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пали, пали! Како оган е лута. - Пали, синко, пали, ама со тоа се фали! - се насмеа мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А затоа Жабариве се меки како памук?! - Се насмеа Анѓеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А тој се однесуваше како ништо да не слушнал. Само се насмеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Почекаа да го слушнат татнежот. Но не втаса до нив. „Негде далеку“, се насмеа таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во ред. И самиот може да го смисли одговорот. Се насмеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Не знам како се справуваш со проблемите, ама изгледаш бомба“, се насмеа таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Требаше да ми речеш дека ти треба оган. Ќе те услужев“, се насмеа таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тука Хорацио, за прв пат откако седнав на клупата до него, се насмеа на својот препознатлив начин – широко, гласно, тупкајќи ме по рамото: Баш така, миличок. Црв во газот!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Другиот мачор, што децата во дворот го викаа Ловџија, силно се насмеа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Му кажа една смешка – тој не се насмеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бабата го погледа, но не се насмеа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки со машата си го исцрни лицето, а со карминот на мајка си си нацрта смешни извиени мустаќи. Бабата пак не се насмеа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Лидија ме вика Зоран, - рече и се насмеа, а веднаш потоа праша: - Зошто ме гледате така?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Најпосле „Овоштарница“, но внатре плодовите беа вообичаени. – Постои ли во градов специјализирана продавница за јужно овошје? – Како да не! – се насмеа момичето со живи очи – Продолжете право, па по втората уличка на лево ќе избиете кај плоштадот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ти уште палто си облекла! - викна наставничката театрално и сиот клас се насмеа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нѐ виде во лицата ко дуњи, ко смил, којзнае ко што, и се насмеа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- И ова си го излажал, - се насмеа мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти се допаѓа, нели - се насмеа бабичката. - Земи си пак, ако сакаш. Зедов уште малку и ѝ заблагодарив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кога ќе почнете со чичко Кара да изработувате ситна пластика, ќе бидеме ли многу богати? - Да, - се насмеа татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ах, тоа си ти Веданче, - се насмеа. - Качи се врз мене и добро изгази ме. Ми се здрвиле нозеве.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ех, Бреза, Бреза, како стариче си, - тажно се насмеа таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мехмед паша се насмеа: „Ти си бил ептен будала, бре, ибн Пајко! Жена ми, жена ми!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А гласно се насмеа: „Добро си чул, ибн Пајко ефенди, добро.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ти сега ќе го проучуваш коранот,” се насмеа бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се насмеа Мехмед-паша: „Кога ќе одиш по вторпат, ќе ти дадам еден гаваз, па да видиш како портите уште од далеку ќе ти ги отворат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ќе се сетам на оној месец... ... – кога твоите беа во Индија? – ме дополни и се насмеа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ на тоа мислиш, само тоа го споменуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си се насмеа лисицата под мустак лакомо и си заспа мирно и задоволно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)