Полни му се очите со нив. Секој ден!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
„Можеш ли да ми веруваш“, рече, „дека се до овој момент не знаев каква боја ти се очите?“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Наоѓајќи се очи в очи со смртта, му навираат зборовите од дедо му Аврам: „Животот е ткаење килим” врвиш со сновалката низ него, редиш јаток по јаток, конец по конец, јазол по јазол, шарка по шарка и не му го гледаш лицето зашто го ткаеш од опачина...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Па на левиот тас да ги нареди пладневните тежини и оној часовник што чука 12 пати за конечно разбудување како од Ог Мандино, зашто залудно ми се очите отворени кога мижам со години да не видам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Кажи ѝ Семјоне", вели таа и се свртува кон него со кренати пердиња се до половината, око не ѝ трепнува.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)