се (зам.) - штрекне (гл.)

Веле се штрекна од Аргировите зборови. Да, скоро ќе приврши и оваа сезона, а тој Веле го нема добиено мајсторското писмо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајката се штрекна, потскокна исплашено.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Што, јас да живеам во таа пустелија! - се штрекна Светлана од помислата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа изненадено се штрекна, се вкопа в место.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се штрекна. Постоја малку збунета, потоа почна да штрака со рачката на вратата со желба да ја отвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Златна ле мајко света, ами ако е така и со Турциве? - се штрекна Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, да не го направи тој ова за Тодора? се штрекна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Овој ќе се штрекне и запира со плачењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одеднаш, како удрена од ровја среде бел ден, Маре застана како што одеше, се сепна, се штрекна, се засркна и се шлакна по челото: - Леле, колку зборови изреков, а ништо не кажав!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас како топ, - тамам се пофали Фоте, па се штрекна: Да не грчев? - Кој? Ти? Ни насоне.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дедо Мраз се штрекна. Разгледувај лево – десно, напред – назад, нема никој!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во тие денови не едно од децата туку ќе се штрекне среде ноќ, туку ќе скокне од креветот, зар мислите се виѓаваше во каква жалосна состојба се наоѓа, - просто го тера нешто и тој летајќи излегува од спалната. Птица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но кога ја подотвори вратата се штрекна и пак ја затвори, зашто во училницата седеа други ученици.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас се штрекнав и видов дека колоната пред мене ја нема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)