се (зам.) - чуе (гл.)

А затоа што се движи и гледа, тоа ги задржува стварите во кругот околу себе. (Merleau-Ponty 1964:162-3) Употребата на сопствените тела од страна на уметниците ја поткопува објективацијата и поттикнува вознемирувачки, често неприфатливи емпатии, а во однос на вреднувањето на уметноста и јавното однесување претставува напад врз поимот на дистанца и објективност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Феминистичките писателки како Luc Irigaray и Helne Cixous повикуваат на авторизација на автобиографското односно субјективното: „Испишете се себеси. Вашето тело мора да се чуе.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но јасно се чу три пати, тоа беше сигурно сигналот на нашите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Каде се чуло видело коза да носи име на великиот ослободител на народите?!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Однадвор пак се чу силно чукање. - Пеки, пеки!45) Сега идам, ефенди! - викаше домаќинот и со брзи чекори слегуваше по скалите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во тој момент Турчинот секавично го извади револверот. Се чу истрел.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сеизот на Назлам-бег, не втаса ни да ја сметне пушката од рамото, кога од пченките истрчаа десетина вооружени комити...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Проштевајте - почна збунето да се извинува домаќинот и да ги трие рацете...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Потоа се чу тапо копнување. „Влажно е“, го слушнав како рече, „но ја нема водата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, навистина, ова беше најсушната година во последните десеттина сушни години со ред, а овие денови на август, најсушните денови, и јас целото лето како додолец стоев на балконот и следев дали ќе се појави облак и дали ќе се чуе грмење од зад врвовите на планините.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Меѓу викотниците се чу дека некој тргнал да јави за кавгата во полицијата во Лерна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Директоре, се чу првпат гласот на Коле, кога кај нас би имале толку дивеч! Вистинска среќа - рековме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кметскиот замина ослободен во другата соба, а по него сѐ така наежен, стресен од пијанството, се спушти господинот и отаде пак се чуја караници.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој зборуваше сѐ потивко и последните зборови одвај се чуја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама еве се чу остро и страшно: „Псст!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Идиот! - викна некој таму од сета сила. Чаши стрескотија, се чу како падна столица, отфрлена на минување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Никаде да се види некое друго градилиште, ни да се чуе глас на мајстор или звук на мистрија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како ехо на неговиот извик, однадвор се чу пеење.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се чу мавтање на крила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Рамената силно ѝ се затресоа. Се чу гласен плач.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, оттаму не допре истрел, ниту се чу песна...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Добровечер! - се чу по малку неговиот глас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Има еден убав предел, о, откорници, Слушате ли што грозен глас се чуе?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Бездушно заигра црниот оган по стеблата, по гранките, го зафати покривот од сите страни и како се скаменија децата од ужасот така се чу она темно, она грозно крцкање на гредите како коски човечки да се кршат.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
СОФРЕ: За тоа и кој да е. За наш човек не се чуло нешто лошо, ниту сега, ни оти пак во турското.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Отсекаде се чуја плачови и пискот силен, и чиниш, овој народ клет тој час го оплакуваше со својот лелек вилен најсвидното на овој свет.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тоа не му било простено од властите; во една студентска бркотница во 1939-та, се чу во Потковицата, џандари му го истерале окото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се чу за тоа во Потковицата, Началството на Потковицата по заповед на Комитетот од Прилеп, плашејќи се за животите на преостанатите деца Младенови и Спасиини, двете веќе возрасни девојки, Марија и Акинија, ги омажи за свои луѓе од делот на Македонија под грчка окупација, во Солун, далеку од досегот на српските власти, а двете помалите, Софија и Нектена, ги испрати во Крушово, кај вујковците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми беше сомнителна таа градација на чувства кон моите песни кај госпоѓата, која како да сакаше да се оправда за нешто, и ја замолив да ми ја даде Луција, да се чујам со неа, да чујам од нејзина уста нешто за песните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Фронтот оглувел и занемел. Можело да се чуе птица да прелета, бубачка да запрета, ветка да процвета.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Ќе се чуеме“, рече другарка ѝ, и благо одмавна со раката, упатувајќи се во спротивен правец.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во истиот миг од зад вратата се чу женско бревтање и шушкање на ќеси.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, ниту Снеже ниту Саво не ја губеа надежта. Знаеја дека еден ден и во нивниот дом ќе се чуе детскиот плач и смеа и дека ќе бидат добри родители.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Клекната под иконата на заштитницата на раѓањето, Рада тивко колку самата да се чуе ја започна својата исповест: „Помогни ми пресвета Богородице да го одберам вистинскиот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш се чу едно засркнато кашлање: кав, кав, ќув, кив, уф, црквата се одѕива, се тресе. Се затресе и народот. Се залелеа небаре закланцана вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу дека сите мажи кои немале работа во Србија, дошле за џандари кај нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може вистина се вратил војводата. Така се чу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу дека куршумот му поминал некаде низ градите и ништо не му скинал. Како да бил негов роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По тој случај се чу дека ги фрлил алиштата и избегал. Никој не разбра кај избега Секуле Дамјановски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама за поплаката негова се чу, се разбра. 49
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу дека загинале многу луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу само: послуга на своја места! Скидај капе са цеви! Лево - 2 5 0 . Како?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заминуваме, а оддалеку, слушам, Дуковица колне: Огнот да ги изгори, улерата да ги лавне, петлите пејат, јас им зборувам на џандарите, а сакам сѐ да крака, да мука и да мјаука, гледам да не се чуе Дуковица. 224
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И се чу дека некои жени почнале да раѓаат црни деца. Арапчиња, црнчиња...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Белки така не ќе ги изедеше сите, вели, ама со намален глас, да не се чуе до Дука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под нас, долу некои војници се тепаат за некоја цигара, или за некој збор. Не може да се чуе - зошто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И в село се чу пукањето, ама војно време, си отрпнат, наглув.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти се чу дека таму одел скришум да свири. 113
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите села тажат, се надвикуваат, не можеш да се чуеш од лелеци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш поубаво се чу клепањето на камбаната. 52
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не влегува во селото, никој не излегува. Барем некој да влезе, да праша за некого, да го прашаме за нешто, да се чуеме. 80
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал во страшно наголемените очи, се гледал себеси во црнките на девојката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Да, да, тоа ви го кажав, но интересно е да се чуе пак, и пак, не само еднаш.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кејтеновиот син не одговори веднаш, како фатен во стапица ја наведна главата, помолче. Се чу оти тивко, болно липа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но знаеше наеднаш да се чуе и громогласна смеа од истата маса.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сѐ уште можеше да се чуе насекаде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот на Дине никогаш немал толку оган во себе, пак предупредува Ако не разбирате од лаф тогаш оваа штица подобро зборува! и се чуја удирања што ја параа ноќта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога подзапреа свирките и тапаните, се чу пеењето на попот проследено со штракањето на кадилницата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кафулето врз една тераса му се виде привлечно, но кога се приближи, виде дека е тоа полно со џагуриња и безделници кои не можат еден од друг да се чујат поради прегласната музика што се сведуваше на обична ропотеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Падна во вода завирена во коњска трага, така што ништо не се чу.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пак се чу смеа на негова сметка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се исплашија кога начуја дека по скалите некој се качува. Се чу некоја врева.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во тоа време се чу сигнал од радио-станицата. Англискиот офицер ѝ пријде на радио-станицата и рече нешто на англиски јазик.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Долу до чичко Анѓелета се чу: „Оф, ме изгореа!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Време е да се чуе и вашиот глас. Јавете се преку Волшебното самарче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Среде од врбакот се чу потсвирнување со уста. Непознатиот свиркаше некоја мелодија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Близу пол саат што одел, и кога дошол до една тумбичка, се качил на неа и чул од луѓе зборови; арно ама ништо не разбирал од тие зборови, така му се чуло, како кога да кљакаат штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Пријдете“, се чу едно „клик“ и задната врата се отвори. „Влегувајте.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се колебаше еден миг, а потоа продолжи зашто веќе ништо не се чу. 49
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во ретката трева се чу екот на чекори од чизми и гласови на луѓето од ракетата што им довикуваа на оние надвор.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некаде, во влажниот мрак се чу бебешко плачење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
По овие страни, по пределот бујат, во црвени крвје што пребликнал сега, за храбрите еднаш песни ќе се чујат и како во синџир оро ќе се стега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Кога се чу дека печалбарите од Влашко си доаѓаат, мајката попусто чекаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Долу во реката се чуја звуците и на некое друго стадо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Секој запис повторен доволно пати на звучната лента ќе може да се чуе 280 свртувања во секунда на звучната лента ќе произведат еден звук, додека портретот на Бетовен повторен педесет пати во секунда на звучната лента ќе има не само различна висина, туку и друг квалитет на звукот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Само си рече Со недели не ќе може да се чуе збор од Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И во неделата пред да се пренесат пљачките на Пелагија во подареното одајче, речиси во последните сончеви есенски денови кога зајдисонцата просторот го претвораат во надреален пејсаж, таа го изложи својот живот пред неа без ништо да скрие, го разголи до толку многу што можеше да се чуе како пука голата кожа и шурнуваат безброј бразди крв. Ѝ кажа за силувањето во селото на денот на Богородица, дека едно војниче од мајка родено, не сакал да ја расипе, ама затоа пак добил куршум в чело.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И стражарите ги сметнаа пушките, се чу решителна команда: — Оган! — Бау! — Оган!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чу групно пукање, а кучето ја подвитка опашката и почна да квичи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин се чу од едно место, а потоа од сите прозорци на касарната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш пак се чу ѕвечкањето на куршумите и желевцата, извадени од раните на борците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нека му е лесна земјата на Никифор Абазовски, си реков. ,И дрвото не е дрво, ако не се чуе неговото паѓање", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За борбите на Клевтис секаде се чу и се рашири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сакам да се чуе дека офкам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама тогаш се чу пушка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почека така малку, а тропањето пак се чу, стана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може така ми се чуло, си велам, којзнае што ми се чуло дека многу мислам на Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чу дека едни ќе нѐ водат на Сахалин, на ,Островот на смртта", поштивија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова да ви е за последно, вели, оти еднаш мора да се чуе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По нашите градои, фабрики, села, далеку одовде до Јадранско море, ден нека се слави, Републико мила, глас нека се чуе до небото горе!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Како што се чу силниот пукот така бате Јоле вресна како нож под вратот некој да му ставил.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Штом ќе се чуеше езанот од минарето, повикот за клањање, и штом муезинот ќе го кажеше она „Господ е голем”, Неби-ага паѓаше на коленици врз своето чергиче и почнуваше да клања во правец на Кибла, или кон патот за Мека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Надвор шумеше реката, црцореа птиците, се валкаа драскотливо одвлечените гранки од бозелот, и звуците стануваа сѐ посилни, како да се наткреваше сводот небесен давајќи им простор и широчина, за да се чујат што посилно, како и болките на луѓето што се таеле, а наеднаш ќе се истушат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека поворката се движеше по главниот сокак, одеднаш се чу пукот од пушка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш во тишината што траеше сосем кратко, пред да грмне одушевеноста, се чу и гласот на еден Турчин, богато облечен, кој трчаше крај редот работници: „Ибн Тајко... ибн Тајко...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ќе се удави! - ќе се чуеше престрашен глас на некоја жена што сигурно ова попладне првпат дошла на плажата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)