се (зам.) - чуди (гл.)

Камионот е наместен, капакот отворен, а војниците се чудат како да ги качат мажите така, на купче, врзани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Аномалијата или чудесијата на напуштањето на врвната позиција на владеењето, како предизвик на нашите константи, на нашиот идентитет, според Емил Сјоран, може да се случи само во исклучителни моменти, за што се восхитуваат филозофите, а се чудат историчарите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Јаглика! - се чуди таа. - А зошто јаглика? А зошто де?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се собраа повеќе луѓе околу нас и се чудеа како сме успеале да излеземе од станот ние двете деца, сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка сѐ помалку се чудеше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Им олесна на луѓето што веќе не го слушаа нивниот писок, нивното болно јачење, нивните маки, но се чудеа како може во исто време да се породат сите три; ова никогаш не се случило во селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не јадев. Мртвите не простуваат, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој е храбар? – се чудат. - Јас! – вели Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сите да се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас пак се чудам на истото тоа, само обратно: скоро година дена кампањи, агитирања, митинзи, трибини, јавни дебати, плакати, билборди, реклами, налепници, беџеви... и ниедна глава да падне, ниедна кола да пламне, ниеден излог да искршат, ниту некого на улица да малтретираат, ниту некого да замаваат со камења, ниту еден јавен собир со молотовки да финишираат, ниту троа реваншизам да видиме, ниту некој без работа да остане, ниту еден живот да остане упропастен, ниту троа калашников да проработи?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Бреее! – се чудеше дедо Ангеле. – Е погана душа бил...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го копкаше сега да е дома, да седне на својата работна маса, да го стави пред себе блокот и да се чуди што ќе прави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не те излапа? - се чуди Сашо. - Кој да ме излапа? - се чуди сега и мајка му. - Мечката!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
По ридот удолу по стрмнини по долои по воденици штурецот да ни се чуди.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Така вели таа, а ние двајцата никако да сфатиме што има лошо во тоа да си кич дете и што нејзе толку многу и пречат нештата што нам ни прават задоволство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се измени во еден единствен ден. Подоцна, честопати се чудеше како е можно работата да се измени толку многу за толку кусо време. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И не знаејќи што да прават сега, кога не најдоа траги од ајдутинот и од Бошета,се здоговорија уште в сабота да заминат неколкумина во Прилеп и таму по роднини и кај светијоани да се распрашаат да не би тие ги виделе или начуле нешто за нив, за Бошета и за ајдутинот, а потоа сите зеедно отидоа дома кај Јанчевци за да му се чудат на чупалето и коњот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но случајот на владетелот Бургиба како и на многумина други во историјата е сосема спротивен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Ами зошто не си, мори, прашувам и се чудам, да не сум се препознала?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Французите застанаа зад нив, почнаа да ги загледуваат, да се чудат што станува Шишман прв го крена својот поглед со очи големи како филџани, бледи од тага.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се строиме пред вратата, а редицата не личи на ништо: Васе свирка и потскокнува на една нога, Танас со парче огледало им ги засенува очите на девојчињата, Стојче со стапче им ги вади капите на оние што се пред него, Калчо седи на прагот пред влезот, рошка низ торбето, па се чуди како божем нешто да заборавил.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги отвори очите и ги врти налево, надесно, ги шета низ собата. Се чуди, каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На почетокот не се бараа никакви објаснувања, освен содржината на агресивната демистификација, но, зад тој „акт на предизвик“ несомнено постоеше потполно буквална основа, „филозофскиот аспект“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Господе, се чудам, па тие не мрдаат со нозете, не одат, не чекорат, а пак ми се оддалечуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може некој да те види, да те сретне и да се чуди.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се чудеа Роска и Радица како можеше секогаш да ги пронајде, иако честопати го менуваа местото на нивните средби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се чудеше. Како тоа, докторе, кога јас бев херој на човешката смеа?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- А како гледаш ти? - ја прашувам и се чудам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Тоа е пример, глупче! Господе, како не можеше да го разбере тоа, сите се чудевме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги слушав двајцата како се докажуваат меѓу себе и се чудев како сериозно беа внесени во својот мафијашки филм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега таа како да го моли. Сега Ване се чуди што да одговори, како да се одбрани.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ме врти околу себе. Се гледаме и се чудиме една со друга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Брзо, со страст на гладен портретист, ги студираше модрите сенки на обрастените лица и се чудеше на неверојатно светкавите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Младите премолчуваа, се чудеа, уште не знаеја што е старост, средовечните се потсмеваа, а постарите најчесто во себе си повторуваа: „Арно се рекло, Господе, чувај нѐ од лоша сетнина!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Козарите се чудеа, некои од нив првпат слушнаа за овие земји, а за малтешката и апенинската и медитеранската коза никој од нив дотогаш не беше чул.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Жена му бегаше од куќи кога доаѓаа офицерот и војниците, а луѓето му велеа: „Ете, што направи Полине, им ја оддаде тајната на непријателските војници...“ „Каква тајна?“ се чудеше тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Марија се чудеше, дури и се разочаруваше од неговото однесување. Не забележуваше никакви промени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Писателот Шарл Пеги се чудеше што Драјфусовата афера, чиј тек го беше доживеал, стана предмет на ерудитите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
— Бре, бре, бре! Уште ова не беше се чуло: рисјанец да дигне рака на Турчин! — се чудеа полјаните по тие села. Но насекаде таа постапка предизвика чудење и некаква кураж кај христијаните, а извесен трепет и гроза кај Турците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од ридот се ближеше зловолно гровтање. Наслушнав. Тоа, всушност, некој крај огнот дишеше со возбуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Докажувајќи се еден пред друг во натпреварот со знаење на финти, при тоа се чудеа на реакциите на возрасните, се потсмеваа на нивната немоќ во обидот да излезат на крај, да се справат со поставеноста на системот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така сега Крле прескочи уште првата година во II одделение и со својата бистрина и надареност просто го зачудуваше како даскалот така и сите ученици, а најмногу од сите се чудеше и со особено задоволство се насладуваше Нешка, која сега немаше потреба на часот скришум да го погледнува, ами на секој одмор сѐ го дочекуваше заедно да излезе со него и брата ѝ Стојана и тројцата да си ги повторат задачите или да си играат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега се чудеше како воопшто смеел до пред малку да се задржува надвор, потпирајќи се само на приказните дека ѕверовите се плашат од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се чудам после зошто цела кафана гледа во тебе.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Си сакал да држиш говор, да се раскрилиш над Маказар“, рече Коте, божем се чуди на умот на луѓето што мислат така.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Бакардан? Што е тоа бакардан?“ се чудеше Ивана. „Не знаеш што е бакардан? А пакетчињата инстант палента, а?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се чудев што да правам. Да отидам со такси, помислив, но ми беше страв да не го испуштам автобусот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој не можеше да го скрие своето љубопитство: Гледам и се чудам, драг пријателе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Впрочем, без оглед на состојбата во која се наоѓале, таа пролет била доба на секакви визии во чии магли можеби и бегот, стопанот на неколку воденици, ги претчувствувал патниците со двоколки под знамето на чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште се чудам како ја докријавме кравата. А и магарето. Бугарите јадеа и магариња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да гледаме! - се чудам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
РИСТАЌИ: Ти се чудам што береш гајле ти! Тоа гајле е мое, не е твое.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се чудеше како да ја нема во нејзината соба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка му на Миќо, кога ни принесе да се обуваме, забележи: „Се чудам, дете, како ти дале олку големи чевли, како гропчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Остави ги да си пасат оти ќе ти го нас’скам кучето, го гледа овчарот и се чуди оти детето нема ни коса ни веѓи Ами кој така те олупил?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се вртеа полковниците, гледаа, се чудеа: - Што може ова да биде... - рече Бонети.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одеднаш, еве еден постар човек. - Што е ова? – ги прашува тој децата. - Кое? – се чуди Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како можел татко ѝ на тоа да се согласи, се чудев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ама игуменот, откако го рече тоа, си ги собра црквените книги, петрахилите и кадилниците, и заедно со калуѓерите се стегна за Хилендар, а рајата остана сама, да се чуди што ја снајде.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чуди, се уми. Не знае шо да прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака, сето тоа ти е толку безнадежно, што јас цел ден денеска само ти се чудам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди. - Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се чуди пусти Ѓуро, се уми. Што мисли ова дете што никаква работа нејќе да почне?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што? Си одат? Толку рано? - се чудиш, како навистина првпат да си во театар, односно во театарско бифе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
— Как Крсте, бре слепче? Откаде докаде десеттодишно дете го запопиле? — се чуди Јован, не знаејќи дека ова е пиеска, а не вистински живот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се чуди од каде такви излеговме, таков чурук, вели, да не може човек да поверува дека воспитувањето има толку мала улога во развитокот на децата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Марин не се чудеше гледајќи во рибарските чунови, чии дозволи за рибарење сега, на тргнување кон езерото, ги прегледуваа луѓето на еминот, како што при враќање со исто таква усрдност ќе го прегледуваат и мерат донесениот улов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не се прима со основата, вели. Се чудам што е ова, вели, го врзувам песијазол јатокот, го провирам и пак не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се збираме околу огнот и примижуваме. Кучињата се чудат од под сливите Ѓенески. Гледаат кон нас и се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Види, види - почна да се чуди мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ги повторуваше како во огледало неговите гримаси („ова е кога зеваш, ова е кога се чудиш, а ова е кога си многу лут“), а тој слатко се смееше гледајќи во нејзиното полничко, речиси детско лице.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се чуди со ужас и денес албанското племе што јунак татко ти беше; со славата побратен, сердар, тој целото време беше на херојство решен.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Многу минувачи се чудеа како можеше во таа континентална клима под Пелистер да вирее едно растение на кое му треба топлината на медитеранот, а таа, мимозата, таа се хранеше од топлото македонско сонце во летните горештини и љубовта на ќерките на Таки мумиџијата кои ја негуваа со огромно внимание.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се чудеше ден, се чудеше два, па продолжи да си се крсти пред своите стари икони и кандила да пали, криејќи го пламенчето од кодошки очи, ама кога требаше одеше и во џамијата и се клањаше петпати на ден.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чудам како може и стрмно и рамно да се стави во толкава слога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѝ реков: „Ич да не се чудиш, Рајно! Така било и така ќе биде со песните, нивниот сејбија преку ноќ може да се промени".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Саксија! - се чудам јас. - А каде е цвеќето?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога децата трчајќи ѝ задишани влегоа в село, луѓето се чудеа што станало и прашуваа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само се чуди како се случило тоа, кои биле нештата што го довеле до тоа, некогаш умен и разборит човек, сосема, сосема да му се подведе на еден дошлак и да се отуѓи од ќерките и сопругата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом почнаа да се приближуваат кон местото каде што беше Мартин, тие сѐ повеќе и повеќе забораваа на тоа и се чудеа како ќе му пристапи Трајанка на Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Витомир се чуди, гледа по мене и се чуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Шо се чудиш, бре! Ете!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но, ако неговиот поглед не изразуваше чудење како кај луѓе што виделе многу и престанале да се чудат, или како кај оние што не виделе ништо па сѐ земаат за сфатливо и нормално, тој повеќе изразуваше тага премината во тапост, небаре не гледа во тоа што гледа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Туку... ние рисјаните се чудиме како се решивте да дигнете рака на силниот ислам?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Оние што беа мнозина, се чудеа како да си легнат кај жената. Најтешко беше зимно време. Оти сите се во иста соба, покрај ист оган.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЕЛЕНА: Не ми е јасно. Таква негрижа, таква нехигиена. И после се чудиме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Од него?! - се чудеше тој. - Од него... - ќе повтореше таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Човекот ме гледа и се чуди, врти со главата, И бега од мене, се обѕрнува и бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се чудеа на оваа постапка. Излезе работава не муљазимот да го бара Толета, ами Толе него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ова? Книга! - Гледам. Каква? - Достоевски. - Достоевски? - Што се чудиш?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сите што ги пречекуваа патема, долу Недан, сѐ се чудеа: „Мајката, кај а води вој Илко ваа жена, ваа Ѓупка?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Како? – се чуди баба му и поаѓа кон Мечето кое седи жално исфрлено во аголот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таа не беше многу далеку, но се чудев како можеше да ја носи в раце Ели, која беше доста дебелка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Уште и се чудите од каде толку праведници во редиците за покајание.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Она нешто малку кукулинци што останаа под изгорената црногорица, одамна, речиси од дните на првите порази под Отоманијата, престанаа да се чудат, поточно сѐ повеќе прилегаа на дедовците, кои по познатата тврдоглавост се оддалечуваат еден од друг и станале секој свој свет во себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Кое теле, мори Велико, се чуди Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што се чудиш? Зборува со мајчичката божја човекот!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Одеднаш: си се чудам на умот. Што ми стана што така ми се виде. Она со претседателот и она со Сатирот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Првпат, откако знаеше за себе, се чудеше.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога и да сум ги видел заедно со баџанакот, кој инаку е доста пристоен човек, сум се чудел како ја поднесува во својата близина. Има еден таков крескав глас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се чудат жените што ми станало и затоа се крстат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во едно подоцнежно разгледување на оваа амбивалентност, и самиот Дишан ѝ се чудеше: „Тоа е парадоксално, речиси претставува шизофренија.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некој ѝ се чудеше на прикаската: удрила зла чума на царските синови и ги ничкосала, најмалиот останал жив за да се бори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чанга стана, се доближи до книгите за балканските империи, започна да ги прелистува, да ги гледа сликите. Се чудеше на разните ракописи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И што не ќе се чуди: фустанот како да не стои на мене, како да е наврен на прачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас сум, вели Стојна и пак ме загледува и со левата рака се крсти, се чуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чудив се чудив што да ѝ речам. Чудив се чудив што да ѝ речам. Што да ѝ речам, како да ја прашам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— Мори, ка не а мрзе, песјачката една, секој ден да се чешла! — се чудеа жените по чешмата и реката, гледајќи ја често да се чешла.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ПАНКО: За тебе не се чудам. Ти би се ујдисал со секого, со Цигани и со ѓаволи. Ама чорбаџи Теодос, тој со Ѓупци!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Којзнае не ли ѝ се чудел на глупавата селска тврдоглавост на тие луѓе со свои еднострани реформи и дејствувања за поткопување на темелите и сигурноста на неговиот поредок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змијата? - се чуди Огнена а потоа се вџарува околу себе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го слушашеше како џбара низ фиоките по нож, како ја бара штицата за сечкање кромид, како се чуди со што да ја исцеди половинката лимон - но не му помагаше, да види дали ќе се снајде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На сѐ се чуди, од сѐ се изненадува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ гледаат како се тетеравиме, слегувајќи од камионот, и се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бугарите првин се чудат, не знаат што е, се двоумат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А утредента во исто време умре во рацете на еден фратар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш сѐ правиш сам и толку си навикнал на тоа, што просто се чудиш кога некој ќе го побара твоето друштво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Оваа ли? - Е, баш таа... - И продолжија двајцата да пеат: Не се чудам, мила моја, мајчице, Што е војска многу, Мила моја мајчице, Што е војска многу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Што ќе е ова осигурување, се чудиме, војниците на секоја стапка ни газат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чудеше Златко зошто дедо му не сака да му ја донесе ѕвездата и зошто се поднасмевнува. И пак молеше Златко, една вечер, две три...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како тоа, - му велам, се чудам. - Еве, види и сам, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Луѓето се чудеа и се крстеа: „И господ не држи до никаков ред: за една ноќ може да те излаже за цело годишно време: вчера беше пролет, а денеска зима...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ние знаеме: најчесто се јавуваат пациентите на татко ми и многу е здодевно да се слуша како тој им дели лекарски совети по телефон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да поминуваат луѓе да ги гледаат, да се чудат и да велат: - Еве, оваа куќа ја соѕида тој Веле, мајсторот од Тресонче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Има цело Скопје да види и да се чуди...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Предвечер ќе се спушти под Малиот мост на Сена и не ќе се чуди што од очите нема да исцеди ни една солза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И влегуваат луѓе, жени, деца во гумното, се чудат. Јон им кажува што сум направила. Децата се смеат. Кажувањето негово се верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па тогаш како да гледам инаку? - сериозно се чудам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се чудеа и ги жалеа отроците: зарем тие, такви, слабодушни суштества, дошле да си го вадат поминокот работејќи на полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Навистина! Летка како да е вистинско!“ - се чудеше сестричето плескајќи со дланчињата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И на ова место таа се штрекнува од премреноста, ги расклопува рацете од пред лицето и открива многу очи околу себе што се чудат зошто толку долго останала пред Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Цане го држеше динарот и тажно се насмевнуваше. Се чудеше што да прави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
По принцип јадам пилешко и риба, сѐ друго ми е гнасно. Се чудеа, па на крај порачав пилешки стек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чудам така и истовремено си велам: Боже, Боже, кој знае што глупости сум правел во животот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се чудев, зошто успеаја да ми ја вратат крвта што врие, ми го покачија нивото на хормонот адреналин.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Христина и Томаица се чудеа што да облечат за на слава кај чичко им, па гласно се правеа договори за редослед на капење, се пеглаа облеки, се печеа пити, колачи, целата куќа мирисаше на цимет и каранфилче.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мајка како мајка: додека чека на компјутерскиот екран синот да ѝ дарува дневна доза најубави насмевки во кожурка од свилена буба реди сѐ што се крие во неа и саде се чуди колку бил замрсен животот и колку време треба да се раздипли сето што се збрало во кожурката од свилена буба.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Што, се чудите? Еднаш така и стана: скокајќи од креденецот врз него, кога тој беше отворен за да се исуши од дождот, Фигаро го расцепи свилениот чадор со своите нокти.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И јас одам кај Уља и се чудиме со народот што растрчува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко арангели ми стојат над главата. Се чудам оти не ме убиваат. 165
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најрамнодушно ги остава луѓето да се чудат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гледаше и не се чудеше што не виѓава. Како слеп, мислеше. Не, не, сега, се исправи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И таа се чуди, јас се чудам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ленче, знаејќи дека Томето многу пее, не се посомнева во ништо, напротив, одамна се чудеше зошто тоа музикално дете кое така страстно ја љуби музиката не го направи тоа многу порано, како сестра ѝ Христина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Без својата глава трча човекот, па и главата се чуди со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку седи Силјан и се чуди на тоа што му го кажувале; каква работа ќе биде таа, луѓе невидени ни чуени да му прикажуваат за сѐ што имал дома и за што му се сторило нему и во селото.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако е така, зар можеме да се чудиме на поведението на Руската влада по македонското прашање и на нејзината изјава оти Русија нема да му помогне на комитетот да се создаде “Бугарска Македонија”?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така неискапена, непроменета, непреоблечена. Ја покривам со земјата и се чудам: кај отиде огнот нејзин, како остина толку. Ја закопувам Капинка, а се молам Ѕвездан да причека, да не умира денеска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слушаше само тих, подземен шум и се чудеше: од кај ли доаѓа?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Така со коската в раце, стојам, се крстам и се чудам. Душата ми се подврзува, дишењето ми се поткусува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој се чуди, не знае што ми стана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум јас чорбаџи Теодос. Јас сум Доцко, кум Доцко, кум Давадос, цигански кум...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Авторот уште се чудеше зошто човеков така и толку се бараше околу ременот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гледајте во мене, јас шо ќе права — правите и вие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот се чудеше: ама чудењето го замени неверување: зарем во амамот да се појават змии, па тоа да е причината за затворањето?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чудеше зошто не го праша брата си Тодор да ја пречека и подземи?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Уште се чудам како не го родив во снегот. Детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чудите зошто ви го велам тоа? Не е за чудење. Не чудете се. Причината е многу проста.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Гледам, се чудам и се прашувам: зошто Билјана гледа поубаво и поинаку од мене?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се чудам тогаш јас, се чудиме тогаш сите: што ќе стане сега со нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ама како, како да не им студи под студениот снег!? - со право се чуди Томчо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Да те пуштиме! се чуди еден од тројцата. - Немој, полжавче, не шегувај се.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Станува, зема едно дрво и ја отвара печката. - Иаај! Па таа изгаснала! - Аииј! - се чуди Сашо. - Изгаснала!...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пискулиев се чуди: „Тч, тч, тч!“ Меѓутоа правата сладост си ја добиваше разговорот меѓу нив кога ќе преминеа на една тема што ги сврзуваше двајцата, на земјоделството.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се чуди зошто дрвеновата дршка е под ’рѓа на темни дамки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ПЕТРИЈА: Ќе одиме в црква да крстиме дете.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ем да видиш, Доцо, ќе се чудиш. А бре, рацете да ѝ капнат на таа шо и везела?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ваша ли е зградава? - Наша. – вели Зоки, па и тој почнува да се чуди. – Јас седам на четвртиот кат, а Лидија под нас.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се чудам колку луѓето стануваат сѐ подалечни. Помалку се комуницира.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Може ќе се чудиш, ама едната од нив е илустрирана енциклопедија за моето најомилено животно, мачката!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако човек не знае чија е нивата, се чуди и се дума како одат оние снопови сами и сами се прават капици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Планина? – се чуди Зоки. Кој може да има планина?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
— Аха! Виа побратими пак заглибиа! — почна да се чуди и тревожи Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Па што да правиме, Зоки? – вистински се чуди баба му.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Следните денови, Карл и самиот се чудеше колку убаво се чувствува во домот на овие четири жени... Како отсекогаш да бил тука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Целта на надојдената вода била да го отскрие председателот, сите се чудевме после тоа. - Зборуваше баба ми.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некои грчат, ги катат забите и ко со прачки удираат со опашките на земјата, некои само мрзливо прилајуваат, ама и во лаењето се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нејзините сестри ѝ се чудеа на стариот архаичен турски јазик, со необичен, за нив туѓ нагласок. Се потсмеваа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Чана не се чуди Зар ки мочат и серат горе? и истрча надвор.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Зоки, што е ова? – се чуди баба му. – Слези! - Слези! – вели и Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се чудеа, се чудеа, па ѝ го додадоа прекарот Душкало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па тогаш не треба да се чудите, да се инаетите ако некоја желба и не ви е исполнета.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Козарите се чудеа на податокот дека козата од Кавказ може да роди две јариња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Петка! - се чудам јас. - Па зошто не ми кажеш?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Неколку дена заедно сновеа, заедно пееја. заедно мечтаеја и борбени песни пееја за Македонија, ама остана лути многу разочаран кога виде дека командата на македонската војска од вардарско одби да ги прими младите Костурчани кои масовно сакаа да ѝ се приклучат и се чудеше и се прашуваше и себе си и другите зошто некој не сака да се направи една македонска војска?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Нацртав вистинско пожолтено листенце!“ „Вистинско?“ - се чудеше сестра ѝ.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Каква развојна игра? – се чудам јас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пред тоа, кога се качуваше по камените столбови на жолтата трикатница искитена над темелот од детски креди со смешни глави и забранети зборови, се чудеше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ги снема мачките во селото, кога почнаа да се чудат луѓето што е со нив, кога почнаа глувците да се котат, да прават пакости низ куќите, луѓето трагата ги одведе кај Полина.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И дури се чудиме и нас, неосетно, нѐ позема матицата, нѐ повлекува надолу кон пругата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се чудат рисјаните и да бараат да бидат како тебе.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Бабо, - се чуди често Зоки, - што му е на овој петел?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ги гледа многубројните визи со арапска, кинеска, латинична и кирилска азбука. Гледа и се чуди.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Милосрдните сестри идат и само се чудат: ги вртат зениците ко живи топуски и постапно ме испитуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајката очајуваше, самата се шлапкаше по стомакот и се чудеше зошто нејзиното дете не сака да се разбуди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Третиот ден Бошко се чудеше што да прави: дали да им ги врати парите на луѓето или да ги чува уште некое време?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тетка ми Оце, се чуди и никако да се изначуди како може да не нѐ интересира кој се јавува и зошто. Ние не се чудиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од локалните гении им доаѓаат киселини, многу ждригаат, а понекогаш мора да скокнат до најблиската аптека по апчиња против пролив.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се чудел на транспортерите со наоружеани војници на сите улици и улички во Картагина, се чуделе и војниците кога го гледале како безгрижно си врви по патот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Бабо, - прашува еднаш Зоки, - кога ќе се женам јас? Баба му малку се чуди на ова прашање, но пак му одговара: - Кога ќе пораснеш, Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Никогаш не сум одел таму со тебе, освен ако не е доцна ноќе, - се чудев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа ќе почнело да се збира народ и се чудел народот од кај свири гајда, оти Јоше бил скриен во гранките од тополата и меѓу нив се закрепувал за да не падне одозгора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А тој сето тоа го гледаше од зад завесата и се чудеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
— И почнуваше да се чуди. „Да краде, не се слуша, душко, чишчо по село!?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас не знам. Се чудам како да одговорам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Луѓето се чудеа. Млекарите, откога во градот влегоа Германците, беа ретки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А дуќанџиите сѐ повеќе го испитуваа за градителот и за неговиот живот и сѐ повеќе се чудеа и не можеа да прежалат што не го гледале подобро и повнимателно додека минуваше по вишеградските сокаци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Постојано селаните се собираа и се чудеа на начинот на кој се хранеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Луѓето се чудеа... Што наумил сега Чанга? Каква прослава на враќањето кога му се готви јамка, кога му се бројани дните и нему и на козите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И така: едниот - платица, другиот - плужица, платица, плужица, шарена марена, татко си делка, а Давиде клечи пред него, се чуди и не знаеше дали не знае или само се инаети.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ни се истргале кошулите од појасот, а луѓето подзапираат и се чудат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па се чудеше зошто Бошко се насолзува, па и самата проронуваше по некоја солза, зашто дечињата што ги везеше нејзе најмногу ѝ ја параа душата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се чудат како на копче без дупчиња, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Германците гледаат и се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се чудев зашто никој не го побара лековитото грутче во говедската жолчка, таа тајна кон која пред тоа се стремеше очајот на еден болник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа гледајќи му ја таа негова збунетост и стутуленост, се чудеше и си велеше во себе, како може тој постојано да ѝ доаѓа во сонот, да води љубов со неа, а сега седи така чудно и нерешително?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)