Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се разбира, не е само раскошот единствената причина да се видат обата дворца, туку уште повеќе и фактот што низ нив се гледа релјефно раѓањето и пропаѓањето на едно царство, особено убаво предадено низ портретите на падишасите, сместени во една галерија на „Топкаписи“, низ чии ликови се чувствува топотот и растежот, славата и пропаѓањето на аџеилуците со нивниот последен изданок Решад, чија старечка физиономија соодветствува на „Болниот од Босфор“ - отоманското царство во распаѓање...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Да не не се чувствуваш добро, - рече таа гледајќи со загриженост во моето лице.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мислев и не можев тоа да го сторам иако се чувствував навреден како мал пес со кој луѓето најпрвин добро постапуваат, потоа, без причина, го клоцнуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Веднаш одговорив: Јас, почитуван Сојузен, не се чувствувам, ниту морално, ниту политички, а ниту професионално повикан да одговорам на вашиот предлог.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа направи да се чувствувам како пердув лесна по вагоните, иако ги мразам возовите!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дури и слушнав како вели дека дури сега се чувствувала многу комотно. Во тоа бев сигурен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Гледајќи го нивниот лет, слушајќи ги нивните песни, ние се чувствуваме убаво.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ми прорекуваш гроб а сега признаваш дека ќе те надживеам.“ во гладот на тој Константин како да се чувствува победа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Беше крај на месецот мај, веќе се чувствуваше доаѓањето на летото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Повратната спрега може исто така да овозможи врска со некој актуелен авион, така што кога пилотот управува со палката вистинските авионски мотори се вклучуваат или вистинското оружје стрела.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најпрвин таа почна со претреси по куќите: го собра скриеното оружје, а потоа се зафати со евиденција: колку жители има селото; како се чувствуваат: Срби, Бугари, Грци, Македонци; колку има: слепи, глуви, сакати, неми, мрднати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се чувствува дека овде сè се движи, сè се испреплетува, секој некаде трча, ита; тука се среќаваат и нашите цистерни, со кои се влече мазут и нафта и уште многу други коли, зашто овде се наоѓа и нашата слободна зона...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа го уништуваше, а за мене значеше столб кој години наназад ме правеше да се чувствувам човек.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Старова цели и погаѓа токму во сржта на овие горливи прашања: до каде е Балканот, од каде почнува светот, и зарем не е таа имагинарна интелектуална дистинкција на Големиот Сјаен Свет и Малиот Темен Балкан само проекција на нечистата колонијална совест на Европа и светот?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако бев задоцнил само за неколку секунди, или ако срнчето истрчаше пред првите удари на Орде, сега не ќе лежеше мртво пред моиве нозе, а јас немаше да се чувствувам толку тажен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Нешто е започнато еднаш и не е завршено така што се чувствуваме тоа, најпосле, на сон или на јаве да го одредиме и да го завршиме.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Можеби? Но луѓето, со измиени очи од молитви, ја дишеле слободата на пролетта во манастирскиот двор и се чувствувале малку поинакви од себеси поранешни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тоа, на заканите од странските чети, не се обѕрнуваа само Акиноските, веројатно зашто се чувствуваа силни, зашто беа многубројни, заедно со луѓето кои живееја на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навистина беше изненаден и веројатно се чувствуваше како кондуктерот, кој гледа во возот што се одалечува, го испуштил а му претстоеја на многу секојдневни обврски..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не знаев за што да ѝ зборувам, па го прашав она што немаше потреба да го прашам, затоа што можев да видам: „Како се чувствуваш?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се чувствуваше на мигови како Мојсие, кој мораше со години да се подготвува во егзил, за да го осмисли реалното враќање во ветената земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не, оној друг свет од мрак не ќе може да ја пробие тврдината на нивните молитви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Просто се чувствував како да се борам со злото во мене. Одвај се извлеков од лошите мисли.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Бидејќи 2000 година беше изборна, наредните месеци и натаму во цел Мичиген се чувствуваа бранувањата од гласањето во државниот законодавен дом.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Убаво е да се вдишува воздухот и добро е да се чувствува сонцето со кожата, како со својата топлина продира сѐ подлабоко, и добро е да се чувствува градбата на костурот, прекрасната конструкција скриена длабоко во топлото месо, и добро е да се чујат гласови многу почисти и многу побрзи од оние во каменените длабини на бунарот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се чувствував како член на семејството.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Како и да е, тој со своите две збирки раскази, „Ѓон“ и „Скок со стап“ значително отскокна меѓу жабите во мочуриштето, иако неговата иднина како врвен прозаист, си дозволувам да кажам, изгледа прилично несигурно бидејќи во неговите раскази се чувствува одреден недостаток од теми и одредена тежина при создавањето - што е, ако ништо повеќе, лек против неподносливата леснотија на пишување на скрибоманите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се насмеав, станав и реков: „Знаеш како се чувствував, Земанек, додека ги гледав? Знаеш ли како се чувствував, Земанек?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чудно е тоа мазохистичко чуство доброволно да гледаш нешто што те труе некогаш се чуствував ко рис во кафез ко наркич што чека за метадон ред Ебати животот контаминиран човекот станува се поизолиран заробен од теве ко теле дрогиран без сива маса и лоботомиран За неколку минути се наполнив отров со мозокот удрен ко аван со толчник ми дојде сѐ преку орган полов и почнав да исфрлам редица пцовки

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Сакаше да знае зошто ги споменав двете имиња.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Па тоа се два-три грста зрна што ги истрив од класјето во стрништето...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

ЉУБА: Не знам... Јас го набљудував твоето лице, додека мама ја читаше онаа своја приказна, и мене ми се чинеше, сфаќам за што ти мислиш и колку се чувствуваш самотен.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Едно време останаа тука сосема скучени, како некој да ги беше прибрал под стреа од нивната заталканост, која само по некоја среќа можела ете и да има крај и чиниш се чувствуваа незгодно од тоа гостопримство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие не можат да поднесат ти да се чувствуваш така.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но нешто во него пак се чувствуваше поласкано.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ме фати страв; се чувствував одговорна за сѐ што му се случува, и не знаев што да преземам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се отвораше еден интересен свет што го привлекуваше. Се чувствуваше подобро и посигурно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во ниту еден наш театар нема кујна во која можеш да се насркаш топла манџа, ама скоро во сите се чувствува мирис на запршка.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Токму со тие зборови ми се обрати. „Ќе ме прашаш како се чувствувавме?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Чудно е како пак и пак и сѐ уште попаѓам во состојби на размислување што, кога тоа ќе го сфатам, ме прави да се чуствувам толку бедно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Единствена поткрепа му беше секирата, со која сепак се чувствуваше малку посигурен, а го тешеше и сознанието дека „планината е чиста“, дека од поодамна не се зборува за волци и мечки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тогаш, добра ти ноќ, - му прошепна, легнувајќи. - Сакам да се чувствуваш како дома, - му рече уште.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

ВРАТЕН ДОЛГ Плодовите на осамена круша горница помеѓу две грпки на невисок рид сторија да не се чуствувам веќе гладен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Болката во зглобот беше силна но не можеше да го потисне срамот пред жената пред чии очи со зеленикави пламенчиња се чувствував бедно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа подразбира способност да не се сфаќаат аналогиите, да не се забележуваат логичните грешки, погрешно да се разбираат и наједноставните докази ако се противставени на Ангсоц-от и да се чувствува здодевност или одбивност спрема секој тек на мисли што би можел да води кон ерес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Има што да видам, двете мои колешки од факултет кои најмногу ме мразеа и кои се чувствуваа конкурентни тукушто му станале пријателки.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Започна во тие години позачестено да го чита Коранот и најчесто да запира на сурата: Бог нема да ги измени луѓето ако не се менуваат самите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се чувствувам како нејзин туѓинец.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ВО БРИСЕЛ не се чувствува некоја особена живост поради Светската изложба, барем така овде велат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се грози тој од пијанството, го сака само она леко заматување на погледот, кога душата почнува поживо да се чувствува сама себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- И мајка ми е учителка, - чув како им се пофали на другарките со важен тон. Се чувствував необично.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се чувствуваше некако задолжен да работа, оти ќе треба за тројца леб да вади. Ha вториот ден се бери сповојница.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А токму во тоа време се чувствувала поарно, но потоа од грижи ѝ се влошило здравјето, температурата ѝ се покачувала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А можеше да биде и поинаку, ако сега тие тројцата - таткото, другата жена и братчето ѝ се чинат на Марина нешто посебно, друго, и уште повеќе ја тераат да се чувствува осамена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Што?“ „Тоа е првпат да признаеш дека се чувствуваш осамен.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ох, прекрасно се чувствувам. Се срамам што се успав. Даниел не ме разбуди.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чувствуваше слаб. Од коските во неговите нозе како да остана само прав. „Ајде“, му рекоа „И биди мирен. Те чека нашиот шеф.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дури и тогаш, кога одам во некоја од книжарите ми велат, „Дали го видовте најновиот број на ‘Човекот-пајак’

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Чувството на замор му се врати и колку што повеќе возењето траеше, тој толку поизморен се чувствуваше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не можев да објаснам како се чувствувам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Камилски најпрвин ги извлече од речниците заемките за означување поголеми или помали градови како: касаба (со потекло од арапски, casaba), заемка присутна во сите балкански јазици); паланка (од унгарско потекло во турскиот).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да бидеш под нечие влијание за да можеш да го пораснеш. мЗачудува, Дејан, што ти со твоите, на прв поглед, анахрони драми а ла Горан Стефановски, неверојатно прецизно се вклопуваш во најновите трендови - посебно во филмот - на екстремно насилство (Стоун, Тарантино, Ферара...) и на тотално пародирање на тие снажни емоции што порано ги нарекувавме патетика а сега, по завртениот постмодернистички круг, пак ни се враќаат, изротирани, да, но јас сепак се чувствувам малку чудно, турци, комити, некоја пикантна фолк атмосфера, па дури и во новава драма, ракија, банални улични мудрости, немотивирано насилство...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Всушност, во есен, човек во Софија се чувствува како да се наоѓа во некоја воздушна бања.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секој учествува во карневалот на свој начин, а карневалската психоза се чувствува на секој чекор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Омразата не може докрај да се разбере, ниту пак можат да се знаат нејзините изворишта, како што и среќата, како што еднаш рече Сара, не може да се дефинира, таа се чувствува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Пристигнувајќи дома, откако ја облече својата домашна бањарка во која велеше дека се чувствувал како Стравински, (ма, сигурно ќе се отарасеше и од неа, само да станеше шофер) го вклучи телевизорот за да ги чуе најновите дневно- политички теми, кое беше еден од неговите омилени ритуали.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се чувствуваш добро во својата кожа?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Деновиве“, ѝ пишував, „се чувствувам храбро.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но Онисифор Мечкојад се згрчил повлекувајќи се од светлоста на пламенот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како и ронинот кој нема свој клан, жената- професионалец често се чувствува исклучена од кланот во фирмата или претпријатието, без сојузници и поддршка.”

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се чувствував подобро и можев да станам и да го оставам со сите грижи од кои се дочекува брза но не и далечна старост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Многу често дискутиравме за тоа зошто нормалноста и лудилото се како два различни света.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Да сфатиш дека си преживеал е страшен шок. При прифаќањето на тој избор се чувствуваш како да си распрснат во солзи“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Беше нешто неизменливо во секого од нив, Змејко не можеше да ги прифати, а сега чинеше сè само да ги ослободи од оние нивни мисли дека тој ги има, да не се чувствуваат купепи, и изгледаше дека успеал.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но смекнувал, во него надоаѓал прилив на позната растревоженост. Се чувствувал виновен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вие, господине Бузони, ме опсервирате како „андерграунд-гуру“, но верувајте ми, јас никогаш не сум се чувствувал како некој што би можел да врши една таква хипнотичка инфлуенца врз масите, па макар и да се работи за една таква „елитна“ маса каков што е андерграундот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

По некое време светот е сведен на нешто многу мало и почнувам да плачам. Се чувствувам отсечена од светот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Со благослов на игуменијата Минадора главушија ни е овој Онисифор а се чувствуваат за челници и Борис Калпак и Онисифор Мечкојад.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствувам нелагодно. Го свртувам погледот, гледам преку стаклената порта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Та зар ние не сме на крајот на светот! – Воздивна преморената кралица на вештерките – ете зошто се чувствувам загубено и прекапано.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Колку си ја сакала самотијата сестра Ангелина, колку си ја почитувала немоста и безответноста, мирисот и тишината во храмот, црната одежда и својата ангелска бестелесност (самата така се чувствувала), толку не ги сакала натрапниците, накинџурените, раскокотени и разголени визитарки и визитари кои, најчесто, не доаѓале на духовно поклонение во манастирската светост, туку да им помине времето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По сето она што се случи, пред тато и мама се чувствував виновен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога луѓето ќе те видат, се чувствуваат излажани.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога го напаѓаа него, се чувствуваа, вистина, повиновни, зашто не го послушаа советот на деда Гера.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дали се чувствувам купен? Ни најмалку. Напротив, се чувствувам недоволно платен.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но има луѓе кои чувствуваат дека се празни, а тоа не е празнина што може да се исполни со нешто; тие се чувствуваат празни како во нив да има пустош, пустош во која ништо не може да се насели.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знам треба ли тоа домашно воспитание да го детерминирам како патријархално (типично балканско...) и да го појаснувам најпрвин преку вашиот фамилијарен егзилантско-емигрантски фатум, кој нели неминовно ве упатувал едни кон други, бидејќи само така сте можеле ем да се чувствувате колку-толку безбедни, ем да опстанете во пустите туѓи куќи, туѓи јазици, туѓи градови (улици, институции, инстанци...) што везден сте морале да ги (п)освојувате...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Најпосле му седнал над чело. Се чувствувал изморен, Лесново му било предалеку, стравот од умирање лежел на педа од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Закинтос е, фала му на Бога, учен на етничка различност, па жителите секогаш сакаат да комуницираат со други култури.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас и ти, вистинско време за страст, од жештината ни се лепат усните и после допирите се чувствуваат капки пот по вжарените тела, а импресионистичкото менување на светлината ги открива нашите интимни тајни.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се чувствувам како селски учител на кого му испраќаат инспектор од метрополата.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но во духот на говорот, мислам се чувствува само грчкиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ме сполета помислата: како ќе се чувствувавме ние, луѓето, ако се случеше на пример сите предмети да се здобијат со способноста да општат помеѓу себе?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Некако чудно, како виновник, се чувствував пред Пенча додека потсмешливо ме мереше со ајдучките очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И ти знам исто се чувствуваш.. правиш сѐ за да не се случи она што мора еднаш.. зошто човек може да побегне од сѐ .. но никогаш од себеси...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Така исто мажот се чувствува кога жената која му била фантазија при самозадоволувањето не му обрнува внимание.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа беше крупно, меснато и брутално; беше полно со интелигенција и со еден вид контролиран занес, пред кој тој самиот се чувствуваше беспомошен; но беше уморно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се чувствував непријатно, како да сум се замирисал од огромниот напор сѐ да изедам и некако да ги спречам цревата да ми бучат, а покрај тоа, кога се веднев да ги гушнам братучедите кои беа малку пониски од мене, во стомакот добивав болки како некој да ме боде со нож.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се чувствуваше како ништожен оклоп, сета виталност од неа беше исцедена, а струењето на животот ѝ беше само танко прокапување.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

По секоја средба со него се чувствувам убаво, радосно и секогаш си велам: „Кога сите луѓе би биле како мојот професор, животот би ни бил многу поубав, почовечен.“

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

„Пардон“, рече, „не се чувствувам баш најдобро.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се чувствував сигурна што можев кон вас да бидам пес.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Не лути се што немам со што да те послужам.“ Беа изменети, се чувствуваа еден пред друг како туѓинци случајно сретнати на тесна врвица.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој само се насмевна. А потоа ми врати и тој со прашање: „Оној што посакува да умре а притоа дури и ќе си ја навлече јамката на вратот, што ќе стори ако му се скине јажето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку и тој, и добитокот и кучињата би се чувствувале како заробеници на ова за очи чудесно убаво, неописливо убаво бело зло.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некој веројатно одредил несигурно да се чувствувам кога ќе се најдам пред типови кои се стекнале со умешноста на предвидувањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

XV Зорите во вакви утра се матни и пепелави. Нивното доаѓање ни малку не се чувстува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„А како се чувствувавте?“ му велам за да го одоброволам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Златко потрча преку ливадата. Се чувствуваше лесен како пеперуга.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Родена во Пиреја, очите навикнати на сините води на средоземието, грчките маслинови гори и паничниот вресок на жегалците летно време, овде, на север, во Македонија, Летка се чувствуваше како со падобран спуштена во непознати предели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сепак, Господ ме спаси. Пак нема излез. Се чувствувам грозно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се чувствував како некој да ми го украл од соништата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Супер“ „Супер“ Филип загледуваше де кон палавите девојчиња, де кон молчаливите Влатко и Теми, небаре се чувствува виновен, си ги затна ушите со дланка: „Доста де, тапанчињата ми ги дупнавте“ и се сврте накај Влатко.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Но само еден со стапки кришум сторени ко крадец некој го граба моето бреме, и ги разголува, ги корне моите корени, па јас се чувствувам дека сум живот и време.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Беше очигледно дека тој не можеше да ги опфати сите, да ги зароби главните водачи во својот жолт нотес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Осаменост ли, лукавоста ли на овега, или пак тоа го сторил за инает на браќата и братучедите од кои никогаш не престана да се чувствува предаден - управувањето со Имотот му го препуштил нему, на Сима Симиќ, српски пропагандист, а сам со неколку книшки што го донесол со себе Симиќ, се здал да ги „просветува“ потковичаните.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во себе се чуствувам друг, и понов од вчера.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Едо Бранов се чувствуваше претерано изморен зашто вчера изутрината долета од Скопје со еден ран лет, а утредента, доцна попладнето требаше да лета назад за Скопје.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чуствував уморен од луѓето и светот од сиот простотилак и живот багажен од сите пријатели што ги имав алкохолот најмалку знаеше да лаже Неколку часа по полноќ пијан се отргнав лесно од лагите и стресот спокојно летав во вечерна тишина после напорниот калакурнички ден

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но нешто ми недостасуваше во мојот живот па и покрај блиските роднини и многуте приатели, се чувствував некако не комплетна...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но тие не пренесуваат како се чувствуваме; не можат само со своето присуство да го втелесат нашиот емоционален свет, нашите копнеења и стремежи, нашата сентименталност, нашите задоволства, чувствата што нѐ прават настрани.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Само тешко ми е. Телото ми тежи. Се чувствувам како да носам зимско палто среде лето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа го знаеше и Славица која ја започна темата токму за тие од кои се чувствуваше загрозена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чувствувам, прилично поласкано, морам да признам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Неопислива е оваа леснина што ја чуствувам. Се чуствувам така што...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Заразениот може да изгледа и да се чувствува потполно здраво, а притоа да може вирусот да го пренесе на друг.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со тоа уште на почетокот на едно среќавање е воспоставена доверба, почитување, па и новодојдениот и затечените се чувствуваат слободно, убаво, човечки.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Иако после употребата на една доза ефектите траат од три до четири часа, корисниците можат да се чувствуваат исцрпено, уморно и депресивно во следните неколку дена.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сегде се чувствуваше нејзиното присуство.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Каква била таа пречка што не му позволувала да наздрави добронамерно на гозбата на пријателството? Се чувствувал отфрлен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше изморен, изнененаден, непријатно се чувствуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Васј“, така ми рече, „Васј мене стравот од војните ми е во крвта!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сонцето веќе беше искачено на небото и насекаде се чувствуваше утринската свежина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Она што е на дело сега во Европа е екстремниот раст на миграцијата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нежно се прегрнуваат, легнуваат на брачната постела и се соблекуваат, се чувствуваат, ги допираат своите кожи, растреперени и гладни за сласта што им доаѓа како награда за трпението, скромноста, чедноста, што некој сакаше да им ја попречи и открадне, но којашто ете тие си ја отворија во вечната свадба и љубовна игра во која си припаднаа еден на друг засекогаш, пред своите срца, пред семејствата и пред лицето на Бога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само ѝ реков дека не се чувствувам добро и си се повлеков во мојата соба, оставајќи ја изненадена и тажна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Најмалку, во новата општествена средина тој ќе се чувствува не на своето место.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред да ми се случи тоа, толку се чувствував дека сум умна, а каква грешка доживотна направив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Не ме зезај, кучкин сине. Секако дека зезнато се чувствувам“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Може човек да биде огорчен, во еден момент да се чувствува дури и сронат, но јас нема да паднам пред искушението на изгубена верба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Можеби затоа што се чувствуваше измамена, предадена, па дури и навредена од него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Прво тоа одеше со зборови, но се чини дека и двајцата не се чувствувавме многу јаки во љубовната дијалектика, и затоа наскоро преминавме кон нешто понагледно, кон премерување на своите физички сили.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сфати дека со години веќе медиумите лесно го манипулирале да размислува на еден или на друг начин, па дури и му налагале да се чувствува вака или онака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тогаш па наваму, папата е сменет три пати. DD ПТ: Фред зборуваше дека се чувствувал како папа во стариот објект на Factory во Union Square.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

( - Значи, сатирата се движи од богатството на формата кон богатство на содржината, - вели Помошничката. - Токму, - блажено вели Преведувачот, затоа што се чувствува добро, а во сосема догледно време ќе се чувствува уште подобро, за што јасен придонес ќе има токму Помошничката.)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Триглаво животно сме“, рече Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зедов обврска да ти го чувам станот. Се чувствувам виновна.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И да не бевте формални емигранти избегани од својот роден дом (епскиот македонски збор вели: откорнатици!), сигурна сум дека моралниот кодекс на Твојот Татко и на Твојота Мајка врз целото ваше семејство ќе се пренесуваше на сосема ист начин и ќе си функционираше сосема идентично, создавајќи ви стандарди што безусловно ги определуваат сите ваши постапки и што е поважно! обврзувајќи ве тие стандарди да ги пренесувате на своите деца и внуци.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Навистина надвор беше студено, тивко и мрачно но никаква миризма на снег не се чувствуваше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Атмосферата беше секогаш опуштена и сите се чувствуваа убаво.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствувам како да сум на свој закоп: стојам на мартовски ветар меѓу црни, лелеави чемпреси и невини, чиниш ни со рака недопрени споменици и со изморени очи се простувам со себеси в ковчег.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ракијата му помогала да се чувствува како младоженец и да заборава дека грбот му бил свиткан под товарот на мачниот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

XXXII И во односот кон Палестина и Палестинците, од страна на претставниците на високото југословенско колегијално раководство, се чувствуваше отсуството на некогашна Титова Југославија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Утрото свежо, калдрмата измиена, црната прав што тука се таложи од оџакот на фабриката за конзерви ја нема ни покрај големите и долги бели камења што ја делат калдрмата од другиот простор, а сонцето веќе убаво отскокнато во сината срча на небото го ослабнал топлиот здив и тие убаво се чувствуваат додека ја совладуваат Ѓуро Ѓоновиќ.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Осамениот волк што ги следел пред тоа, доколку тоа не бил отфрлен пес со глас на ѕвер, презафатен со изобилие на мрши и оставени дробови и коски, со тоа дотогаш невидено богатство, не ги следел веќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ракоплескањето шуми како пролетен дожд врз ламарина по салата и од сите страни се чуствуваат извици: Браво! Ние се гордееме со тебе!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Дали со тоа се чувствуваш поздрава?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Расправаа за Интер и Милан и не се чуствуваше толкава напнатост како внатре.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Заради неа станував способна да ги отфрлам сите кланови, заедници, организации, митинзи, револуции, гласања и секти, а притоа да не се чувствувам загрозено.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Чувствувајќи ја безрезервната поддршка на Томо, Рада ни малку не се чувствуваше загубено.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чувствував дека јас исправно размислувам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Така се чувствуваат курвите после секс; како ништо да не било“, си помислив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа се држеше, ако не подобро, барем како сите други седум Толеви другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што сака оној кретен, негово ли е местово.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Можеби се труди да открие каква ролја нему најмногу му прилега?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истовремено, колку што надевањето пушташе корења во него, толку се чувствуваше и повремено полеан од некој очај, особено откако Марко му кажа дека таа е студент по менаџмент на Универзитетот во Торонто и дека како шанкерка работи само во вечерните смени.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Никола...“ Ги покри очите и залипа, и веќе тој, иако пред него беше болен, не можеше да се чувствува како лекар.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се чувствуваше надмоќен!

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Почнаа да се чувствуваат несреќни.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во Идн Парк, во кој се пресели и во кој, наспроти неговиот феноменален раст сѐ уште се чувствуваше воздухот на природата околу него бидејќи овде-онде имаше рамни ниви, среде блоковите од куќи што беа од ранчерски вид, канцеларијата на доктор Станеф беше еден кат погоре, но во сосем нова зграда од тули во која на целиот кат беше сместен супермаркет со стаклени врати, кои сами се отвораа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како се облекуваш, значи така се чувствуваш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ниеднаш не беше свикнат да не мисли на ловот пред тој да биде уловен и сега се чувствуваше некако празен од таа своја помисла.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И можеби како и гревот и среќата, така и омразата постои само во очите на оној кој ја забележува, и на оној кој врз себе ја чувствува – инаку тоа се само постапки, обични постапки и ништо друго, обични постапки, а сепак фрлаат отров во животот на оние кои ја трпат омразата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не е лесно да се каже до кој степен анксиозноста што се чувствува при присутноста на некој друг, непознат, странец е посилна од било кој вид на општествен ангажман.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

—Како се чувствувате во врска со тоа?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да се чувствувам убава и среќна во своја кожа. Да не се поистоветувам со никој.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ја придвижи косачката. Тревата, што прскаше наоколу, меко паѓаше околу него; тој се внесуваше уживајќи и се чувствуваше како да е самиот тој сето човештво, капејќи се на крајот во свежите води на водоскокот на младоста.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа беше свесна дека е привлечна девојка, но сепак тие довикувања правеа да се чувствува малку непријатно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тогаш низ просторијата како во хор се разлеваа гласовите кои молеа да заминат од Гнездо: меѓу ѕидовите одекнуваше композиција за човечки гласови со молби, со жалби, со уверувања; се мешаа десетици гласови во таа композиција во која се испреплетуваа различни ритми, тоналитети, брзини, а помеѓу разговетните зборови одекнуваа и нејасни мрморења и врисоци, и чудесни звуци од штракањето на забите, од брмчењето со усните, од повторувањето еден глас, од имитирањето на звуци какви што можат само во некаков сон или некаков кошмар да бидат чуени, па некаде отаде зборовите се чувствуваше судбината на оние кои зборуваа, кои офнуваа, кои брмчеа, кои штракаа, кои мрмореа и врескаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таквата склоност се легитимира со „острумниот“ талент што не се чувствува врзан за класичниот канон.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му рекол на императорот дека токму на тоа место „навистина се чувствува некаква лага“ и дека понекогаш авторот прибегнува кон такво нешто само за да создаде „потребен ефект“ кој, пак, по природен пат не може да се постигне.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се чувствувал посигурен в мрак, можел да биде поискрен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега, кога влегов, сите ме гледаа. Првпат се чувствував неудобно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се омажила во дваесет и второто лето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Можеби тие биле векови во кои зборот сомневање не ѝ бил познат на крвта, можеби во тие верувања крвта го познавала само себичниот збор денес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но таму тој не би се чувствувал толку безбеден и не би можел спокојно и сигурно да нишани во нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мита фрла во него грст планински чај и кога во целата земјанка се чувствува сладуњаво - горчлив мирис, таа го разлева миризливиот врелец во алуминиумските таски.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И тоа се случи токму во пролетта 1993 година, во чудесниот провансалски Арл, во кој се чувствуваше опојната миризба на расцутените лаванди, на рузмаринот, на маслинките, низ нивните сенки, со боите на божилакот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Почна да се чувствува женско поддржувајќи ги сите манири на девојчињата со кои се дружеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сѐ е некако мистериозно и тука се нуди евтина забава за многу франци и секој што ќе излезе од овие вертепи, се чувствува понижен, излаган и индигниран.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

После ова посилниот се чувствуваше слободен.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Постојано се трудев да му објаснам како се чувствувам, што ме повредува.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Константин З . се чувствуваше семоќен, гледаше во огромното сиво здание на поранешниот монопол и сам си го поставуваше прашањето: дали некој друг успеал цел еден етникум да затвори во една единствена зграда?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ах, колку убаво мириса небото наутро! И колку слободен се чувствувам! Тоа е убавина, царе, тоа е исто така убавина.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Примашот и Данче се чувствуваат најмногу погодени: Тие не можат да се помират уште со некого да делат сега овде првенство. Сеедно со кого. И макар за миг само.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нив ги измачува, ги боли таа празнина, тие очајнички сакаат таа празнина да ја исполнат, ама и ужасно се плашат од стварноста која може да ја исполни празнината, затоа што стварноста ја доживуваат како стравична закана, како нешто што ќе го поништи нивното празно Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние тројцата летавме таа ноќ и чудесно убаво се чувствувавме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нема да умрат од тага, душите не им се изградени од стаклени ѕидови лесно кршливи, сѐ уште дишат длабоко и се чувствуваат поживо од кога и да е, тие се сведоци на времето, мора да преживеат за да раскажуваат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се чувствува пребукиран, но тоа не му пречи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чувствував помалку и како амбасадор на разурнатата Картагина, тука близу до палатата на Хабиб Бургиба, но и едно од седиштата на палестинскиот водач Јасер Арафат, амбасадор на земја, составена од повеќе мали и големи Картагини, земја еден вид империја на Балканот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За тебе тоа беше ноќ што ќе те прогонува во соништата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Беди, да го разбиеме овој хронолошки тек. Дали се чувствуваш како УМЕТНИК, со големи букви, или ти е блиска идејата за вештина, занает, или едноставно се работи за некаква мистика, предестинираност...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се чувствуваше дека нешто силно ја мачи откако се врати од родната земја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Позитивни искуства: во умерени количества, алкохолот во поголем број случаи прави луѓето да се чувствуваат помалку инхибирани, релаксирани и среќни.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сигурно и за Арафат, во драматичните настани кои се вестеа во неговото парче на Палестина, средбата со мене во Париз беше епизода подложна на брз заборав, кога непосредните интереси не притискаат!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред него, пред тој автор на една сосем безначајна брошура, се чувствував победен.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ѓорѓе се чувствуваше бедно. Алкохолот ни малку не му ги ублажуваше ударите со кои го шибаше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој го употребуваше и последниот адут за предлогот: Ако го прифатите предлогот, дури ве замислувам како свој помошник-Сојузен кој би раководел со отсекот за заштита на малцинствата во секторот на службата за човековите права во Вашето министерство!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Атмосферата беше исполнета со многу топлина и извесна блаженост. Сите се чувствуваа многу, многу убаво.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Можеше само да насетува како се чувствуваат сега оние двајца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И лошо се чувствувавме затоа што одеднаш станавме цивили и чудно ни беше без нашите војнички цокули, панталони, блузи, капи, без наредби и команданти и бевме среќни што останавме живи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се закашла. - Да не се задави? - трепереше од страв Бојан. Никогаш не се чувствувал така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Додека разгледуваше наоколу како слепа жена којашто го бара котелецот од кој ќе почне да го распарува чорапот, се чувствуваше изгубено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чуствувам повеќекратно исцрпен. Во сржта на моето тело тлее еден очај од кој чуствувам како одвнатре се топам и истечувам, дотрајувајќи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Или, можеби и не сум во прашање јас?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ден на забранет сообраќај Како Пепелашка во Париз, која двапати во еден ден беше на „дворот“ - ете така се чувствуваше оваа малава, што качена на штикли од најмногу сантиметри, сепак, е мала, со срце ’ко зрно од афион, опиено, токму како од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И никој, ни подоцна, многу подоцна, не можел да објасни каква е таа слабост да се чувствуваат намалени и фатени во стапица на несигурност. И со надеж се крстеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствуваше како среќен балкански Дон Кихот кому поради неговото некогашно револуционерно ритерство, инквизицијата сепак не му ги запалила сите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Иако до овие претпоставки доаѓам неочекувано, веднаш помислувам дека тие се поттикнати од вчерашниот разговор со Даскалов, и тоа најмногу од она негово гласно размислување, кога смртта ја третираше како нешто живо и подвижно иако притоа не беа употребени токму овие зборови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Доцна ноќе, кога толпите од разулавени пролови талкаа по улиците, во градот се чувствуваше необична напнатост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сам со себе, сега можев да си признаам колку болно се чувствував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како е кај тебе на факултет? Се чувствуваш како некој загубар што шинтерите од одделот за приватизација не го забележале? okno.mk | Margina #15-16 [1995] 77

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Се лутиш ли?“ „Зошто? Пријатно се чувствувам. А ти?“ „Чао, оче Симеоне.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Филозофијата се чувствува малецка и осамена наспроти таквите сили, но и ако умре, тоа ќе биде од смеење.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Долгото пешачење по градот и не се чувствува, зашто и понесувањето многубројни впечатоци од излозите, од знаменитостите, од убаво урбанистички решените скверови, алеи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се спремав да одам со Миќо на средсело и сега одеднаш треба таму да мислам дека чевлите ми стојат грдо, а тоа значи да не се чувствувам сигурен од самиот свој темел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А од тоа, што ткаеницата на неговата сигурност во себе сега не беше достатно густа, и што честопати се чувствуваше пробиена, изрешетена, никнеше и таа притаеност и смиреност на неговите движења.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но таа се чувствуваше вкоренета за поголемиот дел од семејството, макар што живееше сама, со татковите книги, со духот на неговото присуство, на кој му остана верна на еден метафизички начин.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кој како се враќаше во својот брлог, потиснат од свои проблеми, ги забораваа внужињата на баба Петра и на дедо Костадин, само Пелагија која нивното враќање во срцето го носеше како неискажан аманет од стаклестиот поглед на бабата Петра, се чувствуваше среќна и радосна!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се чувствуваше преморен. Не му беше јасно зошто се наоѓа на подот во фитнес-клубот во четири часот наутро.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој атеист, а вака се изразува, којзнае на што цели, или така е адет, кога се зборува со постари луѓе, или без присуство на претставникот на партијата се чувствуваше послободен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Новиот човек, сталинист, појавен во регионот на крајот на Втората светска војна, се чувствува посилен од природата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Лозан Перуника се чувствувал како крадец што за лична корист ја завлекол раката во тајна печалба на туѓа душа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Патем се чувствувам како некаков женски Дон Кихот кој сѐ уште е засегнат за својата Убава Книжевност, во време кога таа го менува својот лик, кога нештата се мерат со етикети, а не со содржина, во време кога и Литературата ја прекриваат со имињата на нејзините произведувачи. Armani, Eco, Toshiba...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еразмо се замисли, длабоко. Седнаа да се одморат малку, иако не се чувствуваше никаков замор од долгиот пат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Што таа врзала, човек, не раздвоил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ама, важно е некој да те усмери.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На „Галата Ќупри“ најмногу се чувствува шумот на зазбивтаниот живот на овој град, шумот создаден од безбројните автомобили кои се точат како бескрајна река, шумот од заглушувачките сирени на товарните и патничките бродови, чии пристаништа се сместени под самиот мост.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го переше, го пеглаше и Богдан се чувствуваше среќен во ваква домашна атмосфера која со години ја немаше почувствувано и за која мечтаеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Девојката зад барот со по две кригли во двете раце замина кон другиот крај на шанкот, пак насмевнато фрлајќи краток поглед кон Еда кој веќе се чувствуваше необично.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мислата великодушно му се напрегна за да ја опфати шемата за целата работна задача, со сите нејзини меѓусебни поврзани операции, а кога целата работа му се лизна од менталната контрола, и сега стоеше загубен, се чувствуваше како да беше разбуден од сон со силен удар по глава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека беше зафатен со работа не мислеше на себеси, на тоа како ќе се чувствува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И тогаш на врвот на јазикот го сетив и зборот кој очекуваше да се впушти по својата задача, всушност навистина бев спремен да извикам Не очекував овде да те сретнам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Многу сум среќна и сигурно се чувствувам во земјава во која законот се применува неселективно... за сите, без исклучок. А, така и треба, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

42. Не само во поглед на јазикот и верата, туку и воопшто програмата на Мисирков (а тоа значи и програмата на МНЛД) се карактеризира со еден полн демократизам, во којашто не се чувствува некаков национализам или шовинизам спрема соседните народи, уште помалку спрема другите народности што живеат во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Маци... Маци! Не сака да излезе сега, истрауматизирана е, - велеше за да направи да се чувствувам виновна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

4. Се чувствуваше многу подобро. Се пополнуваше и стануваше сѐ посилен секој ден, ако воопшто можеше да се зборува за денови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се гледаше тоа од лицето на татко ми, се чувствуваше од неговиот глас.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Вие сте фино возбуден и лесно возбудлив поет, со водени очиња подуени од книжевни пијанства, шетате навечер со рацете во џебови, свиркате, го дразните малото курче, умирате од убавина во догматски дремеж и во лигави рими и од совршено жабја перспектива, ни давате до знаење како се чувствувате и какви планови имате со светот.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Се собиравме само ние кои, постојано или повремено, се чувствувавме приморани од лудилото да дискутираме на философски теми; на тие средби изгледавме како луѓе жедни за разговори, и истовремено како присилени на разговори, како некоја измачувачка сила во нас да не ни даваше мир а ние сакавме да ја исфрлиме од нас со зборовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Хероинот почна да делува. Се чувствувавме како да сме опкружени со длабок мир.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пилотот во овој случај се чувствува втопен и потполно присутен во еден виртуелен свет, којшто наизменично се поврзува со реалниот свет.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се чувствував принесен во семејниот апокалиптичен круг на жртвувањето.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дончо се чувствува слободен штом го нема Мурџо и сака да пронушка околу куќи, тој не ни знае какви овошки има бабата Перса, само штом ќе го направи првиот чекор и тоа на онаа страна каде што е куќичката на Мурџо, Мурџо застанува пред него со оклештени заби.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А исто така речиси бев сигурен дека скокот на Јана од коленото на Непознатиот Катерина го оценува како свој личен успех.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе ја натерам да се врати, мислел, зашто немал каде да ја води; таа, со спокојно и некакво чудно безживотно лице од работилница на мајстор што од румен восок може да измеси млада светица, го чекала задуван и зол како човек што е осуден да се соочува на секој чекор со призракот на својата необична младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствува овде горчината на онаа западна имагологија која Балканот го гледа како нешто Друго, неевропско, како темно место и слепо црево на европските култури, онаа целосно погрешна претстава за имагинарниот Балкан (Марија Тодорова), која него го сатанизира, иако според интелектуалните достигнувања тој ист Балкан е папокот на светот, врска меѓу Исток и Запад, копчето на светот (Ферид Мухиќ).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Третиот беше згодно место да се потанцува, ако така се чувствуваш.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Десет години на рамното поминаа од оној ден кога им зборуваше: „Иако голем број од вас се чувствуваат спокојни, јас навистина не можам така да се чувствувам, затоа што сметам дека спокојството во Македонија е веќе одамна разрушено и затоа што спокојството веќе одамна го нема...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Социјализмот и пост-советскиот систем донесоа нов елемент во литературата како одраз на животот, со тоа сатирата доби нов поттик, нова храна за преџвакување - секогаш одново, секогаш добро нахранета уверка: тоа е сатирата на Војнович, на Харитонов... - што отвара една нова - кој би рекол, социјална, тој не би погрешил - димензија во сатирата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Поучуваше Гаудама Буда: Само кога би смогнал, сеедно на кој начин, да ја искусам силата - да се втројам и размножам себеси во еден и единствен - ќе можам да кажам дека светот не е она што му се открива на окото туку само она кое се чувствува и не збиднува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го подготвував пилот изданието на Л. А. Викли и на уредникот му ги покажав моите стрипови. Не беше воодушевен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И Мише како Толета за поминатите неколку недели и месеци се чувствуваше како вистински Толев четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кризата за слатка вода, според тврдењето на бугарските експерти, отпочнува да се чувствува и во Бугарија, моментно не во толку остра форма, но сепак е даден знак за тревога.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се обидуваше како моќен и мудар арапски раскажувач да ја долови суштината на палестинската драма, со сета своја афективна моќ да фасцинира и придобие што повеќе приврзеници.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Доколку е примена пораката, човекот ќе почувствува: повратната реакција исто така се чувствува.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Критичкиот однос и став, апсолутно ќе се види во она што го работат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа ги смирувало. Се чувствувале пречистени и лесни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само Симон Наконтик подрипнувал околу покојникот. Не можел да верува дека на овој свет сепак се умира и мрморел нешто за своја сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гронинг: Претпоставувам дека кога само така би работел, не би се чувствувал вака сигурно. okno.mk | Margina #22 [1995] 127

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На ниедно поле од животот немам стабилна конекција за да можам да се чувствувам така.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И тој се чувствуваше орел.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На ова тело сеуште ги чувствувам трагите од тој допир, мек, нежен, сигурен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа вака го објасни тоа: „ Кога водиш љубов, ти употребуваш енергија, а потоа се чувствуваш среќен и пет пари не даваш за ништо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Да не се чувствувам себеси, својата мисла на покајник, лажливец и малодушник!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Замелушен од тешкиот, сега јасен жиг на настанот, од планинската самотија, од неизвесноста, се чувствуваше како ненужно црно стебло на нечиј пат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се чувствуваше слаб и немоќен за да може болката повторно да се бори со множеството детали, со нештата што требаше да се координираат, една работа да се вклопи во друга, прво ова да се направи, а потоа другото да следува, целата конструкциска скица да напредува со точен редослед, и соодветниот човек и соодветниот материјал да бидат на соодветното место и соодветното време.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој успеал пак да го пресврти воспитачот и јас сега немаше зошто да се чувствувам виновен пред него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Козичката се чувствува загубена засекогаш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На лицата на луѓето во Њујорк се чувствува густината на времето на овој град. (Овие лица немаат врска со предвремено остарените лица на бабушките во Москва на пр.) Сакаш- нејќеш се навлекуваш на тој спид.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Како се чувствуваш батка по оној наш слом и насилното враќање дури на појдовната точка?“, го прашав еднаш и со љубопитство чекав како ќе се постави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сепак тој се чувствуваше нешто погоре од чифчиите, подолу од бегот и беше доволен со својата положба, бидејќи и тој можеше да ги псуе чифчиите, да ги кара, па дури и да протепа по некој кога бегот беше отсутен, да не заборават оти се робови — измеќари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорѓија беше свесен за ова и се чувствуваше многу несигурен, затоа што кога ќе го упатеше погледот накај нив, знаеше што мислат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Никогаш Мајка не ни зборувала толку многу и за толку значајни настани од историјата на семејството. Ние сега си се чувствувавме позначајни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега се чувствувам како птица која се вратила во своето јато.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Без припомош во потсетувањето. Осамените се чувствуваат секогаш посиромашни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чувствуваше како да е ставен во улога на прегнато говедо и, бидејќи немоќен на тоа а му се спротивстави, цело време беше тажен и со чувство дека е полеан со помија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека се симнувавме по скалите, се чувствувавме бесмртни како богови кои се спуштаат на земјата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Некогаш се мисли со срце, како што може да се чувствува со мозок: тоа го знам, јас, кој сум имал и пријатели и жени колку што сум сакал.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Оти и така седам без работа, - имаше обичај да рече со израз на човек осуден цел живот да се чувствува должен за доброто што му го сториле.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Рони дождец и човек се чувстува малечок, ситен, слаб, осамен, празен, скршен и немоќен.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- А зошто да се чувствувам професионалец заради еден ваков настан што го презирам дури и во мислите?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Чувствувам искреност или извештаченост и лицемерие. Знам кога некој мисли лошо за мене или кога некој се чувствува лошо во себе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Понекогаш се чувствувам како безнадежна старица која останала сама и секој миг чека да умре.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во воздухот се чувствуваше мразот, а кристалчињата го потврдуваа тоа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само што не бев доволно умна за да си замислам како се чувствувавте додека ја минувавте полјанката со коприви!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој се чувствуваше многу посигурен да остане само Мајка со нас, децата, за време на војната, отколку и тој да биде крај нас.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа се чувствувала како малата сирена која гледа и љуби, но самата е невидлива и недопрена.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Попријатно беше пешачењето до станицата Е1 чувствувајќи како дождот ја мие песокта од мојата коса и нозете, додека тој единствено се чувствуваше во препоните на кратките пантолони и со секој шмрк на чевлите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејзиниот адвокат се обиде да внесе чувство и почна трогателно: Замислете, господине судија, да ни се случи вакво нешто на нашите жени или ќерки, како ќе ни е, како ќе се чувствуваме...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не напуштајте го домот без... Индустријата нѐ учи дека дом е онаму каде што ние сакаме да биде и дека тие можат да ни помогнат да се чувствуваме како дома.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Почнаа да се чувствуваат несреќни.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Во годините кога Татковата болест и немоќта поради староста го намалуваа маневарскиот простор за неговите големи балкански пориви да го води своето семејство, со кормилото на судбината, кон исток или кон запад, но и поради закоренувањето на постарите синови, со нивните семејства, во овдешниот живот, Мајка небаре се чувствуваше задолжена да ја преземе грижата не само за Татковото здравје, кој остануваше опкован со своите книги, туку и за стратегијата за натамошното спасување на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да го допуштиме уште и тоа, тој да добие бугарска служба. Но ќе се чувствува ли тој на неговото место? – Не.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Камилски потоа утврди дека од урбаните средини влијанието се распространува и во руралните предели каде што турските лексички елементи ќе влегуваат од втора рака, но и натаму дури и до денешни дни ќе се чувствува нивното присуство и влијание.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се чувствуваше необично. Не ѝ се веруваше дека тоа нејзе ѝ се случува...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се чувствував изнемоштен. Ловците веќе запрегнуваа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствувале осамени и копнееле по неговото болно плачење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Моето трето око е осветлено и се чувствувам убаво, бескрајно среќен, како да сум на Екстази, се чувствувам толку среќен што тоа морам да го поделам со вас, сакам да ви кажам сѐ, сакам да знаете сѐ за мене.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ќе ти го дадам меновникот... - заплака таа, влечејќи го венчалниот прстен од прстот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Волчешкото завивање повремено доаѓаше од северната страна, од долот меѓу Грамадна и Чукарот, и се чинеше засилено и доближено, од што во кошарата веќе се чувствуваше вознемиреност на добитокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега не можам да си простам што тогаш не ѝ кажав колку убаво се чувствував заради неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ќе оздравам. И сега се чувствувавм добро. Чесен збор. Ништо не ме боли.“ Таа ја кажуваше вистината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Следните денови, Карл и самиот се чудеше колку убаво се чувствува во домот на овие четири жени... Како отсекогаш да бил тука.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Градот е сив, градот е див во градот се чуствува огромен јаз го газат бездомници и криминалци а градот загаден сите ги голта Се шири смрдеа од ѓубре и стока дрогирана нација плаче за Европа од зградата копа мирис на манџа целото маало во канџа на ганџа

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Значајно место одвоив и за заедничкото летување со родителите на Црното Море во Варна, за кое тие рекоа дека им е „прв, втор, десетти и последен пат во животот“, а јас воопшто не се согласував со нив, зашто ние со Бреза таму се чувствувавме како да сме деца на најбогатиот човек на светот: сè што ќе посакавме добивавме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дури и при самата помисла, дека би можел да се послужам со итрина, се чувствував загрозен“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Kristine Stiles ПРАГ НА КОНТРОЛАТА destruction art and terminal culture (деструкциската уметност и крајната култура) „е.д.е.н“ „Ние го преживеавме ова доба“, пишува Херцог на Сол Белоу (Below) во едно од своите неиспратени писма.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чувствувам некако засрамен: и заради желбата за автото, и заради желбата да станам брат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го загрижуваше нешто друго. Нешто што сѐ поизразито се чувствуваше во воздухот, ниски облаци, како капа, седеа над Чукарот, некаде во височините над долината се чувствуваше невидлива брканица на ветровите, а во воздухот веќе можеше да се насети близината на снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Иако по операцијата се чувствуваше добро, по извесно време болеста пак му се влоши.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Цел живот ги шетав своите соништа и низ времето и низ просторот, им зборував, им подвикнував, им потпевнував како на најблиски и стоејќи простум и извишен над нив јас секогаш се чувствував и исправен и горд...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Лука Карер знаеше дека нивниот потег е многу ризичен и дека во животна опасност ги вовлекува и семејствата на оние чесни луѓе што прифатија под својот кров да ги примат прогонетите сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Умирал во својата радост и израснувал од самиот себе нов и силен; на неговата подмладена крв и сонцето можело да се испече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но кога речиси судбината на егзилот нѐ фиксира во овој град, како на речиси последна негова станица, се чувствуваше дека Мајка ја презема иницијативата во доменот што се сметаше дека е само Татков.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се разбудив. Се чувствував страшно премален. Од мојата постела го видов војводата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога излезе надвор, Акакиј Акакиевич се чувствуваше како да сонува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Градините на кои работел станувале цветни мозаици, се чувствувало неговото присуство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знаеш, се чувствувам како ученичка што избегала од дома на првиот состанок со дечкото. - Избегала?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа во почетокот ми пречеше, но сфаќав дека не само што е неминовно, но и сосема разбирливо кога Вера за Ели, па и за сите нас, од првиот ден не беше ништо друго туку мајка, која пак ја врати топлината и угодноста на нашиот дом, ни помогна да се чувствуваме побезбедни, под закрила.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Бев многу депресивен, би можело да се рече очаен, ушто повеќе, се чувствував како да сум заглибен во дупка со катран.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие веќе не се чувствуваа мали, со тажно обесени веѓи и нејаки, како урочени: мрдаа со ушите и гледаа со двете очи кон коренот на своите носови.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шпиро пак вечера, иако по третпат. Сега јаде повеќе од првите двапата, бидејќи и тој се чувствуваше победник во борбата против попот, а и ракиичката му отвори апетит.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чувствувам празна надеж, гнила химера, чувствувам како телово ми гори во инферно, тонам во празнина, кавитација, длабока шуплина, го достигнав врвот а се чувствувам осамено, зошто со мене ја понесов омразата, злобна пизма, не сонувам и полека умирам на осамениот врв на вечноста.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сега беше толку ведар, така што речиси и не се чувствуваше себеси, исто како и да не постоеше, затскриен зад шпелите во таа цибрина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Едо се чувствува предизвикан, но и поколебан.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо не покажуваше никаков знак на засегнатост. Очигледно се чувствуваше меѓу пријатели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Како можам да бидам? Пуштете ме, овде почнувам да се чувствувам како во оклоп.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не бев баш сигурна дали би можела да се чувствувам како ваше дете, а не бев сигурна ни во самата себе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Паметам дека се чувствував прилично сакато кога го извлече од панталоните патлакот, подготвен како за парада!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се чувствуваше пријатно под дебелите черги, стоплен, олабавен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Станковски е прилично контроверзен човек, така што и покрај скафандерот на питомост што го навлекол (ко заштита, или етички принцип?!) последниве години, сепак се чувствува снажна енергија на преобликување, која не ве остава рамнодушен, се разбира, па брзо упаѓате во вртлозите на љубов- омраза што ги емитира тоа корпулетно тело на господинот сликар.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Просто се чувствуваше како во затвор...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Неколку часа од изминувањето на дејството, можете да се чувствувате депримирано, преемотивно, со чести изливи на плачење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Позитивни искуства: прави да се чувствувате слободно, ги отстранува сите инхибиции, иако повеќето од луѓето уживаат во инсуларниот свет на халуцинации што го создава дрогата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се чувствував необично, не беше тоа начин на кој некогаш јас сум постоела или сум се однесувала.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

За ваквите појави имам и еден друг збор, манипулирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, барем изгледаа изненадени и божем незгодно се чувствуваа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се чувствував виновен поради мојата немоќ да повлијаам преку малата земја која ја претставував, земјата од која потекнував имаше слична судбина на палестинската, во однос на распарченоста во повеќе земји.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Малку јас ќе попуштам, малку тие и имаме дома една клима во која сите, и ние родителите и нашите деца се чувствуваме пријатно.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Веднаш се постави чинија и за неа. Таа, иако одбиваше, и навистина се чувствуваше дека не ѝ е пријатно, седна да руча со нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се чувствуваше непобеден медитерански лав излезен во арената на животот, кој зад себе ја имаше оставена живата творба, туниската држава, која остана модел во Магреб и Франција, за избегнатата колонијална војна како во Алжир, ги избегна крвавите последици од религиозните судири.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Тро... троа пченичка... од стрништето.. клас по клас... зрно по зрно... ете... јас таму за да не ја колваат врапчњата...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И надвор во игрите, прифаќајте го и не оставајте го да се чувствува осамен и туѓ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Отидов во тоалет, ја пуштив водата од чешмата за да го придуши звукот и се обидов тивко да повраќам дури од мене не излезе последното конче месо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој се определи за следниве најчести заемки: аршин, најраспространета заемка за означување должина, ширина и височина (62-75 см), (од турски аrşin); ока, мерка за тежина, 1 238 г (од турски okka); чифт, пар, рало (од турски çift); еден, непарен, осамен (од турски tek); ѓутуре, кутурица, нешто земено без мера, на куп, наеднаш (од турски gütüre); карар, мера, умерено (од арапски ḳarār); ајар, мерка на чистотата на златото, а и точно и прецизно регулирање на саатот (од арапски ʿiyār); фира, тоа што се отфрла при мерењето и почесто при изработувањето на нешто, отпадок (од персиски fru); урнек, јурнек, образец, пример, кројка, модел (од турски örnеk) Климент Камилски се чувствуваше осамен на бојното поле со турцизмите кои го напаѓаа од сите страни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А сепак, бесот што притоа се чувствуваше беше апстрактен, никому неупатена емоција, која можеше да се пренесува од еден објект на друг како пламен од ламба за заварување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа стана од својата клупа. Денес таа не се чувствуваше удобно на клупата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чувствував како предмет; како чаша, како нешто што служи некому.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во тие предвечерни часови, по молитвата, таа повторно се чувствувала како ангел (во себе и за себе), просветлена, босилочна, темјанеста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Но јас се чувствувам така, капетане. Мислам дека би требало да си одиме оттука.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Што да кажам, како се чувствував во тој момент на откривањето на кутијата? Јас, значи, еве, имам длабоки корени.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Помислив, изгледа дека тој не се чувствува добро!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Но знаеш некако, немам мотивација се чувствувам истрошено.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е кадифена репресија затоа што не се чувствува како репресија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа дувало силно, уривајќи ги дрвјата и куќите, но се чувствувало силно додека не стасало до една огромна карпа, која не можело да ја турне.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ете толку знам, господине судија. И, се разбира, зарем има потреба да кажам: не се чувствувам виновна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во книгата се открива еден телефонски разговор меѓу Џорџ Буш и Ариел Шарон од 14 јули 2004 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се чувствував во целата земја како во стапица, во земјата во која беа закопани сите таткови соништа за враќање.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Хрисостом на грчки значи Златоуст”. „Во вашиот германски не се чувствува ни трага од грчкиот”, му рече есесовецот. „Во изговорот, можеби.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сопственото јас, вели еден пациент, се чувствува смачкано и осакатено, дури и при најобичен разговор.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во овој миг не можам да се чувствувам поинаку, освен превосхитена од Вашето внимание!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Чудно се чувствува Малинка. Стои. Ѝ се чини дека пропаѓа в земја.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кога маштеа ѝ повторно ја извика, се завртев и налутено појдов кон улицата, без увереност на независен човек како што се чувствував само во оваа темна задушност.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На ручекот што го приреди игуменот, се разменуваше по некој збор меѓу полковниците и пратеникот, колку да не се молчи, но сосем за споредни, небитни работи: пратеникот ќе ги прашаше како се чувствуваат овде, како им се допаѓа овој крај, тие го искажуваа своето задоволство, восхитување; го пофалија кметот за пречекот што им го направи и убавите денови што ги поминаа во селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се чувствуваше како споулавена. Кај да ја бара?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А, ние дввајцата, Бреза и јас, кога заспиваме без приказна, се чувствуваме како да сме напуштени.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас лежев под дрвото; се чувствував глупаво, непријатно, оти удоволував на туѓа желба. Тој рече: „Затвори ги очите“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тоа само така изгледаше: бездомниците уште повеќе се чувствуваа во градот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можев, прекорно си рече, да понесам китка цвеќе или една бонбониера. Се чувствуваше посрамотен. ***

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чувствував како фатена во замка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Непромислено влегов во стапица, за еден миг си го згазив планот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не нѐ оставате да се чувствуваме сами. Денес е најужасно да се чувствуваш сам.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Британика, спакувана во три тешки пакети, му ја испорачаа во станот токму кога го заврши ручекот и се чувствуваше „презреан“ за да оди да си легне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зајакот остана неподвижен. Се чувствуваше како во тој миг да скинал некој единствен и прекрасен цвет од таа ноќ; од тоа дури и раката му потреперуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Впрочем, да се идентификува BAD, да се биде секогаш на штрек, го овозможува задоволството човек да се чувствува жив во време кое „врие од разуздана празнина и ѓубре”. Fussell вели дека нештото кое очигледно е лошо не останува лошо за долго, бидејќи некој ќе се сети, и bad ќе се воздигне во BAD, ќе биде фалено насекаде како вредно, како посакувано.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не бев со нив кога ги собраа и одведоа, затоа и не можам да не се чувствувам виновна за нивната смрт, па иако јас, лично, го избегнав тешкиот прст на судбината поради околности кои не можеа да им наштетат на жртвите", си спомнуваше таа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мајка се чувствуваше среќна, како на денот на заминувањето во Италија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Што мислите за такви гестови, се чувствувате доволно зрел на тој начин да лупате по нашата бедна шведска маса?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Што е лага?“, му реков јас, воздржувајќи се да покажам дека сум љубопитен и дека се чувствувам предизвикан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имам жена уште погрда од мене и не се чувствувам инфериорно покрај неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Може да биде облачно претпладне во јули: Вкус на пепел може да се чувствува во воздухот; може да се насети и мирисот на дрвото што се топи на огништето; да се почувствуваат натопени цвеќињата; да се прошета усаменички низ опустошени шеталишта...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Почна да ја врти чепурката кон својата воденица каде што се чувствуваше посигурно и моќно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чувствуваме празни, разочарани, сиромашни. Молчиме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го жалеше Ивана и се чувствуваше како виновник за она што можеше да му биде заседа од тој поп-непоп со јоргованести лузни на голата јака черупка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За момент седам збунет. Се чувствувам и навреден. Навистина, што сака да постигне иследников?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И потоа никој од никого не можел да искорне ни пелтечав збор, никој над никого господар и секој роб на својата опачина, на својот страв дека дел од нејасна вина лежи над него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствува затечен од нејзините знаци? Од нејзината присутност и овде? Во тремов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не грижи се,“ рече. „Сѐ ќе биде добро.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти беше расположен, си дискутираше со нив за многу работи, се смееше, велеше дека добро се чувствуваш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Секое делче од спомените, дури и кога е лажовно ним им звучи вистинито.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние Грците се сметаме за луѓе научени на комуникации, на овој остров особено.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ме потсети дека на означеното место веќе ме чекаат Арафатовите луѓе...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Онисифор Мечкојад ја подал десната рака кон пазувите како да ќе побара нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствуваше сѐ поубаво и поубаво.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Работата го изострувала секогаш и него, како оној метален писок на бичкијата, тука и сите свои движења тој ги чувствуваше како му стануваат такви, се чувствуваше роден за тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На сопствениот балкон јас и Јасна се чувствуваме како бродоломници.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Се чувствуваше како во луда трка по туѓите заемки кои се криеја во редовите на страницата на книгата, на моменти се чувствувал како со перото меч ја разбива пајажината во која се криеја старите зборови, со веќе потрошено значење, според многумина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нема да му забележвам, си мислев, ќе проголтам сѐ што ќе каже, иако немав ништо што ме врзуваше, потоа ќе си заминам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Оти почнав да се чувствувам како „шејтан“ жена, не помалку интелигентна од Сашо „Фактор Икс“, со помали фасцинантни предвидувачки способности од него, ама со аналитичен дух, кој може да се натпреварува со многумина што веќе имаат пола до час емисија, во која своите ставови ги оградуваат од уредувачката политика на телевизијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бев малку заскитан. Или, ајде да го употребиме вистинскиот збор, се чувствував загубен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

ЈАКОВ: Тоа се чувствува во утробата.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Се чувствував беспомошна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За сето тоа време во училиште на часовите мислев потсвесно на тоа како се чувствувал татко ми кога видел дека сликата е преместена, дали се налутил, дали пак ја вратил на поранешното место.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Напротив, вообичаениот одговор е: сега сум помудар, сега подобро господарам со својата судбина.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Светото писмо, се чувствува, тоа не мора да се чита!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На моменти се чувствував како да говорам пред бронза во човечки изглед.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И Арсо Арнаутче побрзал да побара поток, рекичка или каква и да било друга вода за да се измие или да се искапе подалеку од сите сомневања што можеле да му ги согледаат намерите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

-Времево како да сака да врне, се чувствува напнатост во воздухот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој верувам, кога би го опсипале со признанија и благодарници, не би се чувствувал убаво.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тоа беше неговиот водечки глас на старата трогласна полифона песна од родниот крај која најчесто ја пееше и преку која се чувствуваше најблиску до своите преку границата, како да ги довикуваше со својот осаменички глас.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но како ќе се чувствуваат сите тие ништожнички сега, кога ќе те среќаваат по улицата волку жив и мажествен?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А беше сигурен дека исто така како него пред да се засолне зад чамот се чувствуваше и неговиот побратим кога го нишанеше на најблиското растојание и кога не го погоди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

се (зам.) - чувствува (гл.)