Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Фатен е во дворот на Ѓурчин. Каков прекршок е тоа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лакхдар Брахими гледајќи во отворената книга на Малро Човеквата судбина, замислено рече: Се чини мина засекогаш времето на големите, харизматични личности-интелектуалци во поновата историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ограден со високи камени ѕидови и масивни дрвени порти, имотот претставуваше војнички предизвик за Турците но во истата таа мера се чинеше и неосвоива, па тие не го нападнаа; го заобиколија и дојаваа овдека, во Дупка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бев како зајдена. Смртта на близок не се чини стварна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Беше нешто, што мораше да се носи во себе, а додека заминуваше под тоа црвеникаво сонце му се чинеше дури и дека е добра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оттаму и моето љубопитство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со оглед на ваквите податоци, предвидениот законски цензус од 50 работници се чини превисок и во иднина би требало тој да биде преполовен, со што ќе се овозможи поголема ефективност на оваа законска одредба.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ми се чини дека тој ден Господ не заборави....

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ама ми се чинит овој школо од ефенди Трајчета? — и се обрна кон него да го посочи на другите за пофалбен пример.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Му се чинеше и повисоко одошто е, кога уште ќе замислеше дека горе, изделено од рајата, е сѐ што вреди, седиштето на валијатот, уќуматот, беледието, а заградени од ѕидиштата се и сите големци на градов, нивните куќи и сараи, богатствата, анамите и слугите, а покрај нив војниците, магазите со жито, складиштата на муниција, топовите, ѓулињата, јаничарите и нивниот јаничарски началник, што го викаат коџа-ага, па јузбашата, церибашата, дури и спахискиот ќаја е тука, ама и големиот мула не може да биде надвор од ова место, зашто нему му даваат дваесет ќесиња годишно.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И колку што таа повеќе се бранеше, толку тоа нему причинуваше поголемо задоволство и осветата му беше помала. Се чинеше дека ќе ја разнесе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А јас кога ги гледав низ жичаната ограда, ми се чинеше како да гледав кавалеристи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Неочекувано една рефлекторска нишка го улови твоето око, ја предаде твојата зеница, и јас го видов оној сјај што дотогаш ми се чинеше поинаков.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Само наслушнував и, се сеќавам, секој надворешен шум, дури и шумот на една тревка, ми се чинеше пресилен и дека ми пречи да го слушнам длабокиот, скриен ромор на водите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Марија беше убава жена: имаше привлечно лице со блага насмевка со која ги откриваше бисерните заби, кои, се чинеше, повеќе ѝ служат како украс, отколку за јадење.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секој си мисли: „Со ред сум земал, со ред и да вратам“.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Околу нив постојано протрчуваше сниското слабо човече Крсто, еден од деградираните командири на партизанската војска, и го раскажуваше по којзнае кој пат оној случај кога тој божем имал храброст да го изведе својот вод пред бригадата и да изјави со полн глас дека одбива да замине со борците на Сремски фронт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А за да биде такво, треба со општа согласност да се избере едно наречје за општ македонски литературен јазик. 158 Согласност ќе има, ми се чини, само ако секој од нас прави избор не по некакви естетски мерила и не по чисто месни причини, ами од гледиште на општите интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А тебе ти се чинеше ќе ти дојдат слугинки да ти и гледаат твојте и да ти работат, та запињај да се женат девери ти, желки по меот да му лазат, да даде господ златен!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ништо од сето она што ни се чинеше идеал, свето, апостолско - не остана чисто, неизвалкано...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ние, добри мои читатели, честопати потценуваме некои работи, ни се чини дека не ни се исплати да ги работиме. Дали е така?

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Како што ова го чув, така мене почна да ми скипнува крвта и да ми се чини оти ќе се онесвестам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Трепкам со очите, ама сѐ ми се чини дека некој друг човек гледам во огледалото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

И сега, по толку изминати години, ми се чини, дека бесвесно баравме смрт, бесилка и три метри под ѕид и за тие кои нѐ водеа...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Исто така му се чинеше дека знае што е тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не само да ми се чинело.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Му се чинеше дека во џебот од униформата има неколку трошки леб.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега на покривот, над истиот оној празен простор, стои човеков што тогаш беше дете и тогаш гледаше оздола со отворени зеници и запрен здив кон височината што му се чинеше недосеглива, кон работ на покривите; стоеше сега поднаведнат а сепак достатно задржан од железата околу рацете, затегнати со сигурност над таа улична празнина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаејќи ја нејзината лабилна избувливост, никој, или барем така се чинеше, не ѝ обрнуваше внимание.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оттаму впрочем произлегува и интригантниот уметнички концепт за „ретрогардизам”, посебно релевантен, се чини, за источноевропските култури (в. стр. 165).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„Како да сме во мевот на некое огромно животно, не ти се чини?“, го прашувал и ударал со чеканот по утробата на чудовиштето обложена со камен.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Легнав – па станав и продолжив. Ми се чинеше дека ме крена од земја.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Како сета крв да ѝ се качи во образите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Трепери пламенчето на свеќата и стоејќи вгледан во рамницата, ми се чини дека допираат до мене бучавата на авионите, тресокот на бомбите и гранатите, свирежот на куршумите, мирисот на напалмот, врисокот на стотиците очајници кои биени од небо и земја, газени и толчени под тенковските гасеници со последната издишка трчаа по оваа последно мало крајче од езерската земја со надеж да се фатат за последната сламка за спас на животот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во четвртокот наутро, сѐ уште немаше никаква трага каде е и дали е жива.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Исполнет сум. Претечувам Од ѕвезди, од песни Со кои ги залечувам Невидливите арабески Изрежани по суштината Моја, по внатрешнината, Од која се лачат и зрачат Моите певни стихови, Моите копја и штитови Со кои се бранам и напаѓам Крај кон се раѓам и умирам (Пак и пак и пак) Се чини, така ми е судено Да сум стишен и извишен знак. Зрак.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

ЉУБА: А зарем не ви се чини, дека ова што го правите е голема свињарија?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Билјана размислуваше нешто, а јас, ми се чини, погодував за што размислува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ЉУБА: Не знам... Јас го набљудував твоето лице, додека мама ја читаше онаа своја приказна, и мене ми се чинеше, сфаќам за што ти мислиш и колку се чувствуваш самотен.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Помина некое време. Настанот со праската го заборавивме. Или мене така ми се чинеше.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Најголемото зло се чини „човечко, премногу човечко“ - од кога сите величини станаа натчовечки. Маргина 35 75

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

По таа причина поубави му се чинат на човека речиси само оние наречја и говори што ги слуша тој или ги има слушано почесто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога сега, помисли, кога сега би го наполнил празнион простор под себе со своето паѓање и со еден крик, нивниот крик, кога би ги собрал раштрканите луѓе околу една црна сенка на плочникот!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— Бегање, бегање, другари. Ако се согласиме сите, мене ми се чини дека ќе успееме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, парите кои беа предвидени да бидат наменети за ублажување на нега- тивните последици од отпуштањето на толкав број работници во овој некогашен индустриски град – никогаш не стигнаа до нив!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Работата во „Време“, додека бев таму, не ми се чинеше доволно важна. А сега гледам дека тоа било акција.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ме гледа со подозривост, а сепак, ми се чини, само кога би ја пуштила раката, тој веднаш својата глава би ја ставил во неа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Понекогаш му се чинеше дека ја загубил границата меѓу јавата и сонот. Што беше реалност?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега се плашеше да се опули надесно оти му се чинеше, ќе го види Неда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите пари јас треба да ги држам кај мене. Јас, ми се чини, разбрав што кажува.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Им се чини како да се исфрлени надвор, мислеше, исто како дивинкине што завиваат од гладот и од бездомноста на оваа темничина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Томи Такер пееше за да добие вечера. Ниту еден вистински трубадур нема да го стори тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му се чинеше дека пред него се гаси еден живот, вене прекрасен млад цвет.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не е како другите Богдановото девојче, така му се чини.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Добраноќ, му рече тој некому климнувајќи му со главата. Се чини и се поклони.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тие двајца гардисти што се веселеа се доближуваа со бавни чекори кон дрвото на кое бев.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Би можеле... да сторите нешто повеќе, ми се чини, а?“ „Како? На кој начин?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Денес многу човечки ми се чинат оние негови храбрења и довикувања по мачниот пробив од октомвриската заседа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А, тоа значи дека само така ми се чинело, нели? - Токму така, - рече таа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Се разбира – срипа радосно таа и се упати кон кујната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Тоа беше еден сосема друг свет, уште не сум свесна што беше, што сѐ видов и што сѐ доживеав, ми се чини понекогаш дека само сум сонувала.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веројатно бев збунет. Она што ќе повтев да го речам ми се чинеше плитко и нејасно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мислам дека би било и одвишно овде да тврдам дека нашата живеачка ми се чини многу поприродна во моментите на нејзината разголеност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се чинеше, Орде барем така си помислуваше понекогаш, а и сега кога нункото му кажа за нејзината љубов, - дека тоа заправо не се татко и ќерка, ами дека е тој некој силен и лош змев што ја грабнал неа, убава девојка од далечна земја, и сега веќе двата остареле во оваа куќа, загинала и неговата сила и нејзината убост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се свртувам да видам како изгледа тумбата. Се чини чудно но навистина ми се виде населена и веројатно поради тоа веднаш се разликуваше од другите височинки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А во средината, спуштена вертикално како заплиснат студен челичен болскот стоеше подмачканата плоча на пилата, целата исукана, како сабја од ножница, додека нејзините правилно распоредени запци, секој со по иглен врв на острицата, светкаа со по една ненаситна срчена светлинка, собирајќи ја во себе и усвитувајќи ја скржавата виделина на денот во своите илјадници одблесоци, за кои се чинеше дека ќе те испечат уште со самото тоа што ќе се обидеш да ги допреш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некаде од Прилеп али од Битола, каде што живееја неговите подалечни сродници и каде што и сам имаше куќи и хотели или од Солун, од Софија, од Загреб, од Берлин, од Париз, од Лондон, каде што бил да ака, рано напролет, заедно со ластовичките, туку и тој ќе долеташе на Имотот и ќе довлечкаше со себе и една секогаш различна, но секогаш ситна и црномуреста граѓанка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште со првите проблесоци на свеста кај детето започнува едно тегобно чувство за времето, како нејасно претчувство дека постоењето е составено од зрна песок кои ги развева ветерот, и дека единствено она чувство за себе, за Јас, нѐ држи навидум целосни, сѐ додека не биде одвеано и последното зрнце песок, тој последен остаток од животот, со кое и Јас ќе згасне, а зад нас ќе остане само ветерот на времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми одобрија. Вечерва заминувам со првата група камиони. Затоа те праќам таму...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Долго потоа беше многу среќен од нешто необјаснето, толку среќен што му се чинеше дека може сѐ да направи.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ми се чинеше дека чевларот Адам е сепак поинаков.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се чини дека јас малку сум се успал, нели?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

По неколку години служба во Здружението, му се чинеше дека тапка во место.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Му се чинеше дека веќе не е оној уважен, сериозен научник, доктор Коста, туку дете, составен дел на некоја одмината убавина и добрина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, потоа на неговото лице се појавува некаков стратешки израз, потоа засилено-рамнодушен, и вам како да ви е полесно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се чинеше пожари, сѐ наоколу се топи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Врските меѓу литературата и филозофијата се покомлицирани отколку што, се чини, мислат оние што ми противречат. Од ваша перспектива значи нема инкомпатибилност помеѓу разни жанрови?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не знам зошто ми се чинеше во последно време дека еден ден не ќе ја најдам таму таа слика и сѐ повеќе имав желба да ја преместам во собата каде што спиевме Ели и јас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мирисот веќе ја исполнуваше собата, богат топол мирис, кој му се чинеше како испарување што доаѓа од неговото рано детство, но, со кој повремено се среќаваше и сега, додека се ослободуваше таинствено во некоја улица полна со луѓе, почувствуван за миг и повторно загубен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секако, ова беше нјинтересниот дел на забавата која се чини тукушто почнала.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Бојан го сакаше тој збир на миризби, преку кој, му се чинеше, одеднаш ги вдишува сите миризби на одминатото лето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се чинеше дека колку поневолни беа неговите постапки, свесноста за она што го прави станува сѐ појасна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Многу време стојал Силјан на суво фатен на штицата и сѐ му се чинело оти се носи на море.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И весталките се чини таму беа и некому му ракоплескаа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

— Така кој пече и ќе го печат, кој коле и ќе го колат, ја! Што ти се чинеше тебе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој ми се чини во ред - впечаток потврден со фактот што е тука.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Му се чинеше како да ѝ се враќа на точката од која му беше украдено некогашното време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јадевме со сласт која надополнуваше нешто непрашано или некажано, така барем ми се чинеше, но таа претпоставка за мене стануваше сѐ понебитна пред комичната слика во која доминираа задебелените црвени мрсни усни на Крумета развлечени под мустаците како пренапната пластика низ која, постепено, неговиот длабок, затемнет глас се раздробуваше во рапав, метален кикот кој повремено се слеваше во три обични збора: „и така натаму”.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во оваа доба обично ја наполнуваше печката така, што се чинеше само уште што не тргнало да полета од разгореност, тоа огромно буре, а потоа, издолжен на креветот, или притивнат на прозорецот, продолжуваше да чека.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога гази по патот, ти се чини цар минува.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Шеталиштето полека се празни. Месечината фати пат поназапад, се чини дека ѕвездите пребледнуваат, а на клупите и на бетонскиот ѕид се уште во топла прегратка траат ненаситени вљубеници...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие би продолжиле уште да редат, како кукавици на мртвен, ама Фоте, а по него Боге, ги покажуваат рибите држејќи ги за опаш, така што тие вака издолжени навистина се чинат големи како машки подлактици.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дали сметаат дека ваквиот начин ги збогатува нивните животи?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Спиеше цела ноќ со длабок понорен сон, сличен на смрт. Се чини, беше омаен и занесен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Арсо се пробиваше, ги вкрстуваше своите чекори со многуте чекори на другите и чувствуваше и му се чинеше дека тоа се многу чекори на неговите сопствени нозе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Затоа што ваквата игра на љубовен триаголник секогаш беше поинтересна, се чини поради тоа секогаш завршував сама.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Со избрани зборови истакна дека на нашата делегација ѝ се чини голема, единствена чест, досега незабележана кон некоја странска делегација, да се подготви програма за гледање на најдобрите театарски претстави во кој триумфира социјалистичкиот реализам, по повод стогодишнината од раѓањето на великиот Сталин.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

САД И НИВНОТО АНГАЖИРАЊЕ НА БАЛКАНОТ ВО 1941 ГОДИНА

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се чинеше коњот и неговиот јавач се едно суштество што одвреме-навреме се раздвојува, па секоја од двете засебни единки тргнува по некој свој однапред одреден пат, но веќе во следниот момент двеве разделени единки повторно се слеваа во една нова поцврста целина, која, барем така изгледаше, ништо повеќе не може да ја раздвои.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се чини дека масата, столовите, мушамата се дел од изложба, постојано чисти и подготвени.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беше кивна на другарите на Дракчета кои, како што со право ѝ се чинеше нејзе, му наместија да мора да оди в партизани за да можат тие да си останат по дома.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога се доселивме во новоизградената станбена барака, ми се чинеше дека одеднаш бев пораснала и во оваа куќа треба да преземам улога на домаќинка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во дното под неа стоеше наместен дебел трупец, се чинеше како челичните запци само што не се имаа вкопано во црвеникавата, искружена од годовите, целина на буковината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од овие, најголема дискусија кај синдикатите, се чини со право, поради својата двосмисленост, предизвика првонаведенава законска дефиниција, којашто работното време го определува на следниов начин – тоа е „секој период (!?) во кој работникот работи и е на располагање на работодавачот, за извршување на работите и работните задачи, согласно со закон“ (чл. 1, ЗРО/окт.09). 24 2.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Твојот мирис сѐ уште не беше испран од моите прсти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Еве и сега ми станува од сеќавањето на тоа. Мислам, ми се чини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не, не, тие не очекуваат никакво внимание, тоа само така ви се чини, бидејќи пред нивната убавина ќе се почуствуваш некако потфрлен, понижен.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Добар деееен! - ме пресече вибрато на 90-годишен старец кој пред врата се беше изложил на срамежливо сонце и кому му се чинеше неизмерно здодевно. Не знам дали одговорив.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се чинеше дека тие од високото раководство немаа потреба повеќе да објаснуваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Помлад и за една глава понизок од брата си, но многу поплеќест и молчалив, се чинеше и многу поопасен од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А ако сте согласни, да ви го изнесам мојов план.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од напнатост Србин дослушнуваше или му се чинеше дека слуша некакви крцкања.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Човечето се чинеше пресреќно поради упатеноста во тајните на сезоните и на нивните бои.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Значи Османите го донеле барутот на Балканот? Може и така да се рече, но и други претпоставки не би можеле да се исклучат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се чини како оваа древна старица да дошла ваму, со последни сили пред заповедта на смртта, да им предаде некаква порака, некаков завет ли или спасоносен совет. познат само нејзе, на овие луѓе од нејзина крв.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Летото , ми се чини, ни го украде детството, ни го расфрла по синорот на селото, по салашите, по нивите и каналите, по вагоните од селото до Сомбор, по патиштата до Ригица, Станишиќ и Бездан, по веселбите и приредбите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се чини, типчето веднаш сфати во што е поентата, се разбира дека имав мобилен и штосот со фиксниот значеше дека ако е фаца од естрадата може барем да биде џентлмен и пред да ми го побара бројот, барем да ме праша како се викам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Небесниот вршник, се чинеше, како да се спуштил на темето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа можеше тоа да го прави со часови, или барем така се чинеше, кој знае!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чинеше дека Марија созреала. Се откажа од своите соништа за актерството и му се посвети нему, како во работата така и во креветот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така е: кога човекот станува библиотека, а библиотеките оживуваат низ призмата на личното искуство, тогаш се добива навистина грандиозно дело.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Софија е еден синхронизиран парк, зашто овој град го красат 500 паркови и затоа се чини дека таа е сместена во пазувите на некоја голема шума.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сѐ ми се чини оти најпрва на лизгавицата стапна онаа моја несудена пријателка Рајна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога јас ќе зборував за тоа, таа гледаше да го избегне разговорот и ми се чинеше ако бидам упорна ќе се отуѓи и од мене.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се чинеше божем тука поминала чумата и сѐ усмртила.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Му се чинеше природно и неминовно таа да биде мртва бидејќи никогаш повеќе не ќе може да му биде сопруга и беше невозможно да биде жива, а да не му биде сопруга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Или така ми се чини дека се соголени дрвјата, безмалку мртви.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше дека испливува од длабочините на тивка вода.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, бидејќи не се може да се контролираат работите до мерка која се чини задоволувачка, се утешуваш дека можеби токму низ непредвидливото и низ недофатливото, се раѓаат богатите и сложени склопови кои најпосле и самиот тебе ќе те задоволат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Доста де! - викна дури налутено Рангел. - Сѐ тоа па тоа. Сите таму ќе појдеме, што ти се чини!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оттаму од гората прудолу по падините на ридовите и низ полето и врз Имотот и врз сета Поткивица се истура студена тишина во која, им се чини, освен нив тројцата, утките под стреите и бувот на Камен никој друг и ништо друго не живее, не дише.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секаква угодност, како и храната ми се чинеше нешто навредливо, просто не можев да голтам...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Го слушаше нивното ритмичко ѕвонење и му се чинеше дека никогаш порано немал слушано поубава, попленувачка музика.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ми се чини оти успеав да ѝ го насликам записот на годините врз лицето, сјајот на самотноста, тишината со која таа разговара со рибите во езерото, гласот со кој ги довикува пилињата и кутрињата, жужалците и светулките...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На светот му бил нужен нов ред, некој морал да ја обогати иднината со нови убавини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да се обесиш ми се чинеше бесмислено и грдо Бесполезен акт, притоа и срамен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не за да го ослободам од сомнението, туку затоа зашто таквото однесување на една мајка ми се чини сосема разумно.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Жената не ја разбираше неговата морничавост. Ѝ се чинеше себичен, груб додека водеа љубов.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но таа вечер, кога го грабна оној мој билмез за рака и го поведе кон кејот, бев бесна и преполна со очај.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Самиот секако не би можел да ⥊ припишам толку големи и толку одлучувачки потенцијали.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имаше причина да се дојде до заклучкот дека, за да биде полегната тревата и на неа да биде оставен отпечаток од формата на змијата, змијата мора да лежела таму долго време, нешто што се чинеше дека не е можно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Низ отворената врата од плевната го глдаа крајниот горен прозорец од куќата осветлен и по сенките можеа да видат дека внатре се сноваат луѓе, но беше предалеку за да се чуе дали нешто зборуваат, па им се чинеше како оние таму да се кријат во завера.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

За некаква сопротива, ми се чини, ни збор не може да стане.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Берлин, се чини, нема ниту крај, ниту почеток, се протегнал од крајот на светот, или до оние ѕидишта кај „Бранденбуршката капија“, односно од „Рајхстагот“, каде што е поставена вештачката граница на градот, каде што се пресечени неговите животни артерии.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Томче и Верка стоеја зачудени. Им се чинеше дека над занемените бели пространства одзвучуваат тоновите на некаква бела песна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Фактот дека едни гинат како Хрвати, други како Срби, а трети како Муслимани, по прашањето на смртта, се чини, не е многу битен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога ти е најтешко, кога ти се чини дека гласот ти е крик, а погледот - молење, загледај се, нурни се во водите сини, ај, во таа свежина, во тоа шумолење.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Му се чинеше сосем возможно дека едноставно направил глупава грешка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со лебот што може да се чини?“, праша Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Овие сокаци на пладне се тивки и мирни, па се чини, да не била некаква фатаморгана, она што можеше да се види и почувствува изутрината.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Колку тешко се наоѓаат вистински зборови кога си во дијалог со болката и со нејзините резони. – Станува збор за такви околности кога ни се чини дека секој може да згреши - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се чинеше дека малку се здебелила.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Така ти се чини“, вели. „Сѐ додека трубат трубите, војните ќе бидат овде, покрај нас, спремни да се огласат“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се готват, азар се чинат. Ги гледам, одат кај поп Гаврила на причесна...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Постоеше ли некогаш некој трубадур кој бил третиран како благородник на некое од неговите талкања?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој се притиснува на земјата, и му се чини дека не свири, ами како мало дете цица една јадра и слатка боска. Свири, гајдо, свири, тажи, душо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Поораа уште малку и бидејќи Силјан си одел по браздите сѐ близу, си зобал црвјето, чунки му се сладило, и му се чинеше оти татко му го милува, без да му текне оти е штрк во тој саат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Се чинеше како таа да беше дојдена од некој мистериозен шумски предел за да донесе малку од легендарното богатство во оваа сурова околина од железо и цемент.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се распаѓам на парченца, ми се чини дека веќе никогаш нема да се соберам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Постојано ми се чинеше дека почнува на глас да се смее дури во моментот кога јас ќе ја погледнам, а претходно тоа не ѝ паѓало на памет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се чини дека најинтересно од сѐ е што Марковски, во последните три години пред спорот, истовремено беше и претседател на основната организација на синдикатот – т.н. синдикален претставник.2 Во овој турбулентен период вистинска среќа беше да се остане 110 во фирмата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во „Историјата на тајните“, поданиците на Царството се пасивни марионети, и кога се чинат здрави, и кога војуваат, филозофираат или се шегуваат еден со друг.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И тргнавме. Одиме ние и одиме и некаде, ми се чини на половина пат, по неколку часови пешачење, нѐ фатија и назад во Браилово, во плевните.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓутоа, се чини дека филмот ендемски е вештачки.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сега ѝ се чинеше дека убаво мириса.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа со врвот од јазикот го преземав и го прилепував на непцето, па го размазнував и со неопишлива сласт полека го голтав, држејќи ги очите што подолго затворени зашто така ми се чинеше дека насладата подолго ќе трае.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Да знаеја само што мислеше тој, умниот, што носеше тој во душата, што си шепотеше кога беше сам и кога до усмев вистинито му се чинеше дека една бела, кротка и трепетна рака му го допира рамото.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Викаше, стенкаше, плачеше од болка. И ми се чини дека и викот и плачот и лелекот ѝ личеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Колку пати имам речено дека најгрда се чини потта што ја скорива товарот на поразите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како штотуку да се беше вратила со полна кошница планински јагоди. Толку ми се чинеше ведра и задоволна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И му се чинеше дека сега е над сѐ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но ми се чини дека е поголем бројот на писателите кои не се обучувале себеси на ваков вид курсеви.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога мислам на тоа утро, ми се чини дека во црнкиве мои сѐ уште нечујно се движи намален коњ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така сакаше таа Марјанти на која ѝ се чинеше дека сме пораснале за војници...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тој би се согласил, се чини, повеќе да ги поднесува нив, само да се ослободи од оние страдања што му ги донесе разделбата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неговиот пријател продолжи да се поднасмевнува, но сега отвори и еден мал нотес и со левата рака (понекогаш му се чинеше дека кај ниедна друга нација нема толку левучари како кај Американците) почна нешто да запишува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И за Претседателот, постоеле и времиња, кои и го барале тоа, во кои наеднаш било разурнато сето наоколу и на прв поглед се чинело дека тие линии, секогаш и премногу бргу, и премногу видливо, оделе една кон друга, взаемно стремејќи се и речиси се слевале, но всушност никогаш не било така, секогаш наново тоа во еден миг можеше да биде откриено и сега јасно можеше да биде здогледано.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во деновите на запознавањето, неговата "изместеност" ѝ се чинеше интересна иако пројавите на таа необичност ѝ штрчеа, барем онолку колку и роговите на полжавот: постојано подвижни и променливи како и нивната прилично несигурна вљубеност.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се чини оти баба имаше многу посилни причини за да заминеме, отколку дедо за да останеме крај брегот на Езерото, во куќата која тој ја замислуваше како тврдина на останувањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше тоа единствениот подотворен прозорец во градот. Барем нејзе така ѝ се чинеше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ми се чини дека ќе најдеме решение...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се чинеше како да нема никаква тежина, со која беше стапнат во таа долина: се чинеше како да ќе одлета само ако дунете малку посилно во него, како она топче од презреаното семе на глуварчето, што се раштркува на сите страни и при најмалечкиот здив на ветерот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа адреса ѝ се врежала длабоко во паметта - ѝ се чинеше дека и ноќе би можела да познае дали писмото е од Крстан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Веднаш продолжив, сеќавајќи се на еден запис на преродбеникот Фаик Коница за Верата на албанците, во кој се цитира искажувањето на лејди Мери: - Таа вели дека од сите вери што ги запознала, верата на Албанците, ѝ се чинела најнеобична.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Авторот сега можеше да распозне дека она што му се чинеше бучава на бренер всушност е утринскиот рок-концерт на автомобилските мотори.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Малку ми се чинеше без врска повторно да ги ставам неговите родители на трошок, меѓутоа сфатив дека се работи за нешто важно и затоа го прифатив предлогот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Летните звуци на скакулци и ноќни птици одекнуваа низ накиснатата населба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако може така само мене ми се чинеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто AI и когнитивната психологија се во ист чамец Се чини дека се повторуваат сомневањата дека AI и психологијата имаат многу заедничко; и всушност, имаат однос на суштинско (и притоа во пораст) взаемно помагање и збогатување.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Не можеше ништо да каже. Му се чинеше дека срцето му е смрзнато.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се чинеше сосема отсутен и за разговорот помеѓу тројцата првоборци: Мајката, Чауле и Овчарот кои се послужуваа стоејќи,покрај џамлакот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се чини дека секој збор е бележан со сите младешки желби, копнежи, тагувања, пасакувања и болки и е извезан и украсен со коприна и мониста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дури обратно. Ми се чини, тој не сакаше работите да се свршат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му се чинеше, всушност, дека ја гледа евразиската армија како надоаѓа преку досега никогаш не прегазената граница и продира кон врвот на Африка, како колона од мравки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

НЕДА: Го чувствувам околу мене како сениште. Понекогаш ми се чини дека сите сенки и црнила во овој дом како да се негови сојузници... како да ме прогонуваат.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Навистина невозможно е да се каже во каква умствена состојба се наоѓаше.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во трите гореизложени статии јас ги разгледав најважните за мене, па ми се чини и за сите искрени патриоти прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

ЛУКОВ: (Наслушува.) Ми се чини дека доаѓаат.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таа внимателно ме слушаше, ме потпрашуваше одвреме-навреме по нешто, се интересираше за некои – мене ми се чинеа неважни детали.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ми се чини дека гледам череп од кучешка глава. Чума.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Или зашто џамијата одамна почна да му се гради и наскоро ќе беше готова, а нему во сон му се чинеше дека ги слуша клетвите на каурите, или прекорите на Влаинката и стариот Тајко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој беше задоволен со себе, зашто по еден убав и, како што му се чинеше, вешт начин, успеа да го направи првиот чекор кон делото што му го изискуваше неговата љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како по порачка, ритмовите се искршија (или така ми се чинеше), и скокав мафтајќи со рацете, во обид да ја излеам жешката лава.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Мавтав долго, сѐ додека можев со очи да го следам авионот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Оваа статична слика на хрватското општество во која улогите на мажите и жените еднаш засекогаш однапред се зададени и се чинат просто природни, сериозно меѓутоа ќе се разниша ако малку подобро го разгледаме историскиот контекст внатре во кој е ситуирана нашата стварност. Маргина 35

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Штицата беше од обете страни потпрена на два камена и кога поминуваа преку неа, таа се виткаше и се нишаше толку, што се чинеше дека ќе се скрши под тежината.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

ЗАКЛУЧОК Во миговите кога општествените граници се мошне реални и кога различните расистички демагози се загрижени да не ги пречекорат разни неповикани раселени и економски затирани индивидуи, се чини популарната култура со своето имагинарно пречекорување на границите како некаква лажна компензација, утеха.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но најмногу од сѐ беше смешен, а, се чинеше и штрекнат малку во мозокот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На пример, дали некогаш ние двете сме разговарале за времето и просторот и за различните начини на нивно сфаќање во различните цивилизации; дали некаде сум читала за телепатијата, или таа ми го објаснувала тој феномен; ми го опишала ли таа мене Игбал како изгледа и како се однесува, или јас самата таков сум си го замислила...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

КОСТАДИН: Јас знам зошто иде!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Под цокулите крцка снегот и ѝ се чини толку гласно е крцкањето, небаре цела чета чекори зад неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Клучниот проблем во врска со легализацијата (која се содржи во тоа што нејзините заговорници ги предвидуваат можните негативни последици, а ги преувеличуваат можните позитивни), претставува тоа што легализацијата на продажба на тешки дроги неминовно би довела до зголемување на потрошувачката, а што најскапо би го платиле најсиромашните и најзагрозените општествени слоеви.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Одеднаш му е незгодно дека така широко се испружил, па си се чини самиот пораснат. Станува и се истресува од земјата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дните им се чинеа години. Зимата тропаше на порта, а едно ли требаше дома да се однесе?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само  човек, човек слушаше, а човек никаде немаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Содржината и стилот на овие извештаи многу се разликуваат и се чини многу јасно дека дипломатските претставници кои ги пишувале извештаите (или вршителот на должноста, во отсуство на дипломатските претставници) работеле по сопствено убедување за она што е важно.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но стрина Спасија уште погласно пиштеше и си ја корнеше косата, зашто од очите на Руса ѝ течеа солзи право прудолу по секотините и право прудолу со секотините се чинеше ќе ѝ истечат и очите со боја на модар јоргован и големи колку филџани, толку што беше огрубена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Можам да намирисам педер на километар. (Кон Тики) Денеска си Мерилин или ми се чини?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Малку потоа, тој рече, „Осум минути.“ Пауза. „Седум минути.“ Се чинеше како многу подолг молк. „Шест...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бидејќи нервозен од неизвесноста, сѐ му се чинеше дека сега ако стане ќе види нешто интересно отаде на Долги Рид. Не стана, макар колку тоа да го копкаше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дедо ми малку се вцрви и ми се чинеше дека се засрами заради својата заборавеност.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дискусија

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Л.А. го гледа затекнато: А кого тоа? (а како да прашува „Извини, ама за што зборуваш?“) - Девојката крај шанкот. Знам која е, Стјуардесата од авионот. ***

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Имаше толку многу ѕвезди на небото, и уште исто толку се огледуваа во огромната вода, што ми се чинеше дека сме во вселената и дека патуваме со вселенски брод.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога запреа дождовите, им се чинеше на луѓето како да испловеле со коработ од Ное на некое ново, непознато место.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дури потоа уследи и објаснувањето: - Сега тоа ми се чини смешно - го објаснуваше Катерина моментот кога Јана ѝ го грабнала младичот - иако станува збор за неприличен акт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашата куќа беше близу еден дрвен мост кој, при движењето на луѓето, се нишаше и понекогаш се чинеше оти ќе го однесат брзите води.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дури и кога гледаше низ прозорец или ти се чинеше оти сега Даскалот ќе ја фати да не дочула што рекол.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Непушењето ми предизвикуваше дополнителна нервоза, се чинеше ќе се распрснам одвнатре.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Химната со која се возвишуваше таинствената Мортенија немаше крај. Или само така ми се чинеше. ...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Му се чинеше дека од тоа произлегува голема опасност за неа, од која можеби не ќе знае да се зачува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На ова Шарон иронично и цинично му одговорил: Понекогаш на Бога треба да му се помогне.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„А што ќе правам таму, мој градоначалнику? Ќе чекам, исто како и овде.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Косата му беше сета залепена од дождот. Но се чинише дека не се грижеа за тоа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

МЛАДИЧОТ: Ми се чини дека уште синоќа Ви расправив - сите мои беа заклани од Турците.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Не е така“, рече Владе. „Тој ја купил Билга од султанот, ми се чини, за дванаесет илјади и петстотини гроша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Писмо од кое, така барем мене ми се чини, никој не прочитал дури ни еден ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Важни се за неа, се чини, баш овие неколку мига, ако би ги испуштила, ќе дојде лошото што треба да го предвари.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги слушаше речиси безгласните коментари, или така му се чинеше дека не е далеку денот кога градот ќе го завладеат козарите со нивните кози, дека не е далеку денот на белата, козја контрареволуција, кога неговата фотелја може да ја заземе козарот со титовка од козја кожа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но Надењка се плаши. Целото пространство од нејзините мали галоши па до крајот на снежниот рид ѝ се чини страшна, неизмерна, длабока пропаст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми се чини дека и не е доволно свесна за положбата во која се наоѓа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пеперуѓи со оловни крила по цвеќињата Убавината има стрпливи двојници Зјае вратата кон полето со мермерна трева Ветерот трча по нечии гласови што се чинат детски А кога ја вглавивме вратата во шарките ноќта излезе.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Начинот на којшто оваа девојка ја опишува својата психоза се чини дека чудесно ги потврдува претходно изнесените ставови.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Не џанум! Каква сопротива, какво сражение по сево ова.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше фрлено небрежно, дури се чинеше презриво, во една од погорните прегради на кутичето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој исто така ја држеше и трската која некако ја добил во барот Рио, се трампал за нешто, се повеке ⥊ се чини за нејзината црна кожна јакна со метални нитни на манжетните кои специјално ги соши една жена во Портланд која тврдеше дека е Циганка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дождот не го ни забележуваа на себе, но му го слушаа шумот во лисјето секаде околу така што им се чинеше како да одат крај некоја надојдена река. Сепак тоа ги опијануваше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Навистина убав, обмислен ред на постапки; сѐ се чини толку природно; мислам дека неа воопшто не би ја збунил заклучокот дека сите овие постапки всушност укажуваат дека таа е домаќинка која отворено ја прикажува својата наклонетост кон уредноста: Ништо не смее да пречи, да недостасува но дури ни да стрчи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Зашто не сакаше да се замери, но и со волја ја работеше работата:како што го слушаше кљакањето на секирите во шумата така му се чинеше оти е во брезничка планина, со свои луѓе, по дрва, како што имаа обичај групно да одат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Навистина е чуден и редок. А ми се чини - многу паметен.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Аха - Така ти се чини, рече Србин, кој исто така мамеше во носот таква миризба.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Целиот свет на грб можам да го кренам и да го носам, Луцијо, само за тебе; не сум јас толку слаб како што ти се чини, Луцијо!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда прадеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари како сега што лажат младите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ми се чинеше во тој момент дека од тоа што тој ќе изусти зависеше, се решаваше нашата судбина, мојата, на Ели и неговата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Овој отомански дел на Балканот му се чинеше како клет Вавилон во кој луѓето не само што го загубиле заедничкиот јазик туку останале и без кодовите на меѓусебното разбирање, кодовите на генерациските поврзувања и разделувања, поради промената на Бога, поради преселбите, идеологиите, фрактурите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се чинеше дека таа извира од нив, звучно ритмувана најчесто од прелистувањето на страниците на книгите, како страници на самата семејна судбина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одрекувањето на жената му се чинеше како уште една потврда на нешто што за него веќе не беше сомневање, туку лоша извесност.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сликата за поезијата има една посебна функција: се чини дека во изразниот комплекс најсилно од сѐ може да ја одрази имагинацијата на поетот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Ништо! Се чини дека е веќе одамна мртов!“ „Гледаш ли Смит? Од што би се плашеле?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— На нас тргаат агите, Пере, на нас. Ми се чини тука е главната сила на Бахтијар, — му велеше Ѓорче на Перета, кој ја стискаше манлихерата цврсто и право „на месо“ стрелаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од кафезот се слушна жестоко цивкање. На Винстон му се чинеше како да допира од голема далечина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓу нив двајцата врската му се чинеше толку силна и толку искрена, што одамна го прескокна времето на умилкување и игра: тоа време и не им припаѓаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Зоки му се чини дека тој сфатил оти и овде има пријатели.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Му се чинеше дека нема никакво прашање што би сакал да го постави: уште помалку чувствуваше потреба да изговара бомбастични фрази.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ни се чинеше оти со секое завеслување Гури Порадеци го удира по главата езерскиот змеј за да го оддалечи од нас и за да не го преврти чунот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во бараката на штабот, подигната во сенката на високи црници беше тихо, толку тихо да не се слушаше ни мува да брчне. – Значи, вие сакате да станете бригадири? ги прашаше по втор пат командантот, гледајќи ги се’ така потсмешливо или пак така им се чинеше. – А зошто не сте се пријавиле во бригадата од вашиот град?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Критичките модели се чини го одиграа својот асимилиран пораз.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Покрај оделото и темната вратоврска, старчето има добродушен лик на престарен вујко и сосема семејно ми ги подава кадифените албуми, што и самите би се чинеле домашни, да не се позлатените букви и везот по рабовите, со кои добиваат нешто неприродно, наместено.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Беше студено, но мене ми се чинеше дека нешто испарува во таа темна просторија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се договоривме тајно со мој Змејко кој понекогаш се чини од невозможното правеше возможно, дека ако јас не успеам да најдам пари, за тоа ќе ми помогнат тој и неговите родители.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Со тоа, се чинеше, наслебата поделена на два дела, на христијански, што го чинеа потковичаните и Акиноските, и на турски, што го чинеа чифлизите, дефинитивно го доби својот ропски изглед и дефинитивно го заживеа својот мирен ропски живот, на кој никој, ниту поробените ниту, пак, поробувачите не можеа да му го предвидат крајот, па, упатени едни на други, заеднички го изградуваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа воздивна, влегувајќи внатре: „Мурат-ага. Ќе имаме мака со него, како ми се чини.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па се дуеш, па се лутиш и сѐ ти е сиво, клоцаш маче, ти се чини тоа ти е криво.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Па и после, ако подзастане возот, пак ми се чини дека поради мене застанува. Се ребрам да не ме слезат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му се чинеше дека страшните мечки гребат по вратата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Иако покривите почнаа тукушто да се цедат од заблагнатото време, небаре беше пукнала вистинска пролет, така се чинеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Многуте патишта создаваат забуна, кога е еден, е поедноставно и целта се чини подофатлива.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ПАРИСКАТА опсерваторија е извишена на едно рамно плато, на врвовите на париската рамна,на самите зафати на прочуената Медонска шума, која одовде, се чини, се протега во недоглед.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Билјана стои, ги гледа цветовите и ми се чини за момент не знае што да прави: дали уште да се распрашува или да оди пак да бере.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И така наизменично, во еден ритам. Тоа ми се чини издржливо.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Зјапав во тажните ливчиња магдонос на екранот и заради нешто ми се чинеше дека ќе умрам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И покрај грдите зборови на Јана неговата Катерина како да не беше вознемирена. – Само напати ми се чини дека Јана е прилично безобѕирна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Му се чини дека светна електрика на еден прозорец кај Сотка, прозорецот се отвори и некој вика „држете го”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ми се чинеше дека ќе умрам од страв.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тие потенцирале дека „меѓу српските и македонско-словенските ‘партизани’ и бугарските левичари во 1943 год., се чини, имаше повеќе одушевеност за една социјална револуција отколку за националните држави“, а истото го заклучиле и за Грција и Албанија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се чинеше не само дека неговото тело е омекнато како желатин, туку дека е и провидно како желатин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми се чини оти јас ошче еднаш нема жива да остана.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поради финансиските проблеми оваа фабрика, во која сѐ уште имаше државен пакет акции, влезе во познатиот FESAL II аранжман склучен помеѓу Владата на РМ (чиј претставник беше тогашниот Министер за финансии, а сегашен Премиер – м-р Н.Груевски) и ММФ, како една од т.н. „12 големи загубари“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Го олабави прстот од чкрапалото, исцрпен, се бореше за здив, му се чинеше како точно во срцето да го клоцнал коњ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Си го полеваат лошотилокот бидејќи и тој е од билките што венеат", вели таа, шета по собата, се чини дека е тука а којзнае каде и лета умот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И, се чини, токму во моментот кога тој штамата во мракот ја имаше проникнато до нејзиното можно дно, чу... Не знаеше што чу!...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Томче долго, долго гледаше во забелените полиња и ридови и му се чинеше дека ја гледа најубавата претстава на природата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Оваа книга која говори за дезилузионизмот по фазата на адорација на левите европски интелектуалци од советскиот сталинизам (како Сартр, Арагон, Сартр и други) беше поводот разговорот да се префрли на улогата на личноста, на интелектуалците, на големите дипломати во разврската на современите историски процеси.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Еве сега и градите му се свиваат и му се чини дека земјата се затвора во смртен стисок.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Завладеа гробна тишина. Ти се чинеше дека никој и не дише.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

За потребата од воскреснување на правниот реализам во македонски прилики Nulli vendemus, nulli negabimus, aut differemus rectum vel iustitiam.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вака гол се чини премногу опуштен и нескладен.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Во таква ситуација се чини дека за американските претставници Балканот почнувал единствено надвор од балканските салони и шведски маси.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Иако ти се чини дека лета, дека виси, дека нема потпир, тој отстојува и на ветришта со брзина ос 112 клм. на час, а такви досега уште немало на Земјава.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Малодушноста го разлокуваше; му се чинеше дека и самиот испарува со својата пот во едно непостоење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Станицата - па и целиот град, ми се чинеше - капеше и испаруваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кученцето е малечок фокс, црно-бело. Загубено е, ми се чини.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се чини дека цела армија агитатори се бори против природната вистина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но, со текот на времето, по заминувањето на Мајка, се чинеше дека токму тука беше задржана нејзината душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Впрочем, ми се чини дека и Миќо сѐ уште остануваше со желбата да ја сретне еднаш насамо својата љубима, и тоа ми даде можност да го преценам колку тежи како противник, зашто веќе се уверував во тоа што си го помислував и порано, дека и неговата љубов е една убава перспектива.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ми се чини твоето почитување не му попречило да те нагмечи во буваров, - со иронија рече Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се чинеше како да беше вчера, кога тиквичките и краставиците беа нежни ливчиња што ѕиркаа низ кората на земјата за да излезат на сончевата светлина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

КОСТАДИН: Мене ми се чини поотскоро. СИМКА: Дури од Божиќ...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кругот околу нас се стеснуваше, а таа не покажуваше знаци на вознемиреност. Или, можеби, така ми се чинеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, кој би ја открил таа средна состојба?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И не умре од некоја болест што можеше да ја навлече од пиењето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој не размислува што нејзе ќе ⥊ биде потребно зиме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Висока ограда од црно обоени ламарини. Се чини дека зад нив или е градилиште или магазини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Метрите ни се чинеа долги како километри и кога излеговме на чистина, кога пред нас пак почнаа да се редат оснежените ливади и планини, тогаш се успокоивме.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На сите фотографии изгледам многу полошо одошто во природа, барем мене така ми се чини. – Што сакаш ти, фотографскиот апарат да те разубави? – ме зафркава брат ми. – Не е шминкер!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Целата глетка изгледа како да е дел од некој напуштен сценски проект.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А познато ни е, нели, дека додека поминуваме низ таа запенета доба нам ниту ни тежат годините ниту ни се чинат како планини недоодните проблеми.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ваквата супериорност во потчинувањето на личноста, на творечките ега, се чини, им даваше посебна еластичност...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Благодариме!... и натаму ќе те пресретнуваат познатите зборови или ехото на истргнатото ...најважна е неизвесноста вели тато пази ја светлината на првата страница колку бавен ни се чини и долг почеток на нејзниот од но книгата веќе ја отворивме и ти патуваш сине излези од бањата не свлекувај ги тревожно измокрените гаќички туку појди по блесокот прескокни ја корицата- ограда остави ја оваа страна мене домот мртвите сестри и браќа онаму е поезијата ќорлестото маче со рахитични предни нозе ќе биде твојот водич токму тоа мачето кенгур ќе те изведе низ светот на прекршените огледала и зборот осамен што толку патетично ти звучи сега таму ќе биде највистинското задоволство ќе му припаѓа само на твојот сон ќе се гнезди само во твојот занес трагај... тигарот или полезноста на проекцијата на законите на џунглата врз собната атмосфера ...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ваквиот канон се нарекува канон со смалување одн. зголемување, респективно (затоа што се чини дека темата се собира или се шири). Тоа не е сѐ!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Маренецот порача едно оро, ми се чини, за да видат дали ќе се фатам до него, јас имав обичај да се фатам до ороводецот, но сега не се фатив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Муст“ - така велат Романците за ширата - секој пие и се чини дека во грозјебрањето цела Романија пие само шира.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се чинеше дека големиот проект само навидум им ја зголемуваше суетата со која си го осмислуваа животот до неговиот крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но се чини дека Монголците одиграле пресудна улога, преку нив барутот да стане и оружје на Османската Империја? продолжи Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Незгодата е овде што критичката мисла засега едно дете, изведено не по свое барање да го ценат, а како што му се чини на уметникот, кој е сега готов да мине во друга крајност, некако силум привлечено во вителот на оние суетни работи околу кои се ломат амбициите на големите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во ушите како најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас, ми се чини, му ја предадов на Аљоша. А, не, еве ја.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Патрокле сеќава непријатност. Но се чини каушот е премногу издолжен и тој сам седи во далечина. И луѓето се мали и оттуѓени.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За тоа, се чини дека не се виновни децата. И самата имам потешкотии.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ѓурчин навистина знаеше да произведе околу себе чудесна ведрина што разбудуваше некој топол ветер околу размислите, околу надежите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Катерина ми се чинеше многу сигурна во нејзините зборови, и немав впечаток дека ми се руга.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дефинитивно! – беше решителен. – Мамо, дали мене ми мириса, или само ми се чини дека ми го имаш направено мојот омилен „норвешки меден колач”, оној во кој додаваш и индиски мирудии, па испаѓа норвешко-индиска комбинација?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ги стави дланките врз лицето, поседе малку така, додека јас и Бреза стоевме без збор крај неа, потоа стана, нѐ прегрна толку силно што ми се чинеше дека коските ќе ни ги искриши и рече: - Простете ми, толку ме избезумивте што не знаев што зборувам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А јас, така барем ми се чинеше, не можев да го избегнам погледот на Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На Грдан се чини не му беше јасно зошто ја гледаше бело, па Горда се наведна поодблизу да му објасни, толку доверливо што шепотеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Толку е вистинска а истовремено и толку жестока, без секојдневните шминки со кои толку умешно ја нагрдуваме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се бев повлекол зад своите размисли.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но не сум сигурен оваа моја помисла на што ќе заличи ако ја изречам. Затоа продолжувам да молчам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Понекогаш ми се чини дека живеам само за твоите доаѓања.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Врви мравјата работа околу нив. Лозјето се спушта благо надолу, и ако гледа подолго човек по вршките на лозите, што преминуваат натаму во другите лозја, му се чини како едно зелено мирно заталасано море да го дели од полето и од градот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега ми се чини дека не ја пишував јас туку некоја возрасна Alice на која зборовите ѝ се расеале, која не знаела која е: ту ѝ се чинело дека е поголема од куќа, ту дека би можела да се удави во баричка од солзи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Значи, еден Македонец од Источна или од Северна, или Јужна или Западна Македонија нема право да се противи да биде избрано централното македонско наречје за литературен јазик само затоа што не му се чинело убаво.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Последното се чини беше најверодостојно, зашто доаѓаше од устата на Мара Банџорка, најблиската сосетка на Кијмет.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му се чинеше, за сето време, дека ги слуша зад себе и оние тупи скокови, тие пуфтаа веднаш зад него, му беа в петици, бегаше пред нив, со последната душа во носот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Необична дури и возбудлива ми се чинеше атмосферата во бурекџилницата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Можеби дури ќе успеете и да го заборавите додека се шеткате меѓу несмасните надгробни споменици од осумнаесеттиот век, понекогаш налик на вазни, што можат да се добијат на некоја уметничка лотарија, но почесто личејќи на облаци вкаменета пена од прашок за перење; потоа меѓу надгробните споменици од деветнаесеттиот век, интересни поради мешањето на рускиот класицизам и уште по нешто руско, се чини, духот на апсолутизмот и, најпосле, помеѓу надгробните плочи од последниве децении, неромантични, каков што е обичниот алат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Аман, само со дикат да не се докачат... - почна сега и Панде растревожено, за да не се расипе нешто од целата работа, која му се чинеше поубава и од најубав сон...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега му се чинеше како цел свој живот да трчал по навредите и понижувањата со истата онаа своја лесно запалива нестрпливост и натчовечка сила со која постојано ги отфрлаше пофалбите и восхитот на некои луѓе кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ни се чинеше дека многу одамна се познаваме, а и тој се однесуваше така како да нѐ познава од памтивек.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сѐ ми се чини од преголема радост.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ни се чини дека разгледувањего на литературата на Чинго од тој аспект може да придонесе кон нејзиното поцелосно разбирање.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Му се чинеше дека сиот свој живот чекал да се случи тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се насмевна сакајќи да избегне да се поздрави со нив брат му го виде, иако му се чинеше дека очилата над чудните, немирни очи се замаглени од замисленост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Болеста е, се чинеше, лесна, ќе му мине како порано, но тој еден ден кога Мил му донесе во одајата чај, му рече: - Не треба повеќе синко... Јас си одам...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дупката што ја издлабив во ѕидот се чини води в неврат ако го изземеме удобното сврталиште на семејството стаорци и прилично згодно зацврстената закачалка во влажниот агол на која виси мало јато лилјаци.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И таа не ги чека повеќе, не се надева. Ѝ се чини далечно, нестварно она што некогаш било.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тука сешто од прв поглед се чинеше бедно и негостоприемно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Наместа се чини дека овој роман не е дело на човек, туку на цела една библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа се слеа зад ред карпи со далечната белина на денот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имал 60 кила хашиш, па двете години не му минале лошо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во таа шарба од зелени нијанси се оцртуваше само една женска прилика во бел фустан и се чинеше како сето тоа да е едно големо сликарско платно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Минуваа години и Мајка се привикнуваше на своето самување, или само така нам ни се чинеше, или така сакавме да биде, сите ние, нејзините деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како ви се чини: дали се доста? Дали се многу? Дали се повеќе од добрините што ни ги направија Србите?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А Татко со вештото свртување на кормилото ни се чинеше оти го мами змејот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И се чини, дамарите на дрвото галопираат кон местото што го допира месото на боските млади.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Младите штрчиња ги учеле да летаат нависоко и Аџијата беше распратил абер по сите страни да се чинат азар сите штркови, за на свети Панделимон да тргнат за на вилает; му стори абер и на Силјана за и тој да се стори азар.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Волчешкото завивање повремено доаѓаше од северната страна, од долот меѓу Грамадна и Чукарот, и се чинеше засилено и доближено, од што во кошарата веќе се чувствуваше вознемиреност на добитокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Двајцата изјавија дека не го преферираат тој начин на однесување, но не можеа да не додадат дека им се чини дека другиот партнер го преферира.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Му се чинеше како површината на стаклото да е куполата на небото, под која е затворен цел еден мал свет, заедно со неговата атмосфера.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само со оние неколку дрвја, што можеа да бидат догледани и што се чинеше дека постојано продолжуваат да се наведнуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Нели ти реков дека мојот пилот ми имаше зборувано за таа прекоманда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како и многу други приврзаници на легализацијата на тешките дроги, Бендоу постојано, иако без докази, повторува дека поголемо зло претставуваат проблемите кои произлегуваат од забраната за уживање дроги, отколку од самата нивна употреба. Таквиот став ми се чини многу наивен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сакал да биде поблиску до човекот за кого постоело, според податоците со кои располагал, оправдано сомнение дека му е татко!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И вашиот тигар како да беше таму; се чинеше дека оттаму потекнува неговата последна проѕевка! Нели, чудесно сафари!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Притоа се чинеше дека пак продолжува да останува да си биде сѐ во ред.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не би се отворил пред секој, особено не пред непознат. - Кога го гледам така во сон, како блада и како се мачи, ми се чини дека гледам некој непознат, а не мојот човек, мојот Фоте.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Однадвор доаѓаше завивање, квичење, му се чинеше дека слуша и стружење на вратата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Додека оваа пошлост’во чист облик предизвикува само добронамерен потсмев, онаа другата - која што, како што вели Набоков, е особено снажна и опака, кога лажноста не е очигледна и кога се смета дека вредностите кои таа ги имитира му припаѓаат, со право или не, на највисокото ниво на уметноста, мислите или чувствата - се чини, предизвикува тегобност. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 161

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А спектралната цивилизација измислена од Американците, ефемерна и толку блиска до исчезнување, наеднаш се чини дека е најдобро и исклучиво прилагодена кон веројатноста на животот кој нѐ демне. 62 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ме пречека значи грдото чувство на подоцна втасаните иако цел живот го минале со уверување дека пораснале помеѓу првите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А можеше да биде и поинаку, ако сега тие тројцата - таткото, другата жена и братчето ѝ се чинат на Марина нешто посебно, друго, и уште повеќе ја тераат да се чувствува осамена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Ах, се чини дека е млад човек!“, повика Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се чинеше како да му избива низ кожата наместо пот, а некој можеше да помисли дека дури и солзите што лееја од неговите очи се чист џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Немаше ништо што да каже. Се чинеше дека не халуцинира.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Имено, тргнувајќи од премисата дека „општите одредби не ги решаваат поединечните случаи“ тие, се чини со право, судовите ги сфаќаат како практични и искуствени „секундарни законодавци“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Добро зготвениот, обилен оброк, со домаќин чиишто лесни обиди за забавување се чинеа дека воодушевуваат многу над границите на неговите напори, и лежерната атмосфера за којашто жеднееше Семовата душа, се здружија за да му пружат задоволство и луксузно олеснување на Сем, такво кое ретко кога го наоѓаше на своите тури низ ранчовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

При сѐ што беше речено погоре за новото течење во развивањето на националното самосознавање кај нас, ми се чини оти мнозина од вас во моите мислења и зборови ќе видат само една мистификација.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За жал, се чини дека Шарон тоа и го сторил. Помошта се чини не изостанала!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ѝ се чини дека под неа земјата се лизга и ја влече надолу и сѐ станува глуво.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дванаесет години подоцна, со носењето на новиот ЗРО (2005), кај работниот однос со приправници или „чираци“ (термин кој, со право, се чини надминат, а симптоматично е тоа што за прв пат се среќава во ЗРО/05!?) – односно, со лице кое прв пат започнува да врши работи соодветни за видот и степенот на своето стручно образование и кое професионално треба да се оспособи за самостојно вршење на работата – приправничкиот стаж си остана на најмногу 17 една година, ако со закон не е поинаку определено.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Еве го Даниел,“ рече Клара, покажувајќи на младиот човек кого не го познавав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Суштествата не се раскриваат зад границите на самите себе, едноставно, се чини тие едвај ја дочекаа оваа нова перспектива за да го заземат своето вистинско место.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Важно е да се истакне дека вработените во претпријатието беа синдикално организирани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се чини толку се отуѓивме едни од други што сѐ почна да нѐ дели: и идеологијата, и религијата, и книжевноста...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ми се чинеше како и тие да сфаќаат дека оваа пролет треба да пеат некаде на друго место...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Без музика и без рефлекторска блештавост, само со тоа меко, нечујно и невидено паѓање, од кое би останала само една црна сенка на плочникот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тогаш му се чинеше дека ѕидовите на станот ќе се срушат од дивиот ритам на бесот што го слушаше во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

По оваа работничка голгота, се чинеше дека доаѓаат подоб ри времиња кога за оваа веќе пропадната фабрика се најде 249 заинтересиран странски инвеститор2 од Австрија [всушност, тоа беше наш македонски гастарбајтер од Виена кој имаше велешко потекло и – дали поради носталгијата, навидум, сериозно беше „загреан“ и сакаше да вложи во рестартирањето на фабриката].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Му се чинеше дека тоа е од доаѓањето на есента, од пријатните жолти бои на коријата, од тихото шумолење на јасиките.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие изгледале мудро под црните забратки, очите им биле врели од страст да победуваат. Или само така му се чинело на зашеметениот поп.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби можеме тоа да го замериме. Но, мораме да си бидеме на чисто дека популарната култура не убива и не спасува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Новиот, ваше превосходство, новиот, фала Богу и тоа колку бргу! Некои и по цела седмица не разговараат“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога ќе се разбудеше, ретко пред единаесет часот, со залепени очни капаци, со изгорена уста и со грб кој му се чинеше како да е скршен, би му било невозможно дури и да се исправи од хоризонталната положба, ако не беше шишето и шолјата за чај што стоеја покрај креветот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бојана полека се враќаше дома. Ѝ се чинеше дека сонува...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се чинеше, во тој миг, чичкото Лентеноски како да старееше за илјада години наеднаш неповратно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ѝ зборуваше за некоја имагинарна личност, лудо вљубена во некоја девојка, притоа ги набројуваше доживувањата на тој несфатен несреќник; отворено ја страдаше својата болка а заклучокот што го беше изрекол се чинеше фасцинантен: Требало секогаш да сочувствуваме со лудо вљубените.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но како ви се чини, дали таа борба ќе биде победоносна за нив? – Не. – Таа само ним ќе им го ископа гробот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секаков вид на организиран бунт против Партијата, кој беше осуден на неуспех, ѝ се чинеше глупав.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Види, види - вели таа - ова вистински се случи! - и врескаво се смее што само укажува дека можеби и не е при сите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар не се сложуваш со мене? - изгледа Катерина го прашуваше Непознатиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А ако го прашав случајно, дали има нешто ново, ќе одмавнеше неодредено со раката, а што очекуваше ти да се случи, и се чинеше навистина изненаден од вака поставеното прашање.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го слушаше пеењето на жената и гребењето на нејзините чевли по калдрмата и викотниците на децата на улицата и, од некаде во далечината, слабото брчење на сообраќајот, но поради отсуството на телекранот собата сепак се чинеше чудно тивка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само животот ми се чинеше бескраен.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ она што го прави Бојка се чини сосема природно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сите се исплашија од вошките. Тие проклети, се чини, никого не почитаа, не знаеја за редот во домот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Според нив "силата на овие движења, во врска со силите што ги претставуваат традициите од деветнаесеттиот век и последиците од нивниот судир со тие традиции, ќе зависи разбирливо од настаните на Балканот и во таа етапа ќе зависи од политиката усвоена во однос на нив од страна на Велика Британија, Соединетите Американски Држави и СССР.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И му се чинеше дека пругата, ридот, куќичката, тополата и небото се денес нешто најубаво и најинтересно во светот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ми се чини Македонците тогаш за првпат се покажаа и како азган пеливани на Олимпијадата во Мексико и тоа можеби нѐ поттикна со поголем занес да пееме мексикански песни

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во одеднаш разбудената ноќ околу него тропотеа чекори, лаеја кучиња, пискаа женски гласови, пцуеја мажи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ах, Љубушка... Тоа е, ми се чини, твојата бивша акушерка?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Првпат така силно и, како што се чинеше, првпат среќно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На моменти тие се собираат толку многу што ти се чини дека ќе се судрат, дека по овој воден пат се влечат многу повеќе бродови отколку автомобили по нашите патишта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Прво тоа одеше со зборови, но се чини дека и двајцата не се чувствувавме многу јаки во љубовната дијалектика, и затоа наскоро преминавме кон нешто понагледно, кон премерување на своите физички сили.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Змејко сега просто го голташе како му се киска во лицето, понекогаш му се чинеше како да го дофатил со своите дланки, тој бел питом кутрак на ветерот, имаше еден таков впечаток за неговиот волтнест мек допир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Каков злостор е тоа синот да посака да биде поблизу до татка си?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ, се чинеше, си донесоа со себе: и умеење и алат и решеност, сите работи сами да си ги свршуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Значи поубаво беше да премолчам! А мене ми се чинеше смешно!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

___ * Се чини дека од името на градот Мохенџо Даро, произлегува и името на нашиот другар Моне Хенџов-Даров, за кој во дамни времиња многу место на селаните од Овчеполието им говорел махараџата Раџнапур.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Поначесто ми се доблжуваа, наслушуваа, но никако да ја одгатнат причината за мојата среќа. Од тоа, се чини многу и страдаа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Луѓето повторно заборавија на Бога, се чини сѐ до новите знаменија на Судниот ден.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Слон да видам како лета, ми се чини дека не би се зачудила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Неказнето по серпентините! Зарем не рече така? - му се обратив на Б . С . - Да, ми се чини реков. Но не мораш да ме цитираш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Париз ми се чинеше многу полесен за освојување одошто Лос Анџелес.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Светлината не можеше да стигне далеку, зашто бунарот се чинеше без дно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Добро, еден совет повеќе. Ваквите совети, многупати чуени, ни се чинат неважни, а вредат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Понекогаш се чинеше дека заработил нешто, мислам дека даваше правни совети како бивш судски чиновник.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Патем, со слободната рака нешто ѝ разјаснуваше, додека таа, така барем се чинеше, го молеше да го олабави стисокот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тие носеа нешто во себе што на Етхем-паша му се чинеше „зла вера“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се чинеше, како навистина судбината од цел свет да е во негова волја. Само да сака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Чудно се чувствува Малинка. Стои. Ѝ се чини дека пропаѓа в земја.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ми се чини дека еднаш - и тоа категорички - Ви забранив да се виѓавате со Вашата сосетка? Уште повеќе да ја примате - овде!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Настана тишина која, се чинеше како да траеше вечност. Никој немаше сила да ја прекине.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Господа, ни се чини, за брада го фаќаме, само кога ќе ја смениме верата.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се чини дека уште само кон небото ни е отворен патот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Владеела некоја очна болест, не знаат точно каква; според кажувањата, мене ми се чини дека умрело од леукемија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се чинеше дека и тој ден ќе се разлета на сите страни, а на негово место ќе остане само врнежот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми се чини дека целиот свет се свртел против мене, а универзумот ми крои заговор.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ми се чини како Горачинов да вика.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми се чини дека да не беше таа склоност да се бавам со минатите неуспеси, би направил корисни и, дури, можеби, и големи дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што знам! Може така ми се чинело. Кога времето е облачно и луѓето се облачни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му се чини дека оди полека, дека е прикован за земја.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Доказ ми беше тоа што мајка ми само еднаш во нејзиниот живот имаше отидено во Лос Анџелес, службено пред две години на доделувањето на Оскарот, но затоа пак, секоја година по еднаш одеше во Париз.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Далтон веројатно мисли дека кожната јакна нема да треба во зимата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април. Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Околу нив жабите ја отпочнаа својата немилосрдна хорска изведба, постепена, им се чинеше - невоедначена како нив, иако заслепени, љубопитно свесни за тоа, малку повеќе отколку свиткувањето на малиот прст, допирот на пивските кригли, заедништвото на Мек Кол - усогласувајќи се себеси во ритам секција на виртуозно дуо за кратки воздишки, извици; тој пуфкајќи повремено од цигарата за време на изведбата, капчето за бејзбол потскокнувајќи безгрижно, таа привикувајќи го нестабилното чувство на заштитеност, никогаш до крај прекршен Пасив; сѐ додека најпосле, попуштајќи под налетите на глупавото крекање на жабите, легнаа не допирајќи се.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На одење тој малку чудно се држеше. Ми се чинеше - му е жал што си оди.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ми се чини дека тогаш ништо не беше нормално. Почнувајќи од него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Ми се чини дека го погодив. Инаку не ќе рикнеше така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги запреа коњите разгледувајќи го одблизу манастирот, восхитени од неговата убавина, кој извишен на карпата над езерото и опкружен со зеленило, се чинеше како да лебди над водата во дланки господови; езерото под него поигрува, одблеснува на сонцето и полека ја заплуснува карпата; лево од манастирот под падината на планината, клокотат огромни извори и исфрлаат изобилство вода која плавно, широко се разлева правејќи езерце што го обградува пошуменото островце пред да го пресече патот под мостот и да влезе во езерото со бучеж; на дното од мирната вода во езерото се прелеваат разнобојни алги фаќајќи ја светлината од сонцето што низ бистрата вода продира до нив; на островцето столетните дрвја ги раскририле гранките спуштени до самата вода во која фрлаат зелени отсјаји; по водата пливаат патки и лебеди, кои вознемирени од тропотот на коњите, се оддалечуваат повнатре во езерото оставајќи долги, меки бразди зад себе; на ледината крај изворите пладнуваат купчиња овци како бели, отворени цветови.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се чинеше како Френк да вели: „И јас го размачкував малтерот и ги редев блоковите врз сенката на твојата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Околу пет часот знам дека не треба да гледам на часовникот поради пет и дваесет, ама понекогаш ми се чини дека намерно го погледнувам тогаш, за мој инает.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Толку не се знае кога е продавач а кога купувач што на моменти се чини дека истовремено е и продавач и купувач.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гога се изнасмеа добро, а кога чу за кое девојче се работи тој рече: - Арно си го одбрал гулабот, само малку доцна, така ми се чини.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ му се чинеше - ибн Пајко нешто таи, се преправа, му бега некако, му се измолкнува, реди само убави зборови, а друго мисли.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Роже-Луј Жино, швајцарски романисиер Толерантноста на таткото од балканската сага, ми се чини неразделива, од културата која ќе ја наследи авторот и кому му беше при срце да ја збогатува, но култура со една впечатлива, речиси библиска случајност и спротивставена на уништувачкото што го имаат сите идеологии – vanitas vanitatum – од кои што човештвото периодично толку многу страда.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Па, некогаш кога тоа ќе ти се чини природно, прегрни ја, само биди сериозен и немој да изигруваш мангуп.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

ХРИСТОВ: (Покорно се облекува. Ја зема шапката и едно време се чини, така изгубен ќе излезе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Но таквото однесување зар не ви се чини непресметано па дури и навредливо?“ се исчудуваше Филип Д.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Нејзиното лице, особено срцоликите усни, истакнати и со карминот (или можеби со поизразитиот пигмент) му се чини познато.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не беше повеќе во тесниот бел коридор на Министерството на љубовта, се наоѓаше во еден огромен, осветлен од сонцето пасаж, еден километар широк низ кој одеше, како што му се чинеше, во делириум предизвикан од дрога.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Интересно, му се чинеше дека не сонува повеќе ништо.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Имаат натечени десни и кога ги допираат со јазикот, им се чини допираат навлажнет памук.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Неколку минути му се чинеше дека ќе умре ако не стигне брзо до некој клозет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Виде папра, алпен, сини, црвени и бели цвеќенца, базер, врчки, блостур, виолетово расцутено трње и, како што му се чинеше нему, можеби уште двапати по толку други секакви растенија што тој не би умеел да ги наброи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Баба силно тагуваше оти синот се врати од Истанбул, се чинеше засекогаш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А во ушите сѐ уште како најсмирувачка и најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но тоа прашање и понатаму ѝ се чинеше неважно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега мислам дека зачестениот жанр на речникот - којшто ги напушти своите лингвистички рамки и се пресели во книжевност - во постмодерното време не е поттикнат од носталгија, како што се чини на прв поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

МЛАДИЧОТ: (Блед е. Се чини секој момент ќе се струполи на земја. Поревајќи се, се довлечкува до една од фотелјата и седнува во неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дури тогаш сфати колку е осамен во тој прекрасен, луд и неразбирлив град, во кој никогаш веќе нема да биде среќен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

6. ЗА ОДОТ НЕЈЗИН СЕКОЈ АШИК СЕ ЧИНИ - небаре чекорот ѝ ѕвони и на внимание вика, но тука своето го чини и здолништето мини погледи, ко парички в џеб, во скутот што пика...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Човечката гадина, човечкиот накот студентот тукушто ги беше засакал: сѐ уште го плашеа луѓето што ги познаваше, нивната љубов, работата во фабрика за надница и леб му се чинеа нечовечки.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Мене ми се чине дека и он не ме заборавил, токо нема шо да прави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ повеќе и повеќе му се чинеше дека тој куферчето во сонот го додал откако се разбудил...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Па сепак, се чини дека фасцинацијата со средиштето најпогубни последици има во подрачјето на општествената рефлексија - во сферата на идеите што општеството ги произведува за себеси, во точката во која се одвива трескавичниот обид за разбирање на политичките, општествени и културни процеси што доминираат со нашите животи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ми се чини и гранките се пресегаат по бутот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Минатиот труд на негацијата реверзибилно се покажа како припитомена афирмација.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Малото шаховско поприште му откриваше широк пат во животот, го одведе еднаш и во странство, и веќе опипливи му се чинеа мечтаењата за светски турнири и турнеи, за гостувања кај шаховски снобови - бразилијански владетели на плантажи или баснословно богати махараџи, во дворците на кои убави жени, покриени само со проѕирен превез, ги извиваат своите тела во танци при ноќен водоскок, а оние црни очи им горат, им светкаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стоеше на прозорецот, низ кого денот ги процедуваше своите малукрвни, придушени одблесоци во неговата одајка, по ноќта, чија што црна темничина ја разнесуваа на парампартали оние гладни завивања на дивината, пробивајќи се при тоа и во неговиот сон, а сега поминуваше со дланките по рамениците, што му беа тврди, еден огромен, црвенокос човек, а врзан во таа зачмаеност; секоја нишка од неговите мускули, навикнати секој ден да го имаат она живо оптегнување и да просребруваат притоа сега беше останата да изумира во таа самота; секоја негова мисла, навикната постојано да ја има во себе смислата на она, што го работеше, сега, кога немаше што да се чини и на што да се мисли, остануваше пуста, како катче полно застојаност и пајаџина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Куќата ни е срушена, немаме веќе ништо, не знаеме каде нѐ водат, толку нѐ тепаа и нè бомбардираа што ни се чини дека сите го изгубивме разумот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

ЛУКОВ: Ми се чини дека ќе биде тешко, ако не и сосем невозможно.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Задржаните ги притиснаа пак во еден ќош, а пред нив горе-долу по дворот шеткаше стражар на голем коњ, управувајќи го понекогаш и накај групата, кога му се чинеше дека оваа се проширила на повеќе простор одошто ѝ се полага.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Погледнувам нагоре... Се чини облачно. – Ќе врне – си велам, и побрзувам назад кон градот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Господи, се чини човеков ќе се искрши од услужност.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Многу ја засакав и ми се чинеше дека и таа ме сака.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Арсо малаксано се опушташе на леглото, а му се чинеше дека тоне во задушлива празнина и врз лицето му се дипли сребреникава пајажина која му пречи да дише...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ти се чинеше намерно сѐ убиваа, сѐ изгазуваа и уништуваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но се му се чинеше дека сето тоа е малку и дека ќе треба нешто да направи. А што? И сам не знаеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Аскерите трчаа нагоре, четниците стрелаа, потоа затрештеа бомбите и целата чука се замагли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа значеше: што ти се чинеше - овој абер нема од веков, овој е загубен? Загубен, а?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Спиеше во некој кошмар... Ѝ се чинеше, се успала...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

ЛУКОВ: Ми се чини дека така ќе е најдобро. Денес времето не е за дискусии, туку за дејство.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го запревме дури и дишењето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Му се чинеше дека поминало многу време од оној разговор со Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа е Шредингеровата формула на бранови функции, која исто така е и прв елемент на Бемовата алтернативна теорија, ми се чини, како и првата реченица од приказната на некој друг пар.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Протиница! Не е ли умрена? Ѝ се чини, некој рече, умрела во родното место. Не беше сигурна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се чинеше исчезнал сувиот, страшен ветар.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Наеднаш вратата што води до другата соба се отвара и се појавуваат Грета и Дики. 146 okno.mk Грета: Нели ти реков, Дики, овој е во станот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И одеднаш тишина. Ѝ се чини дека тишината ѝ ѕвони во ушите и навестува нови удари.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оваа анализа на моќта на многумина ќе им биде тешка за прифаќање, поради сугестијата дека многу од аспектите на нашите индивидуални начини на однесување за кои тврдиме дека се израз на нашата слободна волја, или за кои тврдиме дека се против наметнатите начини на однесување, не се она што на прв поглед се чини.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Траеше една таква долга модра вечност, во која погледот добиваше некоја белина само кога ќе требаше да одбере дали тоа стебло пред него беше токму онаа познатата, крајпатна бука, дали она, што се чинеше како деланка во нејзината коруба, не беше само некој поцрнет лишај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

се (зам.) - чини (гл.)