се (зам.) - цеди (гл.)

Се цедеа од нив и последните капки млеко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Надвор пред масите на кафулето стојат ННО-овци (Непоправливо Неутрално Оштетување), долги млазови мрсули им се цедат низ брадата, цревата им крчат; останатите свршуваат гледајќи ги жените. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 17
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од издишката, низ подотворената рибја уста му се цедеше некоја црна леплива магла која ги нагризуваше или наразуваше, како со киселина, очите на секој кој ќе погледнеше во него, волно или неволно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Крвта се цедеше од него, ја натопуваше земјата, тревките и нивните коренчиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тукушто поминаа дождовите и сонцето почна да ја грее земјата, да ја вари како во казан, стаса поморија по рибите: осамна езерото со илјадници збрлавени риби што водата ги изфрлуваше на брегот; скокаа рибите низ песокта, прпелкаа се превиткуваа, замавнуваа со опашката, ја тресеа главата, ја закопуваа во песокта за да ја столчат, да прекинат со овие грчеви; умираа со подзинати усти, со испуплени очи; од мевот им се цедеше недоисфрлената икра.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ канелата во неговата вена се цедеше инфузиски раствор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Другите две родилки ги вперија очите во бујните гради на Рада, а од нив во млазеви се цедеше животната белина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од малите куќарки покриени со турски ќерамиди, сѐ уште како доточка од казан ракија, се цедеше снегот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На лицето на малечкото ангелче се појави грч, малку поразличен од оној претходниот што беше замолчен со белата течност која сѐ уште се цедеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Парталавата светлина се цеди меѓу ѕидовите и телото на Арсо и лепне во брза игра по рацете што сега ги врзуваат полните торбичиња.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се цедиш ко јажица извадена од топило. И само се обѕрнуваш кон стомнето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нивните напукнати души се цедела на секој чекор супстанцата на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се движеле по патоказот на своите очи, биле дел од Европска Турција и се бореле за живот со упорност на безначајни мравки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор од другото племе уште еднаш го погледнал преку рамо неодредено и со едно око поголемо од сечии две.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сигурен ли си?“ му викна бегот. „Погледни го убаво ако бараш дерман.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од таванот се цедеше матна светлост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тоа човече измесено од смола, влакна и болежлива пакост на вечно понижено суштество, сѐ уште покажуваше кон домаќинот додека по трепетливата вилица му се цедеа крвави лиги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тие дрвја се одбивале секирите на дрварите и се кршело железото, од плитко засечената кора се цедел сок по густина и бледомедена боја сличен на коскена срцевина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им ги покажав дамките на секирата и им кажав зошто дождот се цеди од мојот таван а не низ долгото грло на олукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мисла која се враќа како што се враќа Будимпешта, каде што сигурно има толку мостови и толку снег што се цеди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Или за Хухуј, за Кецалтенанго. (Се вратив на претходните страници за да ги најдам имињава.) Не чинат, би било исто да кажам Трес Аројос, Кобе, Флорида.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од челата им се цедеше пот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од старчето се цедеше вода. Место обувки какви што им прилегаат на луѓето, на нозете имаше школки. По една на прстите и по една на петиците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Барајќи го, само ќе губиме време.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ракијата му се цедеше во танок млаз низ брадата; не ја бришеше и се клештеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Маската, што сѐ уште се цедеше од хлороформот, лежеше бела крај помодрената глава.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А кога виде нечии расечени прсти од кои се цедеше крв, назадечки замина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како музиката да беше некаква течна материја која се разлева по целото негово тело и се меша со сончевата светлина што се цедеше низ лисјето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И дур се дрочат наоколу плодовите по неа се цеди мечтата по незбиднатиот род.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сред поле долапот се врти сал се врти се цеди од него водата се истура и шурка и сонот блика по земјата што 'рти додека човекот спотнат кон небото го турка.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ми жубори вода од некаде, се цедат скршени лубеници и портокали, се точат ладни бози и газози.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клечам така и се цедам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја засукувам ногавицата: раната повторно проработила. Остеомиелитисот. Се цеди сукрвица од садното, џглиботи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Дедо Мраз со санка и шишенце КОКА*КОЛА еквилибрираше по падините на покривот и се цедеше во длабочините на олуците и по рабовите на оџаците плашејќи се да не се стопи како дебела илузија додека во подножјето на елката од пластика и трепкалки ги паркираше шарените пакетчиња од фабриката за евтини чоколада вафли и бомбони небаре е нејзин трговски патник а не црвен исполнувач на желби ***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Од ќебето заковано на два кола, се цеди крв.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Попладнето - марш на ново одредиште. Во земјанката прибрани и стуткани еден до друг, потпрени на замрзнатите ѕидови од кои се цеди вода, гледаат во малиот жив оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А има денови кога од облаците со денови и без престан се цеди дождец.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги стискав дланките, а од нив се цедеше пот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чаршијата се тресеше од тељаљите што ја објавуваа веста, калдрмата стана лизгава од расфрланите аспри ковани во Кратово, вратите на апсаната се отворија и пуштените се нафрлија врз ситнежот да зобаат како пилци, а Бошко си ги најде жената и децата дури во Бојаџиската чаршија, стуткани зад едни црвени преѓи што се цедеа на ченгел од крвавата боја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Иако покривите почнаа тукушто да се цедат од заблагнатото време, небаре беше пукнала вистинска пролет, така се чинеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)