се (зам.) - храни (гл.)

Малебџиите нудат млеко, продаваат сладолед и кај нив се хранат оние што се диеталци или пак љубители на пилешко месо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Видов каде се хранат градежниците во Дармштат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Минував часови гледајќи ги гасениците како се хранат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Затоа уште пожестоко избива во патолошка форма, како ресентиман што се храни со приватно озборување.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Никој досега не рекол дека се одвратни глувците во куќата до нас кои со години се хранат со букви.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Оние што беа влезени на главната врата, од новинарството потоа одеа во политиката, низ дипломатијата, по факултетите - а тој остануваше во осиното гнездо на приземниот хумор, од кој се хранеше простиот свет.  Бројните соработници беа надворешни хонорарци, во прв ред хумористите собрани околу нивниот повремен весник, а потоа и различни дописници од земјата што се јавуваа со свои шеги и идеи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се веднеше за да собере некој овенат лист, или бубачка, или да откине некое гранче зафатено од лисни вошки, или да го собере ѓубрето околу коренот на растението ако се сомневаше дека тоа не се храни доволно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше со аур во приземјето, полн со ѓубре и сламиште останати од времето кога Веговци тука чуваа добиток и со беличести скреби што однадвор имаа продрено внатре и каде што сосетските кокошки несеа јајца со надеж тука да ги лежат, но со кои се хранеа змиите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Прицврстен за своето семејно стебло од кое се храни, заслепен од листовите кои го опкружуваат, неговото битие не ја запознало безграничноста на просторот во своето време на формирање.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не разбирајќи ја иронијата во која се нашле, наместо да се почувствуваат како вишок на самите себе, најтрагично од сѐ е тоа што тие луѓе за себе мислат дека се победници, па продолжуваат да се хранат со фалби.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се хранат со зависта, задевајќи ги со навреди, се хранат со навредите, што ќе ги изнудат или добијат од устата на својата жртва, за возврат!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Почнав да се хранам со духовна храна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој се хранеше со духовната храна. Но, тој глад тешко се заситуваше.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Би сакал таа потреба да се храни од мистериозни чинки, од месечев допир.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Утрото по битката, ја затекнува глутницата што се храни со мршите на поразените, прекриени со ситен снег; глетка од прасоздавањето на светот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
до госпоѓицата осуденик допираат само крпчиња пареа од одалечениот свет- бледите испарувања се распрснуваат низ шумата- нема каде да се оди- за госпоѓицата осуденик нема ни најмало патче- таа всушност и не постои- дише чекори зборува дури се храни и води љубов но животот прекинал со неа ни здивче ветер- во шумата сум- во салата сум-
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како да не сме заслужиле ниту зракче светлина да остане од нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кликтежи ви требаат, поету мој, ако не за друго, бар да ве слават и прославуваат, на вас да посочуваат како создавачи на убоста од која се храни животот, а не на грубоста која убива и ништи?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Додека бевме на театарскиот фестивал „Славјански венец“ во Москва, се храневме во кујната на театарот на Петровскаја.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој ги знаеше и сите млаки каде што можеше да биде задржан тој, а знаеше дека во вакво време дивите свињи се хранат со корењата, што ги ископуваат по тие млаки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, сепак, во сета оваа збрка Томо ја имаше привилегијата да се храни на двете трпези.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се храни со сирова храна (зошто нема кој да му готви), грицка непечен сончоглед, голта семки, клие пченица, пие вода со магнезиум.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Стотици мртви и еден коњ, премногу за тоа запурно лето без гуштери на излишавените карпи, сите до една слични на згрчени чудовишта, еднаш, кога и да било, ќе се тргнат од летаргија и ќе појдат да се хранат со човечки коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И оттаму, од таа средишна позиција на духот, од таа ментална луцидност, која никогаш ни за чекор не отстапува пред материјалната реализација, прекумерниот значај што обајцата им го придаваат на белешките, цртичките, записите, фрагментите, скиците, на целата таа пишувана и цртана легенда, вечно фрагментарна, распрскана низ бескрајот, свесно предадена на скришноста, каде што доминираат игрите со зборови, калиграфијата во огледало, нејасните алузии, повеќе hors d’oeuvre отколку oeuvre, оттаму некој вид на дневник со кого таквото дело се храни. okno.mk | Margina #3 [1994] 13
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ѝ најдоа една таква девојка која беше сираче и која се хранеше работејќи по куќите во селото и која имаше како него некоја маана во говорот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Многу минувачи се чудеа како можеше во таа континентална клима под Пелистер да вирее едно растение на кое му треба топлината на медитеранот, а таа, мимозата, таа се хранеше од топлото македонско сонце во летните горештини и љубовта на ќерките на Таки мумиџијата кои ја негуваа со огромно внимание.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ја поведе со себе. По патот се хранеа во вагон-ресторанот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Постојано селаните се собираа и се чудеа на начинот на кој се хранеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но при операцијата останаа во чудо: ѝ го најдоа во неа и оној поранешен плод - зачнат вон материцата и немајќи услови да се храни, кога достигнал одредена големина, угинал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека работи и таа по туѓите чифлизи, нека печали, нека се храни!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакале да глумат партизани во шума проклетници кои се хранат со мрши во шумата стрелаа невини срни во градот убиваа човечки души
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
– Јас се извинувам доколку те навредив со некој непромислен збор. Ете, така, втасавме. Колку пари ти должам? А, па ти пишува на броилников. 96 денари.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што да пра`ам, од сон се хранам... Оро играјте, дупка гледајте, велат старите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таму лошо се хранел и климата за него не била добра.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тој ден навистина беше Прочка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам тоа беше моментот кога една несреќница се провикна: „Гледајте жени со што се храниме! И тоа на Прочка!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Магвампот нема црн дроб и се храни исклучиво со слатки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Душа која гори во пламенот на пеколот овде на земјава меѓу жививе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Знам да чукам букви по тастатурата, иако ги колвам и Александар ми вели дека личам на кокошка што се храни со букви.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа се заградени места каде се одгледуваат свињи, а свињите најдбро се хранат со пченка, всушност, со кочани.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
СТЕВО: „Се хранам со јад, се смеам плачејќи, смртта и животот ми се подеднакво далечни, вие сте, Госпоѓо, виновни за тие неволи.”
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: „Се хранам со јад, се смеам плачејќи, смртта и животот ми се подеднакво далечни, вие сте, Госпоѓо, виновни за тие неволи.”
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Немаа постојано живеалиште, туку на два, на три дена спиеја и се хранеа во друга куќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во Америка улицата можеби и немала историски моменти, но таа е секогаш раздвижена, витална, кинетичка, и кинематичка како и самата земја, во која историската и политичка сцена малку значи, но во која жестокоста на промените е огромна, било тие да се хранат со технологијата, со расните разлики или со медиумите - тоа е самата жестокост на начинот на живот. okno.mk | Margina #10 [1995] 65
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Криминалките само дуваат и се пцујат под носот: кабила, бљад, гнида, целуј жаб, се хранат со газот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)